Müptela / Yarı Texting

1.4

Bu hayatta herkes biraz kandırır kendini..

Bazen kaçıp gideriz gerçeklerden.. Böylesi iyi hissettirir çünkü. Bazı can yakan şeyler hiç olmamış gibi hiç yaşanmamış gibi yapmak hep en kolayıdır her zaman.

Hep hayal kurardım. Bir gün sadece en yakınlarımızın olduğu sade bir düğünde sevdiğim adamla evlenecek gerçek aşkı yaşayacaktım.Peki o zaman neden şimdi Furkan'ın kolunda nikah masasına doğru ilerliyordum? Niye etrafımızda en sevdiklerimiz değil de sürekli patlayan flaşlar ve sahte dostlarımız vardı?

Ben hiç böyle hayal etmemiştim ki..

Nikah masasına giderken gözüm ne kadar bakmak istemesemde Yusuf'a takıldı. Julia'nın elini sıkı sıkı tutuyor ve bana gülümseyerek bakıyordu. Dolan gözlerim için yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Acı çekiyordum. Kalbim içimde parça parça oluyordu ama kimse fark etmiyordu beni. Sanki herkes çok mutluydu da bir ben fazlaydım bu dünyaya.

Nikah masasına geldiğimizde gözlerim Furkan'ı buldu. Herkese gülümseyerek bakıyordu. Benimle zorla evlendiğini bilmesem bu evliliğe istekli olduğunu düşünürdüm. Tehlikeli bir oyuncuydu.

Nikahın başlayacağı anons edilince herkes birden sessizleşti. Yusuf'ta en öne gelip izlemeye başladı beni. Sürekli gülüyordu.. Trabzonspor'dan diğer arkadaşları da benim için geldiklerinden dolayı yalnız da değildi. O ben ölürken gerçekten mutlu görünüyordu.

Elimde bir acı hissettiğimde Furkan'a baktım. "Gülümse." dedi emir verir gibi. Yapmadım ama. Gülümsemedim. Elimi daha çok sıktı. Acıyordu ama tepki vermiyordum. Bu onu sinirlendirmiş olmalıydı ki elimi masanın altına çekip sertçe masaya vurdu.

"Ah!"

Ağzımdan kaçan acı sesle herkes bana baktı. Önümde mikrofon olduğu için herkes doğal olarak duymuştu.

"Dikkatli olsana sevgilim." dedi Furkan herkesin duymasını sağlayarak. Beni kendine çekip sarıldığında yıkanma ihtiyacı hissetmiştim. Tiksiniyordum ondan. Gözlerim doluyordu.

"Heyecanlandı tabi kızım.. Olur böyle şeyler." Annemin misafirlere söylediği şeyler kalbimi kırmaktan daha öteye taşıyordu artık.

Yusuf biraz daha yaklaşıp dudaklarını kımıldattı.

"İyi misin?" diyordu. Dudaklarını okuyordum.

Değilim.

"İyiyim." dedim bende aynı şekilde. Gülümseyip yanına gelen sevgilisinin elini tuttu.

Çok isterdim.. Beni sevmeni, alıp götürmeni bu cehennemden.. Ama sen birine aşıkken sana his beslemek doğru değil. Nasıl diyeyim sana "Götür beni." diye. Sevgilisi olan birine bunu söylemek ne kadar doğru? Üstelik sevdiğin kadın da yanındayken. Yapamam ki.

"Herkes hazırsa nikah akdine başlıyorum." Nikah memurunun söylediği şeyden sonra biraz sonra evli bir kadın olacak olmam ama eşimin Yusuf olmayacağını iyiden iyiye hissedince sol gözümden tek bir damla yaş sızmıştı.

"Siz sayın Furkan Yaman. Yanınızda bulunan Ela Uygur hanımefendiyi kimsenin baskısı altında kalmadan kendinize eş olarak kabul ediyor musunuz?"

"EVET!"

Herkes Furkan'ı alkışlarken ben aslında sadece Yusuf'u izliyordum. O da kuvvetlice alkışlıyordu..

"Siz sayın Ela Uygur. Yanınızda bulunan Furkan Yaman beyefendiyi kimsenin baskısı altında kalmadan eş olarak kabul ediyor musunuz?"

Etmiyorum..

Etmesem ne olacak? Senin kalbin benim değil ki.

"Evet." dedim düz bir şekilde. Bir damla daha süzüldü yanağıma. O an ki kargaşada kimse fark etmese de Yusuf sürekli onu izlememden anlamıştı ağladığımı. Gülmesi anında kesilirken o da beni izledi dikkatle.

Başım dönüyordu. Gözümün önünü seçemiyor gibiydim.

Nikah şahitleri de "Evet." dediklerinde önümüze uzatılan deftere Furkan imzasını attıktan sonra bana uzattı.

Yusuf oturduğu yerden kalkıp bana baktı. Anlamaya çalışıyordu bir şeyleri farkındayım.

Kalemi elime aldığımda bir daha aktı yaşlarım. Bekledim öylece. Belki gelip ne olduğunu sorar diye. Belki imza atmama engel olur izin vermez evlenmeme diye.

Gelmedi.

Gözlerim hala ondaydı o da hala beni izliyordu. Sonra birden Julia'nın kolunu çekmesiyle gözlerini çekti üzerimden.

Gördüğüm o manzaradan sonra anlamıştım. O hiç benim olmayacaktı.

Öpüşüyorlardı. Gülümsedim ve attım o imzayı.

Bana verilen o evlilik cüzdanı da onun hiçbir zaman benim olmayacağının kanıtıydı.

..🦋❤️