Mission: Angel [18+] [✔]

•Alex. Alex. Alex. Alex. Alexander. Alex. Alex. Alexander. Alexander•

Alex's POV

Το Σαββατιάτικο πρωί μου ξεκινάει πάντα πολύ χαλαρά-

«Alex. Alex. Alex. Alex. Alexander. Alex. Alex. Alexander. Alexander».

Παρόλο που βλέπει ότι ξεκάθαρα τον αγνοώ, επιμένει. Γυρνάω την σελίδα του βιβλίου περί αρχιτεκτονικής στην αρχαία Ιταλία και χαζεύω τις εικόνες, τα μάτια μου να σκανάρουν στα γρήγορα τις περιγραφές στις λεζάντες τους. Κατεβάζω ελαφρώς το βιβλίο για να δω μήπως και πνίγηκε τόσες φορές που με φωνάζει, αλλά αντιθέτως έρχομαι αντιμέτωπος με το βλέμμα του.

«Τι θες-» κάνω μια παύση για να τσεκάρω την ώρα και βλέπω πως έχει πάει εννιά παρά είκοσι το πρωί, «-τέτοια ώρα πρωί-πρωί;» ρωτάω κουρασμένα και ρίχνω τα μάτια μου ξανά στο βιβλίο.

«Πίστεψε με εσύ είσαι το φρικιό εδώ που διαβάζεις βιβλία για ιταλικά σπίτια τέτοια ώρα», αντιλέγει και ξαπλώνει πίσω στον καναπέ χαλαρός που επιτέλους του έδωσα σημασία.

«Τι θες, Gavin, και μου σπας τα νεύρα;» ρωτάω και κλείνω το βιβλίο, γιατί άμα συνεχίσει έτσι δεν θα καταφέρω να θυμάμαι κάτι στο τέλος.

«Σε θέλει η Sophia. Κάτι έχει πάθει από χθες το βράδυ και σήμερα ξύπνησε τέτοια ώρα με εμετούς. Με έπρηξε να φωνάξω εσένα», απαντά ο Gavin και αφού βάλει το ένα χέρι πίσω από το κεφάλι του σαν μαξιλάρι, κλείνει τα μάτια.

Αφήνω το βιβλίο στο τραπεζάκι δίπλα και φέρνω το φλιτζάνι καφέ για να πιω μια γουλιά. Επιλέγω να αγνοήσω τα ειρωνικά σχόλια του Gavin κάθε πρωί που με βρίσκει να διαβάζω βιβλίο στο σαλόνι και απλά να πάω να δω τι με χρειάζεται η Sophia. Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει να ζητάει εμένα κάθε φορά που δεν αντέχει άλλο με κάτι, στην προκειμένη περίπτωση τους εμετούς και την αλλεργία.

Τελειώνω τον καφέ πριν σηκωθώ να φτάσω στον άλλον πονοκέφαλο-όσο και να την αγαπώ, υπάρχουν στιγμές που απλά είναι μια δεύτερη Brittany στο σπίτι μου. Ισορροπώ το φλιτζάνι στο μέτωπο του Gavin, που φαίνεται να έχει αποκοιμηθεί ήδη, και περπατώ με αργά βήματα προς τον δεύτερο όροφο, όπου ξέρω ότι με περιμένει η Sophia άλλο ένα πρωί, κρυμμένη πίσω από την πόρτα της τουαλέτας σαν να την έχω βάλει τιμωρία.

Η αλήθεια είναι ότι έχω συνηθίσει τα πρωινά Σαββάτου να πηγαίνουν κάπως έτσι. Πάντα κοιμάμαι νωρίς Παρασκευή και ξυπνάω από μόνος μου νωρίς, εφόσον μόνο τώρα τα βρίσκω όλα ήρεμα. Μετά έχω τον Gavin να πίνει τον καφέ του μαζί μου, μόνο που εκείνος πηγαίνει καπάκι για ύπνο, έχοντας με ενοχλήσει τόσο που κοντεύω να σπάσω το φλιτζάνι με το χέρι μου. Όπως ανέφερα, ένα τελείως κανονικό Σάββατο.