Mission: Angel [18+] [✔]

•Άμα ήμουν αγόρι ή έστω λεσβία, θα έκανα κάτι μαζί σου•

Άμα ήμουν αγόρι, η Brittany θα ήταν σίγουρα το κορίτσι μου τώρα. Όσο ξεκουράζομαι στα βυζιά της, ενώ τρώω ποπκορν, σκέφτομαι πόσο ωραία είναι η αίσθηση του να με έχει κοντά, αγκαλιάζοντας με κάτι ώρες τώρα για να νιώσω καλύτερα. Εντάξει, καταλαβαίνω την αδυναμία του Alex, αλλά ευτυχώς δεν το έχω γυρίσει ακόμη.

Τα μάτια μου είναι πρησμένα από το κλάμα, το σώμα μου αδύναμο, επειδή πιεζόμουν τόσο για να τα βγάλω όλα απ' έξω, ό,τι απωθημένο είχα κρατήσει μέσα μου τον τελευταίο καιρό. Η Brittany δεν έχει πει λέξη, μόνο με κρατάει κοντά της και όσο πιο πολύ με σφίγγει στην αγκαλιά της, τόσο νιώθω μια ασφάλεια και αγάπη περισσότερο.

Πλέον έχω ηρεμήσει, τόσες ώρες μετά που όλη η οικογένεια της Brittany έχει πάει για ύπνο, μαζί με την Elli και τις υπόλοιπες υπηρέτριες. Όπως προανέφερα, έχω βρει το μαξιλάρι μου στα βυζιά της, το αυτί μου πάνω στην καρδιά της να την ακούω που χτυπάει αργά και σταθερά ενώ μασάω το ποπκορν μου με δυσκολία εφόσον μου έχει βάλει μια μάσκα στο πρόσωπο, την οποία έχει βάλει και στο δικό της.

Κοιτάει το Instagram της με μένα να ρίχνω κλεφτές ματιές με την ελπίδα ότι ο Alex θα της γράψει και έτσι θα σιγουρευτώ ότι είναι καλά. Μόλις τον φέρνω στο μυαλό μου το στήθος μου σφίγγεται και αισθάνομαι ότι θέλω να ξεράσω, τόσο που με πιέζω όταν έρχεται το θέμα σε εκείνον. Καθαρίζω τον λαιμό μου-κάπως έτσι και το μυαλό μου από τις σκέψεις-και συνεχίζω να τρώω το ποπκορν μου, ενώ εστιάζω το βλέμμα μου στην τηλεόραση όπου παίζει ένα sit-com.

Η Brittany παρατάει το τηλέφωνο της με δύναμη στην κοιλιά της και αυτό με ταράζει για το τι έπαθε. Σηκώνω το σώμα για να κάτσω δίπλα της και φέρνω τα πόδια οκλαδόν. Φαίνεται ότι καταπιέζει τόσα που θέλει να πει, αλλά παριστάνει πως φτιάχνει την μάσκα της σε κάποια σημεία που της έχει ξεφύγει περισσότερο απ' ότι πρέπει και δεν έχει στεγνώσει καλά.

«Ρε Angel», λέει επιτέλους και ξέρω πού πάει η συζήτηση ήδη, «δεν μπορώ να σου κρύψω ότι άκουσα ό,τι έγινε με τον Alex, συγγνώμη. Δεν ήθελα να το ακούσω, αλλά όταν τον είδα να έρχεται έτσι, υπέθεσα ότι κάτι θα γινόταν».

«Δεν πειράζει. Με γλυτώνεις από το να τα πω φωναχτά. Δεν νομίζω να το αντέξω ξανά», γελάω ψεύτικα, γι' αυτό συνεχίζω με το ποπκορν μου να μην αναγκαστώ να με ακούω άλλο που προσπαθώ τόσο να φανώ καλά.

«Λυπάμαι που έπρεπε να το ακούσεις αυτό», μουρμουρίζει εκείνη και ξέρω ακριβώς σε τι αναφέρεται σαν να έχω κάποια τηλεπάθεια μαζί της.