Mission: Angel [18+] [✔]

•Η χημεία μεταξύ μας έχει φάει μια μπουνιά στο στομάχι•

Alex's POV

Κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου μου με τα χίλια ζόρια. Πως γίνεται να κοιμήθηκα τόσες ώρες και πάλι να αισθάνομαι τόσο κουρασμένος; Εκπνέω και ύστερα χασμουριέμαι. Βασικά δεν γινόταν να ξεκουραστώ. Ξύπναγα κάθε ώρα, σκεφτόμουν και έτσι έπεφτα πάλι για ύπνο. Γίνεται μετά από ό,τι έγινε να έχω όρεξη να είμαι μεσ' στην ενέργεια; Ούτε καν.

Με χαιρετάνε κάποιοι συμμαθητές και ανταποδίδω. Ξέρω πως όλοι σχολιάζουν μεταξύ τους αν όχι στο μυαλό τους, το γεγονός ότι έλειπα μια ολόκληρη εβδομάδα. Μπορεί να έχουν καταλάβει τι συνέβη, μπορεί να το θεωρούν νορμάλ να φεύγω όποτε θέλω από το σχολείο γιατί θεωρούν ότι έχω το προνόμιο. Σπάνια μου συμπεριφέρονται σαν να είμαι ένας από αυτούς, ένας απλός άνθρωπος που έρχομαι για να τελειώσω το σχολείο και ύστερα να σπουδάσω. Το έχω συνηθίσει. Δεν με πειράζει τόσο πλέον.

Φτιάχνω την τσάντα που έχω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Είδα το λεωφορείο απ' έξω οπότε ξέρω ότι το Brentwood έχει ήδη φτάσει και μάλλον ετοιμάζονται. Προτίμησα να μην έρθω τις πρώτες ώρες, με τον κύριο Carlson να με καλεί αμέσως να μάθει τον λόγο. Ήθελα απλά να ξεκουραστώ και να έρθω τέρμα έτοιμος για τον αγώνα. Όχι ότι νιώθω καλύτερα τώρα, όμως σίγουρα φαίνομαι λιγότερο σαν πτώμα.

Ακολουθώ το τσούρμο που κατευθύνεται προς το γυμναστήριο. Οι κάμερες έχουν ήδη στηθεί και περιμένουν να ξεκινήσει ο αγώνας. Αρχίζω να αγχώνομαι λιγάκι. Το στομάχι μου δένεται κόμπος. Κρύος ιδρώτας με κάνει να ανατριχιάσω. Βάζω την γροθιά στα χείλη μου και βήχω. Προσπερνάω μια παρέα κοριτσιών και βιαστικά κατευθύνομαι προς τα αποδυτήρια στο πίσω μέρος του γυμναστηρίου. Είμαι σίγουρος ότι με περιμένουν ήδη, για να συζητήσουμε στρατηγικές, αλλαγές και οτιδήποτε άλλο έχει συμβεί ενώ ήμουν σπίτι.

Ο διάδρομος μου φαίνεται ξαφνικά ότι μακραίνει και στενεύει. Ασφυκτιώ. Βήχω άλλη μια φορά και αισθάνομαι ότι θέλω να ξεράσω. Το κεφάλι μου βουίζει και νιώθω σαν μεθυσμένος. Ακουμπώ το μπράτσο μου στον τοίχο και αφήνω την τσάντα στα πόδια μου για ένα δεύτερο. Φέρνω το χέρι στο μέτωπο μου και κοιτάω το πάτωμα ανέκφραστος με την ελπίδα ότι σιγά-σιγά θα συνέλθω.

«Alex;» ακούω μια γνώριμη φωνή και αμέσως σηκώνω τα μάτια μου. «Φαίνεσαι πολύ χλωμός. Είσαι καλά;»

«Γεια σου, Lucas», μουρμουρίζω και δεν κλονίζομαι και τόσο, ούτε προσπαθώ να δείξω ότι δεν τρέχει κάτι. «Δεν κοιμήθηκα καλά».