ေလွကားထစ္ကိုတက္ေနတဲ့ေနာက္ေက်ာေလးႏွင့္ စကားသံတိုးတိုးေတြက မ်က္လံုးမိွတ္ထားေသာ္လည္း ျမင္ေနၾကားေနရေပသည္။ စိတ္ကိုတင္းခံထားၿပီးေနခဲ့တဲ့သံုးရက္မွာ ဘယ္သူကပိုအဆင္မေျပသလဲဆိုတာ ထိုေကာင္မေလးမသိေနဘူး။ အမွန္တကယ္ အနာက်င္ရဆံုးသူက စိတ္နာလို႔လ်စ္လ်ူရႈ႔ထားမိတဲ့သူရဲ့ ရင္နာရျခင္းေတြမဟုတ္လား။
စားပြဲေပၚခြၽတ္တင္ထားတဲ့မ်က္မွန္တစ္လက္ရယ္ အခန္းတြင္းတိတ္ဆိတ္မႈၾကားက လက္ေတာ့ပ္အလင္းေရာင္ရယ္က လကၤာသံုကိုအေဖာ္ျပဳေနသည္။ ေန့ေတြညေတြတိုင္းမွာ အေလ်ွာ့ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ကအခါခါရယ္ဆိုတာ အသိမေပးခ်င္ေပ။ ခပ္ေပါ့ေပါ့ရယ္ေမာျခင္းေတြကို ခံႏိုင္ရည္မရိွေတာ့တဲ့အတြက္ ထိုေကာင္မေလးႏွင့္ပတ္သက္သမ်ွအရာတိုင္းအား ခဏေလာက္လ်စ္လ်ူရႈ႔ထားခ်င္သည္။
" ရွင့္ကိုလ်စ္လ်ူရႈ႔ထားတုန္းကလည္း မေနတတ္ခဲ့ဘူး ဟန္နီ..... ရွင္လ်စ္လ်ူရႈ႔ေတာ့ ပိုမေနတတ္ဘူး ရွင္ကေတာ့ေနႏိုင္ပံုပဲ "
အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အမွတ္မထင္ၾကားျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားသံက နားထဲမွာျပန္လည္ၾကားေယာင္လာျပန္သည္။ အသံတိတ္ေငးေမာေနေသာသူကို ထပ္ၿပီးလွၫ့္စားျခင္းမဟုတ္ဖို႔ေတာ့ ေမ်ွာ္လင့္မိပါသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ၾကားမိတဲ့စကားသာ မုသားျဖစ္ေနခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္ လကၤာသံုစိတ္ေတြအနည္ထိုင္ဖို႔မလြယ္ကူေတာ့ေပ။
" ရွင္လည္းထားခဲ့မယ္မလား ေဒၚလကၤာသံု " တဲ့လား။ အမွန္တကယ္ အထားခံရမယ့္သူက ကိုယ္မဟုတ္ဘူးလား ႏြံ။ မင္းရင္ထဲကသူကိုေက်ာ္ႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ဖန္ဆင္းရွင္မျွပင္ႏိုင္မွာမဟုတ္မွန္း ကိုယ္သိေနတာပဲ။ မင္းၾကၫ့္လို႔ျမင္ေနတဲ့သူက ကိုယ္မဟုတ္မွန္းသိရတာ နာက်င္ရတယ္။ သိသိလ်က္ ဆက္ၿပီးအလိမ္ညာခံေပးေပမဲ့ အစစ္အမွန္ကိုမင္းမေပးခဲ့ဘူး ႏြံ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာက တန္ေၾကးႀကီးသြားလို႔ထင္ပါတယ္။
" ေခါင္းေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္..... "
ဘယ္လက္ေလးျဖင့္ နားထင္ကိုလက္မႏွင့္လက္ညိုးျဖင့္ဖိကာ စားပြဲကိုအမွီျပဳရင္းမ်က္လံုးမိွတ္ထားေသာ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ အနားကပ္ေခၚလာတဲ့အသံေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာမ်က္လႊာပင့္ၾကၫ့္မိသည္။ အေရ႔ွတၫ့္တၫ့္မွာ ခါးကိုကိုင္းလ်က္ေနေနေသာ သူမ၏လက္ေထာက္ျဖစ္သူက သူမပံုစံကိုအကဲခတ္သလိုၾကၫ့္ေနေလသည္။
" အခန္းတံခါးအရင္ေခါက္ လက်ာ္ "
