အခန္းထဲကထိုင္ခံုမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုဖြာရိႈက္ေနတဲ့ ဟန္ေနြႏြံႏႈတ္ခမ္းေတြက တည္တင္းလ်က္ရိွေနသည္။ နီျမန္းတဲ့ႏႈတ္ခမ္းနားကစီးကရက္ကို လက္ၾကားမွာၫွပ္ယူၿပီး ရိႈက္ထုတ္လိုက္တဲ့အခိုးအေငြ့မ်ားမွာ မ်က္ႏွာက်က္ဆီသို႔လြတ္လပ္စြာတက္သြားခဲ့သည္။
" အသက္မျပၫ့္ေသးလို႔တဲ့လား ဟန္နီ..... ရွင္က သိပ္အကဲခတ္ရခက္တာပဲ "
ဟန္ေနြႏြံခပ္ပါးပါးေလးၿပံဳးလိုက္ၿပီး စီးကရက္တစ္ဖြာရိႈက္ကာမီးၿငႇိမ္းလိုက္သည္။ ဝတ္ထားေသာညအိပ္ဝတ္စံုကို ခါးကေနႀကိဳးျဖည္ခ်ကာ အျပင္သြားရန္အတြက္ျပင္ဆင္ေနသည္။
သူမအနားကိုခ်ဉ္းကပ္ကတည္းက လိုေလေသးမရိွဂရုစိုက္ခံရမွာကို ႏြံတဝက္ႀကိဳေတြးၿပီးသားျဖစ္သည္။ ေတာင္းဆိုစရာမလိုပါဘဲ တန္ဖိုးႀကီးအသံုးအေဆာင္ေတြ ကားေတြကလက္ထဲအလိုလိုေရာက္လာသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ။
အခုဆို သူမအနားေရာက္ေနသည္မွာ သံုးလခန႔္ရိွေနခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ၾကာၾကာခ်ဉ္းကပ္စရာမလိုတဲ့ အလြန္လြယ္ကူလြန္းေသာပစ္မွတ္ေလးက ႏြံလက္ထဲကိုတစ္လအတြင္းသက္ဆင္းေလသတဲ့။ အျပင္မွာသိပ္ခက္ထန္လြန္းတဲ့သူမက သိပ္ကိုကစားရလြယ္လြန္းတာေတာ့ အံ့ၾသေလာက္စရာပင္။
တီရွပ္အျဖဴတစ္ထည္ကို အေပၚကအနက္ေရာင္လက္ရွည္တစ္ထည္ထပ္ဝတ္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျပင္ဆင္ကာ တန္ဖိုးျမင့္ကားေသာ့ကိုကိုင္ရင္း ဟန္ေနြႏြံေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာသည္။ စိတ္ရႈပ္စဖြယ္လူေတြေၾကာင့္ အာရံုနည္းနည္းေနာက္ရရံုမွအပ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ပိုင္ဆိုင္မႈက သာမန္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းမွာတင္ အေတာ္ေလးခမ္းနားပါသည္။
" ရွင္မွမခ်မ္းသာရင္ ဘယ္သူကခ်မ္းသာမွာလဲ ဟန္နီရယ္..... "
ခႏိုးခနဲ႔အၿပံဳးႏွင့္အတူ ေဘးဘီကိုအာရံုမရိွဘဲ ဟန္ေနြႏြံအျပင္သို႔ေရာက္ေအာင္ ဆက္ေလ်ွာက္ၿမဲေလ်ွာက္လိုက္သည္။ သာမန္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းေအာက္က အေတာ္အသင့္က်ယ္ဝန္းတဲ့ၿခံထဲကိုေရာက္ေတာ့ တသီးတသန႔္ထားရိွထားတဲ့ကားမ်ားထားရာေနရာဆီ ဟန္ေနြႏြံဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးေပးထားေသာ အနီေရာင္ၿပိဳင္ကားေရ႔ွေရာက္ေတာ့ အလ်ိဳလ်ိဳရိွေနၾကေသာသူမစီးေနက်ကားသံုးစီးေၾကာင့္ ဘာရယ္မဟုတ္မ်က္ခံုးပင့္လိုက္မိသည္။ အျပင္ကားေတြရပ္ရန္ေနရာ၌လည္း သူမလူေတြစီးေနက်ကားနံပါတ္ေတြက ငါးစီးေတာင္စီတန္းရပ္ထားသည္မို႔ ဟန္ေနြႏြံခဏေတာ့စိတ္ဝင္တစားၾကၫ့္ရင္း ကားဘီးကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းစလိွမ့္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေနရာကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုေကြးရံုၿပံဳးထားခဲ့သည္။
" ဟယ္လို..... မိုမို ငါတို႔အတန္းလစ္ရေအာင္ "
.............................................................
