Mission: Angel [18+] [✔]

•Και ποιος σκατά ήταν αυτός με την καταθλιπτική φράντζα του Justin Bieber;•

Αναστενάζω με το που φοράω το απαλό κίτρινο φούτερ μου και κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Είμαι αρκετά ικανοποιημένη με την ενδυμασία μου, πόσο μάλλον με το απαλό μακιγιάζ που κατάφερα να κάνω. Έχω δέσει τα μαλλιά πάνω έναν κότσο και έχω φορέσει ένα μαύρο τζιν μαζί με τα μαύρα Converse, τα οποία δεν κάνει η καρδιά μου να πετάξω, παρόλο που πέρασα ολόκληρη κοσμική καταστροφή μαζί τους στην πενθήμερη εκδρομή.

Πενθήμερο βασανιστήριο βασικά.

Στριφογυρίζω τα μάτια και ξεφυσάω για να διώξω τις αναμνήσεις εκείνες, που πραγματικά με έκαναν να αρχίσω να πράττω τόσο λάθος και να νομίζω ότι εκείνο το αγόρι που μου έσωσε την ζωή δυο φορές όντως σήμαινε κάτι για μένα. Όσο τον σκέφτομαι όμως συνειδητοποιώ ότι απλά με κατέστρεψε και δεν άφησε ούτε λίγη αγάπη στην καρδιά μου για εκείνον. Υπήρξε ως μια όμορφη στιγμή που θα έληγε με τον πιο οδυνηρό τρόπο που έχω περάσει στην ζωή μου και θα με έκανε να κλάψω περισσότερες φορές απ' ότι αντέχει το σώμα μου.

Κλείνω τα μάτια για να ηρεμήσω και παίρνω μια βαθιά ανάσα, να γεμίσω με οξυγόνο και να αποβάλλω τις αρνητικές σκέψεις. Δεν τις χρειάζομαι. Αξίζω πολλά περισσότερα από το να πηγαίνω πίσω σε στιγμές που απλά ο Alex με χρησιμοποιούσε σαν να είμαι κάποιο σκουπίδι που το μάζεψε και του έμαθε δυο πράγματα για την ζωή. Στο μόνο πράγμα που με βοήθησε είναι να ανοίξω τα μάτια στο πόσο τοξικός είναι και πόσο αυτοσεβασμό πρέπει να έχω πριν πάω να μπλέξω σε κάτι τέτοιο την επόμενη φορά.

Κάθομαι στην καρέκλα γραφείου για όσο κάτω επικρατεί φασαρία και γλέντια της παρέας για την επιστροφή του Nate στο σπίτι. Φέρνω τις παλάμες στο πρόσωπο μου και προσπαθώ να ηρεμήσω πλήρως πριν κατέβω κάτω και παριστάνω ότι το χθεσινό δεν συνέβη ποτέ.

Κοιτάω τον φάκελο που άφησε ο ταχυδρόμος χθες έξω από το σπίτι μου και μόνο που βλέπω το logo του σχολείου ξέρω πολύ καλά τι πρέπει να αναμένω ότι έχει μέσα. Όσο και να με τρώει η περιέργεια, δεν ενθουσιάζομαι να ξέρω σε ποιες σχολές έχει σταλθεί αίτηση με βάση το τεστ που έκανα. Δεν σκόπευα με τίποτα να κάτσω να ασχοληθώ μόνη μου και να ψάξω κολλέγιο, με την ιδέα ότι επιτέλους θα βγω στην ζωή και τέτοιες αηδίες. Μια χαρά είμαι και να κάθομαι στο σπίτι και να ακολουθήσω την δουλειά του μπαμπά, αλλά τέλος πάντων.

Ο μπαμπάς πρότεινε να πάρω τον χρόνο μου να ανοίξω να το δω. Ξέρω στην καρδιά μου ότι τα πανεπιστήμια θα είναι μακριά από το Beverly Hills και μακριά από την ζωή που έχω χτίσει εδώ. Δεν ξέρω άμα θέλω να το κάνω, ειδικά τώρα που ο αδελφός μου έχει χάσει την μνήμη του. Τι θα πάω να κάνω μόνη σε κάποια πόλη την οποία δεν γνωρίζω και πως θα περνάνε οι ημέρες εκεί χωρίς τους αγαπημένους μου ανθρώπους να με κάνουν να γελώ με την καρδιά μου; Πως θα αντέξω μακριά τους;