Mission: Angel [18+] [✔]

•Δεν το κρύβω ότι πάντα ήθελα να σας γνωρίσω, κύριε Henderson•

«Και κάπως έτσι ο βλάκας το έκανε», τελειώνει την ιστορία της η Brittany, εμένα να με έχουν πιάσει τα κλάματα από την συγκίνηση, ο Alex πλήρως αδιάφορος να πετάει σταφίδες στο στόμα του. «Δεν είναι πανέμορφο;»

«Είναι τέλειο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη είμαι για σένα», ενθουσιάζομαι και καθαρίζω τα μάτια με προσοχή για να μην χαλάσω το μακιγιάζ, όχι ότι δεν το έχω κάνει ήδη. «Να το ξαναδώ;»

«Εννοείται», χαχανίζει εκείνη και τείνει το χέρι της να μου δείξει το μονόπετρο της.

Πραγματικά της ταιριάζει τόσο στο δάχτυλο της. Είναι ένα πανέμορφο διαμάντι, στρογγυλό με μικρά διαμαντάκια γύρω-γύρω από το μεγαλύτερο. Είναι απλό, αλλά εκθαμβωτικό. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι άφησε μια περιουσία ο Lucas για να της το πάρει. Μπορεί να κληρονομήσει ένα ολόκληρο νοσοκομείο εξαιτίας του πατέρα του, αλλά ξέρω ότι ο πλούτος του δεν φτάνει ούτε για πλάκα του Alex. Ούτε ο δικός μου βασικά. Ο Alex πραγματικά μπορεί να χρησιμοποιήσει τα λεφτά του για χαρτομάντιλα μέχρι που να πεθάνει και πάλι να σιγουρέψει το μέλλον των εγγόνων των παιδιών μας.

«Brit», τραβάω τις μύξες μου συγκινημένη, «είναι τέλειο. Χαίρομαι τόσο, που δεν μπορείς να το διανοηθείς», χτυπάω παλαμάκια με ενθουσιασμό σαν μικρό παιδί, ο άλλος δίπλα μου σαν τον Χάρο. «Πότε με το καλό θα γίνει ο γάμος; Παιδί θα κάνετε; Μπορώ να γίνω η νονά του; Βασικά μπορώ να έχω την τιμή να γίνω παράνυφος; Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που πραγματικά για ένα δεύτερο ξέχασα ότι έχω να δω τον αδελφό μου τόσες ημέρες!»

«Αχα, ενθουσιασμένη», μουρμουρίζει ο Alex με αδιαφορία και τον βλέπω στο πλευρό μου που στριφογυρίζει τα μάτια του, συνεχίζοντας να πετάει τις σταφίδες στο στόμα του.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεφυσάω. Αποφεύγει να με δει. Αποφεύγει να μας δει όλους βασικά. Ο Lucas βγάζει το χέρι από το μπούτι της Brittany και με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του. Η Brit και εγώ με τηλεπάθεια καταλαβαίνουμε ότι θα αφήσουμε τον ζηλιάρη Alex στον κολλητό του, γιατί αλλιώς δεν θα βγάλουμε άκρη μαζί του. Πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου και καθαρίζω ύστερα τον λαιμό μου, η Brittany να παίζει με μια τούφα από τα ξανθά μαλλιά της ενώ εστιασμένη στον ξάδερφο της. Ο Lucas συνεχίζει να τον κοιτάει σαν να περιμένει την κατάλληλη στιγμή να του την πει.

Έχει από την στιγμή που πατήσαμε πόδι εδώ που τα μούτρα του έχουν πέσει μέχρι το πάτωμα. Δεν ξέρω γιατί, εφόσον μιλάει σπάνια. Πίνει την μπύρα του και τρώει τις σταφίδες που του φέρνουν με το που τις τελειώνει. Τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου. Κοιτάει το τηλέφωνο του τώρα. Έχει φροντίσει να μην μπορώ να δω την οθόνη, μπορεί και επίτηδες. Δεν δίνω σημασία. Μπορεί να έχει να κάνει με την δουλειά, μπορεί να έχει να κάνει με την οικογένεια του, πάντα αυτό κάνει, γι' αυτό έχω συνηθίσει να μην ανησυχώ. Παρατάει το τηλέφωνο ξεφυσώντας στο τραπέζι μπροστά μας και ρίχνει τα μάτια στον φίλο του που είναι καθισμένος οκλαδόν ακριβώς απέναντι του. Πέφτει αμήχανη σιωπή, εγώ να παίρνω το χαρτομάντιλο από το τραπέζι για να καθαρίσω τα μάγουλα μου.