မနက္စာဝိုင္းေလးမွာ အသင့္ႏွပ္ေပးထားတဲ့ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ကို ဖုန္းေျပာရင္းေသာက္ေနတဲ့ လကၤာသံုမ်က္ႏွာကို ဟန္ေနြႏြံေငးေမာၾကၫ့္ေနသည္။ ဆင္စြယ္ေရာင္လက္ရွည္အပါးေလးကို စတိုင္အျဖဴေရာင္နဲ႔တြဲဝတ္ထားတာက လကၤာသံုကိုေငးေမာၾကၫ့္မိေစတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားလားလို႔ ဟန္ေနြႏြံေတြးမိသည္။
" ဟန္နီ ေတာ္ၿပီလား "
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သာေသာက္တတ္တဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ခြက္တဝက္ေတာင္မကုန္လို႔ ႏြံေမးလိုက္မိေတာ့ ခဏတာရပ္ၾကၫ့္ေနၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးလွၫ့္ထြက္သြားသည္။ သိပ္လွတဲ့အၿပံဳးရယ္လို႔ ႏြံစိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ေပးရင္း မနက္စာဝိုင္းကေနထကာ သူမေနာက္ေက်ာကိုညင္သာစြာ ထိေတြ့ဖက္ထားလိုက္သည္။
လွပလြန္းတဲ့လည္တိုင္ေလးကို ခပ္ဖြဖြထိကပ္လိုက္ၿပီး လည္ကုပ္သားေလးဆီ ဖြဖြေလးေရႊ့ကာနမ္းရိႈက္သည္။ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနတဲ့သူမခါးေလးမွာ ႏြံလက္အစံုက တင္းက်ပ္စြာေပြ့ဖက္ထားသည္။ မခို႔တရို႔ေစာင္းငဲ့ၾကၫ့္လာတဲ့ သူမမ်က္ႏွာေလးက သိပ္ကိုဗိသုကာလက္ရာေျမာက္ေလသည္။ လွပစြာထုဆစ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ေလးႏွယ့္ ႏွာတံစင္းစင္းလံုးလံုးေလး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြက အသားျဖဴဝင္းဝင္းေလးႏွင့္ေပါင္းစပ္ေသာ္ မွင္သက္မိန္းေမာရေစသည္။
" ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေမြးေန့ပါ ဟန္နီ..... "
အသက္ဆယ္ႏွစ္ကြာတဲ့အမ်ိဳးသမီးက ေမြးေန့ကိုလည္း ႏြံနဲ႔မိနစ္ပိုင္းမ်ွသာျခားေလသည္။ ရွစ္ရက္ေန့သန္းေခါင္ယံမတိုင္ခင္မွာ ႏြံေမြးဖြားလာသလို သန္းေခါင္ယံအလြန္ကိုးရက္ေန့သည္ သူမ၏ေမြးေန့ျဖစ္ေနေပသည္။ ေနာက္က်မွေမြးေန့ဆုေတာင္းလိုက္ေပမဲ့ ဝမ္းသာသြားပံုရတဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးက တကယ္ကိုေၾကာင္ငယ္ေလးႏွင့္တူလွသည္။
အင္းဆိုတဲ့အသံရယ္ ႏြံလက္ထဲရုန္းထြက္ကာ အေဝးေရာက္တဲ့အထိ မရပ္မနားလွမ္းသြားတဲ့ေနာက္ေက်ာေလးရယ္က ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့တံု႔ျပန္မႈေတြပင္။ ႏြံမွာေတာ့ ဝမ္းသာအားရျပန္ဖက္လိမ့္မည္ထင္ထားၿပီးမွ မထင္မွတ္တဲ့အျပဳအမူကိုတံု႔ျပန္လိုက္တဲ့သူမကို ေၾကာင္တက္တက္ရပ္ၾကၫ့္မိသည္။
" ဒါပဲလား ဟန္နီ !..... "
ႏြံအသံျမႇင့္ကာေမးလိုက္သၫ့္တိုင္ လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းကိုရပ္ရံုမွအပ ေက်ာေပးထားတဲ့ေက်ာျပင္ငယ္ေလးက လွၫ့္ၾကၫ့္လို႔မလာခဲ့ေပ။ အင္းဆိုေသာအသံသာျပဳျပီး လွၫ့္မၾကၫ့္စတမ္းထြက္သြားတဲ့ ေက်ာျပင္ငယ္ေလးကိုၾကၫ့္ရင္း ႏြံစိတ္ေတြကအစိုးမရသလိုျဖစ္လာသည္။