အရင္ကတံခါးေခါက္ကာအသံေပးၿပီးမွ အခန္းထဲဝင္လာေနက်ျဖစ္ေသာလက်ာ္ရွင္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္အသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ ျပန္ရလာေသာအေျဖကေတာ့ သူမကိုယ္သူမအံ့အားသင့္စရာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
" တံခါးေခါက္ပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ကိုယ္ဟန္အမူအရာကိုျပန္ျပင္ထိုင္ရင္း မ်က္မွန္ကိုလွမ္းယူလိုက္တဲ့ဘယ္လက္ေလးဟာ ေလထဲမွာပင္လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန႔္သြားရသည္။ သူမလက္ေထာက္ျဖစ္သူ လက်ာ္ရွင္ကေတာ့ စိတ္ႏွင့္လူမကပ္ေနေသာသူမကို ထူးဆန္းစြာၾကၫ့္ေနခဲ့ေလသည္။
" ဘာကိစၥလဲ ေျပာ "
မ်က္မွန္ကိုလွမ္းယူၿပီးျပန္တပ္ကာ ေအးစက္ေသာအသြင္အျပင္ျဖင့္ လက်ာ္ရွင္ကိုေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူမရဲ့အာရံုေတြကေတာ့ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့အလုပ္ကိစၥဆီမွာ အျပၫ့္အဝအာရံုစိုက္ထားေလသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာၾကၫ့္ေနေသာ လက်ာ္ရွင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ၏စိတ္အေျပာင္းအလဲကို သတိထားမိတာၾကာေခ်ၿပီ။
" မနက္ျဖန္ေလလံပြဲအတြက္ ဗီအိုင္ပီစာရင္းေတြပါ ေခါင္းေဆာင္ "
သတိထားရိပ္မိေသာ္လည္း ေမးဖို႔မသင့္ေသာအေၾကာင္းကိစၥမို႔ သပ္ရပ္စြာထၫ့္လာတဲ့စာအိတ္အညိုေရာင္ကိုသာ ကုတ္အက်ႌအတြင္းအိတ္ကေနထုတ္ေပးရင္း ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူလကၤာသံုအား လက်ာ္ရွင္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ စာအိတ္ကိုလကၤာသံုလွမ္းယူေတာ့မွ ခႏၶာကိုယ္ကိုျပန္မတ္ကာ အသင့္အေနအထားျဖင့္ ေပးလာမယ့္အမိန႔္ေတြကိုလိုက္နာဖို႔အတြက္ လက်ာ္ရွင္ေစာင့္ဆိုင္းေနေခ်သည္။
အညိုေရာင္စာအိတ္ကိုဖြင့္ေဖာက္ၿပီး အထဲမွထြက္လာတဲ့အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေခါက္ရာအတိုင္းေသခ်ာျဖန႔္ၾကၫ့္ေနေသာ လကၤာသံု။ တန္ဖိုးႀကီးမားေသာပန္းခ်ီကားေတြကို မနက္ျဖန္ေလလံပြဲမွာေဈးအျမင့္ေပးမယ့္ လူကံုထံေတြစာရင္းႏွင့္ ပြဲကိုတက္ေရာက္မၫ့္အႏုပညာရွင္စာရင္းပင္ျဖစ္သည္။ စာအိတ္ဟာမေသးလွသလို အထဲမွာပါတဲ့စာရြက္ထဲကစာရင္းေတြကလည္း အေယာက္တစ္ရာနီးပါးရိွေလသည္။
" ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဘာေတြပါလည္းဆိုတာ ဒီလူေတြကိုအသိေပးထားလား "
" သာမန္ေလလံပြဲမဟုတ္တာကို အသိေပးထားပါတယ္ ေခါင္းေဆာင္ "