က်ယ္ဝန္းတဲ့အလုပ္ခန္းထဲမွာ အနက္ဝတ္ႏွင့္လူမ်ားက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ကိုစိတ္ပူစြာၾကၫ့္ေနၾကသည္။ ေဆးကုေနေသာဆရာဝန္မေလးက တည္တင္းစြာထိုင္ေနေသာေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူအား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လွမ္းေမာ့ၾကၫ့္ေနသည္။
အပ္က်သံပင္ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းက်ယ္ထဲမွာ အမွားလုပ္မိသူလိုဦးၫြတ္ထားၾကတဲ့ အနက္ဝတ္ႏွင့္လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပိုလို႔စိတ္မေကာင္းဟန္ေပၚလြင္ေနေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ့လက္က ပတ္တီးေဖြးေဖြးေတြရဲ့အေၾကာင္းအရင္းဟာ ၿပိဳင္ဘက္အဖြဲ႔လက္ထဲကေန သူတို႔လူေတြကိုသြားေရာက္ကယ္တင္ခဲ့လို႔ပင္။
" ေဆးရံုကဆင္းတာတစ္ႏွစ္ပဲရိွေသးတယ္..... ဒဏ္ရာရျပန္ၿပီလား ေခါင္းေဆာင္ "
ေသြးေတြထြက္လာတဲ့အထိ နာက်င္ဟန္မျပဘဲတိုက္ခိုက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူမိန္းကေလးအား ဆရာဝန္မေလးမွာမႏိုင္သလိုေျပာလာသည္။ ေဆးေသတၲာကိုေသခ်ာျပန္ပိတ္ၿပီး ဘာမ်ွမျဖစ္သလိုတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ေခါင္းေဆာင္ကို အနက္ဝတ္ႏွင့္လူမ်ားကေရာ ဆရာဝန္မေလးပါ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနၾကသည္။
ဘယ္ဘက္လက္ဆီမွပတ္တီးေၾကာင့္ လႈပ္ရွားရအဆင္မေျပသည္မွလြဲလ်ွင္ မ်က္ႏွာပင္မပ်က္ေသာသူမအား တကယ္ကိုလက္ေျမာက္သြားခ်င္သည္။ ေအးတိေအးစက္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ စိတ္ပူေနၾကေသာမ်က္လံုးေတြကို ပံုမွန္အေျခအေနလိုသာတံု႔ျပန္ေနသည္။
" ေခါင္းေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့လက္ကအရိုးအက္သြားတယ္..... ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူးဆိုရင္ စတီးရိုးထၫ့္ေပးရပါလိမ့္မယ္ "
" အင္း..... အခုမလိုေသးဘူးမလား "
ခပ္ေအးေအးသာတံု႔ျပန္ေသာမိန္းကေလးကို ဆရာဝန္မေလးမွာ ျပန္ေျပာဖို႔ရန္စကားေပ်ာက္ရွသြားရွာသည္။
" လကၤာ မေတာ္တဆျဖစ္ၿပီးကတည္းက "
" အင္း ဂရုစိုက္ေနမယ္ "
" မင္းတို႔ေတြလည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ျပန္လုပ္ၾကေတာ့ "
ဆရာဝန္မေလးစကားကို ေအးေဆးစြာျဖတ္ေျပာၿပီးေတာ့ တပၫ့္ျဖစ္သူေတြကိုအမိန႔္ေပးလိုက္ေသာသူမ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ားရိုင္းအဖြဲ႔၏ဘုရင္မ လကၤာသံု။
ႏႈတ္ဆိတ္ဆြံ႔အစြာက်န္ခဲ့ေသာဆရာဝန္မေလးကေတာ့ တပၫ့္ေတြေရ႔ွမွအရင္ထြက္သြားႏွင့္ေသာလကၤာသံုအား ခပ္ေငးေငးေလးၾကၫ့္ရင္းအခန္းထဲက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ လက္ဆြဲအိတ္ကိုေကာက္ယူကာ သက္ျပင္းဖြဖြႏွင့္အတူအခန္းျပင္သို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
