Beyaz Nuri'm/Yarı Texting

4.0

Eşofman takımımı üzerime geçirip evden anneme görünmeden çıktım. Şimdi bana 'daha yeni geldin nereye gidiyorsun?' 'bu ev otel zaten sadece yatmaya kullanıyorsunuz' 'üstünün hali ne baban görmesin' adlı konuşmalarından birini yapabilirdi, o yüzden görünmez olmak kesin çözümdü.

Odamdan saatlerce çıkmasam gelip öldüm mü diye bakmazdı ama dışarıda beş dakika fazla dursam rahatsız oluyordu.

Kendimi ara sokaklara atıp Beyaz Nuri'min kollarına koşarken bir yandan mutlu olsam da mesajda anlam veremediğim bir ciddi havası vardı.

Canı bir şeye mi sıkkındı yoksa neydi bu kadar acil görüşmemizi gerektiren konu bilmiyordum.

Sokağın başına geldiğimde Ateş'in çoktan geldiğini görmüştüm, kapıyı açıp kendimi içeri attım.

"Daha iki saat önce beni tam olarak burada bıraktın, bu kadar mı çok özledin beni doktorum beyim?"

Bismillah demeden konuşmaya başlamam Ateş'i tabiki de şaşırtmamıştı. Beni kendine çekip ellerini belime sardı. Ben de ellerimi boynuna dolayıp yüzümü omzuna gömmüştüm. Çok güzel kokuyordu vicdansızın oğluşu!

Kafası boynumdayken boğuk sesi içini bir hoş ediyordu.

"Çok özledim."

İçimde at birden şaha kalkınca nefesimin kesildiği hissettim. Ani gelen itiraf ve bana ilk defa tam anlamıyla sarılması, ikisi bir arada hissi yaratmıştı.

Konudan bağımsız içimdeki ata bir ara isim bulmam şart oldu, sakinleştirirken nasıl hitap edeceğimi kestiremiyordum.

"Ateş..."

Geri çekilip elimi yanağına koydum ardından alnına dudaklarımı bastırdım. Kaşlarını çatmış yüzüme bakarken dudaklarımı büzüp kaşlarımın havalanmasına izin verdim.

"Ateşin de yok, annem noldu sana birden sen hiç yapmazdın böyle şeyler?"

Ellerini belimden çekerken suratını asmayı da ihmal etmemişti.

Kahkaha atıp kolumla koluna vurdum.

"Şaka yapıyorum alınma hemen."

Yüzü anında yumuşamıştı. Kafamı eğmiş yüzünün yakışıklılığını incelerken o arka koltuğa eğilmiş küçük bir kutuyu almıştı.

Kutuyu kucağıma bakarken tüm ihtişamıyla gülümsedi.

"Bu senin."

Bir ona bir kutuya bakarken şaşırdığımı gizleyememiştim. Beni apar topar bir kutu vermek için çağıracağını beklemiyordum.

Şaşırdığım için tepki de verememiştim, sadece aptal aşık gibi yüzüne bakakalmıştım.

"Açmayacak mısın?"

Kafamı sallayıp kutuyu heyecandan titreyen ellerim de zor da olsa açmayı başarabilmiştim. İçinden uzun ince bir kutu daha çıkınca beklemeden onu da açtım.

Kutunun içinden çıkan şey beyaz kalemdi. Üzerinde AHU&ATEŞ  yazıyordu. Yazıya hayranlıkla bakarken kalemin ucu olmadığını fark ettim.

Tepesine basılıp açılan kalem olacağını düşündüğümde tepesindeki küçük düğmeye bastırdım ama ucu çıkmamıştı.

"Ateş bunun..."

Kalemi Ateş'e doğrulturken cümlemi yarıda kesen şey arabanın torpidosuna vuran görüntüydü. Görüntü kalemin ucundan geliyordu.

Ağzım açık görüntüye bakarken gözlerimden kalp çıktığına emindim.

Bu görüntüler...

Hastanede ilk karşılaştığımız anın resmi yapılmıştı...

Ben gözlerimi açmış ve ilk defa Ateş'i görmüştüm.

İkinci resim bahçede yanına gittiğim o gündü, taburcu olduğumun ertesi günü...

Ardından barda dans ettiğimiz, sahilde deniz kıyısında yürüdüğümüz, balık ekmek yediğimiz, kafede, arabada, evinde...

Her bir resim kronolojik sırayla koyulmuştu ve altında hangi tarihe ait olduğu imza gibi yazıyordu.

Bu resimlerin hepsini Ateş mi çizmişti?

Gözlerimi ikimizin olduğu resimlerden alamazken, hediyenin güzelliğine bayılmamak için zor duruyordum.

"S-sen sen Ateş..."

Gözlerimi yansımadan zoraki ayırdığımda dolan gözlerimle Ateş'e döndüm. Titreyen sesim konuşmamda bana yardımcı olmuyordu.

Şuan ne desem ânın güzelliğini bozacaktı.

Ben de konuşmak yerine ellerimi Ateş'in yanaklarına çıkarttım ve hızla onu kendime çektim.

Dudaklarımız buluştuğunda, onu teşekkür etmek ister gibi sevgiyle ve huzurla öptüm.

Elini boynuma atıp beni kendine daha çok çekti.

Dudaklarımız istekle dans etmeye başladıklarında biz de onlara müdahale etmedik.

Dakikalarca dudaklarımızın hasret gidermesini bekledik.

Benim ona doymam, bir vampirin kana doyması gibi bir şeydi. Asla gerçekleşmeyecek bir şey.