ငရဲမှလာသောသူ
The Man from Hell
Author Autumn Wind 123
ဘာသာပြန် Han Shin
စာစဉ် (35) Chapter (515) လတ်စသက်တော့ …သူ ဖြစ်နေတာကိုး
ရွှစ်!
အံ့ဩစရာကောင်းသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုကို လူတိုင်း မြင်လိုက်ရလေသည်။ ပါမောက္ခချုပ် ဟုန်တု၏ လည်ပင်း၌ သွေးစီးကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် သွေးများ ပန်းထွက်လာကာ သူ၏ ဦးခေါင်းက လည်ပင်းမှ တိခနဲ ပြတ်ကျလာသည်။
ဂလု!
အားကစားကွင်းတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ လူတိုင်း၏ နဖူးထက်မှနေ၍ ချွေးများ တဒီးဒီး စီးကျလာသည်။ အားလုံး ကိုယ့်မျက်လုံးကိုယ် မယုံနိုင် ဖြစ်နေကြသည်။
ဘုတ်!
ထိုစဉ် ပါမောက္ခချုပ် ဟုန်တု၏ ခေါင်းပြတ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက မြေကြီးပေါ်သို့ ဘုန်းခနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။ ထိုအခါမှ အားကစားကွင်းတစ်ခုလုံး ဆူညံသွားလေသည်။
“မြတ်စွာဘုရား၊ ပါမောက္ခချုပ် အသတ်ခံလိုက်ရပြီ။ ဒီမျိုးမစစ်ကောင်က တကယ်ကို နတ်ဘုရား စစ်တပ်ရဲ့ သူလျှိုပဲ”
“လာကြဟေ့ သူ့ကို သတ်ကြမယ်၊ ပါမောက္ခချုပ်အတွက် လက်စားချေကြမယ်”
“သောက် နတ်ဘုရားစစ်တပ် သူလျှိုတွေ၊ သူတို့ သေကိုသေရမယ်”
“…”
ထိုသို့သောအချိန်၌ အားလုံး အသိဝင်လာကြပြီး ဟုန်ပျောင် အပါအဝင် ဘေးပတ်လည်မှ ဆရာများနှင့် ကျောင်းသားကျောင်းသူများအားလုံး ယဲ့ဖန်ကို သတ်ရန် ပြေးဝင်လာကြသည်။
“ရပ်လိုက်စမ်း”
ထိုစည် ကောင်းကင်ထက်မှ ကျယ်လောင်သော အော်သံကြောင့် အားလုံး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်သွားသည်။
ဟုန်ပျောင်နှင့် အခြားသူများ ခပ်သွက်သွက် ရပ်လိုက်ပြီး ကောင်းကင်ထက်သို့ မော့ကြည့်လိုက် ကြသည်။
ထိုအခါ အားလုံး၏ အကြည့်အောက်၌ လူအိုကြီး နှစ်ယောက်က ကောင်းကင်ထက်မှ ဆင်းသက်လာသည်။
ဆံပင်များ ဖွေးစွတ်နေသည့် အဘိုးအိုနှစ်ယောက်ကိုမြင်ပြီး ဟုန်ပျောင်နှင့်အတူ တက္ကသိုလ်ထဲမှ ဆရာများနှင့် ကျောင်းသားကျောင်းသူများအားလုံး မြေကြီးပေါ် ဝပ်တွား၍ အရိုအသေ ပေးကြလေသည်။
“ဆရာသခင်ကြီးကို အရိုအသေ ပေးပါတယ်”
“ဒုဆရာသခင်ကြီးကို အရိုအသေ ပေးပါတယ်”
ထိုအသံသည် ကမ္ဘာကို တုန်လှုပ်သွားစေပြီး မြင်ကွင်းက ထိတ်လန့်ဖွယ် ကောင်းလှသည်။