" လက်ာ္ရွင္ သူတို႔ကိုေကာင္းေကာင္းသၿဂိဳဟ္ေပးလိုက္ "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ေခါင္းေဆာင္ "
ဆရာဝန္မေလးအျပင္ေရာက္လာေတာ့ လက္ေထာက္ႏွင့္စကားေျပာေနေသာ လကၤာသံုအားေတြ့ရသည္။ လက္ကပတ္တီးျဖဴျဖဴကိုသာအၾကၫ့္ေရာက္ေနေတာ့ လကၤာသံုလွၫ့္ၾကၫ့္ေနမွန္းလည္း သတိမထားမိခဲ့ေပ။
" ဆူးႏွင္း "
ခပ္တိုးတိုးေလး တကယ္ကိုခပ္တိုးတိုးေလးေခၚသံဟာ ေရႊဆူးႏွင္းဆိုေသာ ဆရာဝန္မေလးအား ရင္ခုန္ေအာင္ျပဳစားသြားသည္။ ၿပံဳးေယာင္သန္းသြားေသာ နီေထြးေထြးႏႈတ္ခမ္းေလးက အနားကိုေလ်ွာက္လာေသာသူမေၾကာင့္ ပိုမိုအသက္ဝင္ရျပန္သည္။
" လကၤာ..... ငါစိတ္ပူတယ္ နင္တစ္ခုခုထပ္မျဖစ္ေအာင္ေနပါ "
" အင္း စိတ္ပူေပးဖို႔မလိုပါဘူး "
မ်က္ႏွာအၿမဲတည္ေနေသာလကၤာသံုကို ေရႊဆူးႏွင္းအမွန္တကယ္စိတ္ပူရသည္။ တဇြတ္ထိုးဆန္ဆန္လုပ္ရပ္ႏွင့္ ေခါင္းမာတတ္တဲ့အက်င့္ေတြေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကိုစိုးမိသည္။ သို႔ေပမဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းရဲ့စိုးရိမ္စိတ္ေလးကို လကၤာသံုကမသိသလိုအၿမဲလ်စ္လ်ူရႈ႔တတ္ခဲ့သည္။
" အိမ္ျပန္မယ္ဆို လက်ာ္ရွင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ "
ထိုစကားတစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ ေက်ာခိုင္းလွၫ့္ထြက္သြားေသာသူကို ေရႊဆူးႏွင္းအၿပံဳးျဖင့္လွၫ့္ၾကၫ့္မိသည္။ ထို႔အတူ စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း ေမးမိခဲ့ေလသည္။
" အိမ္မျပန္ဘူးဆို နင္ကေပးေနမွာလား..... "
ေသြးေအးေသာေနာက္ေက်ာေလးက တံု႔ကနဲရပ္တန႔္သြားခဲ့သည္။ ဘာစကားမ်ွမဆိုေသာ္လည္း လကၤာသံုဟာတိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ေရႊဆူးႏွင္းကိုအေျဖျပန္ႏွင့္ေလသည္။
" လကၤာသံုက လကၤာသံုျဖစ္ေနမွာပဲ..... ဒါကိုငါေမ့သြားခဲ့တယ္ "
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားဆီကစသိကြၽမ္းခဲ့တဲ့ ေသြးေအးရက္စက္ေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ဖခင္ေတြကတဆင့္ရင္းႏွီးခဲ့ၿပီး သိကြၽမ္းခြင့္ရဖို႔အတြက္ ေရႊဆူးႏွင္းႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့မိန္းကေလးဟာ ထိုမ်ွေသြးေအးေသာေက်ာျပင္ငယ္ေလးသာျဖစ္သည္။
" ငါသြားၿပီေနာ္..... လက္ကိုမလႈပ္ရွားနဲ႔ဦး "
ေရႊဆူးႏွင္းတစ္ေယာက္ ေစာင္းငဲ့မၾကၫ့္လာေသာသူကို အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ညိတ္တာျမင္ရဖို႔ ထိုေနရာကမေရြ့ဘဲရပ္ေစာင့္ရတာလည္း အသားတက်ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
