Mission: Angel [18+] [✔]

•Το πόσο σημαντικό είναι για μένα να είμαι η οικογένεια σου, Angel•

Alex's POV

Το κεφάλι μου βουίζει. Με πονάει τόσο που ούτε να το πείσω να κουνηθώ δεν μπορώ. Ακούω φωνές κάπου στο βάθος. Αισθάνομαι τόσο βαρύς ξαφνικά. Το στομάχι μου πονάει. Κοντεύω να ξεράσω, αλλά δεν έχω δύναμη να γυρίσω από την άλλη, οπότε συγκρατιέμαι. Δεν το συζητώ να πάω μέχρι την τουαλέτα. Είναι σαν να με έχει βαρέσει νταλίκα.

Καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου. Συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι στο δωμάτιο μου. Τα ανοιγοκλείνω για να καθαρίσω την όραση μου και ύστερα τα τρίβω. Όλο μου το σώμα έχει μουδιάσει. Το στήθος μου είναι βαρύ, με το ζόρι ανασάνω, το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί και το σώμα μου αδύναμο. Αφήνω το πίσω μέρος του χεριού στο μέτωπο μου και αναγνωρίζω τα αυτοκόλλητα στο ταβάνι. Είμαι στο δωμάτιο της Angel.

Γυρνάω το κεφάλι δεξιά και αριστερά, αλλά δεν την βλέπω πουθενά. Το κρεβάτι της είναι στρωμένο και φοράω το ρούχα μου. Ανακουφίζομαι που δεν έχει γίνει κάτι ενώ ήμουν μεθυσμένος. Καταφέρνω με τα χίλια ζόρια να σηκώσω το σώμα μου και να κάτσω για λίγο μέχρι που να συνέρθω. Το στήθος μου με τρυπάει ξανά, αυτή την φορά ο πόνος αβάσταχτος. Έπρεπε να το περιμένω ότι δεν θα πέρναγε με μια μικρή μελανιά. Όσο να 'ναι η μπουνιά ήταν γερή.

Ακουμπώ τα πόδια στο πάτωμα. Προσπαθώ να θυμηθώ τι στο καλό έγινε χθες το βράδυ, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα μέχρι το μπαράκι. Τελευταίο πράγμα που μπορώ να ανακαλέσω είναι όταν πήγα στην τουαλέτα. Όλα τα άλλα είναι θολά. Όσο και να παλεύω τόσο με πονάει το κεφάλι μέχρι που τα παρατάω. Ακουμπώ το χέρι στο κομοδίνο και προσπαθώ να σηκωθώ όρθιος.

Όλο μου το σώμα πονάει. Με το ζόρι ανασάνω. Δυσκολεύομαι τόσο που ούτε να περπατήσω ευθεία δεν μπορώ. Πραγματικά τι στο καλό μου έκαναν αυτοί οι άνθρωποι; Ανοιγοκλείνω τα μάτια χαϊδεύοντας το στήθος μου και ψάχνω το τηλέφωνο πάνω μου ή στο δωμάτιο. Το μόνο που βρίσκω είναι τα παπούτσια μου. Ρίχνω το σώμα μου στην καρέκλα γραφείου και με τα χίλια ζόρια και παράπονα τα φοράω. Δεν προσπαθώ να δέσω τα κορδόνια.

Σηκώνομαι και την στιγμή που προσπερνάω τον καθρέπτη που έχει η Angel στον κομοδίνο με τα καλλυντικά της, παγώνω στην θέση μου. Με ξανακοιτάω καλύτερα, τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Εκεί που είχα ήδη ακουμπήσει το χέρι στο πόμολο της πόρτας, κάνω πίσω και πλησιάζω πανικόβλητος τον καθρέπτη. Κοιτάω το σκουλαρίκι στο αυτί μου και δεν το κρύβω καθόλου ότι έχω πάθει το σοκ της ζωής μου.