ប្អូនស្រីសម្អប់

ភាគ22(នាងមានកូន)

«អ៊ួកៗៗ អ៊ួកៗៗ»គ្រាន់តែររ់ទៅដល់បន្ទប់ទឹកភ្លាមជុងម៉ូក៏ចាប់ផ្តើមក្អួតយកស្លាប់យកស្លាប់យករស់តែម្ដងធ្វើឲ្យអ្នកដែរជាមិត្តដែរនៅចាំឈររឹតខ្នងឲ្យនោះចងជញ្ចើមឆ្ងល់នឹងអាការ:ចម្លែករបស់នាងប៉ុន្មានថ្ងៃនេះជាខ្លាំងមិនដឹងថានាងកើតស្អីទេនាងសន្និថាមិនត្រូវទេ។
«អូខេដែរទេឯង?»ថេហ្វីនចោទសំណួរទៅកាន់មិត្តសម្លាញដោយការព្រួយបារម្ភរួចក៏ជួយគ្រាហ៍កនាងក្រោកឈរទ្បើងនិងយកបំពុងហឺតទៅដាក់និងច្រោះតបស់នាតូច ព្រោះឃើញមុខមាត់របស់ជុងម៉ូនាងស្លេងស្លាំងខ្លាំងណាស់ដូចមនុស្សដែរគ្មាឈាមគ្មាកម្លាំកនៅក្នុងខ្លួនយ៉ាងអញ្ចឹងនេះបើនាងមិនបារម្ភហើយរត់មកតាមមើលទេប្រហែលត្រូវយ៉ាងមិចយ៉ាងម៉ានៅក្នុងនេះម្នាកឯងមិនខាន់ទេបើងសូម្បីតែក្រោឈរក៏នាងគ្មាកម្លាំងក្រោកផងនោះ។
ជុងម៉ូនាងមិនមាត់បានត្រឹមតែងួកក្បាលជាសញ្ញារបញ្ចាក់ព្រោះនាងគ្មាកម្លាំងនិយាយទេនាងមានអារម្មណ៍ថាហត់ៗឈឺក្បាលផងវិលមុខមិនស្រណុងនៅក្នុងខ្លួនឯង។
«អ៊ួកៗ អ៊ួកៗ»ថេហ្វីនគ្រាហ៍នាងតូចជុងម៉ូមិនទាន់ទាំងចេញផុតពីមាត់ទ្វាបន្ទប់ទឹកផងជុងម៉ូនាហក៏ស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ក្រពះវាច្រាល់មកក្អួតចង្អោលម្ដងទៀតទើបនាងប្រញាប់រត់ចូលទៅក្អួតវិញទាំងត្រដាប់ត្រួសបំផុតឃើញហើយមិនអាណិតមិនបានពិតមែន។
«មិនបានទេនាងម៉ូឯងត្រូវតែទៅមន្ទីពេទ្យទើបបានបើនៅតែបែបឯងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរមិនខាន់ទេ មោះចាំយើងជូនទៅ»ដោយឃើញសភាពមិត្តកាន់តែទ្រុតទ្រោមខ្លាំងបែបនេះនាងមិនអាចទុកឲ្យជុងម៉ូនាងនៅតែបែបនេះតទៀតមិនបានទេទើបប្រញាប់គ្រាហ៍រាងកាយតូចស្តើងគ្មានកម្លាំងកំហែងក្នងខ្លួននោះចូលទៅក្នុងទ្បើងបើកចេញទៅមន្ទីពេទ្យដើម្បីពិនិត្យមើលពីអាការ:ជំងឺមួយនេះចងើដឹងថាជុងម៉ូនាងកើយស្អីឲ្យប្រាកដ។មកដល់មន្ទីរពេទ្យជុហម៉ូក៏ចូលទៅខាងក្នុងបន្ទប់អ្នកជំងឺជាមួយនិងគ្រូពេទ្យដោយទុកឲ្យថេហ្វីននៅខាង់ក្រៅរងចាំនាងទាំអារម្មណ៍អន្ទះអន្ទែងព្រួយបារម្ភពីនិតសម្លាញ់ជាខ្លាំងខ្លាចថានាងមិនកើងអ្វីធ្ងន់ធ្ងរ។
