Mission: Angel [18+] [✔]

•Tον τύπο τον έχουν προπονήσει να επιβιώνει ακόμη και την Αποκάλυψη•

Ο Nate με κοιτάει με την άκρη του ματιού του, ενώ εγώ κρατάω το βλέμμα μου πάνω του, ανέκφραστο και ελάχιστα τσαντισμένο μπορώ να πω. Αυτή η νυφίτσα αποφεύγει να μου μιλήσει για το τι έγινε στο εξοχικό μια εβδομάδα αφότου έχουμε έρθει στο σπίτι. Άμα τον πιάσω από το αυτί όμως και τον πνίξω στα κορν-φλέιξ που τρώει, θα δούμε για πόσο θα συνεχίσει αυτό το παιχνιδάκι του.

«Τι θες και με κοιτάς έτσι;» παραπονιέται με έναν θρασύτατο τόνο, ο οποίος με κάνει να του σηκώσω τα φρύδια σαν να τον προκαλώ σε μονομαχία.

«Ξέρεις», τρώει μια μπουνιά στο μπράτσο, «πολύ καλά», τρώει άλλη μια, «γιατί σε κοιτάω έτσι», τρώει και μια τελευταία να έχει να την χαίρεται.

«Αου, αου και αου. Νομίζεις ότι θα μου αποσπάσεις πληροφορίες έτσι;» ρωτάει με ειρωνεία και συνεχίζει να καταβροχθίζει το πρωινό του σαν να μην έχει ξαναδεί φαγητό ποτέ του. «Αμάν και εσύ. Κάτσε να αναρρώσεις λίγο και μετά θα το συζητήσουμε όσο θες».

«Μια εβδομάδα είναι αρκετή για να γίνει κάποιος καλά, το είπε και ο γιατρός, Nate. Τώρα ήρθε η στιγμή να την κάνουμε την συζήτηση», επιμένω και ρίχνω τα μάτια μου φευγαλέα στο ρολόι για να δω ότι δεν έχω αργήσει για το σχολείο.

Η περίεργη αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει να πηγαίνω στο σχολείο. Τουλάχιστον εκεί περνάω κάπως τον χρόνο μου και δεν βαριέμαι στο σπίτι τερματίζοντας ξανά και ξανά το Uncharted 4· τα άλλα παιχνίδια είναι πολύ βαρετά για να το σκεφτώ να τα παίξω κιόλας. Συν ότι ο Nate μου απαγορεύει να αναπνέω με τον λάθος τρόπο από τότε που με πήγε στον γιατρό για να ελέγξουμε ότι δεν έπαθα τίποτα και μου έδωσε κάμποσα φάρμακα και μια εβδομάδα ξεκούραση στο σπίτι.

Πρώτη φορά το παραδέχομαι με τον εαυτό μου, αλλά το σχολείο είναι πολλές φορές πιο ενδιαφέρον από την ξινή μούρη του αδελφού μου καθημερινά να με ταΐζει και να με χαπακώνει ύστερα. Στο σχολείο τουλάχιστον έχω τους φίλους μου και δεν χρειάζεται να με προσέχουν σαν να είμαι κάποιο εύθραυστο αρχαίο ελληνικό βάζο.

Συν ότι έχω την ευκαιρία να δω τον Alex.

Τον φέρνω στο μυαλό μου και αναστενάζω στεναχωρημένα. Αν και μισομεθυσμένη θυμάμαι πόσο ξεπέρασα τα όρια με το να του την πέφτω και όταν μπούκαραν οι τύποι, απλά φρίκαρα. Ήταν τόσο τρομαχτικό να βλέπω τον Alex να παλεύει με τέτοιο θάρρος για την ζωή του. Θα μπορούσαν εκείνες οι σφαίρες να μας είχαν σκοτώσει, όμως μας προστάτευσε.