" ဥကၠ႒မွာထားတဲ့ပစၥည္းရလာပါၿပီရွင့္ "
ရံုးခန္းထဲကိုဝင္လာေသာအတြင္းေရးမွဴးမေလးမွာ လက္ထဲကခဲျပာေရာင္ဘူးေလးအားတရိုတေသကမ္းေပးကာ သိမ္ေမြ့ႏူးညံ့ေသာေလသံျဖင့္ဆိုလာသည္။ သူမလက္ျဖင့္ကမ္းယူလိုက္ေသာ ဘူးေလးထဲကပစၥည္းေလးဟာ တန္ဖိုးအလြန္တရာႀကီးမားလွသလို ေနာက္ထပ္တစ္ခုမရိွႏိုင္ေသာ သီးသန႔္လက္ရာေလးပင္။ သူမကိုယ္တိုင္စိတ္ႏွစ္ကာဒီဇိုင္းထုတ္ထားေသာ လက္စြပ္ႏွင့္တြဲလ်က္ျဖစ္ေသာဟန္းခ်ိန္းေလးက စိန္ႏွင့္ေရႊတို႔ေပါင္းစပ္ကာလွပေနမွာေသခ်ာသည္။
" ပင္ပန္းသြားၿပီ "
စိတ္လက္ၾကည္သာစြာဆိုလာေသာ သူမစကားသံအေနအထားဟာ ပံုမွန္ျမင္ေတြ့ေနက်ထက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေလသည္။ ဦးၫြတ္ထားေသာအတြင္းေရးမွဴးမေလးအဖို႔ မၾကားဖူးေသာစကားသံလိုေမာ့ၾကၫ့္မိသည္။ ခဲျပာေရာင္ဘူးေလးကိုကိုင္ထားတဲ့ သူမမ်က္ႏွာထက္မွေယာင္နနအၿပံဳးရိပ္ေတြက အတြင္းေရးမွဴးမေလးကိုဆတ္ကနဲေခါင္းငံု႔မိေစသည္။
ဥကၠ႒ၿပံဳးေယာင္သန္းေနပါလား.....
အတြင္းေရးမွဴးမေလးစိတ္ထဲမွာပဲ တအံ့တၾသထြက္လာေသာစကားသံက ရံုးခန္းထဲမွထြက္လာတဲ့အခါ အတြင္းေရးမွဴးမ်ားနားေနခန္းထဲတြင္ အံ့ၾသဘနန္းဆူညံပြတ္ေလာရိုက္ကုန္ၾကသည္။ ဥကၠ႒ကၿပံဳးေနတာတဲ့ ေရခဲလိုေအးစက္တည္ၿငိမ္တဲ့ငါတို႔ဥကၠ႒က အမွန္တကယ္ၿပံဳးေနတာလားဆိုတဲ့ အံ့ၾသတုန္လႈပ္စရာသတင္းစကားဟာ ကုမၸဏီအတြင္းမွာတမုဟုတ္ခ်င္းသတင္းျပန႔္သြားသည္။
ေကာ္ဖီစက္ေတြနားမွာေကာ္ဖီေသာက္ရင္း မိတၲူဆြဲစက္နံေဘးမွာဖိုင္စာရြက္ေတြမိတၲူဆြဲရင္း တိုးတိုးေလးသတင္းျပန႔္လာေသာ ထိုအေၾကာင္းအရာခပ္ဆန္းဆန္းဟာ သူမမ်က္ႏွာကိုျမင္ေလအေၾကာင္းအရာခိုင္လံုေလျဖစ္လာသည္။ အမွန္အကန္ၿပံဳးေယာင္သန္းေနေသာ သူမမ်က္ႏွာအရိပ္အေယာင္ေၾကာင့္ ျမင္သူတိုင္းကအံ့ၾသကာပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရသည္အထိ ေတြးစရာတစ္ခုျဖစ္ေစခဲ့ေခ်သည္။
" ဥကၠ႒ ေက်ာက္ေအာင္လို႔လား "
" မဟုတ္ေလာက္ဘူး တိုးခ်ဲ့ထားတဲ့လုပ္ငန္းေတြ အျမတ္ဝင္မ်ားလို႔ေနမယ္ "
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေျပာလိုက္တာကို အသက္နည္းနည္းႀကီးပံုရမယ့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုကိုင္ရင္း ေတြးေတြးဆဆျပန္ေျပာေနသည္။ ထိုေနရာဤေနရာတိုင္းမွာ ဥကၠ႒လကၤာသံုၿပံဳးေနသည္ဆိုေသာကိစၥက အထူးအဆန္းေျပာစရာတစ္ခုလို လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားမွာအက္ေၾကာင္းထပ္ကာက်န္ခဲ့သည္။
.........................................................
ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ေဈးဝယ္ထြက္ရင္း လတ္ဆတ္တဲ့ပင္လယ္စာေတြကိုျမင္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္စိတ္ကူးေပါက္ကာဝယ္မိသည္။ ထူးထူးျခားျခားႏွစ္သက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစံုတစ္ေယာက္စားေနက်ပံုစံကိုျမင္ေယာင္လာလို႔ လက္တၫ့္စမ္းကာဝယ္လာခဲ့သည္။
ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ဟင္းခ်က္နည္းတခ်ိဳ႕ကိုကြၽမ္းက်င္လာေပမဲ့ အမွန္တိုင္းဆိုရရင္ ပင္လယ္စာႏွင့္ပတ္သက္တဲ့အစားအစာကို ဟန္ေနြႏြံမခ်က္ၾကၫ့္ရေသးေပ။ သေဘာက်စရာခ်က္နည္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းတိုက္ခန္းမွာခ်က္ျပဳတ္လိုက္ ႏွစ္ေယာက္အတူစားလိုက္ႏွင့္သာရိွေပမဲ့ ထိုဟင္းခ်က္နည္းေတြထဲမွာေတာ့ ပင္လယ္စာႏွင့္ပတ္သက္တာမပါဝင္ခဲ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ဟန္ေနြႏြံကိုယ္တိုင္က ပင္လယ္စာသိပ္မႀကိဳက္သလို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလည္း ပင္လယ္စာႏွင့္ဓာတ္မတၫ့္သူမို႔ပင္။
" ဟယ္လို ငါအခုမျွပန္ေရာက္တာေလ "
ကားကိုကားထားရာသီးသန႔္ေနရာမွာရပ္ကာ ဝယ္လာတဲ့ဟင္းခ်က္စရာေတြကို ကားေနာက္ဖံုးထဲကေနထုတ္ယူရင္း ဟန္ေနြႏြံဖုန္းေျဖလိုက္သည္။ မ်က္လံုးအၾကၫ့္ေတြကေတာ့ အသင့္ႀကိဳရပ္ေနေသာကားႏွစ္စီးကိုျမင္လိုက္မွ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကခပ္ေယာင္ေယာင္ေလးေကြးသြားသည္။
" ရွင္ျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲ..... "
" ေဒၚဟန္ေနြႏြံ ! ကြၽန္မေျပာတာၾကားလားရွင့္ "
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ အေတြးလြန္သြားၿပီးေတာ့မွ ခပ္စြာစြာေလးထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာရွက္ၿပံဳးၿပံဳးမိသည္။ ဘယ္လိုေတြေတာင္သတိလြတ္လို႔ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေရရြတ္မိရသလဲ။
" ေနာက္တစ္ပတ္ အမဲသားစတိခ္က်က္ရံုေလး ကင္ခိုင္းတာမလား ! ၾကားတယ္ ဒါပဲ ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ "
" ေၾသာ္ အင္းပါ..... ေလသံေတြမ်ားကြာပါ့ ခ်ခ် ငါ့မမျပန္လာေတာ့မယ္ ဒါပဲ "
" မယားတရူး "
ျမင္လိုက္တိုင္း တမမတည္းမမေနတာၾကာေတာ့ အျမင္ေတြအလြန္ကတ္လာၿပီျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲကေနေအာင့္မထားႏိုင္ေသာ ထိုစကားလံုးေလးလံုးကေတာ့ ဖုန္းမခ်ခင္စပ္ၾကားမွာ ဟန္ေနြႏြံႏႈတ္ကေနဦးေအာင္ေျပာျဖစ္သည္ဆိုလ်ွင္။ တစ္ဖက္ကျပန္ဆဲလာမယ့္စကားသံဟာ ဖုန္းကိုလ်င္စြာခ်လိုက္ေသာ္လည္း နားဝမွာၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ရေပသည္။
" -်ီး ဘာမမလဲ ! လူသတ္တဲ့မမလား အပိုေတြ "
ဖုန္းကိုလက္မွာကိုင္ထားရင္း ဟန္ေနြႏြံခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိသည္။ လက္ထဲမွာအထုပ္အပိုးေတြႏွင့္ အိမ္ထဲကိုေျခလွမ္းဖို႔လုပ္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကလြန႔္ကနဲၿပံဳးမိျပန္သည္။ ေျခလွမ္းတစ္လွမ္းခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္းစီတိုင္းမွာ ေယာင္နနအၿပံဳးေတြကမ်က္ႏွာထက္မွာထင္ဟပ္ေနေလသည္။
