ထမင္းစားခန္းေရ႔ွမွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး အေပၚထပ္ကအိပ္ခန္းဆီကိုဦးတည္ေနမယ့္ေက်ာျပင္ငယ္အား ျမင္ကြင္းမွာကြယ္သြားတဲ့အထိရပ္ေငးေနမိသည္။ မေတာင္းဆိုဖူးတဲ့လက္ေဆာင္ကို လက္ထဲထၫ့္သြားေပးတဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီကေန လိုအပ္ပါတယ္လို႔ႏြံေတာင္းဆိုခဲ့မိလို႔လား။ ထိုအမ်ိဳးသမီးအနား ႏြံစတင္ခ်ဉ္းကပ္ကတည္းက ယခုလိုေတြအလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ေပးမွာသိေပမဲ့ ႏြံတကယ္လိုအပ္တယ္လို႔မေတာင္းဆိုမိခဲ့တာကို ဘာလို႔မလိုအပ္ဘဲျဖၫ့္ဆည္းခ်င္ရသလဲ။
ေငြမက္လို႔ခ်ဉ္းကပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ဟန္နီ.....
မာနခပ္ပါးပါးရုန္းႂကြလာခဲ့တဲ့အတြက္ ရပ္တန႔္ေနတဲ့ႏြံေျခေထာက္အစံုကို စက္ႏိႈးလိုက္သကဲ့သို႔လ်င္ျမန္လာေစသည္။ မလိုအပ္ေသာပစၥည္းတစ္ခုကိုေတာ့ ထိုေနရာမွာတင္လႊတ္ခ်ခဲ့ကာ အနားမေပးေသာေျခလွမ္းေတြက သူမအခန္းေရ႔ွေရာက္တဲ့အထိေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
ေဒါက္ ေဒါက္ေဒါက္ !
ထိုအမ်ိဳးသမီးေလး၏အိပ္ခန္းေရ႔ွမွာရပ္ကာ အခန္းတံခါးအားလက္ဆစ္ျဖင့္ေခါက္လ်က္ ႏြံစိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ွာ့ထားမိသည္။ အသံျပန္မလာေသာအခန္းတံခါးေရ႔ွမွာ စိတ္ရွည္စြာေစာင့္ဆိုင္းရင္း ပြင့္လာမယ့္တံခါးေနာက္ကသူမမ်က္ႏွာကို ႏြံေမ်ွာ္လင့္တႀကီးရပ္ေစာင့္ခဲ့သည္။ ဘာအတြက္ေမ်ွာ္လင့္ေနမိသလဲဆိုတာ ႏြံကိုယ္တိုင္လည္းမေရမရာျဖစ္ေနသည္။
" ရွင္ တကယ္ပဲ !..... ဟန္နီ အထဲမွာရိွေနရင္ တံခါးဖြင့္သင့္ၿပီ "
ဟန္ေနြႏြံထိုသို႔ေျပာၿပီးေတာ့ လက္ျဖင့္တံခါးကိုတဒုန္းဒုန္းထုရင္း သူမထြက္လာေအာင္ေစာင့္ေနခ်ိန္ အေနာက္ကေနလူတစ္ေယာက္ဟာ ခပ္စူးစူးအၾကၫ့္ျဖင့္ရပ္ၾကၫ့္ေနေလသည္။ ထိုသူဟာ လကၤာသံုျဖစ္ၿပီး ဒဏ္ရာကအနာရိွန္ကိုေမ့ေလ်ာ့ကာ အေလာတႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ဟန္ေနြႏြံအား ရပ္ေငးၾကၫ့္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
" ဘာလုပ္ေနတာလဲ ? "
ဆတ္ကနဲလွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္ေသာ ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွအသံရွင္အား ေခတၲမ်ွေငးၾကၫ့္မိသည္။ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဟန္