Mission: Angel [18+] [✔]

•Ποιος στον διάολο ονομάζει το παιδί του Casper;•

«Μακαρόνια με κιμά», αναστενάζω κουρασμένα στην Mary και η αλήθεια είναι ότι τα θέλω μόνο για να βουτήξω κυριολεκτικά τα μούτρα σε αυτά και να περάσω το υπόλοιπο μισάωρο που έχω ελεύθερο έτσι.

Με πήρε πολύ από κάτω αυτό που έγινε με τον Gavin. Πέρα του ότι ήταν σπαρακτικό το να τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση, το να μαθαίνω τον πραγματικό λόγο που βγήκε ο Nate από το σπίτι σε αυτή την κατάσταση, ήταν μεγαλύτερο βάρος από αυτό που ήδη κουβαλούσα.

Έχω περισσότερες τύψεις και αυτό δεν βοηθά ούτε λίγο στο να νιώσω καλύτερα. Μόνο δένει το στομάχι μου σε μεγαλύτερο κόμπο και δεν θέλω να κάνω τίποτα παρά να κουλουριαστώ στον καναπέ με μια κουβέρτα γύρω μου, όσο-όσο να έχω το πρόσωπο εκτεθειμένο, και να κοιτάω μαλακίες στον YouTube, προσπαθώντας έτσι να ξεχαστώ από τον πραγματικό πόνο μου.

«Πως είναι ο αδελφός σου;» με ρωτάει και της ρίχνω το νεκρικό μου βλέμμα.

«Καλά, ευτυχώς», απαντώ και από τον τόνο της φωνής μου φαίνεται πόση όρεξη δεν έχω για περαιτέρω συζήτηση.

Εφόσον η Mary με ξέρει αρκετά καλά, επιλέγει να το αφήσει με τόσο και να μην συνεχίσει την συζήτηση. Δεν φτάνουν τα χάλια με τα οποία ήρθα, αυτό μου έλειπε, να μου υπενθυμίζουν συνέχεια την κατάσταση του Nate και ασυνείδητα την συζήτηση μου με τον Gavin. Δεν φταίνε οι άνθρωποι που προσπαθούν να δείξουν ενδιαφέρον, αλλά πραγματικά δεν είμαι σε φάση.

«Γεια», ακούω μια γνώριμη φωνή και γυρνάω να τον δω.

«Γεια», χαρίζω αμέσως ένα ζορισμένο χαμόγελο και φέρνω μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου.

«Πως είσαι;» ρωτάει ο Lucas και κρατάει τον δίσκο στα χέρια του, περιμένοντας την σειρά του να πάρει να φάει.

«Θα μπορούσα να είμαι και καλύτερα», μουρμουρίζω κατσουφιασμένη και παίρνω το πιάτο που μου τείνει η Mary, μαζί με ένα μπουκάλι νερό.

«Πιλάφι λαχανικών παρακαλώ», παραγγέλνει με την σειρά του ο Lucas και στέκομαι δίπλα του, λίγο πιο πέρα όσο για να αφήσω χώρο για τον επόμενο να παραγγείλει. «Κάθε φορά που σε ρωτάω κάτι τέτοιο, η ίδια απάντηση. Ικανοποιείσαι αρκετά για να είσαι όντως καλά;»

«Δεν συντονιζόμαστε καλά, βλέπεις. Όταν είμαι σκατά μου μιλάς και όταν είμαι λιγότερο σκατά, απλά», σταματάω για λίγο να σκεφτώ, «μου λες «γεια», υποθέτω».

Με αυτό γελάμε και οι δυο. Παίρνει το πιάτο που του έχει ετοιμάσει η Mary και το ακουμπά στον δίσκο του. Για συνοδευτικό παίρνει ένα κουτάκι χυμό και μένουμε για ένα δευτερόλεπτο να στεκόμαστε λίγο πιο πέρα και να κοιτάμε την καφετέρια. Υπάρχουν δυο-τρία τραπέζια ακόμη άδεια, αλλά κατά τα άλλα είναι γεμάτη, να περπατούν ακατάστατα όλοι από 'δω και από 'κει, να βρίσκονται με τις παρέες τους και άλλοι να φεύγουν ώστε να αδειάσουν θέσεις στους επόμενους.