ငရဲမှလာသောသူ
The Man from Hell
Author Autumn Wind 123
ဘာသာပြန် Han Shin
စာစဉ် 38 Chapter 568 သေမင်းခေါ်သံ
တုယိုထျန်းမို၏ ရင်ဘတ်ရှေ့မှ မှော်စာလုံးသည် ထျန်းမို မှော်စာလုံးဟုလည်း သိထားကြသည်။ နတ်ဆိုးဧကရာဇ် စိုးမိုးခဲ့စဉ်အခါက နတ်ဆိုးဧကရာဇသ်သည် ငရဲမီးကိုသုံး၍ နတ်ဆိုးသင်္ကေတကို ရေးထွင်းခဲ့သည်။
သာမန်မှော်စာလုံးများနှင့် မတူသည်က မြေကမ္ဘာနတ်ဆိုးများနှင့် ကျန်နတ်ဆိုးများ၏ အရိုးထဲထိ ရေးထွင်းထားသော နတ်ဆိုးမှော်စာလုံးသည် နတ်ဆိုးဧကရာဇ် ငရဲမီးကို သုံးလိုက်သည့်အချိန်တိုင်း အားလုံး၏ ကိုယ်တွင်းမှာ မှော်စာလုံးက ခံစားမိသည်။ ယခုအခါတွင် …
“သခင်ကြီး၊ သခင်ကြီး … ပြန်လာတာများလား”
တုယိုထျန်းမို၏ မျက်နှာထက်၌ ဝမ်းသာရိပ်များ စွန်းထင်းလာသည်။ သူ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်၍ ဝမ်းသာလာသည်။
နှစ်ရာချီ၍ စောင့်ခဲ့ရသည်။ နှစ်ရာချီ၍ တောင့်ခံခဲ့ရသည်။ ယခုအခါတွင် စောင့်ခဲ့ရသမျှ အရာအားလုံး အရာရောက်ခဲ့လေပြီ။
ဂါး!
နတ်ဆိုးတစ်ကောင်၏ ဟစ်ကြွေးသံက ဂြိုဟ်များကြားထဲ၌ ဆင့်ခေါ်သံကဲ့သို့ ပဲ့တင်ထပ်သွားလေသည်။ ထိုအော်သံအဆုံး၌ သူရှိရာ ဘေးပတ်လည်မှ ဂြိုဟ်များရှိ သူတောင်းစားများ ခေါင်းမော့လာကြသည်။
သူတို့ကြားသည်။ ဘုရင်၏ ဟစ်ကြွေးသံကို သူတို့ ကြားကြသည်။ လက်ရှိတွင် ဘေးပတ်လည်မှ ရာချီသော ဂြိုဟ်များရှိ အားအနည်းဆုံး သူတောင်းစားများ မားမားမတ်မတ် ရပ်လာကြသည်။
သူတို့ထံမှ ပြင်းထန်သော အရှိန်အဝါများ ထွက်ပေါ်လာ၏။ ထို့နောက် အားလုံးက သူတို့၏ အင်္ကျီများကို အားနှင့် စုတ်ဖြဲလိုက်ကြသည်။
ထိုအဝတ်အစားများ စုတ်ပြဲသွားသောအခါ အတွင်းမှ အနက်ရောင် နတ်ဆိုးဝတ်စုံများ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ ထို့နောက် ကောင်းကင်ယံသို့ ပျံတက်သွားကြသည်။
…
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အလှမ်းဝေးသော စကြဝဠာတစ်နေရာရှိ ဂြိုဟ်တစ်ခုပေါ်၌ တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားသူ တစ်ယောက်က မိုးမျှော်စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်၌ ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေသည်။ သူ့စားပွဲပေါ်၌ ပုလင်းပေါင်းများစွာ ရှိနေသည်။
ပုလင်းပွထ၍ ရှုပ်ပွလျက် ရှိပြီး ပုလင်းပေါင်း တစ်ရာနီးပါး ရှိသည်။ တစ်ပုလင်းလာချပေးတိုင်း သူ အကုန် သောက်ပစ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ မည်မျှ သောက်နေပါစေ၊ သူ မူးကိုမမူးချေ။
“ဘာလို့ ငါ မမူးရတာလဲ၊ ဘာလို့လဲ”
တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားက ဆိုင်ပိုင်ရှင်အား အော်ပြောလေသည်။
“လောင်ချီ မင်း ဝိုင်အတုတွေ စရောင်းနေပြီလား၊ ဘာလို့ ဒီဘိုးဘိုးကြီးက မမူးရတာလဲ”