အရာရာမွာထက္ျမက္ၿပီး ရက္စက္ေသြးေအးလွတဲ့သူမက ဘာလွၫ့္ကြက္ေတြေရႊ့ေနျပန္တာလဲလို႔ ႏြံစိတ္ထဲမွာေတြးရင္း ေျခလွမ္းေတြအားမရပ္မနားတိုးလိုက္သည္။ မီလာေတာ့မယ့္ေက်ာျပင္ငယ္ကို ပခံုးကေနဆတ္ကနဲလွၫ့္ဆြဲေတာ့ ရီေဝေဝမ်က္ဝန္းေလးက ႏြံကိုၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။
ဘာသာစကားဆယ္မ်ိဳးေျပာတတ္ၿပီး အလုပ္ကိုေသသပ္စိစစ္စြာလုပ္တတ္တဲ့ ၿပီးျပည္စံုတဲ့သူမရဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ၿပိဳေတာ့မယ့္မိုးတိမ္လို မိႈင္းညို႔ညို႔ႏွင့္ရီေဝေနသည္။ စူးရျွပတ္သားတဲ့သူမမ်က္ဝန္းေတြက ခါတိုင္းေန့ေတြႏွင့္မတူဘဲ တျခားသူတစ္ေယာက္အလား ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းေတြအတိုင္းသားျမင္ေတြ့ေနရသည္။
" ဟန္နီ ရွင္ ! ရွင္ငိုေနတာလား "
" မဟုတ္ဘူး ေနမေကာင္းလို႔ပါ..... အာရံုစိုက္ဖို႔မလိုဘူး "
သူမပခံုးေပၚကႏြံလက္ကို ဖယ္ခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ေအးတိေအးစက္ၿပံဳးသြားတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးေနာက္ေက်ာေလးအား တင္းက်ပ္စြာထပ္ဖက္မိတဲ့ႏြံဟာ မေန့ညကတည္းက စိတ္မမွန္သလိုျဖစ္သြားလို႔ထင္ရဲ့။ သူမေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို ဘာလို႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္နားမလည္ေလာက္ေအာင္ သူမကိုႏြံဆံုးရႈံးရမွာေၾကာက္ေနသည္။
ျမင္ေနက်မ်က္ဝန္းေလးကိုစြဲလမ္းလို႔ ေနာက္ထပ္မျမင္ရေတာ့မွာကို ႏြံေတြးမိလို႔လား။ တကယ္ပဲ သူမေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ထြက္ေျပးသြားေတာ့မွာကို ႏြံစိုးရြံ႔ေနသလား မသိေတာ့ေပ။ လက္ရိွအေျခအေနမွာေတာ့ သူမခါးကိုတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားတဲ့ႏြံဟာ အျမင္ေတြေဝဝါးလာတဲ့အထိ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားတတ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
" မလကၤာသံု..... ကြၽန္မအနားကထြက္သြားဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွမစဉ္းစားပါနဲ႔..... ရွင့္မွာအရာအားလံုးဆံုးရႈံးသြားလည္း ကြၽန္မအနားမွာပဲဆက္ေနပါ..... ထားသြားဖို႔မစဉ္းစားပါနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ "
" ..... "
" ထြက္မသြားပါနဲ႔ မလကၤာသံု..... "
အသံတိတ္သာေနေနတဲ့ သူမရဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေလးက ႏြံရဲ့ညာလက္ကိုဆြဲယူၿပီး ပန္းသံုးပြင့္ပံုတက္တူးငယ္ေလးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္နမ္းရိႈက္လာသည္။ ထိရံုသာနမ္းလိုက္ျခင္းဆိုေပမဲ့ ႏြံလက္ေလးဆီမွေနြးေထြးမႈက အခ်ိန္ၾကာၾကာတည္ရိွေနသည္။
........................................................
