Mission: Angel [18+] [✔]

•Είμαι εθισμένος|Part 2•

Alex's POV

Κοιτάω την έκφραση του προσώπου της με ένα ευχαριστημένο χαμόγελο. Θέλω να περνάει καλά, τόσο όσο εμένα. Μπορεί να αξίζει να τιμωρηθεί, αλλά το ευχαριστιέμαι ισάξια να βλέπω αυτές τις εκφράσεις της όλο απόλαυση, να χάνεται πλήρως. Αρχίζω να μπαινοβγαίνω από μέσα της με το πόδι της κολλημένο επάνω μου. Αυτή η στάση με βοηθά να μπω περισσότερο μέσα της και μου αρέσει λίγο παραπάνω από την προηγούμενη. Μπορεί να είναι και επειδή την έχω από κάτω μου αυτή την στιγμή να βλέπω τον ερωτισμό στα μάτια της.

Τα μαλλιά μου παραμένουν ελαφρώς βρεγμένα και πεσμένα μπροστά στο μέτωπο μου. Ούτε να τα χτενίσω και να τα φτιάξω δεν πρόλαβα. Κρατάω το ένα χέρι σφιγμένο στο άλλο μπούτι της και το πιέζω να μείνει στο πλάι και ανοιχτό για να έχω πλήρως πρόσβαση, να μην με εμποδίζει τίποτα. Λυγίζω μπροστά ακούραστος και περισσότερο ορεξάτος. Βάζω τις παλάμες μου στο κρεβάτι με το μικροκαμωμένο σώμα της ανάμεσα. Δεν σταματώ τις κινήσεις ούτε στιγμή, η Angel να αρχίζει να βαριανασαίνει ξαναμμένη.

Κοιτάω τα χείλη της, τα οποία τινάζονται μπροστά κάθε φορά που τα δαγκώνει. Είναι πανέμορφα. Θέλω να τα φιλήσω τόσο πολύ, αλλά αντιθέτως γραπώνω το πάπλωμα και την κοιτάω ανέκφραστος. Δεν προσπαθώ να δείχνω τόσο άγριος και ανώτερος στο σεξ· αυτή η πλευρά απλά μου βγαίνει στην διαδικασία. Μου αρέσει τόσο να έχω την άλλη από κάτω και να ευχαριστιέται αυτή την οδυνηρή απόλαυση όσο τίποτα άλλο. Ένα γελάκι μου ξεφεύγει και δεν της περνά απαρατήρητο, εφόσον ανοίγει τα μάτια να με δει.

«Γιατί... γελάς;» ρωτάει με τα χίλια ζόρια, η ανάσα της να αρχίζει να της κόβεται σιγά-σιγά.

Γραπώνει τα χέρια στα μπράτσα του μπουρνουζιού μου και κρατιέται καλά, εφόσον από τον τρόπο που συσπάται η περιοχή της καταλαβαίνω ότι κοντεύει να τελειώσει ξανά. Για όσο αντέχει, δεν θα αφήσω το σώμα της σε ησυχία, όχι. Με τραβάει κοντά της, το σώμα της να τινάζεται μπροστά από τον οργασμό. Φαίνεται ότι την εκνευρίζει που δεν την αγγίζω ούτε την βοηθάω να σταθεί για όσο το ζει αυτό, από τα σουφρωμένα φρύδια και το κάτω χείλος που πετάει μπροστά ναζιάρικα.

«Γελάω, γιατί σε λυπάμαι», της απαντάω με ένα άθελα μου υποτιμητικό βλέμμα.

Με έχει γεμίσει πάλι με τα υγρά της, αλλά δεν πειράζει. Όσο το κάνει, τόσο ευκολότερο μου είναι να ξαναμπώ μέσα της. Εκεί που δεν το περιμένει, φέρνω την γλώσσα μου και της γλύφω τα χείλη τόσο αργά που το πάνω τινάζεται λίγο. Με κοιτάει σαστισμένη. Ισιώνω την πλάτη και της αρπάζω τον καρπό, γυρνώντας την έτσι μπρούμυτα. Προσπαθεί να καταλάβει τι στο καλό κάνω μαζί της όταν γραπώνω και τον άλλο καρπό, ακουμπώντας πλέον και τα δυο της χέρια στην πλάτη της. Τα κρατώ μαζί με το ένα, ενώ με το άλλο την βοηθώ να σταθεί στα γόνατα της για να την έχω ακριβώς στο ύψος που επιθυμώ.