" အင္း..... ဂရုစိုက္ၿပီးျပန္ "
မထင္မွတ္လ်ွင္မထင္မွတ္သလို စကားႏွင့္ျပန္တံု႔ျပန္တဲ့အခါ အၿပံဳးေတြေဝဆာေနခဲ့ရတာလည္း ေရႊဆူးႏွင္းသာရိွလိမ့္မည္။ စိတ္ထဲမပါတဲ့စကားတစ္ခြန္းျဖစ္ပါေစ သူမႏႈတ္ဖ်ားကေနထြက္လာတဲ့စကားအခြန္းတိုင္းကို ေရႊဆူးႏွင္းတန္ဖိုးထားသည္။
အနားမွာဆြဲထားမွရယ္လို႔မသတ္မွတ္ဘူး
ၿပီးျပၫ့္စံုျခင္းဆိုတာကိုဘယ္လိုတိုင္းတာသလဲ
အခ်စ္ဆိုတာတကယ္ေတာ့အေဝးကၾကၫ့္ျခင္းတဲ့
အေဝးကၾကၫ့္ေနသမ်ွလွပေနမယ္လို႔ယံုၾကည္တယ္။
............................................................
အလုပ္စားပြဲမွာထိုင္ရင္း တကိုယ္တည္းတိတ္ဆိတ္ေနသၫ့္ လကၤာသံု။ ဘယ္ဘက္လက္မွဒဏ္ရာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္မရိွသလိုျဖစ္ေန၍ စိတ္ပ်က္သလိုငံု႔ၾကၫ့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ စည္းေနွာင္ထားသမ်ွကို တစ္ခုခ်င္းစီျဖည္ပစ္ေနသည္။
တစ္ခါတေလ မထင္မွတ္သလိုျပဳမူတတ္တဲ့သူမက အခုလည္းပတ္တီးတစ္လႊာသာခ်န္ၿပီး အကုန္ျဖည္ပစ္ေနတာကို ေရႊဆူးႏွင္းသာသိရင္တစ္ခုခုေတာ့ေျပာဦးမွာေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမစိတ္ႏွင့္သူမမို႔ မည္သူ႔ဆီကအခ်ဳပ္အေနွာင္ေတြကိုမ်ွလက္ခံမည္မဟုတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္းလိုက္ခ်ည္ေနွာင္ေနမည္မဟုတ္ေခ်။
" ေခါင္းေဆာင္ ေျပာစရာရိွ ! ေခါင္းေဆာင္ "
ထိုစဉ္ အလုပ္ခန္းထဲဝင္လာေသာလက်ာ္ရွင္မွာ အေရးတႀကီးေျပာမၫ့္စကားကေန သူ႔ေခါင္းေဆာင္၏လက္ကိုျမင္ၿပီး ေျပာမၫ့္စကားမ်ားတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
" ဘာေျပာစရာရိွလို႔လဲ "
ေအးစက္စြာထြက္ေပၚလာေသာစကားသံက လက်ာ္ရွင္ကိုၾကာၾကာေတြေဝေစဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ရဲ့လာရင္းကိစၥမွာ သူ႔ေခါင္းေဆာင္အတြက္အသက္တမ်ျွဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပင္။
" ေခါင္းေဆာင္..... မမေလးအခု အခုကလပ္မွာေရာက္ေနပါတယ္ "
ျပတ္သားေသာေခါင္းေဆာင္လက္ေအာက္မွာေနၿပီး တံု႔ဆိုင္းေနဖို႔မျဖစ္တဲ့အတြက္ လက်ာ္ရွင္အလ်င္အျမန္ေျပာျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ တည္တင္းကာပိုေသြးေအးသြားတဲ့ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ စားပြဲကိုလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အားျပဳကာ ေဒါသတႀကီးထရပ္ေလသည္။
