ငရဲမှလာသောသူ
The Man from Hell
Author Autumn Wind 123
ဘာသာပြန် Han Shin
စာစဉ် (36) Chapter (536) သူများလား
“ဝံပုလွေလေး”
ဝံပုလွေလေးအား ထောင်ချီသော ပါရမီရှင်များက အုပ်မိုးသွားသည်ကိုမြင်ပြီး နတ်မိမယ် ခုန်လင်နှင့် တတိယဗိုလ်မှူးတို့ ထိတ်လန့်သွားကာ စိုးရိမ်စိတ်များနှင့် ပြည့်နှက် လာသည်။
ထောင်ချီသော ပါရမီရှင်များကို တစ်ယောက်တည်း စိန်ခေါ်သည်တဲ့လား။
ဤသည်မှာ ဝမ်ရှင်း ပါရမီရှင်ပြိုင်ပွဲ၌ ထိတ်လန့်စရာအကောင်းဆုံး မှတ်တမ်းတစ်ခုအဖြစ် သမိုင်းတွင် သွားပေလိမ့်မည်။
*သူ နိုင်ပါ့မလား*
နတ်မိမယ် ခုန်လင်နှင့် တတိယဗိုလ်မှူး ကျန်းရုန်သာမက ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံးရှိ ထောင်သောင်းချီသော သိုင်းပညာရှင်များက စင်မြင့်ထံသို့ စိတ်လှုပ်ရှား၍ ကြောက်ရွံ့နေဟန်ဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။
သူတော်စင်အဆင့် သိုင်းပညာရှင်တောင်မှ ထောင်ချီသော လူများနှင့် တိုက်ခိုက်ရာတွင် ထိတ်လန့်ပေလောက်သည်။ သို့သော် ယခုအခါတွင် …
“သတ်”
ရွှစ်! ရွှစ်! ရွှစ်!
တစ်ချို့က ဓားများကို ဝင့်ကာ တိုက်ခိုက်လာသောကြောင့် ဓားရောင်များ တလက်လက် တောက်ပနေပြီး တစ်ချို့က လက်သီးသိုင်း၊ လက်ဝါးသိုင်းများဖြင့် တိုက်ခိုက်လာကြသည်။
မရေတွက်နိုင်သော တိုက်ခိုက်မှုများက လူအုပ်ထဲမှ ဝံပုလွေလေးထံသို့ အရူးအမူး ကျရောက် လာသည်။ ဤမြင်ကွင်းက အဆုံးသတ်ဟု ထင်မှတ်ရသည်။
ထိပ်တန်း ရွှေရောင် သံမဏိများဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော စင်မြင့်သည် ပြင်းထန်သော ဖိအားကို တောင့်မခံနိုင်ကဲ့သို့ ချက်ချင်း အက်ကွဲလာသည်။
မရဏ အငွေ့အသက်များက ဝံပုလွေလေးထံ ချက်ချင်း ကျရောက်လာသည်။
ထိုစဉ် သိုင်းပညာရှင်များစွာ၏ တိုက်ခိုက်မှုနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော်လည်း ဝံပုလွေလေး၏ မျက်လုံး၌ ကြောက်စိတ်များ မရှိဘဲ အရူးတစ်ယောက်သဖွယ် ရူးသွပ်နေဟန်များနှင့်သာ ပြည့်နှက်နေလေသည်။
“တစ်ချက်တည်းနဲ့တင် လုံလောက်တယ်”
ထိုစကားအဆုံး၌ သူသည် လက်တစ်ဖက်ကို လှုပ်လိုက်သောအခါ အနက်ရောင်နှင့် ရွှေရောင် ချီမျှင်စုများက သူ့လက်ဝါးပေါ်၌ စုဝေးလာသည်။
ထို့နောက် မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် ကြောက်မက်ဖွယ် ဝံပုလွေ လက်သည်းတစ်ဖက် ထွက်ပေါ်လာ၏။
“ငါ့အတွက် ဖျက်ဆီးလိုက်စမ်း”
ထိုစကားသံအဆုံး၌ ဝံပုလွေလေးသည် ဘေးပတ်လည်အား ဝံပုလွေလက်သည်းဖြင့် ရိုက်ထုတ်လိုက်သည်။
ဝုန်း!
