He'll Be Mine (Mine Series #2)

Twenty- Three

Chapter 23.

Pisngi.

Hindi ko alam kung inabutan bah ako ng trenta minutos sa pagsususuntok sa dalawang lalaking nakaingkwentro ko pero alam kong unti-unti na akong nagsasawa. Dugoan na nga ang mga kamay ko kakasuntok sa lecheng pagmumukha nila.

I stood up when I've already feel enough.

Malamig ko silang tiningnan isa-isa at walang pakialam na kinuha ang cellphone sa bag na natapon ko kanina.

"Master Danity..."

I clicked my tounge and glanced at the bodies. "Annie, I know you can track the location where I am in right now. Magpadala ka ng mga tauhan dito. Mukhang humihinga pa naman ang dalawang gago na 'to rito," saad ko. "'Wag mong sabihan sila Mommy at Daddy tungkol dito kung gusto mo pang sikatan ng araw."

"Yes, Master..." she responded at bago ko pa maibaba ang tawag ay... "Hindi ko rin po sasabihan si Ma'am Yza dito."

"Mas mabuti. Ayaw kong mag-alala siya at isa pa, magpadala ka rin ng tagaayos ng gulong dito. Pinunterya ng mga bobo ang kotse ko kaya pakibilisan." walang pakialam na sabi ko at ibinaba na ang tawag.

Gumagabi na at naisip ko nang umalis sa lugar habang dugoan ang mga kamay. I used wet wipes to clean myself and even changed my clothes and burned it. Good thing that I brought extra clothes.

Naglakad ako hanggang sa may pamilya na kotseng tumigil sa harapan ko.

Felix went out from his car and immediately ran towards me. He held my shoulder and stared at me for a second. Kitang-kita ko ang pag-aalala sa mga mata niya.

"What happened? Where's your car?" he worriedly asked but instead of responding his question, I used my fist to push him away.

Nagulat siya sa inakto ko pero malamig ko lang siyang tiningnan. "Wala ka nang pakialam do'n." matigas kong saad at binangga ang kaniyang balikat para lagpasan siya.

Three steps when I heard him spoke again.

"Get in on my car, Danity." umiba ang tono ng pananalita niya, sumeryuso at lumamig na din tulad ng sa akin.

I pretended that I did not hear him and continued to walk. Bago pa ako tuluyang makalayo ay marahas niyang hinablot ang braso ko at hinila patungo sa kotse niya. Kung inaakala niyang mapapasakay niya ako, nagkakamali siya.

Full force kong hinila pabalik ang braso ko at walang emosyon siyang tinitigan. Nakita ko ang pag-igting ng kaniyang panga, nagpapahiwatig na nawawalan na siya ng pasensiya.

Inatake ko siya ng pagsipa pero nailagan niya 'yon. Suntok ang sunod kong ginawa at ang swerte ko siguro nang muntik ko na siyang matamaan sa isa niyang pisngi.

Huminga ako nang malalim at dahil panay ang pag-atras niya ay panay din ang pag-abante ko. Sinipa ko ang gilid niya at mabilis niya 'yong nailagan. I punched him on his chest and that made him groaned because of the pain it caused.

Nanggigil na ako na baka hindi ko mapigilang saktan na talaga siya--

"Stop it, Kathlyn Danity!" sa pagsigaw niya na ako natauhan. I stopped and stared at him.

Bigla kong naramdaman ang pananakit ng ulo ko kaya hindi na ako makapagsalita. Sa sobrang sakit ay napahawak na ako at napapikit. I want to apologize... Gusto kong humingi ng tawad sa kaniya.

Darkness filled my eyes and the next thing I knew is I completely lost my balance and my body met the cold floor of the road.

Hinimatay ako.