«ក្រោក»សម្លេងបើកធ្វើបានបន្លឺទ្បើងដោយដៃតូចរបស់ជុងម៉ូដើរចេញមកខាងក្រៅដោយទឹកមុខសោកសៅជាខ្លាំងធ្វើឲ្យអ្នកដែរមាននាមជាមិត្តនោះប្រញាប់ស្ទះក្តោកទ្បើងរត់ទៅរក់នាងសួរពីអាការ:របស់នាងតែបានឃើញទឹកមុខដ៏សែរសោកសៅបៀបទុក្ខសោករបស់ជុងម៉ូបែបនេះកាន់តែធ្វើឲ្យថេហ្វីនាងកាន់តែបារម្ភនិងចង់ដឹងពីជំងឺរបស់នាងកាន់តែខ្លាំងហើយ។
«នាងហ្វីន អ្ហឹកៗ អ្ហឹកៗ»ជុងម៉ូនិយាយអ្វីមិនចេញទេនាងមានអារម្មណ៍ថាអួលដើម្បីករឧទានអ្វីមិនចេញទ្បើយគឺបានត្រឹមតែឧទានហៅឈ្មោះមិត្តដោយសម្លេងសូវហើយក៏ស្រវាប់អោបរាងកាយស្តើងរូចរបស់មិត្តយំសោកបង្ហូរទឹកភ្នែកទឹកសំបោលើស្មាររបស់មិត្តតែប៉ុណ្ណោះ។
«ម៉ូឯងសម្រួលអារម្មណ៍ហើយនិយាយប្រាប់យើងតាមសម្រួលមកបើជួយឯងបានយើងនិងជួយកុំយំអីណាសម្លាញ់ មិងដឹងថាឯងកើតអីទេតែសូមត្រឹមឯងកុំយំបែបនេះអី យើងចង់យំតាមឯងដែរហើយនាងឆ្កួត អ្ហឹកៗ »ថេហ្វីលើអោបរាងកាយតូចស្តើងរបសើមិត្តវិញដោនិយាយលួងលោមមិត្តខ្លួនកុំឲ្យជុងម៉ូនាងយំ ប៉ុន្តែមិនបានប៉ុន្មាននាទីផងថេហ្វីនាងក៏យំតាមជុងម៉ូដែរបាត់ទៅហើយមើលចុះ។
«គឺ...គឺយើង អ្ហឹកៗ បើកយើងប្រាប់ឯង ឯងត្រូវសន្យាជាមួយនិងយើងថាមិនប្រាប់អ្នកណាលើទេ»
«អូខេយើងសន្យាណាឯង»
«គឺ..គឺយើងមានអ្ហឹកៗ យើងមានកូនអ្ហឹកៗ»ជុងម៉ូខំប្រឹងនិយាយទាំងពិបាកទំរាំតែចេញព្រោះនាងអួលដើមក៏ពិបាននិងបរិយ៉ាពាក្យសម្តីក្នុងចិត្តមួយនេះចេញមកណាស់វាពិបាកវាតឹងទ្រូង។
«ឪពុកក្មេងក្នុងពោះឯងជាអ្នកណានាងម៉ូ»ថេហ្វីនដែរបានលឺប្រយោគមួយនេះភ្លាមបើកភ្នែកធំប៉ុនៗពងទាទៅហើយព្រោះថាតាំងពីដើមមកជុងម៉ូនាងមិនដែរមានសង្សារឬទៅទាក់ទងជាមួយនិងប្តុសណាទ្បើយហើយបើកមានពិតមែននាងនេះហើយជាអ្នកដែរត្រូវនិងបានដឹងមុនទេ តែហេតុអ្វីនាងមិនដឹងតើប្រុសម្នាកនោះជាអ្នកណាទៅ។