အိမ္ထဲကိုေရာက္လာေတာ့ ခမ္းနားတဲ့အိမ္ႀကီးရဲ့ထမင္းစားခန္းဘက္ဆီကို ေျခလွမ္းေတြတေရြ့ေရြ့ျဖင့္ေလ်ွာက္ကာ ေရခဲေသတၲာထဲကို ဝယ္လာတဲ့ပင္လယ္စာေတြထၫ့္သိမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘစင္ဘက္ကိုသြားကာ လက္ကိုအေသအခ်ာေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ လက္အေျခာက္ခံစက္မွာလက္ကိုခံရင္း ေခတၲရပ္ေစာင့္ေနရသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးေျခာက္ၿပီဆိုေတာ့မွ ထမင္းစားခန္းကေနထြက္လာကာ အေပၚထပ္သို႔တက္ရာေလွကားဆီကို ဟန္ေနြႏြံေျခလွမ္းေတြဦးတည္မိေလသည္။
ဟန္နီ.....
ယေန့မွ ေလွကားထစ္ေတြဟာအထစ္ေတြပိုမ်ားသေယာင္။ အေပၚထပ္သို႔တက္ရာလမ္းဟာ အေတာ္ေလးရွည္ၾကာသၫ့္အလား ေျခလွမ္းေတြဟာေလွကားထစ္ေတြဆီမွာပင္ရိွေနေသးသည္။ မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ေနတဲ့အၾကၫ့္နက္နက္ရဲ့ တည္ၿငိမ္လြန္းေသာဟန္ပန္က ဟန္ေနြႏြံေျခလွမ္းေတြကိုပိုေနွးေကြးေစသလား။ စိတ္ကေယာင္မွားၿပီး အေလာသံုးဆယ္ႏိုင္ေနလို႔ စိတ္မရွည္ျခင္းမ်ားျဖင့္ေနွးသည္လို႔ထင္မိသလားပင္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့အိမ္ႀကီးရဲ့ အေပၚထပ္ဆီကိုသူေျခခ်လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ပံုရိပ္ေတြမ်ားစြာျမင္ေယာင္မိေစေသာ ဤအိမ္ႀကီးအားပတ္ပတ္လည္လိုက္ၾကၫ့္ၿပီး ထိုအမ်ိဳးသမီးရိွေနမၫ့္အိပ္ခန္းထဲကိုဝင္ၾကၫ့္ေတာ့ လူရိပ္လူေယာင္ေလးပင္မေတြ့ရေခ်။
" ဟန္ !..... "
သူေခၚေနက်နာမ္စားတစ္ခုက ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာတင္ရပ္တန႔္သြားခဲ့သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးမရိွေနတဲ့အိပ္ခန္းအား ခဏမ်ွမ်က္လံုးကစားကာၾကၫ့္လိုက္ၿပီး လွစ္ကနဲၿပံဳးမိလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို အခန္းထဲမွာရိွေနက်အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာရိွမေနဘူးဆိုလ်ွင္ ရိွေနႏိုင္မၫ့္တစ္ေနရာက်န္ေသးသည္။
" ရွင္အလုပ္ရႈပ္ေနတာလား ဟန္နီ..... "
စာၾကၫ့္ခန္းတံခါးအားဆြဲဖြင့္ကာေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေစာေစာကႏွင့္မျခားနားစြာပင္ အခန္းေလးထဲမွာတိတ္ဆိတ္ကာ လူအရိပ္အေယာင္ဆိုလို႔မရိွေနေခ်။ ဟန္ေနြႏြံ ခဏမ်ွမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားၿပီး ရွင္းလင္းေနတဲ့အလုပ္စားပြဲအား မမိွတ္မသုန္ရပ္ၾကၫ့္လိုက္သည္။ စိတ္အထဲနက္နက္တြင္ေတာ့ ေျပာျပရန္မစြမ္းသာတဲ့ခံစားခ်က္တစ္ခုက လိႈင္းေလထန္ကာရိွေနသည္။
ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ခုန္ေနၿပီး စာၾကၫ့္ခန္းကေနေျခဦးလွၫ့္လာတဲ့ သူ႔ေျခလွမ္းတစ္စံုဟာ မထင္မွတ္ေသာေနရာမွာရပ္တန႔္ခဲ့ေလသည္။ အိပ္ခန္း သူရပ္ေနတာအိပ္ခန္းတစ္ခန္းရဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ေရ႔ွမွာျဖစ္သည္။ ဟန္ေနြႏြံဆိုေသာသူ၏အိပ္ခန္းေရ႔ွမွာ တံုဏိွဘာေဝရပ္ေနၿပီး တံခါးလက္ကိုင္ကိုညင္သာစြာဖြင့္လိုက္သည္။
သက္ျပင္းကိုရိႈက္ကနဲရႈသြင္းရင္း အဆုတ္အျပၫ့္ျဖစ္ေနတဲ့ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြကို ကာဗြန္အျဖစ္ျပန္မရႈထုတ္ခ်င္ေသးေပ။ အခန္းတံခါးဟာျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြင့္လာၿပီး ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းတြင္းကို တျဖည္းျဖည္းျမင္သာေစလာသည္။ ထိုမွတျဖည္းျဖည္းဖြင့္လာေတာ့ ဟန္ေနြႏြံရဲ့မ်က္ဝန္းအိမ္ကိုလႈပ္ရွားသြားေစတဲ့ ေနာက္ေက်ာေပးရပ္ေနေသာပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေတြ့လိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။
" ဒီေန့ေစာေရာက္တာပဲ..... ဟန္နီ..... ပင္လယ္စာဝယ္လာတာ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္ "
ထိုစကားလံုးေပါ့ေပါ့ေတြကို ဟန္ေနြႏြံႏႈတ္ကေနထြက္လာေစေပမဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာလ်င္ျမန္စြာခ်ဉ္းကပ္ရင္း လွၫ့္ၾကၫ့္လာေသာအမ်ိဳးသမီးေလးကို ေပြ့ဖက္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေနြးေထြးေသာကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို မက္ေမာစြာရႈရိႈက္ရင္း ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ခါးေပၚကို လက္အစံုယွက္တြယ္ကာဖက္ထားမိသည္ဆိုလ်ွင္။
" အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးမွာ ႏြံကိုအရင္ေတြ့ခ်င္တယ္..... "
ေအးစက္စက္စကားသံက အၾကားအာရံုႏွင့္အနီးကပ္ဆံုးေနရာကေန ၾကားသာရံုထြက္လာသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကၫ့္လိုစြာ တျဖည္းျဖည္းေျပေလ်ာ့လာေသာဟန္ေနြႏြံလက္တို႔က ထိုအမ်ိဳးသမီးခါးေပၚကေနမဖယ္ခြာခင္ ျပန္လည္ေပြ့ဖက္လာခဲ့ေသာထိုအမ်ိဳးသမီး သို႔တည္းမဟုတ္ လကၤာသံု။
" အခုေတြ့ေနရတာပဲေလ ဟန္နီရယ္..... ဖက္ထားတာေလး လႊတ္ေပးပါဦး..... အနမ္းေလးေပးခ်င္လို႔ "
ေျပာေျပာဆိုဆို ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုနမ္းရိႈက္ရင္း ပခံုးသားကိုသြားျဖင့္ကိုက္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကို မသိမသာေမာ့ၾကၫ့္ေတာ့ ျပန္လည္စိုက္ၾကၫ့္လာေသာမ်က္ဝန္းေတြ။ ထိုေနာက္ အၾကၫ့္လႊဲလိုက္ေသာအျပဳအမူႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္လိုက္ေသာအမူအရာဆန္းဆန္းေလး။
" ဖယ္ေပးပါ ႏြံ..... တကယ္ ေနလို႔မေကာင္းေနဘူး ညစာလည္းမစားျဖစ္ေလာက္ "
စိတ္ကိုမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြာ ထိုႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို မက္ေမာစြာနမ္းရိႈက္လိုက္ၿပီး ျပန္လည္နမ္းရိႈက္လာေသာအနမ္းေတြေၾကာင့္ ပိုမိုယစ္မူးသာယာသြားသည္။ အသိစိတ္ကိုလႊတ္ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးႏႈတ္ခမ္းသားရဲ့အထိအေတြ့ကို ဟန္ေနြႏြံယစ္မူးေနခိုက္ မထင္မွတ္စြာအျမင္အာရံုထဲဝင္လာတဲ့လက္ေဆာင္ဘူးေလး။