လက်ာ္ရွင္ေျပာေနတာကိုနားေထာင္ၿပီး သိသာရံုေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။ လက္ထဲကအဝါေရာင္ႏုႏုစာရြက္ကို ေခါက္ရာအတိုင္းျပန္ေခါက္လိုက္ၿပီး လက္ေတာ့ပ္ဆီကိုအာရံုျပန္စိုက္ကာ လကၤာသံုအလုပ္လုပ္မပ်က္ရိွေနသည္။
" ထိပ္သီးပိုင္းကအာရံုစိုက္ေနေတာ့ ေလလံပြဲကိုသတိထားၾကလိမ့္မယ္..... လက်ာ္ "
" ေျပာပါ ေခါင္းေဆာင္ "
" က်ားကိုဂူထဲေပးဝင္လိုက္ "
လကၤာသံုထိုသို႔ေျပာလာေတာ့ လက်ာ္ရွင္တစ္ေယာက္ အံ့အားသင့္စြာၾကၫ့္လိုက္မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကခပ္ေရးေရးအၿပံဳးက ေအးစက္ၿပီးျပတ္သားေနေၾကာင္းေဖာ္ၫြန္းေနေလသည္။
" အဲဒီေန့က်ရင္ မဖိတ္ဘဲလာမယ့္ဧၫ့္သည္ကို ဧၫ့္ဝတ္ျပဳသင့္တယ္ "
ေခါင္းေဆာင္ရဲ့တဇြတ္ထိုးအက်င့္ေတြ အရင္ကထက္ေသြးေအးလာျခင္းေတြက တစ္ခ်ိန္တုန္းကထက္ပိုေနၿပီလို႔ လက်ာ္ရွင္စိတ္ထဲထင္ရံုတင္လား။ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ေခါင္းေဆာင္ရဲ့အျပဳအမူေတြက အရင္တစ္ခ်ိန္ကထက္ ပိုရက္စက္လိမ့္မယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ထင္ေနမိသလဲ။
...........................................................
ဧၫ့္ခန္းထဲမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ၿပီး ဖုန္းႏွင့္အြန္လိုင္းဂိမ္းတစ္ခုကိုထိုင္ေဆာ့ေနတဲ့သူအား ဖုန္စုပ္စက္ျဖင့္သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ထိုမိန္းကေလးစိုက္ၾကၫ့္ေနသည္။ သူ႔အိမ္သူ႔ယာမွတ္ၿပီးဇိမ္က်ေနတာျမင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကိုစိတ္ပ်က္စြာမဲ့လိုက္ၿပီး အမိႈက္ပံုးထဲမွအမိႈက္အိတ္အားအခန္းျပင္မွာထုတ္စီလိုက္သည္။ ထိုမိန္းကေလးေနထိုင္တာက သပ္ရပ္ၿပီးေဈးႀကီးေပးရတဲ့တိုက္ခန္းျဖစ္လို႔ အမိႈက္သိမ္းေပးမၫ့္သူသက္သက္ရိွေလသည္။
အခန္းထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ ဧၫ့္ခန္းကအိမ္ႀကီးရွင္အလားထိုင္ေနသူထံ အၾကၫ့္စူးစူးတစ္ခ်က္ပို႔မိသည္။ တံခါးကိုဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး ေလာ့ခ္ပိတ္တဲ့အသံထြက္လာမွ မွန္စားပြဲေပၚေျခေထာက္အက်အနတင္ထားတဲ့ ထိုတစ္ေယာက္ထံကိုေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ ဧၫ့္ခန္းဆီေရာက္လာေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယွက္ကာပိုက္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုတစ္ေယာက္ေျခတံေတာင္ေကြးအား ခပ္ဆဆေလးကန္လိုက္သည္။
" ျပန္ေတာ့ ! မနက္ကတည္းက ေသာင္လာတင္ေနတာ ျပန္သင့္ၿပီ "
မၾကားသလိုေနကာဂိမ္းဆက္ေဆာ့ေနေသာ ထိုတစ္ေယာက္ပံုစံက မိန္းကေလးေျပာလိုက္တာကို ဂရုမစိုက္သလိုရိွေနသည္။ ဘီယာနံ႔ႏွင့္စီးကရက္နံ႔ေတြက ေလသန႔္စက္ဖြင့္ထားတာေတာင္ ဤအခန္းထဲမႊန္ထူေနေလသည္။