ပြင်းထန်သော ဖိအားတစ်ခုသည် ဆူနာမီလှိုင်းကဲ့သို့ ဘေးပတ်လည်အား ရိုက်ခတ် သွားလေသည်။
ထိုသို့သောအချိန်၌ အားလုံး ကြက်သီးထစေလောက်မည့် အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထိပ်သီး ပါရမီရှင်များသည် ဝံပုလွေလက်သည်းအောက်၌ ပုရွက်ဆိတ်ကဲ့သို့ အားနည်းလာသည်။
လက်သည်းများကြောင့် အရိုးများ ကျိုးကြေ၍ အရပ်မျက်နှာအနှံ့သို့ လွင့်ထွက်သွားကြသည်။ ဖက်ထုပ်များကဲ့သို့ တဖြုတ်ဖြုတ် ပြုတ်ကျလာသော မြင်ကွင်းကြောင့် အားလုံး အလွန် ထိတ်လန့်သွားသည်။
လူဆယ်ယောက်၊ အယောက်တစ်ရာ၊ အယောက်တစ်ထောင်။
မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာပင် နောက်ဆုံးသော ပါရမီရှင်သည် စင်မြင့်ပေါ်မှ လွင့်ထွက်သွားပြီး အောက်သို့ ပြုတ်ကျ သွားလေသည်။
အားလုံး၏ ကိုယ်မှ သွေးများ ဒလဟော စိမ့်ထွက်လာသည်။ သူတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ကျိုးကြေမတတ် ဖြစ်နေ၏။ ပြင်းထန်သော နာကျင်မှုကြောင့် လူတိုင်း ကတုန်ကယင် ဖြစ်နေကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေ၏။ အားလုံး ချွေးတလုံးလုံး ဖြစ်နေကြသည်။
*တစ်ချက်တည်းနဲ့ အားလုံးကို အနိုင်ယူလိုက်တယ်တဲ့လား*
အားလုံး သတိဝင်လာပြီးနောက် ကွင်းပြင်တစ်ခုလုံး ဆူညံပွက်လောရိုက်သွားသည်။ မရေတွက်နိုင်သော သိုင်းပညာရှင်များက စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ထရပ်လာသည်။ ထို့နောက် လက်သီးလက်မောင်းတန်း၍ ဟစ်ကြွေးလေတော့သည်။
“ပြိုင်ဘက်ကင်း ဝံပုလွေလေး”
“ပြိုင်ဘက်ကင်း ဝံပုလွေလေး”
“…”
ထိုအချိန်၌ ပြိုင်ဘက်ကင်း ဝံပုလွေလေးဟူသော အသံက ကပ်ဆိုးဂြိုဟ်တစ်ခုလုံးသို့ ပဲ့တင်ထပ်သွားလေသည်။
ဝံပုလွေလေး ဟူသော စကားလုံးက လူတိုင်း၏ အလေးအမြတ် ထားသော နတ်ဘုရားတစ်ပါး ဖြစ်လာလေသလားဟု ထင်မှတ်ရသည်။ လူတိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် တုန်ယင်နေကြသည်။
ထောင်သောင်းချီသော လူများက သံပြိုင်ဟစ်ကြွေးနေခြင်းသည် မကြုံစဖူး ထူးကဲသော အတွေ့အကြုံ တစ်ခုကို ပေးစွမ်းနေ၏။ ခုန်လင်နှင့် တတိယဗိုလ်မှူး ကျန်းရုန်တို့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မျက်နှာများ နီမြန်းနေသည်။
သူတို့သည် ဝံပုလွေလေးအား လှမ်းကြည့်ရင်း သူတို့၏ အစစ်အမှန် နတ်ဘုရားကို ရှာတွေ့လိုက်သကဲ့သို့ သူ့အား လေးစားပြီးရင်း လေးစားလာကြသည်။ သူသည် မထီမဲ့မြင် ပြုလုပ်၍ရမည့် လူစားမျိုး မဟုတ်ချေ။