ခဲျပာေရာင္ဘူးေပၚမွာ ထင္ရွားစြာေပၚလြင္ေနတဲ့ေရႊေရာင္စာသားက လက္ဝတ္ရတနာတံဆိပ္ဆိုတာသိသာေနသည္။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပစ္ထားသည္လို႔ စိတ္ထဲကေနတထစ္ခ်ေတြးပစ္ထားၿပီးမွ လက္ေဆာင္ဘူးေလးကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ဟန္ေနြႏြံစိတ္ထဲေနြးေနြးေလးျဖစ္သြားသည္။ လက္ေဆာင္ကိုလိုခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူ၏အေလးထားမႈကို သူရရိွလိုက္လို႔ျဖစ္လိမ့္မည္။
" ေမြးေန့လက္ေဆာင္လား..... "
ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးကို မနာက်င္ေစေအာင္ ညင္သာစြာအနမ္းဖြဖြေပးလိုက္သည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔အေမးအတြက္ကေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာအေျဖျပန္မေပးဘဲ မ်က္ဝန္းကိုသာမိွတ္ခ်လိုက္ေလသည္။
" ဘာျဖစ္တာလဲ ဟန္နီ ? တကယ္ေနမေကာင္းဘူးလား မွန္း "
စိုးရိမ္သည္မဆိုသာေသာသူ႔စိတ္က ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့နဖူးေျပျပေထက္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ထိေတြ့စမ္းသပ္မိသည္။ နဖူးေပၚကိုလက္ကအေရာက္မွာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာလက္ျဖဴသြယ္သြယ္တစ္ဖက္က ပြင့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စံုလို ေအးတိေအးစက္ႏိုင္လြန္းလွသည္။ စကားသံေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ ဆန႔္က်င္ဘက္ျဖစ္ေနသေယာင္ကေတာ့ သူစိတ္ထင္ရံုတင္လား။
" တကယ္ ဂရုစိုက္ခံရတာ ခံစားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ "
ထိုအမ်ိဳးသမီး မ်က္ဝန္းမိွတ္အခ်မွာက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ကေရာ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာထက္မွာ ဘာေၾကာင့္ ပေဟဠိဆန္ဆန္အၿပံဳးတစ္ပြင့္က ခပ္ေရးေရးတင္က်န္ေနတာလဲ။ ေငးၾကၫ့္ရင္းစဉ္းစားေနေပမဲ့ အေျဖကေတာ့နတၴိပင္။
အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာမ်က္ႏွာေလးကို အခ်ိန္ၾကာၾကာေငးၾကၫ့္ရင္း လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ထိေတြ့ၾကၫ့္ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးဟာ အိပ္မက္မဟုတ္တဲ့ သူ႔ပိုင္ဆိုင္မႈမွန္းသိလာရသည္။ မုန္းတီးေလပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေလျဖစ္ေသာ ေလာဘတက္စရာသက္ရိွတစ္ေယာက္ဟာ ၿပီးျပၫ့္စံုေသာအလွတရားေတြႏွင့္ ေအးစက္ေသာႏွလံုးသားအားပိုင္ဆိုင္ထားတာကိုေတြးရင္း မထင္မွတ္ဘဲၿပံဳးမိသည္။
" ရွင္ကေတာ့ တကယ္ထူးျခားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပဲ..... ဟန္နီ..... ရွင့္ကိုေလ "
ခ်စ္မိသြားလို႔မျဖစ္ဘူး......