" ဒီေန့ဘာေန့လဲ "
" ေမ၁၄ ၾကာသပေတး "
" အင္း ေလးရက္ရိွၿပီ "
သူ႔ဘက္ကစေမးၿပီး သူ႔ဘက္ကျပန္တိတ္ဆိတ္သြားကာ ဖုန္းထဲကလႈပ္ရွားမႈေတြအားေငးၾကၫ့္ေနသည္။ သူေဆာ့ေနတဲ့ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ ရန္သူပစ္ခ်က္ႏွင့္အသတ္ခံလိုက္ရၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကိုသာ မလႈပ္မယွက္ပံုစံအတိုင္း ေတြေတြေငးေငးေလးသူၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။
" ဟန္ေနြ ! ငါ ေျပာ "
" မို..... နင္ မမတံတိုင္းကို ဘယ္လိုျမင္လဲ "
လက္ပိုက္ကာဆူေတာ့မယ့္မိန္းကေလးကို ဖုန္းအၾကၫ့္မပ်က္စြာေငးေနရင္း မ်က္ေတာင္မခတ္ေမးလာသည္။ ေလထုကမြန္းက်ပ္ေနသလို ခဲရာခဲဆစ္ေျပာလာတဲ့ သူ႔စကားသံေတြကတိုးတိမ္ေနေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ မိန္းကေလးမ်က္ႏွာကိုၾကၫ့္ရန္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွၫ့္ၾကၫ့္ခဲ့သည္။
" မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လို႔ျမင္တယ္ "
သူ႔မ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ကိုနားလည္ေနတဲ့ ထိုမိန္းကေလးဟာ လိုအပ္ေနေသာအေျဖကိုျပန္ေပးေလသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုအေျဖတစ္ခြန္းဟာ သူလိုခ်င္ေနတဲ့အေနအထားမဟုတ္ေသး၍ အေျဖမလံုေလာက္သလိုခံစားေနရသည္။ သူလိုခ်င္ေနေသာအေျဖက ယခုရလိုက္တဲ့အေျဖထက္ ပိုၿပီးေလးနက္ေနမျွဖစ္မည္။
" သူကလူသတ္ဖူးတယ္ ရာဇဝတ္နဲ႔မကင္းဖူးတဲ့သူ..... နင့္အျမင္မွာ နင့္စိတ္ထဲမွာ မမတံတိုင္းကိုခ်စ္ႏိုင္လား "
မိုဆိုေသာထိုမိန္းကေလးဟာ သူ႔စကားေတြကိုနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ေရေရရာရာအၿပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ နံေဘးကေနရာလြတ္မွာဝင္ထိုင္လာသည္။ မိုရဲ့မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာေတာ့ နင့္ကိုယ္နင္လိမ္ညာေနေပမဲ့အေျဖကရိွႏွင့္ေနၿပီလို႔ အသံတိတ္ေလးေျပာေနေလရဲ့။
" လူတစ္ေယာက္အတိတ္ကို ငါမၾကၫ့္ဘဲခ်စ္ႏိုင္တယ္..... သူ႔ကိုလူတစ္ေယာက္အျဖစ္ မိန္းကေလးအျဖစ္သာျမင္တယ္ ေအးစက္စက္ႏိုင္ေပမဲ့ မထင္ထားေလာက္ေအာင္ေနြးေထြးတယ္ "
ထိုစကားေတြကိုနားေထာင္ေနရင္း ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့သူ႔လက္ေလးက တံု႔ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွဂိမ္းကိုသာ ေတြေဝစြာစိုက္ၾကၫ့္ရင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုျမင္ေယာင္လာသည္။ ထိုမ်က္ႏွာေလးကေအးစက္တယ္ ထီမထင္တဲ့မာနေတြရိွတယ္ဆိုေပမဲ့ ေနြးေထြးျခင္းေတြကိုခံစားရသည္။