မေလညာသုန္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟူေသာ ျဖဴေဖြးေနေသာအုတ္ဂူငယ္ေရ႔ွမွာ ဂႏၶမာပန္းအျဖဴပန္းစည္းကို အသာအယာခ်ေပးလိုက္သည္။ ေလတဟူးဟူးတိုက္ေနတာေၾကာင့္ ပါးလ်လ်အက်ႌကိုေလတိုးေနေပမဲ့ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာမ်က္ႏွာဟာ ဘာမွမျဖစ္သေယာင္ရပ္ေနႏိုင္သည္။
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မေလညာသုန္..... ေနာက္က်မွလာေတြ့မိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
ေျမပံုေလးထဲမွာလဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေလညာသုန္ဆိုေသာမိန္းကေလးကို သူမဒူးႏွစ္ဖက္ေထာက္ကာ ေတာင္းပန္စကားဆိုမိသည္။ အသစ္စက္စက္သတို႔သမီးကို မေတာ္တဆသတ္မိတဲ့အျပစ္က လြန္စြာႀကီးေလးေၾကာင္းသိပါသည္။ အျပစ္ဒဏ္မခံယူသၫ့္တိုင္ ေတာင္းပန္စကားကိုေတာ့ဆိုသင့္ေပမဲ့ သူမမာနေတြသာဖံုးလႊမ္းခဲ့သည္။
ကားတိုက္မႈႏွင့္အတူ အေမွာင္ဖံုးသြားတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုကို အလင္းျပန္ေပးခဲ့တဲ့အလႉရွင္မည္သူဆိုတာ မၾကာေသးခင္မွသိလိုက္ရတဲ့ေနာင္တဟာလည္း အလြန႔္အလြန္ဆိုးဝါးေလသည္။ ေနထိုင္လာတဲ့ဘဝတေလ်ွာက္မွာ ကိုယ္သတ္မိတဲ့သူဟာ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေနျခင္းက အေတာ္ေလးကိုဆိုးဝါးၿပီး ကသိကေအာက္ႏိုင္လွသည္။
ေျမပံုငယ္ေလးရဲ့မနီးမေဝးမွာထိုင္ရင္း ေလတလြင့္လြင့္တိုက္ခတ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ကို မ်က္လံုးမိွတ္ကာခံယူေနသည္။ ေကာင္းကင္တခြင္ျပာလြင္ေနၿပီး သာယာလွတဲ့ရာသီဥတုက သူမႏွင့္ေတာ့လားလားမ်ွမသက္ဆိုင္ခဲ့ျပန္ေခ်။
မ်က္လံုးကိုအသာအယာဖြင့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကသစ္ပင္မွာ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ေတးသီေနတာကို သူမမ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲေငးလိုက္မိသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြက အဟိတ္တိရစၧာန္မွာေတာင္မွရိွၾကသားလို႔ သူမစိတ္ကူးတၫ့္ရာေတြးရင္းၿပံဳးမိျပန္သည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာထိုင္ေနခဲ့ၿပီမို႔ ေျမမႈန္အနည္းငယ္ေပက်ံသြားတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္အက်ႌကိုခါရင္း သူမမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ဗလာက်င္းေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳေနဟန္က မ်က္ႏွာထက္ရိွအၿပံဳးတုတစ္ပြင့္ႏွင့္လိုက္ဖက္လွသည္။
" အျပစ္..... ဘယ္သူစလိုက္မိတဲ့အျပစ္လဲ "
ေလတိုးသံႏွင့္အတူ ခ်ိဳျမတဲ့အသံရွင္ေလးဟာ ေလဟာနယ္တစ္ေနရာကိုၾကၫ့္ရင္းေမးခြန္းထုတ္ေနသည္။ ၿပံဳးေတာ့မေယာင္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးက တစ္ခ်က္ေလးလြန႔္သြားရံုႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကသစ္ရြက္ေတြေႂကြက်ေပးရသည္။ သူမဟာသိပ္ကိုလွရက္လြန္းတဲ့ ရက္စက္တဲ့အလွနတ္ဘုရားမလို႔ေခၚတြင္ရမည္။
" ကံတရားကိုက ဆန္းၾကယ္မႈေတျြပၫ့္ေနခဲ့တာလား..... "
မ်က္လံုးေတြေခတၲအနားေပးကာေမွးမိွတ္လိုက္ၿပီး တဖန္ျပန္ဖြင့္လိုက္ေသာအခါမွာ ေအးစက္သြားေသာဟန္ကိုေပၚလြင္သြားေစသည္။ အင္မတန္ကိုရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေလတဲ့အရိပ္အေငြ့ကမွ လကၤာသံုဆိုတဲ့သူမအစစ္အမွန္ပံုစံျဖစ္သည္။ ႁခြင္းခ်က္တစ္ခုမွလြဲလ်ွင္ သူမဆိုတာ ရက္စက္ျခင္းကိုသရဖူသဖြယ္ေဆာင္းထားတဲ့ နတ္ဆိုးတစ္ပါးပင္။
............................................................
