ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့သူေတြၾကား ေအးေအးေဆးေဆးရိွလွေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအား ႏြံခပ္စိုက္စိုက္ၾကၫ့္ေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ရလာခဲ့သည္မသိေသာ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံမွဒဏ္ရာဟာ ညကကုတင္ေပၚမျွပဳတ္က်ၿပီးေနာက္ အေတာ္ေလးအေျခအေနဆိုးသြားတာကိုသိလိုက္သည္။
စိတ္ထဲက်ဉ္းက်ပ္သေယာင္ရိွမိေပမဲ့ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ခြာေနေပးတဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ညတုန္းကကန္ခ်စရာမလိုဘဲ မႀကီးမငယ္ႏွင့္ကုတင္ေပၚကျပဳတ္က်သြားတဲ့အခိုက္မွာ မဆီမဆိုင္စိတ္ပူသြားမိေသးသည္။ ႏြံကိုယ္တိုင္ကသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုစိတ္ပူမိေပမဲ့ ေအးေအးလူလူပင္ျပန္အိပ္ခ်လိုက္တဲ့အတြက္ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ေဒါသတရားဟာ တလြန႔္လြန႔္ကခုန္လာခဲ့သည္။
" ရွင္ အေပၚျပန္မတက္အိပ္ဘူးလား ဟန္နီ..... ေမးေနတယ္ေလ ဟန္နီ မထဘူးလား ! "
" ကြၽတ္ ! ရွင္ဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီးလဲ အေပၚတက္အိပ္ဆိုေန "
ထိုသို႔ ထိုသို႔ေျပာခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ္ကိုလႈပ္ႏိႈးခဲ့ေပမဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာ ႏြံကိုအဖက္လုပ္ၿပီးပင္မထလာခဲ့ေခ်။ ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံကို ေခါင္းခုၿပီးအိပ္ေနလ်က္ပင္ ေကာင္းစြာအိပ္စက္လ်က္ရိွခဲ့သည္။ ပတ္တီးစကအေရာင္ေရာလာသၫ့္တိုင္ ေနမထြက္မခ်င္းအိပ္စက္ႏိုင္တာကိုေတာ့ ႏြံခ်ီးက်ူးမိေပသည္။
" ေနာက္ဆို အခုလိုထပ္မျဖစ္ေစနဲ႔ လကၤာ "
အျပစ္တင္သံလိုစကားကို ဆရာဝန္မေလးဆီမွၾကားရေတာ့ မဆီမဆိုင္ႏြံမ်က္ခံုးပင့္မိသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ မည္သူ႔စကားမ်ွအဖက္မလုပ္သလိုသာ ေအးတိေအးစက္ရိွေနသည္။ အေမာခံၿပီးေျပာေနေသာ ထိုဆရာဝန္မေလးကိုေတာ့ ႏြံသနားသလိုၾကၫ့္လိုက္သည္။
" နဖူးေထာင့္ကေရာ ျပဳတ္က်တဲ့အရိွန္ေၾကာင့္ပဲလား "
မဟုတ္မွန္းရိပ္စားမိေသာဒဏ္ရာကို ေရႊဆူးႏွင္းၾကၫ့္ရင္းေမးလိုက္သည္။ မလႈပ္မယွက္ေနေနေသာ လကၤာသံုကေတာ့ ထိုစကားကိုလူတစ္ေယာက္ထံအၾကၫ့္ပို႔ရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ေခါင္းညိတ္ေလသည္။
ဂြမ္းစကပ္ေပးေနေသာလက္က လကၤာသံုေခါင္းညိတ္လိုက္တာကို မၾကည္ၾကၫ့္ျဖင့္သာၾကၫ့္ရင္း လုပ္လက္စကိုဆက္လုပ္ေပးေနသည္။ ကုတင္ေပၚကေနျပဳတ္က်တာလား တစ္ခုခုႏွင့္ခိုက္မိတာလားဆိုတာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းအသိဆံုးပင္ျဖစ္သည္။
ရပ္ၾကၫ့္ေနေသးသၫ့္ ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ ျမင္ေတြ့လိုက္ရေသာအလိမ္အညာအားရယ္လိုက္မိသည္။ ျပဳတ္က်တာတဲ့လားဟန္နီရယ္လို႔ စိတ္ထဲကေနထိုအမ်ိဳးသမီးအားေမးရင္း ေဆးထၫ့္လို႔ၿပီးတဲ့သူမအနားကိုသြားလိုက္သည္။ အနားကိုေရာက္သြားေတာ့ ေမာ့ၾကၫ့္လာေသာမ်က္ဝန္းအိမ္မွာ ဟန္ေနြႏြံကိုေရွာင္ရွားခ်င္သၫ့္အရိပ္အေငြ့ကို သူမဆီကေနခံစားမိေလသည္။
" လကၤာ ငါေဆးေတြေပးသြားမယ္..... အခ်ိန္မွန္ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္ေနာ္ မဟုတ္ရင္ ငါကိုယ္တိုင္လာတိုက္ရလိမ့္မယ္ "
" အင္း ေသာက္လိုက္မယ္ "
လက္ဆြဲအိတ္ထဲပစၥည္းထၫ့္သိမ္းေနတဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းစကားကို ေအးတိေအးစက္ျပန္ေျဖလာေသာ လကၤာသံုအား ခပ္စိုက္စိုက္ေမာ့ၾကၫ့္မိသည္။ ေျပာလိုက္လ်ွင္ အၿမဲတမ္းေအးတိေအးစက္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂရုမစိုက္သၫ့္လူနာမ်ိဳး တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးေပ။
" ေခါင္းမာတာပဲ "
ေရႊဆူးႏွင္းခပ္တိုးတိုးေလးေရရြတ္ေတာ့ လကၤာသံုမွာၿပံဳးမိသြားသည္။ သူမေခါင္းမာတာကိုလူတိုင္းသိေနသည္မို႔ ေဘးနားကတပၫ့္ေတြပင္ စိတ္ပူကာဝိုင္းေနရသၫ့္အျဖစ္။
ေဘးမွာရပ္ၾကၫ့္ေနျဖစ္ေသာ ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ ဆရာဝန္မေလးႏွင့္ေျပာေနေသာ သူမရဲ့အၿပံဳးတစ္ပြင့္အား မနာလိုဝန္တိုစြာၾကၫ့္မိသည္။ နံေဘးနားကလူတစ္ေယာက္လံုးကို မျမင္သလိုလ်စ္လ်ူရႈ႔ၿပီး တျခားသူႏွင့္အေပးအယူတၫ့္ေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအား တစ္ခုခုလုပ္မိခ်င္လာသည္။ တစ္ညလံုးအိပ္ေရးပ်က္ကာ စိတ္ပူေပးရသည္ႏွင့္မတန္လိုက္တာလို႔ မေက်မခ်မ္းလည္းေတြးလိုက္မိေသးသည္။
" ေဒါက္တာ ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြ ႏြံကိုေပးသြားပါလား..... "
ထိုေၾကာင့္လည္း ထိလုထိခင္လက္ႏွစ္ဖက္အား ေဘးမွရပ္ၾကၫ့္ေနရင္းကေန ဟန္ေနြႏြံဆက္မၾကၫ့္ႏိုင္ေတာ့၍ ေျပာလိုက္ေသာစကားထက္အရင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေသာက္ရမယ့္ေဆးေတြကို ၾကားဝင္ျဖတ္ကာလုယူမိသည္။ မ်က္စိေရ႔ွကကန႔္လန႔္ကန႔္လန႔္ျမင္ကြင္းကို ထိုအမ်ိဳးသမီးထက္ ပိုၿပီးၾကၫ့္လို႔အဆင္မေျပေနေတာ့ေခ်။
" ေၾသာ္ ရပါတယ္ညီမေလး..... အဲဒါဆိုပိုအဆင္ေျပတာေပါ့ လကၤာကေခါင္းနည္းနည္းမာတယ္ေလ "
အင္းဟုတ္တယ္ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေလးက ထင္ထားတာထက္ပိုေခါင္းမာတယ္.....