" သူ႔အေၾကာင္းမသိခင္က မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့ဖူးတယ္..... နင္ေခၚလာတဲ့သူမို႔လို႔သည္းခံေပမဲ့ ေအးစက္စက္ပံုစံကိုမုန္းခဲ့တယ္ လူေတြကိုလူလို႔ေတာင္မထင္တဲ့သူ႔ပံုစံေတြေၾကာင့္ေလ "
" အခုေရာ "
မိုဆိုတဲ့မိန္းကေလးဘက္ကို သူေခါင္းေမာ့ၾကၫ့္လာၿပီး ဘယ္ဘက္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာေမးလိုက္သည္။
" အခုလား ငါသူ႔ကိုနားလည္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ "
" ဘာတစ္ခုမွမေနာက္က်ခင္ ငါ့စိတ္ကိုလက္ခံလိုက္မိတဲ့အတြက္ ငါကိုယ့္ငါေက်နပ္တယ္ "
" အင္း..... မို ငါေနာက္က်ေနၿပီလား အခ်ိန္မီေသးလား "
" အင္း ေနာက္က်ေနၿပီ "
မိုထံမျွပန္ေျဖလာေသာစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ သူစိတ္ဓာတ္က်စြာ ေခါင္းငံု႔ကာမ်က္လႊာခ်မိေလသည္။ မေနာက္က်ေသးပါဘူးလို႔ လိမ္ညာေျဖေပးရင္ေတာင္ ေနာက္က်ေနၿပီဆိုတာသူသိပါသည္။
" ငါ့အိမ္ကေနလစ္ေတာ့ ! ေနာက္က်ေနၿပီ အခ်ိန္ကိုၾကၫ့္..... ခဏေန မမျပန္လာေတာ့မွာ "
သူဘာမ်ျွပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနမိသည္။
" နင္ စိတ္ထဲမွာထားတဲ့ကိစၥကေတာ့ အခ်ိန္မီႏိုင္ပါတယ္ "
" ဟင္ "
မိုအၾကၫ့္ေတြကို သူေခါင္းေမာ့အၾကၫ့္မွာ ပက္ပင္းတိုးသြားခဲ့သည္။ ႏွစ္သိမ့္နားလည္ေသာအၾကၫ့္က သူ႔စိတ္ကိုအမွန္တကယ္သက္သာရာရေစသည္။ အခ်ိန္မီႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေျဖက သူအလိုခ်င္ဆံုးအေျဖတစ္ခုမဟုတ္လား။
" ေနာက္မက်ခင္ အိမ္ျပန္ရမွာေပါ့ ဟန္ေနြ..... "
ထိုစကားတစ္ခြန္းကိုၾကားလိုက္တဲ့အခါ ေတြေဝေနတဲ့သူ႔စိတ္ေတြၾကည္လင္သြားသည္။
" ေငြ့ရည္မို..... ဒီတစ္ခါနင္ေျပာတဲ့စကားက လူသားအဆန္ဆံုးပဲ "
ရုတ္တရပ္ဆိုသလိုသူေပြ့ဖက္ကာ ေအာင့္သက္သက္ႏိုင္ေသာစကားတစ္ခြန္းကို မိုျဖစ္သူအားေျပာလိုက္သည္။ လ်င္ျမန္ေသာလႈပ္ရွားမႈတိုင္းက မိုျဖစ္သူကိုေၾကာင္တက္တက္က်န္ရစ္ေစေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြေလမွာလြင့္သလိုေပါ့ပါးေနတာသိသည္။ ရင္ထဲမွာသိုသိမ္းထားတဲ့အစိုင္အခဲတစ္ခုကို ယေန့မွစလို႔ေခ်ဖ်က္ပစ္ရမည္ဆိုတဲ့အေတြးက သူ႔ေျခလွမ္းတိုင္းကိုတက္ႂကြေစသည္။
အမုန္းႏွင့္အစပ်ိဳးေသာဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္က
အမုန္းခ်ည္းသက္သက္စခဲ့ျခင္းမဟုတ္
ေလျပည္လိုတိုးေဝ႔ွသြားတဲ့ခံစားခ်က္ေလးလည္း
မသိမသာေရာယွက္ခဲ့ဖူးမွာေပါ့။
.........................................................
