ប្អូនស្រីសម្អប់

ភាគ32

«ជុងម៉ូខ្ញុំសុំទោសខ្ញុំ...»ជុងហ្គុកវាលខ្លួនទៅជួយទាញរាងកាយតូចដែរដួលទៅលើពូកនោះដោយការដឹងខុសគេមិនបានមានចេតនាចង់វាយនាងនោះទេប៉ុន្តែដោយសារតែខឹងនិងពាក្យសម្តីរបស់នាងពេកទើបគេគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ខ្លួនឯងមិនបានរហូតដល់ជ្រុលដៃទះនាងបែបនេះគេពិតជាសុំទោសពិតមែន ប៉ុន្តែដែរគេចូលខ្លួនទៅជិតនាងមិនទាន់ទាំងប៉ះនាងបន្តិចផងក៏ត្រូវក៏ត្រូវជុងម៉ូងើបមុខទ្បើងសម្លងគេទាំងកែវភ្នែកទាំងគូរក្រហមងាំងពោលពេញទៅដោយទឹកភ្នែកនៅត្រៀបត្រាដោយការខឹងស្អប់និងភ័យខ្លាចចំពោះគេទៅវិញហើយនាងក៏រុញច្រានរាងកាយមាំរបស់ជុងហ្គុកឲ្យថយទៅក្រោយពីរបីជំហាន់។
«កុំចូលមកជិតខ្ញុំលោកជាបីសាចឆាប់ចេញទៅ ចេញទៅៗអ្ហឹកៗចេញឲ្យឆ្ងាយៗទៅកុំចូលមកបើលោកហាន់តែចូលមកមួយជុំហានទៀតខ្ញុំនិងចាក់សម្លាប់ខ្លួនឯង ចេញទៅ»នៅសុខជុងម៉ូក៏ស្រាប់តែស្ទុះក្រោកពីគ្រែអ្នកជំងឺរត់សំដៅទៅទ្វាដោយនៅក្នុងដៃមានកូនកាំបិទមួយនាងស្រែកទ្បូទ្បាពេញបន្ទប់ដូចជាមនុស្សបាត់បង់សតិដោយលើកកាំបិតមកផ្ជុងនៅនិងបំពុងកសរខ្ចីរបស់ខ្លួនទុកជាការកម្រាមប្រសិនបើជុងហ្គុកគេហ៊ានតែចូលមកជិតនាងមួយជំហានទៀតនាងនិងយកកាំបឹទមួយនេះចាក់បំពងកសម្លាប់ខ្លួនឯងនៅត្រងនេះឲ្យគេមើលមិនខាង។
«ចន ជុងម៉ូ គ្រឺស្ទាន នាងឆ្កួតទេឬ?ឆាប់ដាក់កាំបិតចុះទៅ»ដល់ដំណាក់កាលនេះគេហេលហាលធ្វើអ្វីមិនត្រូវពិតមែន ប៉ុន្តែគេក៏មិនអាចធ្វើអ្វីបានគឺបាមត្រឹមតែស្រែកឲ្យនាងដាក់កាំបិតនោះចុះព្រោះវាគ្រោះថ្នាក់ណាស់បើជ្រុលដៃសង្កត់តែបន្តិចនាងនិងអាចដាចសរសៃក៏ស្លាប់ភ្លាមបាន។
«អត់ទេ...!!ប្រាប់ថាកុំចូលមកលោកមិនលឺទេឬថាកុំចូលមក អ្ហឹកៗ កុំចូល»ស្រីតូចស្រែកគំហកដាក់ជុងហ្គុកទៅវិញទោះបីជាយ៉ាងណាក៏នាងមិនព្រមទំលាក់កាំបិតនេះចុះដែរ ខណ:ឃើញជុងហ្គុនៅតែរឹងផ្គើនដើរចូលមករកនាងជុងម៉ូក៏បោះជំហានដើរថយមកក្រោយម្តងមួយជំហានៗហើយដៃក៏សង្កត់កាំបិតដែរមានមុខស្រួចមកលើកសខ្ចីរបស់ខ្លួនរហូតដល់ធ្វើឲ្យកាំបិតនោះមុតសាច់បំពុងករបស់នាងស្រក់ហូរឈាមចេញមករឹញ នាងមិនត្រឹមតែនិងយាយទេក៏នាងធ្វើពិតមែនបើជុងហ្គុកគេហាមតែចូលមកកាន់តែជិតនាងជាងនេះនាងនិងការកខ្លួនឯងសម្លាប់នៅនិងមុខគេមិនខាន់ទេនាងពិតជាខ្លាចគេណាស់ខ្លាចថាគេនិងបំបែកកូនចេញពីនាង។