...........................................................
" ဟန္နီ ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ..... "
စာဖတ္ခန္းထဲဝင္လ်ွင္ဝင္ခ်င္းမွာ သူမလက္ေအာက္မွလက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ၿပံဳးေယာင္ေယာင္စကားေျပာဆိုေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးမ်က္ႏွာက ႏြံစိတ္ကိုအခ်ိန္တခဏတာ ဖမ္းခ်ဳပ္သြားခဲ့သည္။ အခန္းအဝင္ေနရာမွာတင္ ရပ္တန႔္ေနမိေသာႏြံေျခလွမ္းေတြဟာ လွမ္းၾကၫ့္လာေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံု၌ ဒူးေထာက္သြားေစဖို႔မလိုအပ္ေသးဟုထင္သည္။
" တံတိုင္း လက်ာ္နဲ႔အတူေသခ်ာစီစဉ္လိုက္ "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ေခါင္းေဆာင္ "
တံတိုင္းလို႔သာသိထားတဲ့တစ္ေယာက္ႏွင့္ ၿပံဳးရႊင္စြာၾကၫ့္ေနေသာထိုအမ်ိဳးသမီးအား ႏြံမွာရပ္ၾကၫ့္ရင္း စိတ္မရွည္သလိုျဖစ္လာသည္။ သူမေသာက္ဖို႔ေဆးကို တကူးတကလာတိုက္တဲ့ႏြံကိုရိွတယ္မထင္ဘဲ သူမလူေတြႏွင့္သာအေပးအယူတၫ့္ေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအား ရႈတည္တည္ၾကၫ့္မိသည္။
" လက်ာ္ သူ႔ကိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္လိုက္ အမွားအယြင္းတစ္ခုခုရိွရင္လည္း လွၫ့္ျပန္လာခဲ့ "
" ပစၥည္းကအေရးမႀကီးဘူး မင္းတို႔ေတြတစ္ခုခုမျဖစ္ေစနဲ႔ "
" ဟုတ္ကဲ့ ေခါင္းေဆာင္ စိတ္ခ်ပါ "
" အင္း သြားလို႔ရၿပီ "
လက်ာ္ရွင္ကေခါင္းညိတ္ကာေျပာေတာ့မွ ထိုအမ်ိဳးသမီးကထြက္သြားဖို႔အမိန႔္ေပးေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္လံုးရပ္ေနတာျမင္လ်က္ သူမလက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အေရးတယူလုပ္ျခင္းမခံရတာက ႏြံကိုနည္းနည္းခံျပင္းမိေစသည္။ သို႔ေပမဲ့ ေဆးတိုက္ရဖို႔ကရိွေသး၍ စိတ္ထဲကေဒါသေတြကို ခဏျဖစ္ျဖစ္လ်စ္လ်ူရႈ႔ထားလိုက္သည္။
" ဟန္နီ..... ေဆးေသာက္ရေအာင္ လက္ကသက္သာၿပီလား "
စိတ္ပူသည္မဆိုသာေသာ္လည္း အနည္းငယ္ေသာဂရုစိုက္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ႏြံဘက္ကေမးျမန္းလိုက္ခဲ့သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံကေတာ့ ေမာ့ၾကၫ့္လာတဲ့အၾကၫ့္တစ္ခုသာ ျပန္လည္ရရိွလာသည္။
" အင္း "
ၿပီးလ်ွင္ေတာ့ တံုးတိႏိုင္တဲ့စကားသံတစ္သံကို ေအးစက္စက္အသံျပဳခဲ့သည္။
" ဟန္နီ ! အဲဒီအလုပ္ေတြ ခဏပစ္ထားပါလား..... ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ "
" အင္း ထားခဲ့ "