...........................................................
ေအးစက္စက္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို မသိမ္းဆည္းေသးဘဲ စားပြဲေပၚမွာခ်န္ထားရစ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ေျခရာလက္ရာမပ်က္ထားၿပီးေငးၾကၫ့္မိေနသည္။ ခြက္တဝက္ပင္မကုန္ေသာေကာ္ဖီရည္နက္နက္အား သူအေသအခ်ာေငးေမာၾကၫ့္ေနမိတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရိွေနခဲ့ၿပီလဲ။ တစ္နာရီလား ႏွစ္နာရီလား သို႔မဟုတ္ အေသအခ်ာမမွတ္မိေသာ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားတစ္ခုတိုင္ေအာင္လား။
" ဟန္နီ..... ရွင္က တကယ္စြဲလမ္းရူးသြပ္ေစတဲ့ ကိုကင္းလား "
စားပြဲခံုအားလက္ျဖင့္ေထာက္ကာထရပ္လာၿပီး တစ္ကိုယ္စာၾကားသာရံုစကားအား ခပ္ရွရွေလသံျဖင့္ေရရြတ္ေလသည္။ ဟက္ကနဲတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ေသာ မရည္ရြယ္တဲ့ေလွာင္ျခင္းတစ္မ်ိဳးက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္အားလြန႔္တက္ေစသည္။ အစီအစဉ္မရိွစြာလွမ္းလိုက္ေသာဘယ္လက္က ေကာ္ဖီခြက္ကိုင္းေလးကိုစမ္းမိၿပီး အသာအယာကိုင္ယူကာ ႏႈတ္ခမ္းနားသို႔တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနီးကပ္လိုက္ေသာ္။
သင္းပ်ံ့ပ်ံ့ေကာ္ဖီရနံ႔တစ္မ်ိဳးက ေအးစက္ေနသၫ့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ရနံ႔အတိုင္းကိုေမႊးပ်ံ့ေနဆဲ။ လ်ွာဖ်ားကေနတဆင့္ လည္ေခ်ာင္းထဲကိုစီးဝင္သြားေသာ ေအးစက္စက္ေကာ္ဖီအရသာကလည္း မူလအရသာကိုေပ်ာက္မသြားေသးေပ။ ဘယ္လိုပင္ေအးစက္ကာေနပါေစ ခါးသက္သက္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္က သူ႔မူလအရသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္တုန္းပင္။ လ်ွာေပၚမွာစြဲက်န္တင္ရစ္တဲ့ေကာ္ဖီအရသာက ဟန္ေနြႏြံႏႈတ္ခမ္းေတြကိုေကြးၫြတ္သြားေစသည္။
" ေကာ္ဖီကလည္း ရွင့္လိုပဲ..... ေအးစက္ေပမဲ့ မူလအရသာမေပ်ာက္ေသးဘူး "
တစံုတစ္ေယာက္မ်ား တျခားသူမကုန္တဲ့ေကာ္ဖီကို သေဘာတက်ႏွစ္သက္ၿပီးေသာက္ဖူးသလား။ သူကေတာ့ ခံုခံုမင္မင္ကိုေသာက္ေနမိၿပီး ေအးစက္တဲ့အရသာကိုစြဲလမ္းေနခဲ့ၿပီ။ ဘယ္လိုခ်ိဳျမတဲ့အရသာမွမေရာေနွာဘဲ ေအးစက္တဲ့ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္က စြဲလမ္းမက္ေမာေစေအာင္ ထပ္တလဲလဲေသာက္ခ်င္ေနေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွတာကိုသိၾကလား။ တကယ္ကိုထူးကဲတဲ့အရသာက ေအးစက္ေလေပၚလြင္ေလဆိုတာ ေအးစက္ေနတဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုေသာက္ဖူးမွသိလိမ့္မယ္။ ေအးစက္စက္သက္ရိွတစ္ေယာက္ရဲ့ မေနြးေထြးတဲ့အျပဳအမူကိုလည္း ခံစားတတ္လာမွသိလိမ့္မယ္။ ဘယ္လိုေတာင္ ထူးျခားနက္နဲလိမ့္မလဲဆိုတာ ခံစားႏိုင္လာတဲ့တစ္ေန့မွာေပါ့။