ဝံပုလွေလေးကမူ ဤအခြေအနေကို လုံးဝ အရေးမစိုက်ချေ။ သူ၏ အမူအရာက အေးစက်နေပြီး ဘေးဘီအား တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလဲ၊ ဟိုလူ မပေါ်လာသေးဘူးလား”
ပါရမီရှင် ပြိုင်ပွဲသို့ ဝံပုလွေလေး ပါဝင်ယှဉ်ပြိုင်ရသည့် အကြောင်းရင်းမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတ်ချင်၍သာ ဖြစ်ကြောင်း ခုန်လင်နှင့် သူတို့လူများသာ သိလေသည်။
စိတ်မကောင်းစရာက ထိုလူ ပေါ်မလာသေးခြင်းပင်။ ကျန်းရုန်က ခေါင်းခါလိုက်သည်။
“သခင်လေး အဲ့လူက ငကြောက်ပဲဗျ၊ သူက သခင်လေး ထွက်လာမှာကို သိနေလို့ နဂါးနက် ခန်းမမှာပဲ နေပြီး လူလုံးထွက်မပြရဲတာလို့ ကျွန်တော် ထင်တယ်”
ထိုသို့ပြောနေချိန်တွင် ကျန်းရုန်သာမက ခုန်လင်ပါ အထင်သေးသော အမူအရာများနှင့် ပြည့်နှက်နေ၏။
သူတို့စိတ်ထဲတွင် ထိုသောက်သုံးမကျသော နဂါးနက် အရှင်သခင်က ဝံပုလွေလေး၏ ခြေရာကိုပင် မယှဉ်နိုင်လောက်ဟု ထင်နေကြသည်။
“ပေါ်မလာရဲဘူးတဲ့လား”
ထိုစကားကြောင့် ဝံပုလွေလေးက လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။
“ဒီလိုဆိုလည်း သူ့ကို သွားသတ်ရတာပေါ့”
ထိုသို့ပြောပြီး ဝံပုလွေလေးသည် ဆက်စောင့်မနေတော့ဘဲ စင်မြင့်ထက်မှ ခုန်ဆင်း၍ နဂါးနက် အစည်းအရုံးခန်းမရှိရာဘက်သို့ ဦးတည်၍ ထွက်ခွာသွားသည်။
*ဟမ်*
ဤမြင်ကွင်းက ဘေးပတ်လည်ရှိ လူတိုင်း၏ သိချင်စိတ်အား မြင့်တက်သွားစေသည်။ ကပ်ဆိုးဂြိုဟ်တစ်ခုလုံးကို တုန်လှုပ်သွားစေသည့် နဂါးနက် အရှင်သခင်က ဝံပုလွေလေးနှင့် တိုက်ခိုက်လိမ့်မည်ဟု လူတိုင်း ထင်ကြေးပေးခဲ့ကြသည်။
ယခုအချိန်တွင် ထိုတိုက်ပွဲက အမှန်တကယ် ဖြစ်လာမည်လား။
ထိုအခိုက်တွင် အားလုံး၌ ဤနေရာ၌ နေခဲ့ချင်စိတ် မရှိတော့ချေ။ သူတို့အားလုံး မတ်တပ်ထရပ်ကာ ဝံပုလွေလေးနောက်မှနေ၍ နဂါးနက် အစည်းအရုံးခန်းမသို့ လိုက်ပါ သွားကြသည်။
…
တစ်ချိန်တည်းမှာပင် နဂါးနက် ခန်းမ၌ မွန်းကြပ်သော လေထုတစ်မျိုးက ခန်းမအား ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ ခန်းမသခင်နှင့် အကြီးအကဲ လေးယောက်တို့သည် ဟော့ပေါ့အိုးထဲ ကျသွားသည့် ပုရွက်ဆိတ်ကဲ့သို့ စိုးရိမ်မကင်း ဖြစ်ကာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် ဖြစ်နေလေသည်။