ဆရာသခင်ကြီးသည် ကျန်းရှီ သိုင်းပညာ တက္ကသိုလ်၏ တည်ထောင်သူ ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ဆရာများနှင့် ကျောင်းသားကျောင်းသူများအားလုံး လေးစားရသည့် စစ်နတ်ဘုရား၏ အကြီးဆုံး တပည့်လက်ရင်း နှစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ပေသည်။
ရှုကွမ်း၊ မာစတာလင်။
အားလုံး အရိုအသေပေးနေစဉ်အတွင်း၌ ရှုကွမ်းနှင့် မာစတာလင်တို့က မြေကြီးပေါ်သို့ ဆင်းလာကြသည်။
နှစ်ယောက်လုံးသည် မြေကြီးပေါ်မှ ပါမောက္ခချုပ် ဟုန်ထု၏ အလောင်းကို တစ်ချက်ကြည့် ပြီးနောက် ချက်ချင်း မျက်နှာပျက်သွားကြသည်။
ထိုသို့သောအချိန်၌ ဟုန်ပျောင်က သူတို့နှစ်ယောက်ထံသို့ လှမ်းလာပြီး ဒူးထောက်၍ အော်ပြောလေသည်။
“ဆရာသခင်ကြီး ကျွန်တော်က ပါမောက္ခ ဟုန်တုရဲ့တူပါ။ နတ်ဘုရား စစ်တပ်က သူလျှိုကို ကျွန်တော် ရှာတွေ့ခဲ့လို့ သတ်ပစ်ဖို့ ပြောခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချင်ရွှယ်နဲ့ ယုဖေးတို့ကပါ သူလျှိုဘက်က ကာကွယ်ပေးလိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော် မထင်ခဲ့မိပါဘူး။ ဒီသူလျှိုက အခွင့်ကောင်းကို အသုံးချပြီး ပါမောက္ခချုပ်ကို သတ်လိုက်ပါတယ်”
“ဆရာသခင်ကြီး ကျေးဇူးပြုပြီး အပြစ်ပေးပေးပါ”
ထိုသို့ပြောပြီး ဟုန်ပျောင်က ရှုကွမ်းနှင့် မာစတာလင်တို့ရှေ့၌ ဝပ်တွားလိုက်သည်။
သူသည်သာမကချေ၊ သူ့နောက်မှာ တက္ကသိုလ် အကြီးအကဲ ဆယ်ယောက်လုံးသည် သုန်မှုန်နေသော မျက်နှာထားနှင့် ယဲ့ဖန်အား မကျေမချမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဆရာသခင်ကြီး နှစ်ယောက်လုံးရှေ့၌ ဒူးထောက် ဝပ်တွားလိုက်ကြသည်။
“ကျေးဇူးပြုပြီး ဆရာသခင်ကြီးနှစ်ယောက်က ဦးဆောင်ပြီး သူလျှိုတွေကို သတ်ပစ်ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ တက္ကသိုလ် ပြန်အေးချမ်းအောင် ပြုလုပ်ပေးပါ”
ထို့နောက် အားလုံးက ယဲ့ဖန်အား အလွန်တရာ မုန်းတီး၍ လူသတ်လိုသော အကြည့်များဖြင့် ဝိုင်းကြည့်လာကြသည်။
ရှုကွမ်းနှင့် မာစတာလင်တောင်မှ သုန်မှုန်သွားပြီး လူသတ်လိုဟန်ဖြင့် လှမ်းကြည့်လာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် မေးခွန်းထုတ်တော့မည့်အချန်၌ ဓားရောင်များ လက်ခနဲ ဖြတ်ပြေးသွား ပြန်သည်။
ထို့နောက် လူတိုင်း ထိတ်လန့်ရသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခု ထပ်မံ၍ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ အားလုံး၏ အကြည့်အောက်မှာပင် တက္ကသိုလ်၏ အကြီးအကဲ ဆယ်ယောက်လုံး တောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
ရွှစ်!