«ជុងម៉ូស្ងប់អារម្មណ៍ហើយដាក់កាំបិតចុះទៅ ខ្ញុំសូមអង្វរ»គេស្លុតចិត្តមិនស្ទើរទេដែរនាងហ៊ានយកកាំបិតកអាកខ្លួនឯងរហូតដល់ចេញឈាមពិតមែន មិនមែននិយាយតែមាត់ទេទើបគេទុចដំណើរហើយក៏ស្រែអង្វរកឲ្យនាងដាក់កាំបឹតចុះបើសង្កត់ដៃតែបន្តិចទៀតស្លាប់ពិតមែនមិនខាងទេបើសិនជានាងកើតអ្វីពិតមែនគេឆ្កួតស្លាប់មិនខាន់ទេ គេនឹកស្មានមិនដល់ថាគ្រាន់តែពាក្យសម្តីដែរគ្រាន់តែនិយាយបានបន្លាចឲ្យនាងខ្លាចហើយព្រមយកកូនចេញតែប៉ុណ្ណោះអ្នកណាទៅដឹងថាធ្វើឲ្យនាងខ្លាចគេដល់ថ្នាក់ធ្វើបែបនេះសោះ។
«ដាក់កាំបិតឪ្យលោកស្លាប់កូនខ្ញុំមែនទេ? ទេបើលោកចង់ស្លាប់កូនខ្ញុំក៏និងស្លាប់ឲ្យលោកមើលដូចគ្នាអ្ហឹកៗ»នាងមុនល្ងង់ជឿសម្តីគេទេគេចិត្តខ្មៅណាគេចង់ស្លាប់កូននាងអញ្ចឹងហើយនាងមិនល្ងងជឿសម្តីរបស់គេទៀតទេពីមុនមកនាងអាចនិងចាញ់បោកសម្តីផ្អែមរបស់គេតែពេលនេះមិនដូចមុនទៀតទ្បើយចង់គេនិយាយអ្វីក៏នាងលែងជឿលែងស្តាប់ដែរ។
«អាយ៎លែង លែងទៅមនុស្សចិត្តខ្មៅ អាបីសាចលែង»ខណដែឃើញជុងម៉ូភ្លាចខ្លួនជុងហ្គុកក៏ប្រញាប់ចូលខ្លួនទៅចាប់ទាញ់កញ្ឈក់យកកាំបិតពីដៃនាងតូចតែជាអកុសក់នាងក៏បានដឹងខ្លួនមុនទើបពួកគេទាំងពីត្រូវប្រតាយប្រតប់គ្នាចុះទ្បើងដណ្តើមយកកាំបិតនោះប៉ុន្តែអ្នកណាទៅដឹងថា...
«ជ្រឹប»ខណ:ដែលប្រទាញប្រទុកគ្នានោះជុងម៉ូនាងក៏ជ្រុលដៃចាក់ជុងហ្គុកមួយកាំបិតយ៉ាងជ្រៅចំពោះរបស់គេធ្វើឲ្យមានឈាមស្រកហូរចេញពីកន្លែងមុខរបួសជាច្រើនហើយអ្នកដែរត្រូវគេចាក់ក៏ស្លឺភ្នែកបាត់មាត់បាត់ក៏ឈឹងសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខស្រីតូចរួចក៏ដួលទៅលើឥដ្ឋទាំងជំហរ។
«ឈាម-ឈាម អត់ទេខ្ញុំមិនបានធ្វើទេអត់ខ្ញុំមិនបានសម្លាប់បងប្រុសទេ អត់-អត់ទេបងប្រុសបងខ្ញុំគ្មានចេតនាទេអត់ខ្ញុំមិនបាន-ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីទេ អត់ទេខ្ញុំមិនបានធ្វើខ្ញុំមិនបានធ្វើទេអ្ហឹកៗ»គ្រាន់តែឃើញបងប្រុសជាពីស្រទ្បាញ់របស់ខ្លួនដួលទៅលើដីភ្លាមជុងម៉ូក៏ទម់ជើងដួលទៅលើឥដ្ឋទាំងកម្រោលនាងតូចលើកប្រអប់ដៃញ័រទទ្រើលដែរសិតសឹងតែជាឈាមស្រស់ៗរបស់បងប្រុសទាំងយំភ្នែកទាំងគូរក្រទ្បេកក្រទ្បាបយកដៃក្តោបក្បាលខ្លួនឯងស្រែកទ្បូទ្បាំយំផងសើចផងសភាពរបស់នាងពេលនេះមិនខុសពីមនុស្សមនុស្សវិកលចរិកទេ។
«ខ្ញុំមិន-ខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ អត់ទេ អត់ទេ»ជុងម៉ូស្រែយំយកដៃក្រោបក្បាលខ្លួឯងរួចក៏បើទ្វារត់ចេញមន្ទីរពេទ្យយ៉ាងលឿនឲ្យគ្មានទិសដៅ។
«ទឺត ទឺត»ខណ:ដែរនាងតូចរត់មកចេញឆ្ងាយពីមន្ទីពេទ្យដល់មាត់ផ្លូររៀបនិងរត់ឆ្លងការស្រាប់តែមានទ្បានសេរីទំនើបមួយគ្រឿងបើកបរយ៉ាលឿនស្លេវតម្រងមករស្រីតូចខណ:នោះស្រាប់តែ...
«ផាំង»