Mission: Angel [18+] [✔]

•Όταν ο Alex θέλει κάτι, ο Alex το παίρνει και τέλος•

Ακουμπώ τον δίσκο μου σε ένα άδειο τραπέζι και φτιάχνω το φόρεμα μου πριν κάτσω. Μόλις βολεύομαι στην θέση μου, είναι σαν το σύμπαν πλέον να μην με θέλει να βρω την ησυχία μου σε αυτό το κτήριο, ο ίδιος ο Alex Henderson γυρνάει την καρέκλα δίπλα μου να κοιτάει από την άλλη και κάθεται εκεί, ακουμπώντας τους αγκώνες του πίσω στο τραπέζι.

«Τι θες;» τον ρωτάω, η σειρά μου να παίξω την κάρτα του κρυόκωλου, μόνο γιατί πραγματικά πεινάω.

«Βαριέμαι», παραπονιέται και τον παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου καθώς τρώω μια μπουκιά από το ριζότο με λαχανικά μου.

«Και αυτό πρέπει να με ενδιαφέρει, γιατί...;» υπονοώ την συνέχεια και ξέρω πως το παιχνιδιάρικο βλέμμα του πέφτει πάνω μου.

Γυρνάει την καρέκλα προς εμένα και την σέρνει πιο κοντά μου, εγώ ακόμη να συνεχίζω το φαγητό μου. Εκεί που δεν το περιμένω, φέρνει τα χείλη του στον λαιμό μου και με κάνει να ανατριχιάσω ολόκληρη, το φαγητό έτοιμο να μου κάτσει. Ευτυχώς καταφέρνω να το καταπιώ χωρίς να πνιγώ, όμως αυτό μόνο τον κάνει να γελάσει σαν να το διασκεδάζει.

«Δεν θα έπρεπε;» ψιθυρίζει στο αυτί μου και αυτό που με σοκάρει περισσότερο είναι που δεν ντρέπεται καθόλου ξαφνικά.

Εδώ αναρωτιόμουν για την Brittany μήπως την έχει βαρέσει κάποιο τούβλο στο κεφάλι σήμερα, όμως δεν ήξερα ότι τους βάρεσε οικογενειακώς. Γυρνάω το κεφάλι να τον δω σχεδόν σοκαρισμένη και μου χαμογελάει απευθείας πλάγια. Εντάξει δεν είναι και πεντακόσια άτομα στην καφετέρια ακόμη, όμως και οι δέκα-είκοσι όλο και κάτι βλέπουν. Τυχερός είναι που είπα ψέματα ότι πάω τουαλέτα δέκα λεπτά πριν το κουδούνι μόνο για να προλάβω την καλή θέση και το ζεστό φαγητό, αλλιώς τώρα θα είχαμε γίνει το Λούβρο να μας κοιτούν όλοι.

«Alex Henderson, στο γραφείο του διευθυντή, παρακαλώ», ακούγεται η φωνή της Kristina στα ηχεία να τον καλεί τέταρτη ή πέμπτη φορά μέσα στην ημέρα.

Ο Alex μόλις το ακούει αυτό ρίχνει το σώμα του πίσω στην καρέκλα και ξεφυσάει σαν να έχει φτάσει στο αμήν του. Εγώ ακόμη τον κοιτάω ξαφνιασμένη που με φίλησε έτσι και ήρθε τόσο κοντά μου, σαν να μην τον νοιάζει καθόλου να το δείξει όλο αυτό που τρέχει μεταξύ μας. Άμα τρέχει κιόλας, γιατί δεν καταλαβαίνω την διπολικότητα του.

«Άντε πάλι», διαμαρτύρεται και μουτρώνει μέχρι το πάτωμα που άλλη μια φορά πρέπει να φύγει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που με πλησιάζει έτσι βασικά μέσα στην ημέρα, γι' αυτό και δεν κάνω σαν τρελή τελείως, όπως έκανα την πρώτη φορά. Στεκόμουν στο ντουλαπάκι μου μετά την πρώτη ώρα, όταν ξαφνικά ήρθε και το κοπάνησε κλειστό. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι έκανα πάλι και ήρθε να μου την πει, αντιθέτως δίπλωσε τα χέρια στο στήθος του και με κοιτούσε σαν να είμαι το επόμενο σνακ του.