သူတို့နဖူးမှ ချွေးများ တဒီးဒီးစီးကျလျက် ရှိသည်။ ကပ်ဆိုးသည် ဖြစ်အံ့ဆဲဆဲ ဖြစ်နေသည်ကို သူတို့ ခံစားမိပုံရသည်။
“သတင်းပို့ပါတယ်”
ထိုသို့သောအချိန်၌ နဂါးနက် သိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်သည် ထိတ်လန့်တကြား ပြေးဝင်လာလေ၏။ ထိုသူကို မြင်သည်နှင့် ခန်းမသခင်နှင့် အခြားများက ခပ်သွက်သွက် မေးလိုက်သည်။
“အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ”
“ခန်းမသခင် …”
နဂါးနက် သိုင်းပညာရှင်က သူ့နဖူးမှ ချွေးစေများကို သုတ်၍ ထိတ်လန့်နေသော မျက်နှာထားနှင့် ပြောလိုက်သည်။
“ဝံပုလွေလေးက ထောင်ချီတဲ့ ပါရမီရှင်တွေကို တစ်ချက်တည်းနဲ့ အနိုင်ယူလိုက်နိုင်ပါတယ်၊ သူက ဝမ်ရှင်း ကွင်းပြင်ကနေ ထွက်လာပြီးတော့ အစည်းအရုံးခန်းမဆီ လာနေပါတယ်”
ထိုစကားကြောင့် ခန်းမသခင်နှင့် အကြီးအကဲ လေးယောက်လုံး မိုးကြိုးပစ်ချခံလိုက်ရသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
*ပြီးသွားပြီပဲ*
ငါးယောက်လုံး ခါးသီးစွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ ကပ်ဆိုးတစ်ခု ရောက်ရှိလာမည်ကို သူတို့ သိလိုက်ကြသည်။
“ဒီတစ်ခေါက်တော့ ငါ မလွတ်နိုင်ဘူးထင်တယ်”
ခန်းမသခင်သည် တစ်ခဏမျှ တွေးတောနေပြီးနောက် အကြီးအကဲ လေးယောက်ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“မင်းတို့လေးယောက်၊ သခင်ကြီးနောက် မြန်မြန်လိုက်ပြီး ကပ်ဆိုးဂြိုဟ်ကနေ ထွက်သွားတော့”
*ဘာ*
ခန်းမသခင်၏ စကားကြောင့် အကြီအးကဲ လေးယောက်လုံး မျက်နှာပျက်သွားကြသည်။
“ခန်းမသခင် ခင်ဗျား …”
အကြီးအကဲ လေးယောက်လုံး တစ်ခုခု ပြောချင်သော်လည်း ခန်းမသခင်က သူတို့ကို လက်ကာပြလေသည်။ သူ၏ မျက်နှာထားက ပြာနှမ်းနေသည်။
“သခင်ကြီးက သန်မာပြီး ဆန်းကြယ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ရန်သူက ဝံပုလွေလေး ဖြစ်နေတယ်၊ အဲ့မကောင်းဆိုးဝါးက တစ်ချက်တည်းနဲ့ ထောင်ချီတဲ့ ပါရမီရှင်တွေကို အနိုင်ယူနိုင်ခဲ့တာ”
“ဒီတစ်ခေါက်တော့ ငါတို့ သခင်ကြီးကို ကိုယ်တိုင် စွန်စားခိုင်းလို့ မဖြစ်ဘူး”
ထိုသို့ပြောပြီး ခန်းမသခင်က ရူးသွပ်နေသော မျက်နှာထားဖြင့် ဆက်ပြောလာသည်။
“အဲ့ဒါကြောင့် မင်းတို့ ကပ်ဆိုးဂြိုဟ်ကနေ ထွက်သွားမှာပဲ ရမယ်။ ဘယ်သူမှ မသိတဲ့နေရာကို သွားကြ၊ သခင်ကြီး ပိုသန်မာလာတဲ့ နေ့ကိုစောင့်၊ အဲ့နေ့အထိ စောင့်ပြီးမှ စကြဝဠာကြီးကို အုပ်ချုပ်ကြ”