ထိုစကားကြောင့် ဆိုင်ပိုင်ရှင်က နှုတ်ခမ်းကိုတွန့်ကွေး၍ ခနဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အနားသို့ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလာပြီး တီးတိုး ပြောလေသည်။
“ရှောင်ဟူ၊ အရက်သောက်တာက မင်းကို ထိခိုက်စေတယ်လေ”
ဆိုင်ပိုင်ရှင်က သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားများ ဘာကြောင့် ဝိုင်အလွန် သောက်တာလဲဆိုတာကို သူ နားလည်ပါသည်။ တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားများသာမက သူတို့သည်လည်း ညအချိန် ရောက်သည်နှင့် သောက်ကြသည်ပင်။
အရက်မူးနေမှသာလျင် အရာအားလုံးကို မေ့ပျောက်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်၏ နားချသော စကားကြောင့် တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွား၏ မျက်နှာထက်၌ ခါးသီးဟန်များ ထင်ဟပ်လာသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ အရက်သောက်တာက ထိခိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မသောက်ရင် ဝမ်းနည်းတယ်”
ထိုသို့ပြောပြီး တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားက ဆိုင်ပိုင်ရှင်ကို မော့ကြည့်လေသည်။
“လောင်ချီ၊ မင်း ပြောကြည့်စမ်း ... ငါတို့ သူ့ကို ဆက်စောင့်နိုင်ဦးမှာလား”
*သူ့ကိုလား*
ထိုစကားကြောင့် ဆိုင်ပိုင်ရှင် တုန်ယင်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံး၌ မျက်ရည်များ ဝေ့လာသလို ရင်ထဲ၌ ခါးသီး၍ နာကျင်လာရသည်။
“ရှောင်ဟူ၊ ယုံကြည်မှုဆိုတာ ဘယ်တော့မှ မသေဆုံးဘူး၊ အဆုံးသတ်ကို မရောက်သေးခင်အထိ စောင့်ကြတာပေါ့”
“သူ သေသွားရင်တောင်မှ သူ ပြန်လည်ဝင်စားခြင်း လုပ်လိမ့်မယ်လို့ ငါ ယုံကြည်တယ်”
တောက် တောက်။
ထိုစကားကြောင့် တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွား၏ မျက်လုံးမှ ပူနွေးသော မျက်ရည်စက်များ ဆက်တိုက် စီးကျလာသည်။ သူသည် ရုတ်တရက် စားပွဲပေါ်လှဲ၍ ကျယ်လောင်စွာ ငိုလေသည်။
“လောင်ချီ၊ ငါ သူ့ကို လွမ်းတယ်၊ ငါ ... အိမ်ပြန်ချင်တယ်”
ရင်ကွဲနာကျခြင်း။ ခါးသီးနာကျင်ရခြင်း။
ဆိုင်ပိုင်ရှင်သာမက ဘေးပတ်လည်မှ လူများပါ မျက်ရည်ကို တိတ်တဆိတ် ခိုးသုတ်ကြသည်။
*သူတို့ရော သူ့ကို မလွမ်းဘဲ နေပါ့မလား*
*သူတို့ရော အိမ်မပြန်ချင်ဘဲ ... နေပါ့မလား*
သို့သော် အားလုံး ဝမ်းနည်းနေစဉ်တွင် တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွား၏ ရင်ဘတ်၌ အနက်ရောင်မီးတောက်တစ်ခု တောက်လောင်လာသည်။
*ဒါက*
တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွား မှင်တက်သွားသလို ဆိုင်ပိုင်ရှင်နှင့် ဆိုင်ထဲမှ လူများအားလုံး မှင်တက်သွားကြသည်။
အားလုံးသည် ထိုအနက်ရောင် မီးတောက်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်၍ ဝမ်းသာလာကြသည်။
“ပြန်လာပြီ၊ သူ ... သူ နောက်ဆုံးတော့ ပြန်လာပြီကွ၊ ဟားဟားဟား ...”
