ប្អូនស្រីសម្អប់

ភាគ17(គេប្រច័ណ្ឌ)

«នឹកស្មានមិនដល់ថាខ្ញុំមកដល់ទីនេះឬ?ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏នឹកស្មានមិនដល់ដូចគ្នាថាការគិតអវិជ្ជរបស់ខ្ញុំចំពោះបងវាជាការពិត ចន គ្រឺស្ទាន បងលួចមានស្រីក្រៅក្បត់ខ្ញុំ អាប្តីហេងស៊យខ្ញុំស្អប់បង ឌឹបៗអ្ហឹកកៗ»លោកចនម៉ាក់របស់ជុងហ្គុកដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះយឺតទឹកសំណើមក្តៅអ៊ុនក៏ស្រក់ហូរចុះមកគាត់យំស្រែខ្លាំងលើប្រអប់ដៃគួកទ្រូងអ្នកជាប្តីដឹបទាំងញ័ញរខ្លួនទទ្រើក គាត់ពិតជាខកចិត្តចំពោះប្តីម្នាក់នេះខ្លាំងណាស់ ស្តាយទំនុកចិត្តដែរមានទៅលើរូបគាត់ថាលោកចនគាត់កែប្រែមិនក្បត់ភឹតគាត់ត្រទ្បបមករកសង្សារកំណានចិត្តទេ ប៉ុន្តែមើលលោកចនធ្វើឲ្យគាត់បាត់ទំន់កចិត្តចំណោះគាត់ខ្លាំងបំផុតហើយក៏ស្អប់ខឹងគាត់ខ្លាំងបំផុតដូចគ្នា។
«បង..បងមានប្រពន្ធហើយតែបងមកទាក់ទងនិង ចឹងតើទើបបងលាក់បាំងទំនាក់ទំនងមួយនេះខ្លាំងម្ល៉េះ»លោកស្រីលីនក្រោឈើរពេញកម្ពសស្រដីទ្បើងទាំងញ័រមាត់តតាតទឹកភ្នែកហូររហាមដូចដឹងបាក់ទំនុបគាត់សំណួរដែរគ្មាចម្លើយរបស់គាត់ដែរបានចាទនៅក្នុងចិត្តពេលនេះទទួលបានចម្លើយហើយ ហើយចម្លើយនោះគឺថាគាត់ជាស្រីដណ្តើមប្តីគេ។
«ពួកអូនស្តាប់បងបកស្រាយសិនបានទេ?»
«បកស្រាយចឹង?ចម្លើយនៅនិងមុខបែបនេះហើយនៅមានពាក្យចង់បកស្រីទៀតឬ?»លោកស្រីចនចោទសំណួរទៅកាន់អ្នកជាប្តីដោយស្នាមញញឹមចំអក់ ចង់បកស្រាឬ?ចម្លើយបង្ហាញនៅនិងមុខឃើញផ្ទាលនិងភ្នែកបែបនហើយនៅមានពាក្យយកមកបងស្រាយទៀតមែនទេ?គួរឲ្យអស់សំណើចណាស់
«បានហើយលោកចនគ្រឺស្ទានខ្ញុំហត់និងអង្គុយមើលការសម្តែងរបស់លោកខ្លាំងណាស់ ចាប់ពីពេលនេះទៅយើងគ្មានត្រូវជាអ្វីនិងគ្នាទេ នាំប្រពន្ធលោកទៅវិញចុះ»សម្តីច្បាស់លាស់ប្រាកដប្រាជាឧទានដផយទឹកមុខស្មើរធេងបែបគ្មានអារម្មណ៍ ទាំងដែលក្នុងចិត្តនិងបេះដូងវាឈឺលើសពីឈឺ ឈឺរហូតដល់ចង់ស្លាប់ឲ្យផុសៗឈឺចិត្តដែរល្ងង់ឲ្យគេបោកបង្វិលក្បាលលែងបានយ៉ាងងាយហើយក៏ខឹងនិងខ្លួនឯងដូចគ្នាដែរមនុស្សល្អៗដែរនៅទំនេរមិនស្រលាញ់បែបជាទៅស្រលាញ់ប្តី។
«លីនបងសូមទោស»លោកចនកាន់ក្តោបប្រអប់ដៃតូចរបស់អ្នកមាននាមជាសង្សារស្រដីដោយការអង្វរករសូមការលើកលែងទោស តែក៏ត្រូវលោកស្រីលីនរលាសចេញមួយទំហឹង។