စိတ္မရွည္စြာေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေစာေစာကအၿပံဳးေတြမပါတဲ့အၾကၫ့္ေတြႏွင့္ လက္ေတာ့ပ္ဆီမွအၾကၫ့္ခြာကာ ႏြံကိုခပ္ေအးေအးစကားျပန္လာသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးလက္ဆီမွပတ္တီးစကေတာ့ သံုးရက္ၾကာလာၿပီမို႔သက္သာစျပဳလာၿပီဆိုကာ ျဖဳတ္ဖယ္ပစ္ခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ေခါင္းမာသၫ့္ေနရာမွာ ဆရာက်တာလားလို႔ေတြးေတာရင္း ေစ့ပိတ္ရံုပိတ္ထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာအား ႏြံခပ္စိုက္စိုက္ၾကၫ့္လိုက္သည္။
ႏြံကိုစကားလွမ္းေျပာရံုမွလြဲၿပီး ေစာင္းငဲ့မၾကၫ့္လာေသးေသာမ်က္ႏွာဟာ လက္ေတာ့ပ္ထံ၌သာအာရံုရိွခဲ့ေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့ဘယ္ဘက္လက္ကိုၾကၫ့္ေတာ့ အက်ႌအျဖဴလက္ရွည္ေအာက္က ျဖဴဝင္းေသာလက္ဖ်ံေလးထက္မွာ အညိုဘက္သန္းေသာဒဏ္ရာကက်န္ရိွေနေသးသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္မတူစြာ ဒဏ္ရာအနာတရေတြႏွင့္ သူမကဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီးေလးလဲလို႔ေတြးရင္း အနားသို႔ႏြံတိုးကပ္မိသည္။
" ေသေဆးမဟုတ္ဘူး..... ေသာက္လိုက္ ဟန္နီ "
ႏြံရဲ့အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ အေနာက္သို႔ရို႔သြားေသာကိုယ္ေလးအား မွင္ေသေသၾကၫ့္ရင္းေျပာလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့ထားေသာလက္ထဲမွ ေဆးအခ်ိဳ႕အားအၾကၫ့္ျဖင့္ျပရင္း ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာကိုတဖန္ၾကၫ့္မိသည္။ အံ့ၾသေနေသာအၾကၫ့္ မတည္ၿငိမ္ေနေသာအၾကၫ့္ေတြကိုေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးမ်က္ဝန္းကေန ရွာေဖြေတြ့ရိွခဲ့သည္။
" အင္း ထားလိုက္ ခဏ ေန "
ေခါင္းေလးေစာင္းကာေရွာင္ဖယ္ဖို႔လုပ္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးႏႈတ္ခမ္းလႊာအားၾကၫ့္ကာ စကားမဆံုးခင္လက္ထဲကေဆးကိုထၫ့္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ေရသန႔္ဘူးအားခ်ေပးကာ အခန္းထဲကခပ္ျမန္ျမန္ထြက္သြားရန္ ႏြံစိတ္ကိုႏိႈးေဆာ္မိသည္။
" ေရေသာက္လိုက္ ဟန္နီ..... ေဆးကိုအတင္းမမ်ိဳခ်နဲ႔ "
အခန္းထဲကမထြက္ခင္၌လည္း ထိုစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးေလးအားသတိေပးခဲ့ေသးသည္။ ေဆးကိုဒီတိုင္းမ်ိဳခ်တတ္တာသိေပမဲ့ ႏြံဘာမွမလုပ္ရေသးခင္ ဒီအမ်ိဳးသမီးေလးကို ေဆးနင္ၿပီးေတာ့မေသေစခ်င္ေသးေပ။
............................................................
ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူသြားအတူစားသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ဗီဒီယိုေကာလ္ၿပီးေတာ့ ၿခံထဲကသူမလက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနက်စားပြဲဝိုင္းမွာ ႏြံတစ္ေယာက္ထိုင္ေနမိသည္။ အခုတေလာ ကိစၥေတြကရႈပ္ေထြးေနသည္ဆိုကာ အိမ္ႏွင့္ၿခံထဲမွာသာႏြံေျခခ်ဳပ္မိေနရေတာ့ တစ္ေန့တာဟာလည္း ၿငီးေငြ့ၿပီးပ်င္းရိစရာအတိေကာင္းေလသည္။
" ေခါင္းေဆာင္ျပန္လာၿပီ ! ျမန္ျမန္လုပ္ ေဒါက္တာကိုေခၚထားၿပီးၿပီလား "
" ေခၚထားတယ္ ေဒါက္တာကခရီးလြန္ေနလို႔ "
" ျမန္ျမန္ျပန္လာေနၿပီေတာ့ ဖုန္းထဲကေနေျပာတယ္ "
" ေအး အေနာက္ဝင္းကိုျမန္ျမန္သြားဖြင့္ထား ျမန္ျမန္ "
ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ CoCဂိမ္းေဆာ့မလားေတြးေနခ်ိန္ ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ ႏြံတစ္ေယာက္နားစြင့္မိသြားသည္။ ၾကားလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းအရာကလည္း မနက္အေစာေလးကထြက္သြားတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းျဖစ္ေန၍ လူကအလိုလိုထရပ္လိုက္မိသည္။
ေယာက်ာ္းရင့္မာႀကီးေတျြဖစ္တဲ့သူေတြေတာင္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ရတဲ့အထိ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့အေျခအေနကဆိုးဝါးေနသလားဆိုတဲ့ အေတြးစေတြႏွင့္အတူ အေနာက္ဘက္ဝင္းတံခါးဆီကိုေျပးသြားလိုက္သည္။ လကၤာသံုဆိုေသာအမ်ိဳးသမီးဟာ တစ္ႏွစ္အေတာအတြင္းမွာ လူကိုစိတ္ပူေစရေအာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ႏိုင္လြန္းေသာ လူဆိုးမတစ္ေယာက္ပင္။
" အစ္ကိုသားမင္း !! "
အေနာက္ဝင္းမွာတန္းစီရပ္ေနၾကသူထဲမွ သူမလူေတြထဲကတစ္ေယာက္အား ႏြံနာမည္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ဒီမွာေနလာတဲ့ တစ္ႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ေသာသူမလူေတြကို မ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီျဖစ္သည္။
" မမေလး ဘာကိစၥရိွလို႔ပါလဲ "
" ဟန္နီဘာျဖစ္လို႔လဲ ! သူဒဏ္ရာရလာတာလား..... "
မေျဖခ်င္မွန္းသိေသာ္လည္း သားမင္းဆိုေသာသူအား ႏြံသိခ်င္စိတ္ျဖင့္ အသံမာမာေမးမိသည္။
" ဒါက..... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလာေလာဆယ္ "
" ေျဖ ! သူဘာျဖစ္တာလဲ..... ဘယ္သူကလုပ္တာလဲ ဘာလို႔အားလံုးကေသြးပ်က္ေနတာလဲ "
အမိန႔္ေပးလို႔မရတာသိေပမဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးအိမ္ျပန္အလာျမင္ကြင္းကို ေသြးေအးေအးထိုင္ေစာင့္ေနဖို႔ ႏြံစိတ္ထဲ၌ေလးလံေနသည္။ ဆိုးရြားတာတစ္ခုခုမျဖစ္ဖို႔ စိတ္ထဲေျဖေတြးၾကၫ့္ေပမဲ့ သူမလက္ေအာက္ကလူေတြရဲ့မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈေတျြဖစ္ေနတာကို ႏြံမျမင္ခ်င္ပါဘဲျမင္ေတြ့ရသည္။
