Bir adam vardı. Birçok şey yaşamış ama kazandığı tek şey hayata karşı nefreti olan bir adam. Kahve gözlerin sahibi kadınını gördü o zaman. Bütün nefretini unutuverdi bir anda. Herkesin korkarak baktığı adamın içi yumuşadı bir anda.
Bir kadın vardı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*Son kez: Yine mi sen?*
2,5 Ay Sonra
Gözyaşlarımı sildim. Abime veda edip çıktım mezarlıktan. Eve geldiğimizde hızlı bir duş aldım. Aşağı indiğimde Kuzey mutfaktaydı. Yanına ilerlerdim. Kalçamı tezgaha dayayarak ellerimi göğsümde birleştirdim. Bakışları bana değdi. Elmacık kemiğimden öptü. "Sabah ağrım var diyordun. Geçti mi?" Diye sordu. Başımı salladım. "Geçti, ama midem kötü biraz." Kuzey aklına bir şey gelmiş gibi baktı. "Sen bugün süt içmedin. Hadi sütünü iç sevgilim." Göz devirdim. "Ben çocuk muyum? Niye sürekli süt içiyorum?" Dedim bıkkınlıkla. "Senin için, bebeğimiz için güzelim. Hadi iç." Dudaklarıma uzandı dudakları. Buzdolabından sütü çıkartıp bir bardağa koydum. Sütümü yudumlarken Kuzey'in hareketlerini inceliyordum. "Ayakta durmasana, otur bir yere." Sandalyeyi çekip oturdum. "Kuzey çok acıktım ben." Bana bakıp gülümsedi. "Birazdan hazır olacak." Makarnayı karıştırmaya devam ediyordu. "Ama çorba hazır. İstersen yiyebilirsin. Bu da olur şimdi." Diye ekledi. "Bekleyebilirim." Sütümden son yudumu da alıp tezgaha bıraktım.
Yemek olduğunda Kuzey ikimize de mercimek çorbasından koydu. Çorbayı kaşıklamaya başladım. "Çok güzel olmuş Kuzey. Ben bir daha hiç girmeyeyim mutfağa. Lütfen hep sen yap. Daha güzel yapıyorsun." Suyumdan bir yudum aldım. Kuzey güldü. "Tamam, tamam. Yaparım." Dediği sırada kapı çaldı. Ayağa kalktım. "Ben bakarım." Dedim ve Kuzey'e izin vermeden kapıya koştum. Açtığımda karşımda Nil duruyordu. Heyecanla Nil'e sarıldım. "Hoş geldin!" Dedim. "Kim geldi Eylül?!" Diye seslendi Kuzey. Nil elverdiğince bana sarıldı. "Çok özledim." Dedi Nil. "Bende!" Geri çekildim. "Kuzey gelsene hayatım!" Dedim. Kuzey'i gördüm koridorun başında. "Nil?" Dedi şaşkınlıkla ve yanımıza ulaştı birkaç adımda. "Hoş geldin?" Dedi sorar gibi. Birbirlerine sarıldılar. "Sonra ki soru niye geldin? Oluyor galiba?" Diye sordu Nil gülerek. "Niye geldin?" Diye sordu Kuzey gülerek. "Çok özledim sizi." Dedi Nil. Nil bana uzandı ve karnımı sevdi. "İpek." Dedi karnımın üstüne doğru eğilerek. Kızım hareket etmeye başladı. "Sesini duyuyor." Dedim. "Hadi sonra seversin, açım ben." Dedim gülerek. Nil bavullarını kenara bıraktı. Nil'e yemek koyup masaya oturdum.
"Yenge hiç telefonda dediğin gibi değilsin, hiç kilo almamışsın. Daha da bir güzel olmuşsun hatta." Gülümseyerek baktım Nil'e. "Aynısını ben de söylüyorum, ama kabul etmiyor. Bak Nil'de aynısını söyledi, zaten güzeldin daha da güzel oldun." Dedi Kuzey. "Sayılar maalesef öyle söylemiyor. Ama teşekkür ederim güzel düşünceleriniz için." Dedim gülerek. Nil elini boşver dercesine salladı. "Kimin umrunda sayılar yenge? Gayette güzelsin." Dedi. "7 kilo aldım Nil? Neyini boş vereyim?" Dedim yedi parmağımı havaya kaldırarak. "Çoğu bebekten dolayıdır zaten. 7 kilo dediğin nedir ki? Verilir hemen. Değil mi abi?" Diye sordu Nil. "Aynen öyle. Hem her şekilde güzel bulurum ben seni." Dedi Kuzey. "Ben bulmam!" Dedim ani bir tavırla. "Doğurunca daha iyi hissedersin yenge. Karnından dolayı öyle geliyor. Ama böylede çok tatlısın. Hiç doğurmasan da olur."
