Mission: Angel [18+] [✔]

•Θάρρος ή Αλήθεια|Part 1•

Alex's POV

Κοιτάω έξω από το παράθυρο και με κάθε σταγόνα που γλιστράει στο τζάμι, αισθάνομαι ότι θα καταρρεύσω κι εγώ με την ίδια ταχύτητα και τον ίδιο τρόπο. Πεταρίζω τα βλέφαρα μου αργά και κάτι βουίζει στα αυτιά μου, αλλά δεν είμαι καθόλου συγκεντρωμένος στο τι γίνεται στο σαλόνι. Το μόνο που θέλω είναι να βρω έναν τρόπο μακριά από αυτή την μαύρη τρύπα.

Φέρνω το αριστερό χέρι στον δεξί μου ώμο και του κάνω ένα μασαζάκι, εφόσον αισθάνομαι ότι κουβαλάω ένα ολόκληρο χωριό στην πλάτη μου. Ξέρω πως οφείλεται στο γεγονός ότι έχω κρυολογήσει, γι' αυτό αρκούμαι σε αυτό το μασάζ και περιμένω να γυρίσω σπίτι μου για να ξεπλύνω όλη αυτή την βρώμα από πάνω μου, να πάρω τα φάρμακα μου και να κοιμηθώ σαν να μην συνέβη ποτέ αυτή η τραγωδία για σχολική εκδρομή.

Αναστενάζω κουρασμένος στην σκέψη ότι η βροχή δεν τελειώνει και σταυρώνω τα χέρια πάλι στο στήθος μου, το πρόσωπο μου να μένει ανέκφραστο όπως πάντα. Έχει ήδη περάσει μια ολόκληρη μέρα και η κακοκαιρία φαίνεται απλά να χειροτερεύει, με μένα να χάνω το μυαλό μου με κάθε δεύτερο που περνάει.

«Alex!» ακούω τον Gavin να με φωνάζει και επιλέγω να μην γυρίσω καν.

Έχω ξυπνήσει με έναν τρελό πονοκέφαλο και με το ζόρι θυμάμαι κάποια πράγματα από χθες· είναι σαν η φαντασία μου να έγινε ένα με την πραγματικότητα και να μην μπορώ να τα ξεχωρίσω τώρα. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, το ένα μετά το άλλο και έχει γίνει μια πατάτα το μυαλό μου.

Στρέφω το κεφάλι ελαφρώς στο πλάι και με την άκρη του ματιού μου κοιτάω την Angel που κάθεται στην πολυθρόνα με ένα κουτάκι μπύρας και γελάει προφανώς με κάτι. Πριν με παρατηρήσει, στρέφω το κεφάλι μπροστά και ξεφυσάω αργά. Ξεκουράζω τα μάτια μου με το να τα χαιδεύω και σκέφτομαι ό,τι έγινε μαζί της χθες. Δεν ξέρω για εκείνην, αλλά για μένα ήταν ευχάριστο να την βλέπω για μια φορά να το βουλώνει μπροστά μου.

«Ρε μαλάκα, Alex!» επιμένει ο Gavin και με χτυπάει με ένα μαξιλάρι στην πλάτη.

«Τι θες;» απαντώ με ένα μουγκρητό και δεν γυρνάω καν να τον δω, διότι δεν έχω καμία όρεξη να έρθω αντιμέτωπος με όλους τους άλλους.

«Έλα πιες καμιά μπύρα μαζί μας και σταμάτα να στέκεσαι σαν τον Χάρο στο παράθυρο, απωθείς τους δολοφόνους των δασών», ειρωνεύεται με το τελευταίο και δεν μπορώ να μην γυρίσω μόνο για να του σηκώσω το φρύδι με ένα τελείως νεκρικό βλέμμα.