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေတာင္မရပ္ဖူးတဲ့ေနရာစိမ္းမွာ ၿခံတစ္ၿခံလံုးကိုအေပၚစီးကေနရပ္ၾကၫ့္မိသည္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုညာလက္မွာကိုင္ရင္း ေလတလြင့္လြင့္တိုက္ေနတဲ့လိုက္ကာအား ေနာက္ခံထားကာသူမရပ္ေနသည္။ သံုးႏွစ္ခြဲေလာက္ေနတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ဤအိမ္ႀကီးထဲမွာ သူမမေရာက္ျဖစ္ေသာတစ္ေနရာေျပာပါဆိုလ်ွင္ ယခုရပ္ေနေသာေလသာေဆာင္ပင္ျဖစ္သည္။
" ဟယ္လို "
အေမွာင္ထုေတျြပၫ့္ေနတဲ့အျပင္ေလာကကို လကၤာသံုရပ္ၾကၫ့္ေနရင္း ဘယ္ဘက္လက္မွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ဖုန္းက တုန္ခါလာခဲ့ေလသည္။ ေအးစက္စက္ပင္အသံျပန္ျပဳလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္မွစကားသံကိုေစာင့္ဆိုင္းလိုက္သည္။ ကားမီးေရာင္ေတြတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ျမင္ရတဲ့ ၿခံျပင္လမ္းဆီကိုလွမ္းၾကၫ့္ေနမယ့္ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းေတြကေတာ့မေအးစက္ခဲ့ေခ်။
" မမေလးကားက လမ္းၾကားထဲဝင္လာေနပါၿပီ "
" အင္း မသိေစနဲ႔ "
လူသူျပတ္ေသာရပ္ကြက္ျဖစ္ေန၍ လမ္းၾကားတိုင္းမွာအေစာင့္ေတြတိတ္တဆိတ္ခ်ထားခဲ့သည္။ ထိုအေစာင့္ေတြရဲ့တာဝန္တစ္ခုက တစံုတစ္ေယာက္ျပန္လာမွာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနဖို႔ပင္။ အၿမဲတေစ အေနာက္ကေနကာကြယ္ဖို႔လႊတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ကားတစ္စီးကေတာ့ တစံုတစ္ေယာက္လံုၿခံဳေရးအတြက္ႁခြင္းခ်က္ျဖစ္သည္။
လက္ထဲကဖုန္းကိုလက္ရန္းေပၚတင္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွအၿပံဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္အတူ ေကာ္ဖီကိုအရသာခံကာတစ္ငံုေသာက္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနားေတ့ထားေသာေကာ္ဖီခြက္ေလးကို သိမ္ေမြ့စြာဖယ္ခြာလိုက္ေတာ့ လကၤာသံုရဲ့အၾကၫ့္ေတြက ၾကည္လင္ေနတဲ့ညေကာင္းကင္ဆီကိုေရာက္လို႔သြားသည္။ မိွန္ပ်ပ်ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ၾကယ္ေတြက ဤညအဖို႔ေတာ့စိတ္အားငယ္ေနသေယာင္ပင္။
ကဗ်ာဆန္လြန္းေနတာပဲ.....
ကိုယ့္အေတြးကိုကိုယ္ျပန္ရယ္ခ်င္လာကာ စိတ္ပ်က္စြာေခါင္းငံု႔လိုက္ရင္း ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွမိမိပံုရိပ္အားစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကၫ့္မိသည္။ ေကာ္ဖီရည္နက္နက္ထဲမွာ မာနႀကီးၿပီးေသြးေအးေသာအမ်ိဳးသမီးမဟုတ္သၫ့္ ေနာက္ထပ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေနရသည္။ အရာရာတိုင္းကိုအေလ်ွာ့ေပးလြန္း အရႈံးေပးလြန္းေနတဲ့ ေလွာင္ရယ္ခံလူတစ္ေယာက္ကို ထိုေကာ္ဖီရည္ထဲမွာေတြ့ေနျမင္ေနရေလသည္။
အလွမ္းအေတာ္ေဝးေသာၿခံတံခါးေရ႔ွမွာ ကားတစ္စီးကမီးေရာင္ဖြင့္ကာထိုးရပ္လာသည္။ ခဏအၾကာမွာ ၿခံတံခါးပြင့္သြားပံုရၿပီး ထိုကားေလးကၿခံထဲကိုေမာင္းဝင္လာကာ ပါကင္ထိုးေနက်ေနရာမွာရပ္တန႔္သြားေခ်သည္။ ၿပီးလ်ွင္ေတာ့ ထိုကားေလးထဲကသူဟာ အိမ္ရိွရာဆီကိုေလ်ွာက္လာေနၿပီး အိမ္ထဲကိုဝင္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အေသးစိတ္အလြတ္ရေနေသာလႈပ္ရွားမႈေတြကို မ်က္လံုးမိွတ္ရင္းနားစြင့္ေနလိုက္သည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာညေနခ်မ္းအခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလးေဝးလွေသာေျမျပင္က တစံုတစ္ေယာက္ရဲ့လႈပ္ရွားသံေတြကို နားပါးေနေသာလကၤာသံုအတြက္ အလြယ္တကူပင္အသံကိုၾကားႏိုင္ေပသည္။ ခက္ခက္ခဲခဲလက္ရည္ေသြးခံထားရတဲ့ ဓားတစ္လက္ျဖစ္ခဲ့ေသာသူအတြက္ ပံုမွန္ပတ္ဝန္းက်င္ကအသံေတြကို အာရံုစိုက္စရာမလိုဘဲေသခ်ာၾကားႏိုင္ျခင္းဟာ ထူးဆန္းေသာအေၾကာင္းအရာမဟုတ္ေလ။
ထူးဆန္းတာက မင္းကိုခ်စ္မိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ပါ.....