ဆြဲထားလ်က္ႏွင့္ထြက္သြားေသာေက်ာျပင္ ဖက္တြယ္ထားပါလ်က္ဖယ္ခ်ခဲ့ေသာလက္တစ္စံုက ႏြံကိုစိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သၫ့္တိုင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားတဲ့သူမဟာ တစ္ခါတရံအလြန္တရာေအးစက္လြန္းေပသည္။
" ဟန္နီ ျပန္လာၿပီလား..... ဘယ္သြားေန "
ဘာစကားမွမဆိုဘဲလွၫ့္ၾကၫ့္လာတဲ့ သူမမ်က္ဝန္းတစ္စံုေၾကာင့္ ေျပာလက္စစကားတို႔မွာ ႏြံႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာတင္ေပ်ာက္ရွသြားသည္။ ဆယ္စကၠန႔္စာအၾကၫ့္စူးစူးတို႔မွာလည္း ႏြံကိုတစ္ခုခုေျပာေနဟန္။
" စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ကားေမာင္းထြက္တာ..... နားေတာ့မယ္ ႏြံ "
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူမအခန္းရိွရာဆီတက္သြားတာကို ႏြံအထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကၫ့္ေနမိသည္။ ဧၫ့္ခန္းက်ယ္ႀကီးမွဆိုဖာမွာထိုင္ရင္း အေပၚထပ္ကအခန္းဆီကိုတက္သြားတဲ့ သူမရဲ့ေက်ာျပင္ငယ္ေလးကိုၾကၫ့္ၿပီး ႏြံအေနာက္ကလိုက္သြားဖို႔ထရပ္လိုက္သည္။
ေျခလွမ္းခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ သူမအနားကိုမေရာက္မခ်င္း ေလွကားထစ္မ်ားစြာကိုႏြံလိုက္တက္လာခဲ့သည္။ ေလွကားထစ္ရဲ့တစ္ေနရာမွာ သူမလက္ဖ်ားေလးကိုလွမ္းဆြဲမိေတာ့ ႏြံကိုလွၫ့္ၾကၫ့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စံုကို မျမင္ဖူးသလိုၾကၫ့္မိေလသည္။
" ဟန္နီ..... ရွင္ေနမေကာင္းဘူးလား "
ေမးခြန္းႏွင့္မသက္ဆိုင္ေသာအၿပံဳးတစ္ပြင့္က သူမမ်က္ႏွာထက္မွာပြင့္လန္းလာၿပီး ႏြံကိုၿပံဳးၿပံဳးေလးငံု႔ၾကၫ့္လာသည္။ ေလွကားႏွစ္ထစ္ျခားေနတဲ့ႏြံတို႔ၾကားမွာ ေလဟာနယ္ကေအးစက္ေနတယ္လို႔ ခံစားမိေနရျခင္းဟာ သူမမ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ သူမအၾကၫ့္ေတြကေအးစက္ေၾကာင္း ေသခ်ာေနခဲ့လို႔မ်ားလား။
" ဒီေန့ အေဖာ္မလုပ္ေပးေတာ့ဘူး "
လက္ကိုဆြဲဖယ္ကာထပ္ေက်ာေပးသြားေသာ ႏြံရဲ့သူမေလးက သာမန္ေန့ေတြႏွင့္မတူစြာေအးစက္စက္ႏိုင္ေနခဲ့သည္။ ေမြးေန့ကိုအတူျဖတ္သန္းေပးမည္လို႔ စဉ္းစားထားတဲ့စိတ္ကူးအေပ်ာ္ေတြကို မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ သူမအၾကၫ့္ေတြကသတ္ခ်သြားႏိုင္သည္။ သိပ္ကိုေသြးေအးလြန္းပါလားလို႔ ႏြံမယံုတဝက္ျဖင့္စိတ္ထဲေျပာရင္း ေလွကားထစ္မွမေရြ့ဘဲ ေက်ာက္ရုပ္လိုရပ္ေနမိေသးသည္။
" ဟန္နီ ရွင္ဒီလိုမလုပ္ရဘူးေလ "
တက္တူးငယ္ရိွေနေသာညာလက္မွာ အလိုလိုဆုပ္မိသြားသည္။ ႏြံစိတ္ထဲမွာခံျပင္းေနလ်က္ တစ္ခုခုကရင္ကိုပူေလာင္ေစသလိုပါ ဒြန္တြဲခံစားလိုက္ရသည္။
အရင္ကလည္းေအးစက္ေသာ ေနာင္လည္းေအးစက္ေနၿမဲဆိုေပမဲ့ ႏြံကိုျပဳမူသြားတဲ့သူမအမူအရာက ပံုမွန္အေျခအေနထက္ေအးစက္ေနခဲ့သည္။ တစ္လွမ္းခ်င္းတက္လာေသာေျခလွမ္းေတြမွာ တစံုတစ္ခုကိုစိုးထိတ္သေယာင္ ႏြံတုန္လႈပ္ေနမိသည္။
ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္
