Mission: Angel [18+] [✔]

•Κάδος είσαι και φαίνεσαι•

Alex's POV

Χασμουριέμαι. Τεντώνομαι ενώ κατεβαίνω τα σκαλιά και έχω να χαρώ τέτοιον ύπνο κάτι εβδομάδες τώρα. Είναι πολύ δύσκολο να μπορώ να χαλαρώσω όταν ξέρω ότι έχω δέκα φρουρούς στο δωμάτιο να με νταντεύουν και να με παρακολουθούν. Το κρεβάτι του κύριου O'Connell ήταν ό,τι χρειαζόμουν τον τελευταίο μήνα για να χαλαρώσω λίγο από αυτή την ένταση μέσα μου, αυτό το άγχος ότι μπορεί κάποιος να με σκοτώσει. Όχι ότι είναι κάποιας ποιότητας, αλλά ήταν τόσο ήρεμα και δεν ένιωθα μόνος επιτέλους. Κρατάω το χαμόγελο στα χείλη μου και περπατώ προς την κουζίνα.

Μυρίζει υπέροχα. Άκουσα τον Nate που ξύπνησε νωρίς το πρωί και ενώ άλλαζα ρούχα, να φορέσω κάτι καλύτερο εφόσον θα πάω με την πρώτη στην δουλειά-η Margie θα με περιμένει σίγουρα στην πόρτα με μαχαίρι να με σκοτώσει που έχω να εμφανιστώ ακριβώς έναν μήνα-, μπορούσα να μυρίσω το πρωινό που έφτιαχνε. Του το δίνω του Nate. Μαγειρεύει καλύτερα κι από εμένα. Με έχει κάνει να πεινάω και τέσσερα χρόνια τώρα δεν τρώω ποτέ πρωινό, εκτός όταν μένω με την μαμά και με ταΐζει με τα χίλια ζόρια όλα τα γεύματα της ημέρας.

Βρίσκω τον Nate να κάθεται ήδη στην κεφαλή του τραπεζιού. Φοράει ένα κλειστό μπλε κοστούμι, στολισμένος και φτιαγμένος, έτοιμος για δουλειά. Αν δεν ήξερα ότι ασχολείται με τις επιχειρήσεις του Gavin, θα πούλαγα την ψυχή μου ότι αυτός είναι αρχηγός κάποιας μαφίας και ότι έχει δει περισσότερους θανάτους από τις ημέρες ζωής μου. Φοράει στρογγυλά γυαλιά με λεπτό σκελετό και διαβάζει μια εφημερίδα, κάτι το οποίο νόμιζα ότι μόνο ο μπαμπάς μου και η Sophia έχουν ως συνήθεια να κάνουν κάθε πρωί. Κάθομαι στην καρέκλα με πλάτη την είσοδο της κουζίνας και ρίχνω τα μάτια στον Nate.

«Καλημέρα, προεδρόπαιδο», λέει εκείνος και ούτε που με κοιτάει για όσο διαβάζει τα νέα της ημέρας. «Πως κοιμήθηκες;»

«Υπέροχα, ευχαριστώ», απαντώ αμήχανα και συνειδητοποιώ ότι η Angel ακόμη δεν έχει κατέβει.

«Οι φρουροί σου έχουν πλάκα. Τους βλέπω που τριγυρνάνε απ' έξω και παριστάνουν ότι είναι απλοί άνθρωποι», γελάει κάπως ειρωνικά ο Nate και γυρνάει την σελίδα της εφημερίδας. «Νομίζουν ότι δεν ξέρω τους γείτονες μου; Δεν μου ξεφεύγει τίποτα».

«Την δουλειά τους κάνουν», μουρμουρίζω και κοιτάω το πιάτο μπροστά μου.

Έχει τελειώσει το δικό του πρωινό, εφόσον το πιάτο του είναι άδειο. Στο δικό μου και της Angel ακριβώς απέναντι από την θέση μου, έχει βάλει από ένα αυγό πάνω από δυο φέτες ψωμί, μάλλον ψημένες στον φούρνο. Μέσα είναι γεμάτες με τυρί, μπέικον, ντομάτα και άλλο τυρί. Με το που τις κόβω με το μαχαίρι, ο κρόκος αυγού ξεχειλώνει στο πιάτο και μέσα στην γέμιση, το στομάχι μου να γουργουρίζει ήδη. Με το που φέρνω ένα κομμάτι στο στόμα μου, νιώθω ότι γεύομαι τον Παράδεισο. Η αρμονία στις γεύσεις, η τέλεια ποσότητα όλων των υλικών, τα μυρωδικά που φρεσκάρουν την γλώσσα μου.