Mission: Angel [18+] [✔]

•Χρόνια και ζαμάνια, ξετσίπωτε σκλάβε των βυζιών•

«Σοβαρά ξύπνησα για αυτό το πράγμα;» αναρωτιέμαι φωναχτά και περπατώ προς τον Alex τέρμα τσαντισμένη που μπουρδελεύεται με τόσες γκόμενες ακριβώς μπροστά απ' τα μάτια μου. «Χρόνια και ζαμάνια, ξετσίπωτε σκλάβε των βυζιών».

«Angel;» λέει ο Alex πρώτο πράγμα με το που με παρατηρεί και καθαρίζει τα δάκρυα του με την μπλούζα της δεσποινίδας, της οποίας έχει κάνει το στήθος μαξιλάρι. «Όντως είσαι εσύ; Ήρθες να με βρεις;»

«Έχε χάρη που λυπήθηκα τον Lucas και έσυρα τον εαυτό μου μέχρι εδώ, γιατί δεν αξίζεις ούτε τον χρόνο μου», γρυλίζω πλήρως αηδιασμένη και κοιτάω όλο το χαρέμι που έχει μαζέψει, με έναν κόμπο στο στομάχι.

Πότε στο καλό πρόλαβε να φέρει κοντά του, όχι μία, ούτε δύο, αλλά επτά κοπέλες; Τι τις κάνει όλες αυτές μαζί; Δεν του φτάνει αυτή που έχει για μαξιλάρι; Έχω τέτοια νεύρα που θα τον πιάσω που κάθεται απέναντι μου στο τραπέζι και θα τον βαρέσω μέχρι που θα τον στείλω στην μαμά του αγνώριστο. Το φρύδι μου δεν σταματά να κάνει 'τικ', εγώ να έχω σφίξει τις γροθιές μου τόσο που έτοιμη είμαι με την παραμικρή του μαλακία να ορμίσω μπροστά.

Ο Alex τρίβει τα μάτια με τα μανίκια του φούτερ του και προσπαθεί με τα χίλια ζόρια να με διακρίνει. Το πρόσωπο του λάμπει ολόκληρο με το που έρχεται να σταθεί δίπλα μου ο Lucas, ο οποίος μίλαγε σε μια κύρια που μας πλησίασε μόλις έφυγα από το δικό του πλευρό πριν. Ο Alex σφαλιαρίζει τα χέρια στο τραπέζι και τινάζεται όρθιος τόσο χαρούμενος που τσαντίζομαι κι άλλο με την μηδενική σημασία που μου δίνει. Είμαι απλά κινούμενα βυζιά στα μάτια του;

«Lucas μου», ενθουσιάζεται ο Alex και ρίχνει το σώμα πάνω στο τραπέζι, ταράσσοντας το ολόκληρο και σπρώχνοντας κάτι ποτήρια στην άκρη. «Lucas, είμαι άχρηστος. Δεν υπάρχει λόγος να ζω. Η ύπαρξη μου είναι ανούσια».

«Alex, έφαγα τον κόσμο να σε βρω. Ξέρεις πόσο ανησύχησα; Κράτα το ρημάδι το τηλέφωνο σου ανοιχτό», τον μαλώνει αμέσως ο Lucas με έναν αυστηρό τόνο φωνής.

«Μην μου φωνάζεις κι εσύ. Το ξέρω ότι είμαι άχρηστος», κλαίγεται ο Henderson και σηκώνει το χέρι να γραπώσει στο σακάκι του Lucas με τεράστια απελπισία. «Δώσε μου αγάπη, σε παρακαλώ. Δεν θέλω να νιώθω τόσο ανεπιθύμητος».

«Δεν είσαι, βρε χαζό», γελά ελαφρώς ο Lucas για να φτιάξει την διάθεση στον φίλο του που έχει τινάξει το κάτω χείλος και τον κοιτά με γουρλωμένα μάτια, εκείνα κουρασμένα από το κλάμα που έχει ρίξει κάτι ώρες μάλλον.