အကြီးအကဲတစ်ယောက်၏ လည်ပင်း၌ သွေးစီးကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် သူ့ဦးခေါင်းသည် လည်ပင်းမှ တိခနဲ ပြတ်ကျလာသည်။ ရဲရဲနီသော သွေးများက လည်ပင်းမှ စီးကျလာ၏။
ထို့နောက် ဒုတိယမြောက် အကြီးအကဲ၊ တတိယမြောက် အကြီးအကဲ။
နောက်ဆုံးတွင် အကြီးအကဲ ဆယ်လောက်လုံး ခေါင်းပြတ်သွားပြီး ခေါင်းပြတ်သွားသော အလောင်းများက ဘုန်းခနဲ လဲကျလာကာ အားလုံး နားဝေတိမ်တောင် ဖြစ်သွားကြသည်။
အလွန် ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလှ၏။
ရှုကွမ်းနှင့် မာစတာလင်တောင်မှ ထိတ်လန့်သွားရသည်။
“ီးပဲ၊ မင်းက …”
သူတို့ အလွန်အမင်း မျက်နှာ မည်းမှောင်လာသည်။ သူတို့လက်ထဲ၌ လက်နက်များ ထွက်ပေါ်လာပြီး ယဲ့ဖန်အား ချက်ချင်း ခုတ်ပိုင်းချင်လာကြသည်။
ထိုအချိန်၌ ယဲ့ဖန်သည် မကြောက်ရုံသာမက သူ၏ မျက်လုံးများက အလွန်တရာ အေးစက်နေ၏။
“နတ်ဘုရား စစ်တပ်က သူလျှိုတွေက မင်းတို့မျက်စိရှေ့တင် ရှိနေတာ၊ မင်းတို့နှစ်ယောက်က ဘာလုပ်နေလဲ”
အားကစားကွင်းထဲရှိ ဟုန်ပျောင်သာမက ဘေးပတ်လည်ရှိ ဆရာများနှင့် ကျောင်းသား ကျောင်းသူများ အားလုံးသည် ဤသူလျှိုက လူသတ်ထားပြိး မကြောက်သည့်အပြင် ဆရာသခင်ကြီး နှစ်ယောက်ကို ပြန်၍ မေးခွန်းထုတ်နေသည်။
“ခွေးမသား … ရဲတင်းလိုက်တာ၊ မင်း ရူးနေပြီ၊ မင်းကများ မေးခွန်းထုတ် …”
ထိုအချိန်၌ ဟုန်ပျောင်သည် ဒေါသထွက်ကာ ယဲ့ဖန်အား ပြန်အော်လိုက်သည်။ သို့သော် ယဲ့ဖန်၏အသံကို ကြားသည်နှင့် မာစတာ ရှုကွမ်းနှင့် မာစတာလင်တို့ တုန်ယင်သွားသည်ကို သူ မသိလိုက်ပေ။ နှစ်ယောက်လုံး မျက်ခုံးလှုပ်နေကြသည်။
ထို့နောက် နှစ်ယောက်လုံးသည် ယဲ့ဖန်ဘက်လှည့်၍ ချက်ချင်း ဒူးထောက်လာသည်။
“ရှုကွမ်းက သခင်ကြီးကို အရိုအသေ ပေးပါတယ်”
“လင်လင်းစုက သခင်ကြီးကို အရိုအသေ ပေးပါတယ်”
ထိုသို့ပြောပြီး ယဲ့ဖန်ရှေ့၌ ဆရာသခင်ကြီး နှစ်ယောက်သည် မှင်တက်နေသော မျက်နှာထားများဖြင့် တုန်လှုပ်နေကြလေသည်။
*ဘာ*
ဤမြင်ကွင်းက အားလုံးကို အံ့အားသင့်သွားစေသည်။ အထူးသဖြင့် ဟုန်ပျောင်သည် ပြောချင်သည့် စကားများက လည်မျိုသို့ ရောက်နေသော်လည်း ပြန်မျိုချလိုက်ရသည်။
ဂလု!
ဟုန်ပျောင်သည် မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် ဖြစ်နေ၏။
“သ … သခင်ကြီးတဲ့လား”
ထို့နောက် သူသည် ယဲ့ဖန်အား လှမ်းကြည့်မိပြီး ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ကာ လည်ချောင်းထဲမှ နှလုံးခုန်ထွက်လာလေမလားဟု ခံစားမိနေသည်။
*ဆရာသခင်ကြီးနှစ်ယောက်ရဲ့ သခင်ကြီးက ဟို … ဟို ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ် မဟုတ်ဘူးလား*
ဤသည်ကို တွေးမိပြီးနောက် ဟုန်ပျောင် ကြောက်လန့်လာသည်။ အားလုံး၏ ထိတ်လန့်နေသော အကြည့်အောက်၌ ယဲ့ဖန်၏ မျက်လုံးများသည် အေးစက်နေပြီး သူ၏ မျက်နှာက တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲလာပြီးနောက် မူလအသွင် ပြန်ပေါ်လာသည်။