ေကာင္းကင္မွာၾကယ္ေတြေႂကြက်ေနတာကို ေခါင္းေမာ့ရင္းခပ္ေငးေငးၾကၫ့္ေနမိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကစေႂကြေနမွန္းမသိေသာ ၾကယ္အေရအတြက္ေတြကိုၾကၫ့္ၿပီး ကေလးဆန္စြာဆုမေတာင္းမိခဲ့။ ၾကယ္ေႂကြရင္ဆုေတာင္းျပၫ့္တယ္ဆိုတာ လကၤာသံုအတြက္မဟုတ္ခဲ့လို႔ ဘယ္ေသာအခါမွဆုမေတာင္းမိဖူးလို႔ဆိုရမည္။
ၾကယ္ေႂကြရင္ဆုေတာင္းျပၫ့္လို႔ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးက အေမျပန္လာပါလို႔ဆုေတာင္းဖူးခဲ့တယ္။ မိခင္အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ့လို႔ မ်က္ရည္ေတြတသြင္သြင္က်ေတာ့ ဖခင္ကေပ်ာ့ညံ့ရသလားဆိုၿပီး အေမွာင္ခန္းထဲပိတ္ထားေလရဲ့။ တစ္ရက္နဲ႔တစ္ညမွာ မ်က္ရည္မက်ရဲေတာ့တဲ့ကေလးမေလးက အသက္ဆယ့္ရွစ္ျပၫ့္ကာစ ဖခင္ဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ မ်က္ရည္မက်ရဲေတာ့ဘူး။ နားထဲအထပ္ထပ္ၾကားခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းက ေပ်ာ့ညံ့သူေတြသာမ်က္ရည္က်တာတဲ့။
ရက္စက္ခဲ့တယ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ အလြန႔္အလြန္ေသြးေအးသြားခဲ့တယ္။ ျမင္ျမင္သမ်ွရန္သူတိုင္းကိုသတ္ ေပးခဲ့တဲ့အမိန႔္တိုင္းဟာ သတ္ဆိုတဲ့စကားလံုးတစ္လံုးတည္း။ ရန္သူ႔လည္မ်ိဳကိုတရိရိလွီးျဖတ္လို႔ ရန္သူ႔လည္ေခ်ာင္းေသြးေတြေပၚျဖတ္ေလ်ွာက္ခဲ့တဲ့အထိ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလးကေန ရက္စက္သန္မာသြားလိုက္တာ။ ငယ္ဘဝေတြရဲ့မွတ္ဉာဏ္မွာလည္း ေသြးအနံ႔ေတြနဲ႔ေသြးေရာင္ေတြသာ ထင္ထင္ရွားရွားမွတ္မိခဲ့သည္။
အခ်ိန္တစ္ခုအၾကာမွာတည္ၿငိမ္သြားေပမဲ့ ရက္စက္လိုတဲ့စိတ္ေတြက မသိစိတ္ေတြထဲမွာကိန္းေအာင္းေနေသးသည္။ ေရႊဆူးႏွင္းရဲ့အႀကံျပဳခ်က္ေတြေၾကာင့္ စိတ္ကုထံုးခံယူထားေပမဲ့ ပကတိလူေကာင္းတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ေနေပ။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေၾကာက္ရြံ႔မိတဲ့အထိ ေသြးေအးရက္စက္တတ္တဲ့စိတ္ေတြက ကိုယ္ထဲကေနရုန္းထြက္ခ်င္ေနၾကသည္။ တားျမစ္ႏိုင္မယ့္ကုထံုးေတြကလည္း တဒဂၤအတြက္သာထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၾကေလသည္။
အရိုင္းစိတ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္က ခ်စ္တတ္လာတယ္ မ်က္ရည္က်တတ္လာတယ္ ႏြံ.....
" ဟန္နီ..... "
..........................................................
YOU ARE READING
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