ခန်းမသခင်၏ စကားကို နားထောင်ပြီး အကြီးအကဲ လေးယောက်လုံး မျက်ရည်ကျ လာလေတော့သည်။ ခန်းမသခင်၏ စကားက မှန်ကန်ကြောင်း သူတို့ သိနေသည်။
သူတို့သခင်ကြီးသည် အလွန် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ပြိုင်ဘက်ကင်းလာမည့် အလားအလာ ရှိပါ၏၊ သို့သော် ယခုအချိန်တွင် သူသည် နတ်ဘုရား ဂိုဏ်းချုပ်တစ်ပိုင်းအဆင့်သာ ရှိသေးသည်။ နဂါးနက် အစည်းအရုံး၏ ကာကွယ်မှုနှင့်တောင်မှ ဝံပုလွေလေးကို နှိမ်နှင်းရင် ခက်ခဲလှသည်။
ယခုအချိန်တွင် ရှောင်တိမ်း၍ အင်အားကြီးလာသည်ကို စောင့်မှ ရပေတော့မည်၊ နောက်ပိုင်းမှသာ လောကကြီးကို အောင်အောင်မြင်မြင် စိုးမိုးနိုင်ပေမည်။
ထိုသို့တွေးပြီးနောက် ငါးယောက်လုံး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်ပြီးနောက် သီးသန့်ခန်းထဲသို့ ခြေလှမ်းပြင်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ ယဲ့ဖန်ကို နားချချင်နေ၏။
ဒေါက်! ဒေါက်! ဒေါက်!
ထိုစဉ် ခြေလှမ်းသံနှင့်အတူ ယဲ့ဖန် ထွက်လာသည်။ ယဲ့ဖန်ကိုမြင်သည်နှင့် ခန်းမသခင်တို့ ငါးယောက်လုံး ဦးညွှတ်လိုက်ပြီးနောက် နားချချင်နေကြသည်။ သို့သော် တစ်ခွန်းမှ မပြောရသေးခင်မှာပင် ယဲ့ဖန် အသာ ပြောလာသောစကားက ခန်းမသခင်နှင့် အခြားသူများကို တုန်လှုပ်သွားစေသည်။
“ပြောစရာ မလိုဘူး၊ ကျုပ်မှာ ကျုပ် ညီအစ်ကိုတွေကို စွန့်ပစ်တတ်တဲ့ အကျင့်မရှိဘူး”
*ညီအစ်ကိုတဲ့လား*
ထိုစကားတစ်ခွန်းက ခန်းမသခင်တို့ ငါးယောက်လုံးကို ဝမ်းနည်း ပျော်ရွှင်၍ စိုးရိမ်သလို ခံစားလာရစေသည်။
ထိုသည်သာမက ယဲ့ဖန်က နှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံပြုံး၍ ပြုံးစစနှင့် ပြောလိုက်သည်။
“ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့ ဝံပုလွေလေးက ရန်သူတွေ ဖြစ်ကိုဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူ ပြောလို့လဲ”
*ဟမ်*
ခန်းမသခင်နှင့် အခြားသူများ မှင်တက်သွားကြသည်။ ယဲ့ဖန်၏ ဆိုလိုရင်းကို သူတို့ နားမလည်ကြချေ။ သို့သော် ယဲ့ဖန်သည် ထပ်ရှင်းပြမနေဘဲ လူအုပ်ကြီးကို ဦးဆောင်၍ ခန်းမ အပြင်သို့ ထွက်လာလိုက်သည်။
ယဲ့ဖန်၏ မျက်ဝန်း၌ စိတ်လှုပ်ရှား၍ သတိရနေသည့် အရိပ်အယောင်များ ဖြတ်ပြေးသွားသည်။
“ဝံပုလွေလေးတဲ့လား၊ အဲ့ဒါ သူများလား”
ထိုလူအကြောင်း တွေးလိုက်မိပြီးနောက် ယဲ့ဖန်၏ အပြုံးက ပို၍တောက်ပလာလေသည်။
