[M] LUNA | BL

[51: Doing All The Best]

Steven's POV

What the actual motherfuck.

What I can see is nakakulong ang mga kaibigan ko sa mga cells and I can see them but wala akong idea if makikita din nila ako. Pero na-realize ko na mukhang hindi.

Bakit sila nakakulong? Bakit nila ito ginagawa? Who did this? Is it my dad?

Nilibot ko ang mga mata ko. Some are unconscious, some are awake, some are sinusubukang basagin ang glass and I don't have any idea kung bakit hindi man lang 'to nagc-crack or something.

Natigilan ako ng nakita ang isang pangyayari na nagpatigil sa mundo ko. Sobrang sakit na makita ang ganito. Pabagal ng pabagal ang mundo sa nakikita ko.

It's my lovely boyfriend Jefferson, tied up in a chair and suffering too much and he never deserved it. Sobrang sakit. Who is the responsible ones na may gawa neto sa kanya?

His shirt were torned, zippers in his shorts we're open, and they opened his boxers. Halos wala na siyang lakas at nanghihina na siya and the girls with him making him suffer more the fact that they're doing some dirty activities to my boyfriend.

I can see his wrist severely blooding as well and tumutulo ang dugo sa braso niya papunta sa kamay niya at pumapatak sa sahig. Pinipilit niyang maka-alis sa tali but then masyadong mahina.

It's kind of they drugged him para hindi na makapanlaban, the fuck!

Mas lalong bumigat ang nararamdaman ko ng makita siyang lumuluha at hinihingal habang hinihila pababa ang buhok niya ng isang babaeng 'to na pinipilit hinahalikan ang pinakamamahal ko.

Sobrang napakabigat sa pakiramdam at napaka-init sa dugo ang nakikita ko. My angel never deserved to be treated like this. He never deserved all these pain!

Hindi na akong nagdalawang isip na sugurin ang salamin at suntukin pero hindi tumatalab ang pagkakasuntok ko. "Jefferson, baby!" sinubukan kong sipain at pagsusuntukin ang glass wall pero hindi pa rin tumatalab.

What kind of glass is this? Bakit hindi ko mabasag-basag 'to? Nakaka-irita!

Hind ko na makontrol ang galit ko. Kinuha ko ang upuang nakita ko at hinampas ng malakas dito pero hindi pa rin nababasag. What the fuck?

Saan ba gawa ang material na 'to? Hindi siya mabasag-basag. I can only see scratches pero cracks, hindi. It's so frustrating!

Wala man lang ako magawa para tulungan ang pinakamamahal ko. He's suffering too much and it's too much for his soft and good heart. Way too much.

Hindi ko mapigilang manghina. Naophagulgol na lang ako at napaluhod. I can't lose him. He's my baby, my angel, my everything. He never deserved this.

Sinimulan kong paulanan ng malalakas na suntok ang glass wall. Naramdaman kong may tumutulo na sa mga kamay ko but I don't care about these blood! I want to save my man and that all matters.

Hanggang sa nakaramdam ako ng pananakit sa katawan ko at pagkahilo. It always happened if nasobrahan ako sa galit. But I should fight this para mailabas ko na ang Jefferson ko from these girls.

Nanginginig na ang mga kamay ko. Hindi na kakayanin ng katawan ko, the fuck. Bakit ngayon pa nag-timing 'to? Kakainis!

Hanggang sa nanilim ang paningin ko at naramdaman ko na lang sa pisngi ko ang malamig na surface which I think ay ang sahig. No, I need to save my baby first!

Sinusumpa ko sa sarili ko that I'll punish the person behind this.

___...↭...___