" ေျပာျပလိုက္ပါ သားမင္း မမေလးလည္းဒီမွာေနတာၾကာၿပီပဲ "
သားမင္းဆိုသူထက္ ပိုဝါရင့္ေသာေသြးဇုန္က ေျပာျပဖို႔ကိုေဖ်ာင္းဖ်ရသည္အထိ အေတာ္ေလးအေျခအေနဆိုးေနခဲ့တာလား။ ရွင္ေသလို႔မျဖစ္ေသးဘူးဟန္နီလို႔ ႏြံစိတ္ထဲကေျပာေနေပမဲ့ မသိစိတ္ကေတာ့ဗလာက်င္းေနခဲ့သည္။
" အေျခအေနဆိုးတာလား..... "
မရည္ရြယ္ပါဘဲထြက္လာေသာ ႏြံႏႈတ္ဖ်ားကစကားသံဟာ အနည္းငယ္တုန္ရီသေယာင္ျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းသာညိတ္ျပလာေသာ သားမင္းဆိုသူအား ႏြံမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ရမလား။
" ေခါင္းေဆာင္တို႔ အခုျပန္လာေနတဲ့လမ္းမွာပါ မမေလး..... လက္ေထာက္ေခါင္းေဆာင္တို႔လည္း အေျခအေနမေကာင္းပါဘူး "
သားမင္းဆိုသူရဲ့စကားသံအဆံုး ႏြံေျခေထာက္ေတြကမခိုင္စြာ အေနာက္ကိုေျခလွမ္းဆုတ္မိသည္။
" ဘယ္သူလဲ !..... သူ႔ကိုဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူလုပ္တာလဲ "
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ေျပာျပလို႔မရပါဘူး မမေလး "
" အခုကြၽန္ေတာ္ေျပာျပတာက အစ္ကိုဇုန္ေျပာသလို မမေလးကလူရင္းနီးပါးျဖစ္ေနလို႔ပါ "
သားမင္း၏အေျပာအား ႏြံႏႈတ္ခမ္းလြန႔္ရံုရယ္မိသည္။ အခုခ်ိန္မွာသိခ်င္ေနတာက လူရင္းဆိုတဲ့စကားလံုးထက္ ဘယ္သူလုပ္သလဲဆိုတာသာအေရးႀကီးသည္။
" သစ္ခြေသြးလား ?..... "
တစ္ႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္အေတာတြင္း သူမထံကရင္းႏွီးနားယဉ္ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အမည္နာမတစ္ခုကို ႏြံေရရြတ္လိုက္သည္။ အံ့ၾသရံုသာျပၿပီး ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းမေထာက္ခံေသာ မ်က္လံုးအခ်ိဳ႕အားေဝ့ဝဲၾကၫ့္ကာ မွတ္ဉာဏ္ထဲကနာမည္ေတြအားဆြဲထုတ္ျပန္သည္။
" ေရႊေရာင္အိမ္ ?..... ညၪ့္နက္လမ္း ?..... ေမွာင္ရိပ္ေလာက ?..... ေသြးေတာက္ ?..... ဒႆ ! ေလနီၾကမ္း ! ညနတ္သမီး !..... "
" ကိုးဘံုဆင့္ !..... ေသနဂၤ..... ဖန္လမ္းခင္း ! တိမ္ခိုး ! ေဝေလယ် !..... ႏွင္းဆီအငူ..... အရံဖြဲ ! ႏွင္းဆီပေရာဂ်က္ ! အိပ္မက္သင့္ရံ ? တက္သစ္..... မင္ရည္ျပာ ! "
သိထားၾကားထားဖူးသမ်ွ အဖြဲ႔နာမည္ေတြကိုရြတ္ျပလိုက္ေပမဲ့ မဟုတ္ဘူးလို႔သာအသံတိတ္ေျပာေနၾကတဲ့ သူမတပၫ့္ေတြအားၾကၫ့္ကာ ေနာက္ဆံုးေသာအဖြဲ႔နာမည္ကို ႏြံၾကားသာရံုေမးလိုက္မိသည္။
" ေႁမြေဟာက္လား..... "
...........................................................
VOUS LISEZ
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Roman d'amourလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