လကၤာသံုတစ္ေယာက္ ဘယ္ေနရာမွာလဲဆိုတာကိုေတာင္မွ လက်ာ္ရွင္ကိုမေမးျမန္းေတာ့ဘဲ စိတ္ေစာလ်င္စြာထရပ္ၿပီး အေရ႔ွကေနအရင္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ အေတြ့အႀကံဳရင့္က်က္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လက်ာ္ရွင္ကေတာ့ သူ႔ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကေနလိုက္လာၿပီး လိုက္ပို႔ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနသည္။
" မမေလး တစ္ဖက္ကနဲ႔ရန္ျဖစ္ထားတယ္လို႔ ေကာင္ေလးေတြကေျပာပါတယ္ "
ေျခလွမ္းက်ဲေတြႏွင့္ဆင္းလာေသာလကၤာသံုေနာက္ လက်ာ္ရွင္ဖဝါးထပ္မကြာလိုက္လာၿပီး အေျခအေနကိုၾကၫ့္ကာစကားဆက္ရသည္။ တစ္ခ်က္ကေလးရပ္သြားေသာလကၤာသံုေၾကာင့္ လက်ာ္ရွင္မွာကိုယ္ရိွန္သတ္ရင္း လွၫ့္ၾကၫ့္လာမယ့္အၾကၫ့္ကို ျပန္ေျဖရွင္းဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနမိသည္။
" အကုန္ျဖဳတ္လိုက္..... "
ေကာင္ေလးလို႔သံုးႏႈန္းလိုက္သည္ႏွင့္ သူမတို႔ပိုင္ေသာကလပ္တစ္ခုခုတည္းမျွဖစ္ေၾကာင္း ေသြးေအးေအးလွၫ့္ၾကၫ့္လာေသာ လကၤာသံုမွာသိလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက်ာ္ရွင္ကိုအမိန႔္တစ္ခြန္းတည္းေပးလိုက္ၿပီး ကားအနက္တစ္စီး၏အေနာက္ခန္းကိုဝင္ထိုင္လိုက္ခဲ့သည္။
အိမ္ထဲကေနအိမ္အျပင္ထိတန္းစီေစာင့္ေနၾကတဲ့ အနက္ဝတ္ႏွင့္လူမ်ားကေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္စိတ္အေျခအေနကိုရိပ္စားမိ၍ တိတ္တဆိတ္ေနေနၾကသည္။ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ့အနီးကပ္လက္ေထာက္ေတာင္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနရၿပီဆိုကတည္းက အခုကိစၥကေပါ့ေသးေသးျဖစ္တန္လိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ စကားသံထဲမွာပါတဲ့မမေလးအသံုးအႏႈန္းက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ့စိတ္အေျခအေနကို ေကာင္းေကာင္းေဖာ္ျပေနသည္မဟုတ္လား။
" ဟိုကေလးမ ျပႆနာရွာျပန္ၿပီလား "
ခပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္ဟန္ႏွင့္လူမွ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ေလေတာ့ ေဘးနားမွလူေတြကႏႈတ္ခမ္းနားလက္ညိုးႏွင့္ပိတ္ျပၾကသည္။ ထိုလူေတြထဲမွတစ္ေယာက္ကလည္း ေလသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္တားျမစ္ျပန္သည္။
" မမေလးလို႔ေခၚေလ ေခါင္းေဆာင္သိသြားလိမ့္မယ္ "
အားလံုးကသက္ျပင္းကိုယ္စီခ်လိုက္ၿပီး ကိုယ္ဟန္မတ္မတ္ႏွင့္ျပန္ရပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မၾကာခင္တိုက္ခတ္ေတာ့မယ့္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းႀကီးတန္မဲ့စိုးရိမ္ေနၾကသည္ဆိုလ်ွင္။
..........................................................
ESTÁS LEYENDO
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