ထိုအမ်ိဳးသမီးထိကပ္သြားမယ့္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းအနားသတ္မွာ ႏြံႏႈတ္ခမ္းေတြကိုထိကပ္ေနရာယူေစတဲ့အခါ ေက်နပ္စရာခံစားခ်က္တစ္ခုက မ်က္ႏွာထက္မွာအၿပံဳးအျဖစ္ထင္ဟပ္လာေစသည္။ အလြန္တရာႏူးညံ့သိမ္ေမြ့လြန္းတဲ့ ထိုခံစားခ်က္တစံုတရာက ႏွလံုးအိမ္ထဲမွာလာရိုက္ခတ္ေနၿပီး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာတဲ့ဒီအသိစိတ္ေတြက ခြင့္လႊတ္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ။
ရွင္သိရင္ေကာင္းမယ္ မမုန္းႏိုင္ေတာ့တာကိုေပါ့ ဟန္နီ.....
ထူးထူးျခားျခားေလးေပးလာတဲ့ ဒီႏွစ္အတြက္ေမြးေန့လက္ေဆာင္က လက္စြပ္ႏွင့္ဟန္းခ်ိန္းကိုတဆက္တည္းျဖစ္ေအာင္တြဲစပ္ထားတဲ့ ဘယ္လိုအမည္ေပးရမယ္မသိတဲ့အရာဝတၴုေလး။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးရဲ့ ေအးစက္တဲ့အေငြ့အသက္ကိုခံစားမိေစမယ့္ တန္ဖိုးႀကီးလက္ဝတ္ရတနာေလးမွာ စိန္ပြင့္ေလးေတြတလက္လက္ေတာက္ပေနသည္။
အျဖဴေရာင္မက်မီးခိုးႏုေရာင္မက်ေသာ တလက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့အေရာင္က အလင္းေရာင္ေအာက္ကစိန္ပြင့္ထံမွာ ခမ္းနားမႈေတြေဖာ္ျပေနသၫ့္အမွတ္အသားပင္။ ေရႊေရာင္ေတြဝင္းေနတဲ့ဟန္းခ်ိန္းႏွင့္ ေရႊႀကိဳးမ်ွင္ျဖင့္တဆက္တည္းျဖစ္ေနေသာ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းကလည္း ရိုးရွင္းစြာထည္ဝါေနျပန္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံမွလက္ေဆာင္တိုင္းက ထိုအမ်ိဳးသမီးလိုပင္ ထူးျခားဆန္းျပားေနေလသလားလို႔ေတြးမိေတာ့ အလိုလိုၿပံဳးမိရသည္။
" ရွင္က..... အမုန္းရဆံုးေသာ လူတစ္ေယာက္ ဟန္နီ "
အခ်စ္ရဆံုးလည္းဟုတ္ေနျပန္တယ္.....
စားပြဲေပၚကအနည္က်ေနတဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္ လက္ဖဝါးထဲမွာတြဲလြဲက်ေနတဲ့လက္ေဆာင္ေလးရယ္က ဟန္ေနြႏြံႏႈတ္ခမ္းေလးအား စိတ္လိုလက္ရၿပံဳးမိေစခဲ့ေလသည္။
..........................................................
ВЫ ЧИТАЕТЕ
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Любовные романыလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