တံခါးကိုသံုးခ်က္အသာေခါက္လိုက္ၿပီး ႏြံလက္ကိုအသာရုပ္သိမ္းေတာ့ အခန္းတံခါးဖြင့္လာတဲ့သူမမ်က္ဝန္းႏွင့္ဆံုသြားခဲ့သည္။ ေအးစက္ေနဆဲအၾကၫ့္ေတြႏွင့္ ႏြံကိုၾကၫ့္ေနတဲ့သူမကို ခဏတာလ်စ္လ်ူရႈ႔ျခင္းအတြက္ အျပစ္ေပးခ်င္မိသည္။
" ပင္ပန္းေနၿပီ "
သို႔ေသာ္ ခပ္တိုးတိုးေလးထြက္လာေသာ သူမဆီမွစကားတစ္ခြန္းက ပိတ္သြားေသာတံခါးႏွင့္အၿပိဳင္ ႏြံစိတ္ကိုေလွာင္ပိတ္သြားမိေစသည္။ လွမ္းဆြဲဖို႔ေတာင္မမီလိုက္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ေအးစက္ေနသလဲလို႔ဆိုတဲ့အေမးဟာ ႏြံလည္ေခ်ာင္းထဲမွာတင္အသံတိတ္သြားခဲ့ရသည္။
နားမလည္ႏိုင္ေသာမ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ေတြကို ဖတ္တတ္ဖို႔အတြက္ ႏြံညံ့ဖ်င္းေနေသးသည္။ တစ္ခုခုကိုရည္ၫြန္းခ်င္ေနေသာ အသံတိတ္စကားသံေတြကိုနားစြင့္ဖို႔ ေလ့လာသင္ယူဖို႔လိုအပ္ေနေသးတာလား။ အတူေနလာေသာငါးႏွစ္အေတာအတြင္းမွာလည္း သူမစိတ္ကိုဖတ္တတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း ႏြံစိတ္ေတြတိမ္းေစာင္းသြားမိသည္မွာအခါခါ။
" ဟန္နီ..... တံခါးဖြင့္ေပးပါ "
တံခါးကိုဖြဖြေလးထုၿပီး ဟန္ေနြႏြံႏူးညံ့စြာေတာင္းဆိုမိသည္။ အခန္းထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္က်ေနတာလို႔မထင္ရက္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းထက္ကအၿပံဳးႏွင့္ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ အခန္းတံခါးကိုေက်ာေပးရင္းထိုင္ေနခဲ့သည္။ အခန္းက်ယ္ထဲမွစြန႔္ပစ္ခံႏွလံုးသားဟာ အသံတိတ္ကြဲအက္ေနေလရဲ့။
" အတိတ္ေတြသာမရိွခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ႏြံ..... "
အခန္းထဲကအသံခပ္တိုးတိုးဟာ အခန္းျပင္ကဟန္ေနြႏြံကိုၾကားသာေစပါသည္။ ခ်ိဳျမေနတဲ့အသံေလးက တသမတ္တည္းေျဖာင့္တန္းေနၿပီး နားစည္ကိုရိုက္ခတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဟန္ေနြႏြံတစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္သြားခဲ့သည္။
လကၤာသံုရဲ့စကားကရိုးရွင္းလြန္းေသာ္လည္း ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အဓိပၸါယ္ေတြသက္ေရာက္ေနသည္။ ေသြးေအးရက္စက္ၿပီးလွပလြန္းတဲ့ လကၤာသံုဆိုတဲ့သူမဟာ အလြန္စကားနည္းလြန္းသည္။ သို႔ေပမဲ့ အျပဳအမူေအးစက္စက္ႏွင့္ဆြဲေဆာင္မႈရိွၿပီး ဟန္ေနြႏြံျပဳမူသမ်ွကိုနာခံတတ္စၿမဲ။ ယခုကဲ့သို႔ ထူးဆန္းေသာစကားကိုလည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမ်ွမေျပာဖူးခဲ့ေပ။
" အတိတ္ေတြသာမရိွခဲ့ရင္..... "
ႏြံရဲ့အခ်စ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးက ဆက္လက္မေရရြတ္မိေတာ့ေခ်။ အေနာက္မွအခန္းတံခါးကိုသာေခါင္းမွီၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုပိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းကိုမေကြးခ်င္ေကြးခ်င္ၿပံဳးလိုက္ခဲ့သည္။
..........................................................
BẠN ĐANG ĐỌC
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Lãng mạnလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