«កុំសូមទោសខ្ញុំលោកមិនខុសអ្នកដែរខុសគឺជាខ្ញុំ ខ្ញុំខុសដែរល្ងង់ទៅស្រទ្បាញ់ប្តីគេ»
«ចេញពីផ្ទះខ្ញុំទៅ»លោកស្រីចនលើដៃចង្អុលទៅការទ្វាហាស្តីដេញអ្នកដែរមានវត្ថមានក្នុងផ្ទះរបស់គាត់ឲ្យចេញទៅគាត់មិនស្វាគមន៍ទៀតទេ។
«បាន បើអូនត្រូវការបែបនេះ»
«អរគុណដែរនាងយល់និងព្រមប្រគល់ប្តីខ្ញុំឲ្យមកខ្ញុំវិញ»
ត្រទ្បប់ទៅបច្ចុប្បន្ន
នាពេលល្ងាចដល់ម៉ោងចេញពីរៀនជុងម៉ូក៏ជិះកងទៅផ្ទះរបស់នាងវិញតាមទំលាប់ប៉ុន្តែអ្វីដែរចម្លែកសម្រាប់ថ្ងៃនេះគឺមានមេរំខាន់ដែរដើរតាមនាងមិនឈប់ឈរមិនដឹងថាគេមានបំណងអ្វីឲ្យប្រាកដជាមួយនិងនាងគឺកម្លោះសង្ហារជីមីននេះឯង គេតាមនាងតាំងពីនាងទៅដល់សាលារហូតដល់ពេលចេញមកផ្ទះវិញហើយក៏នៅតែតាមតោងទៀមសុំខ្លួនជិះកងទៅផ្ទះជាមួយទៀតរំខានប្រសាទដល់ហើយ។
ស្រីល្អធាក់កងទៅមុខជារឿយៗចំណែកឯងអ្នកដែរជិះនៅរានក្រោយបន្លំអោបចង្កេះតូចរបស់នាងយ៉ាងស្អិតដោយយកលេះថាផ្លូវរលាក់ខ្លាចធ្លាប់ពីលើកងបាក់ចង្កេះរំពេនោះស្រាប់តែមាទ្បានសេរីទំនើបតម្លៃកប់ពពកមួយគ្រឿងតែនាងអាចទាយដឹងថាជាទ្បានរបស់អ្នកណា ទ្បានបើកបរយ៉ាងលឿនស្លេវគៀរកងពណ៍របស់កម្លោះក្រមុំមួយគូរដែរកំពុងតែដុបគ្នាយ៉ាងស្និតស្នាលដូចាជាគូរសង្សារនោះដួលទៅលើដីទាំងកម្រោល ។
«អួយ ...ឈឺ»ស្រីល្អឧទានទ្បើងដោយការឈឺបាននៅផ្នែកដៃដែរបានច្រតនៅលើដីនិងជង្គុងដែរមានស្នាដាច់រលាតស្បែកចេញឈាមមករឹញៗនោះ។
«ជុងម៉ូមិនអីទេមែនទេ»ជីមីនស្ទោះស្ទាក្រោកទ្បើងទៅលើគ្រៀកាយតូចរបស់ជុងម៉ូដែរដួលលើដីឲ្យក្រោកទ្បើងមកអង្គុយ។មិនមែនពួកគេមិនដឹងថាម្ចាស់ទ្បានជាអ្នកទេទើបមិនទៅរករឿង។
នាយកម្លោះសង្ហារជុងហ្គុកចតទ្បានដោយភ្នែកមុតស្រួចពោពេញដោយក្តីខឹងក្រោតទាំងគូរសម្លឹងទៅមើលភាពស្និតស្នាល់គ្នារបស់កម្លោះក្រមុំមួយគូរ ដែរត្រូវបានគេបើកទ្បានទៅគៀមុននេះដោយអារម្មណ៍មួម៉ៅក្តៅក្រហាយជាខ្លាំងដែរឃើញនាតតូចទៅស្និតស្នាលជាមួយនិងមនុស្សប្រុសបែបនេះ។
«រំអួយឲ្យដៃប្រុស»ពាក្យសម្តីដែរឧទានចេញមកបែបគ្រោគ្រាត តែចិត្តក៏លួចគិតបារម្ភចំពោះស្រីល្អមិនតិចដែរព្រោះមុននេះគេខឹងនិងភាពស្និយស្នាល់អោបរឹតគ្នារបស់ជុងម៉ូនិងជីមីនមិនចង់ឲ្យជីមីនមានឪកាសយកបេះដូងជុងម៉ូមកបានតែអ្នកណាទៅដឹងថាគេធ្វើបែបនេះកាន់តែធ្វើឲ្យពួកគេទាំងពីស្និតស្នាលគ្នាលើសដើម។