Beyaz Nuri'm/Yarı Texting

2.8

"Anne babam nerede?"

Odamdan çıktığımda neredeyse öğlen olmuştu. Bir kaç kez uyuma girişiminde bulunmuştum ama başarısız olmuştu.

Resmen mutluluktan uyuyamıyordum ve asla yorgun değildim.

Annem mutfağı ve ortalığı toplamış kahvesini içiyordu. Normalde bu eylemi babam izinliyken beraber yaparlardı ama babamı göremeyince merak etmiştim.

"Bilmiyorum. Kahvaltı yapınca aceleyle çıktı evden."

Kaşlarımı çattım anlamayarak. Sabah sabah nereye gitmişti ki?

"Sabah sabah nereye gitti ki?"

"Bilmiyorum dedim ya Ahu!"

Annem söylediği şeyi tekrar etmeyi hiç sevmezdi bu yüzden ben de sessiz kalıp yanına kuruldum.

Ateş'i de sabahın köründe uyandırmıştım, babam ve annemi olduğu gibi. O da 'madem uyandım spor yapayım.' deyip spora gitmişti.

Hayır insan madem uyandım bari şu kızla vakit geçireyim falan diye düşünür! Ama nerede?

Kapı şiddetle çalınınca yerimde sıçrayıp korkuyla anneme baktım.

Biliyordum böyle olacağını.

"Ben size demedim mi borç yapmayın diye? Al işte kapıya dayandılar! Yine ne aldınız acaba?! Ne yapacağız şimdi? Çalar çalar gider açmayalım. Ya da dur, belki evdeyiz sanarlar ben gidip 'evde yokuz' diyeyim de gitsinler boşuna beklemesinler!"

Aceleyle konuşup yerimden sıçradığımda annemin arkamdan 'gerizekalı oldu bu kız, neyi yapamadık acaba?' dediğini duymuştum ama şuan telaştan algılayamıyordum.

Akıl edip delikten baktığımda kaşları çatılmış babamı görmemle rahatladım. Hemen kapıyı açıp babamın boynuna atladım.

"Bir an geldiler sandım baba çok korktum!"

"Kimler geldiler sandın?"

"Alacaklılar?"

"Alacaklılar mı?"

"Evet alacaklılar."

Babam beni kenara çekip hızla salona yürüdü.

"Yine ne aldın hanım sen? Borç yok demedik mi?"

Annem yerinden kalkıp kızgın boğadan farksız olan babamı şöyle bir süzmüştü. Ardından gözleri sonuna kadar açıldı ve evi inletecek derecede bağırdı.

"AYAKKABILARLA EVE Mİ GİRDİN SEN?"

Buyurun cenaze namazına. Babam diye demiyorum iyi bilirdik!

"Ben borç diyorum sen ayakkabı diyorsun!"

"Hangi borç? AYYY GİTTİ HALILARIM!"

"HANGİ Mİ? KAÇ TANE BORÇ YAPTIN BE KADIN?"

"BİRİ ŞU ADAMIN AYAKKABILARINI ÇIKARSIN FENALIK GEÇİRECEĞİM!"

Annem ellerini kalbine koydu ve kendini koltuğa bıraktı.

Babam üstüne alınmazken elleriyle şakaklarını ovuyordu. Kolunu parmağımla dürttüm ve annemi gösterdim.

"Sana diyor!"

Babamın elleri şakaklarında durmuş bana ters ters bakmaya başlamıştı. Ardından kapıya gidip ayakkabılarını çıkardı ve terliklerini giydi.

Tekrar içeri geldiğinde herkes sakinleşmişti.

"Evet sakinim şuan da."

Babam kendini ikna etmeye çalışır gibi konuştuğunda kendi dışında kimseyi ikna edememişti.

"Söyle bakalım sevgili canım karıcığım ne borcuymuş bu? ESKİMEYEN KOLTUK TAKIMIMIZI MI DEĞİŞTİRDİN? YOKSA DAHA YENİ ALDIĞIMIZ ULTRA PAHALI FIRINIMIZIN MODASI MI GEÇMİŞ?"

Babam kendine olan ufacık inancını da konuşmanın sonlarına doğru kaybetmişti.

"Borç falan yapmadım ben!"

Annem oldukça sakin ve bir o kadar da tehlike içeren sesiyle kurmuştu cümlesini.

Babamın anında sinirli yüz ifadesi tuzla buz olmuş ve seslice yutkunmuştu. Annemin gazabının yakın olacağını hissediyordu.

"Yok mu?"

Soruyu soran ses tonu aynı kuyruğunu kıstıran kedi gibi çıkmıştı.

"Yok!"

Tek kelime belki ama onu söylerken babama olan bakışı çin işkencesine hazır olması gerektiğini söylüyordu.

"Ama Ahu dedi ki..."

İkisinin de gözleri bana dönmüştü. Korkuyla yutkunurken sevimlice gülümsemeye çalışmıştım ama sanırım gerilen yüz hatlarım buna izin vermiyordu. Az sonra 'kıymayın bana!" diye bağıracaktım neredeyse.

Konuyu dağıtmak için aklıma gelen ilk soruyu sordum.

"Baba sen sabah sabah nereye gittin?"

Bu sorunun cevabını annem de merak ediyor olacak ki sorumla birlikte  cevap bekleyen meraklı gözlerini babama çevirdi.

Babamın kaybolan siniri geri gelmeye başlarken bir anneme bir bana bakmıştı.

"Bana bugün pazar olduğunu neden söylemediniz?"

"Neden ne oldu ki?"

" 08:00' de başlayan mesaime izin günümde 09:10'da gittim ve izinli olduğumu öğrendim."