Mission: Angel [18+] [✔]

•Χρόνια Πολλά|Part 1•

Alex's POV

Ξεφυσάω αργά την στιγμή που η Brittany ανοίγει την πόρτα να μπει μέσα στο αυτοκίνητο. Την παρακολουθώ καθώς βάζει την ζώνη και ύστερα ξεκινώ την μηχανή. Φαίνεται τσαντισμένη οπότε υποθέτω ότι άλλη μια φορά έχει καταφέρει να τσακωθεί με την Stephanie, την κατά έντεκα χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της.

Έχει δέσει τα ξανθά μαλλιά της πάνω έναν κότσο και έχει φορέσει ένα πανέμορφο μωβ φόρεμα. Τα μακριά μανίκια του ανοίγουν σε φόρμα καμπάνας, ενώ καλύπτει μέχρι και τα γόνατα της. Όπως πάντα δείχνει υπέροχη και γι' αυτό της χαρίζω το κλασσικό, απλό χαμόγελο μου όσο για να της φτιάξω την διάθεση.

«Τι έγινε σήμερα;» την ρωτάω και μένω εστιασμένος στον δρόμο.

«Αυτό θα σε ρώταγα εγώ», αναστενάζει, μάλλον γιατί τα παρατάει να είναι μουτρωμένη. Συνήθως δεν θέλει περισσότερο από δυο λεπτά για να επιστρέψει στον τρελό και χαρούμενο εαυτό της. «Από πότε θες εσύ να έρθεις σε πάρτι γενεθλίων και-Σοβαρά τι έπαθε αυτό το χείλος σου; Δεν μπορώ να το βλέπω έτσι από χθες».

«Σου είπα δεν είναι τίποτα», επιμένω στην ίδια δικαιολογία με χθες και το κοιτάω μέσα από τον εσωτερικό καθρέπτη του αυτοκινήτου. «Τι έλεγες;»

«Από πότε θες εσύ να έρθεις σε πάρτι γενεθλίων και μάλιστα της Angel; Μετά το συμβάν στο εξοχικό σε είχα μια εβδομάδα να παραμιλάς πόσο δεν την αντέχεις», με πειράζει η Brittany κάνοντας με να σκεφτώ ότι όντως μια εβδομάδα μετά από εκείνες τις φριχτές μέρες, δεν ήθελα ούτε να την δω εκείνη την κοπέλα.

Φέρνω το δάχτυλο στο σκισμένο χείλος μου και σκέφτομαι πόσο ωραίο ήταν να την βλέπω να προσπαθεί να με ξεκάνει. Δεν ξέρει πόσο το κάνει ήδη μόνο που με προκαλεί τόσο, να μην μου δίνει το περιθώριο να κάνω πίσω και να σκεφτώ καθαρά πριν αντιδράσω σε αυτά που κάνει. Έρχεται από το πουθενά και φέρνει έναν επαναστατικό αέρα μαζί της.

«Η Sophia βαριόταν τελικά να πάει στο δείπνο με τις φίλες της από το λύκειο. Βαριέται έτσι από τότε που έφυγε ο Gavin», απαντώ χαλαρός και ξύνω το φρύδι μου, «και όταν της είπες για το πάρτι με τρέλανε να έρθω».

Της ρίχνω το τσαντισμένο βλέμμα μου και γελάει αμήχανα, εφόσον ξέρει πολύ καλά ότι άμα δεν το είχε κάνει αυτό, θα καθόμουν σπίτι να συνεχίσω το διάβασμα για τις τόσες εργασίες που στοιβάζονται με την εβδομάδα στο γραφείο μου. Η Sophia όμως δεν με άφησε ήσυχο από τις εννιά το πρωί πάνω από το κρεβάτι μου να μου λέει πόσο καλό είναι να βγαίνω και να κοινωνικοποιούμαι. Έφυγε αφού αναγκάστηκα να βάλω το μαξιλάρι στο κεφάλι μου.