«កុំចង់ដឹងអីទោះបីជាយើងទៅប្រាប់គេថាមានកូនក៏គេមិនទទួលស្គាល់កូននេះដែរអញ្ចឹងហើយឯងមិនចាំបាច់ស្គាល់គេទេ»ជុងម៉ូស្រដីទ្បើងទាំងទឹកភ្នែកហូរមករហាមដោយការឈឺចិត្តអាណិតដល់កូនដែរនៅក្នុងពោះនាងដែរមិនដឹងអ្វីនោះនាងដឹងថាឪពុងគេពិតជាមិនត្រូវការគេទេ ហើយប្រសិនបើគេដឹងថានាងមានកូន គេក៏មិនព្រមទទួលស្គាលកូននេះជាកូនគេដែរ ឬអាចនិងឲ្យនាងយកកូនចេញផងក៏មិនដឹងព្រោះថាកូនមួយនេះមិនបានកើតចេញពីក្តីស្រទ្បាញ់ប៉ុន្តែគេកើតចេញពីក្តីស្អប់និងភាពមិនសាក់សមនិងកើតមកព្រោះឪពុងនិងម្តាយរបស់គេជាបងប្អូនបង្កើតនិងគ្នាបើកកើតចេញមកក៏ទទួលរងនិងការមើលងាយពីសំណាក់អ្នកដទៃច្រើនហើយអញ្ចឹងហើយចាប់ទុកថាកូននេះមានតែម្តាយគ្មាឪពុកទៅចុះ។
«អ្នកណាទៅជុងម៉ូឯងឆាប់និយាយមកយើងនិងទៅអូសកវាមក»ថេហ្វីនមិនព្រមស្តាប់នាងនៅតែទាមទារក្រាញ់ននាលឲ្យជុងម៉ូនិងប្រាប់ពីឪពុករបស់កូននាងដែរថាជាអ្នកណាទៅដែរធ្វើឲ្យមិត្តរបស់នាងមានកូនបែបនេះហលយមិព្រមទទួលខុសត្រូវទៀតនោះនាងនិងទៅអូសករគេឲ្យមកទទួលខុសត្រូវទាល់តែបានកុំចង់ហក់។
«គឺ...គឺ..បងគុកអ្ហឹកៗៗ»និយាយតែប៉ុហ្នឹកទឹកភ្នែកដែរខំទប់ក៏បានក៏ស្រក់ហូរចុះមកម្ដងទៀតលើដានស្នាមទឹកភ្នែកចាស់ដែមិនទាន់រលុបនោះមកម្ដងទៀត ចងប្រាប់ថានាងនាងវិលវុលអស់ហើយគិតអ្វីមិនចេញទេក្រៅពីយំនោះព្រោះខួរក្បាលមួយនៀក៎វាស្កុកគាំងឈឺងលែងដំណើរការបាត់ទៅហើយនៅពេលដែរបានលឺគ្រូពេទ្យនិយាយថានាងមានកូននោះ។
«ជុងគុកបងប្រុសឯងនេះឬ?» ក្តុក គ្រាន់តែបានលឺភ្លាមថេហ្វីនធ្លាកថ្លើមដល់ចុងជើងតែម្ដងបើកភ្នែកធំចង់ប៉ុនពងទាកូនទៅហើយ ស្អីគេនៀក៎នាងស្តាប់មិនច្រទ្បំទេឬ?ឪពុករបស់កូនជុងម៉ូជាជុងហ្គុបងប្រុសរបស់នាងព្រះអើយពិភលោកពិតជាចង្អៀតណាស់ហេតុក៏មានរឿងក្រទ្បាប់ចាក់រញ៉េរញ៉ៃបែបនេះ។
ជុងម៉ូឈរយំទាំងខ្លួនប្រាប់ញ័រទទ្រើកបន្តិចក្រោយភ្នែកនាងគូរក៏ចាប់ផ្តើមស្រវាំងមើលអ្វីលែងច្បាស់បាត់បង់កម្លាំងអស់ពីខ្លួនរួចនាងក៏ទម់ខ្លួនដូលទៅទាំងកម្រោលតែជាសំណាងដែមានប្រអប់ដៃក្រាស់អ្នកណាក៏មិនដឹងលូកទៅស្រវ៉ាអោបរាងកាយតូចច្រទ្បឹងនោះទៅផ្អឹបនិងប្រអប់ទ្រូងជាមិនឲ្យនាងដួលទ្បើយ។