*ဟာ*
ဤမြင်ကွင်းကြောင့် အားလုံး မိုးကြိုးပစ်ချခံရလိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်ကာ အံ့ဩနေကြသည်။
သူက သူတို့ နေ့တိုင်း သွားရောက်၍ အရိုအသေပေးခဲ့သော၊ သူတို့ လေးစားခဲ့သည့် နတ်ဘုရား ဖြစ်နေသည်။
ယခုအချိန်၌ အားလုံးသည် မျက်စိရှေ့မှ မြင်ကွင်းကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်၍ ခြောက်ခြားနေကြသည်။
ထို့နောက် အားကစားကွင်းထဲမှ ဆရာများနှင့် ကျောင်းသား ကျောင်းသူများအားလုံးက ယဲ့ဖန်ကို တအံ့တဩ ငေးကြည့်နေသည်။
ဟုန်ပျောင်တောင်မှ ကြက်သီးထကာ ခြေထောက်များ ပျော့ခွေ့၍ လဲကျသွားသည်။
နှုတ်ဆက်သံများက ကောင်းကင်ယံသို့ ပဲ့တင်ထပ်လာသည်။
“နဂါးငွေ့တန်း စစ်နတ်ဘုရားကို ဂါဝရပြုပါတယ်”
“နဂါးငွေ့တန်း စစ်နတ်ဘုရားကို ဂါဝရပြုပါတယ်”
“…”
ထိုအခါမှသာ အားကစားကွင်းထဲရှိ ဟုန်ပျောင်၊ ဆရာလီနှင့် လူတိုင်းနီးပါး အရာအားလုံးကို နားလည်သွားကြလေသည်။
အဘယ်ကြောင့် ချင်ရွှယ်က ဤလူကို ကျောင်းထဲ လိုက်ပြရသလဲ ဆိုသည့်အချက်နှင့် ဘာကြောင့် ယုဖေးက ယဲ့ဖန်အတွက် ရှေ့ထွက်ရပ်၍ ကာကွယ်ပေးနေခဲ့သလဲဆိုတာကို နားလည်သွား ကြသည်။
ရတနာခန်းမထဲမှ ရတနာများအားလုံး ချက်ချင်း မိုးကောင်းကင်အဆင့်သို့ အဆင့်တက် သွားကြသလဲ ဆိုတာကိုပါ နားလည်သွားသည်။
*လတ်စသက်တော့ … သူ ဖြစ်နေတာကိုး*
ယခုအချိန်၌ အားလုံး အလွန် ထိတ်လန့်နေကြသည်။ ပါမောက္ခချုပ်နှင့် အကြီးအကဲ ဆယ်ယောက်တို့က နတ်ဘုရား စစ်တပ်၏ သူလျှိုများ ဖြစ်နေကြောင်းကိုလည်း သူတို့ ရိပ်စားမိ သွားသည်။
ယဲ့ဖန်က သူ၏နောက်ခံကို အရင်ထုတ်မပြောရသည့် အကြောင်းရင်းမှာ ထိုသူများကို သတ်ချင်၍သာ ဖြစ်လေသည်။
ဤသည်ကို တွေးမိပြီးနောက် ဆရာများနှင့် ကျောင်းသားကျောင်းသူများအားလုံး ရှက်ရွံ့သွားကာ မျက်နှာအား အားနှင့် အရိုက်ခံလိုက်ရသကဲ့သို့ ခံစားမိသွားကြသည်။
သူတို့သည် နတ်ဘုရား စစ်တပ်မှ သူလျှိုများ၏ အမိန့်ကို နားယောင်ပြီး နဂါးငွေ့တန်း စစ်နတ်ဘုရားကို ဝိုင်းသတ်မိလုနီးပါး ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု သူတို့ ထင်မထားမိကြသည်။
သူတို့ အလွန် မျက်လုံးကန်းခဲ့မိကြသည်။ ထိုစဉ် ယုဖေး၏ ကိုယ်လေးက တုန်ယင်သွားပြီး ကြည်လင်သော မျက်ရည်များက တတောက်တောက် စီးကျလာသည်။
“တကယ်ပဲ သူကိုး၊ ငါ ထင်တာ မှန်နေတာပဲ၊ ငါ ထင်တာ မှန်နေခဲ့တာပဲ”
ယုဖေးရင်ထဲ မခံချိမခံသာ ဖြစ်လာသည်။ ဒူးထောက်နေသော ဆရာများနှင့် ကျောင်းသား ကျောင်းသူများကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူမဘေးမှ သူ့ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မည်မျှ ကြိုးစားပါစေ၊ သူမ သူနှင့် တစ်တန်းတည်း ဖြစ်မလာနိုင်မှန်း သူမ သိနေ၏။
သူသည် ကမ္ဘာမြေ၏ နတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လေသည်။