အသည်းမာသော သူသည် အရူးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ငိုလိုက်၊ ရယ်လိုက် ဖြစ်နေ၏။ သူသည် တစ်ဖက်လှည့်၍ ဆိုင်ပိုင်ရှင်ကို လှမ်းဖက်၍ အရူးအမူး အော်ပြောလေသည်။
“လောင်ချီ၊ ငါ အိပ်မက်မက်နေတာလား၊ သူ ပြန်လာပြီတဲ့ကွ”
ထိုသို့သောအချိန်၌ တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားသည် ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်သည်ဟု ထင်မည်စိုး၍ ထိုမီးတောက်ကို ထပ်မကြည့်ရဲတော့ချေ။ ထို့အတူ ဆိုင်ပိုင်ရှင်သည် ဝမ်းသာအားရ ငိုကြွေးရင်း ရယ်လေသည်။
“ကျားကြီး၊ မင်း အိပ်မက်မက်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ အိမ်ပြန်မယ်၊ သူနဲ့ဆိုရင် မင်းမှာ အိမ်ရှိလာပြီ”
“ငါတို့ ... အိမ်ပြန်ကြမယ်”
ဆိုင်ပိုင်ရှင်သည် ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူနှင့် တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားတို့သည် သူတို့၏အဝတ်အစားကို စုတ်ဖြဲလိုက်ကြသည်။ သူတို့သည်သာမက ဆိုင်ထဲမှ လူစုများကလည်း သူတို့အဝတ်အစားများကို ဆွဲဖြဲလာသည်။ စုတ်ဖြဲသံများက အတောမသတ်တော့ချေ။
ထို့နောက် တစ်ကိုယ်တော် ခရီးသွားက တိမ်တိုက်များထဲအထိ ပဲ့တင်ထပ်သွားအောင် ဟစ်ကြွေးလိုက်သည်။ ထိုအခိုက်တွင် ဂြိုဟ်စုနယ်မြေတိုင်းရှိ ဆိုင်များတွင် တူညီသော အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။
များစွာသော အနက်ရောင်ဝတ်စုံနှင့် အဖွဲ့များက ဂြိုဟ်များ၌ အရူးအမူး ပျံသန်း၍ ခရီးဆက်နေကြသည်။
....
ရှေးကျ၍ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော ဂြိုဟ်များပေါ်၌ များစွာသော အနက်ရောင်ဝတ်စုံနှင့်လူများက ဘေးချင်းယှဉ်၍ ထိုင်ကာ အရူးအမူး ကျင့်ကြံနေကြသည်။
သူတို့သည် အင်မော်တယ်မျိုးနွယ်များ မဟုတ်ချေ။ အားလုံး၏ အဝတ်အစား၌ အနက်ရောင်ဦးခွံတစ်ခုကို ရေးထိုးထားကြသည်။ ထိုအရာသည် ပိန်းနက်နေအောင် မဲမှောင်နေ၏။
ကြောက်မက်ဖွယ် အရှိန်အဝါများက သူတို့ထံမှ ဆက်၍ ထွက်ပေါ်လျက်ရှိသည်။ အမြင့်တစ်နေရာ၌ ကြောက်စရာကောင်းသော လူတစ်ယောက်ထိုင်နေသည်။
သူသည် ထိုနေရာ၌ ရက်စက်သော ရှေးဦးသားရဲကဲ့သို့ ငြိမ်သက်၍ ထိုင်နေကာ ဘေးပတ်လည်မှ လေထုသည် တုန်ခါ၍နေ၏။
ထိုစဉ် ရုတ်တရက် ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏ ရင်ဘတ်၌ အနက်ရောင်မီးတောက်တစ်ခု တောက်လောက်လာသည်။ သူရင်ဘတ်၌ ရေးထိုးထားသော အနက်ရောင်ဦးခွံပုံစံသည် ယခုအခါ၌ မီးလောင်လျက် ရှိပြီး ကြောက်မက်ဖွယ် အရှိန်အဝါများ ထုတ်လွှတ်လာ၏။
ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် မျက်စိရှေ့မှ သိုင်းပညာရှင်များအားလုံး မျက်လုံးပြူးသွားကြသည်။ အားလုံးက စင်ပေါ်မှ ပုဂ္ဂိုလ်အား ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်နေကြသည်။
“ဒါ ... ဒါက”
သူ့ရင်ဘတ်မှ မီးတောက်ကို ကြည့်ပြီး သူ အံ့ဩကာ ဝမ်းသာဟန် ပေါ်လာသည်။
“ငရဲမီး”
“ဒါ အနီးအနားက တောက်လောင်တာပဲ”
*ဘာ*
ထိုစကားကြောင့် စင်အောက်မှ အနက်ရောင်ဝတ်စုံနှင့် သိုင်းပညာရှင်များအားလုံး မတ်တပ်ထ ရပ်လာသည်။
*ငရဲမီးက အဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့ ပစ္စည်းမဟုတ်လား*
*ဘယ်လိုလုပ်*
“ပေါ်လာပြီ၊ သခင်ကြီး၊ သူ ... သူ ပြန်လာပြီ”
ထိုလူ၏ ဟစ်ကြွေးသံအဆုံး၌ ထောင်ချီသော သိုင်းပညာရှင်များ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည်။ အားလုံး မှင်တက်အံ့အားသင့်နေကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် ထိုလူက ရှိသမျှလူအားလုံးအား အလွန် စိတ်လှုပ်ရှား၍ ဝမ်းသာနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဝေ့ကြည့်၍ ပြောလိုက်သည်။
“ရောင်းရင်းတို့”
“ဒီနေ့ ငရဲမီး တောက်လောင်တယ်ဆိုတော့ သခင်ကြီး ပြန်လာတာ ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမယ်။ ငါတို့ နတ်ဆိုးမျိုးနွယ်တွေရဲ့ အမုန်းတရားကို ချေဖျက်ဖို့ အချိန်ကျပြီ။ ငါတို့ နတ်ဆိုးမျိုးနွယ်ရဲ့ မကျေနပ်ချက်တွေအတွက် တုံ့ပြန်ရမယ့် အချိန်ရောက်ပြီ”
ထိုစကားအဆုံး၌ ထောင်သောင်းချီသော နတ်ဆိုးများ ဟစ်ကြွေးလာကြသည်။
“သတ်၊ သတ်၊ သတ်”
သူတို့သည် နှစ်ရာချီ၍ လှောင်ပြောင်ခြင်းကို အံတုခံခဲ့ရသည်။ နှစ်ရာချီ၍ သွေးကြွေးဆပ်ရန် စောင့်နေခဲ့ရသည်။
နောက်ဆုံးတွင်တော့ သွေးကြွေးကို သွေးကြေးနှင့်သာ ပြန်ဆပ်ရမည့် အချိန်ရောက်လာလေပြီ။ ထိုကြောက်စရာကောင်းသော ပုဂ္ဂိုလ်က လက်ကိုဝေ့ပြလိုက်ပြီးနောက် လျှပ်စီးသဖွယ် ကောင်းကင်ထက်သို့ ပျံသန်းသွားသည်။ သူ့နောက်မှ သိုင်းပညာရှင်များစွာတို့ လိုက်ပါသွားကြသည်။ ထို ပြင်းထန်သော အရှိန်အဝါက ဂြိုဟ်တစ်ခုလုံးအား တုန်ခါသွားစေမည်။
….
ဤသည်မှာ အစသာ ရှိသေးသည်။ စကြဝဠာတွင်းမှ ရာနှင့်ချီသော ဂြိုဟ်များတွင် သိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်စီ၏ ရင်ဘတ်မှ အနက်ရောင် မီးတောက်များ တောက်လောင်လာပြီး အနက်ရောင်ဦးခွံတစ်ခုလုံး ထွက်ပေါ်လာသည်။
ဤသည်က သေမင်းခေါ်သံတစ်ခုလိုပင်။ လေပြင်းမုန်တိုင်း တိုက်ခတ်၍ သွေးမိုးရွာရန် ကံပါလာလေတော့သည်။
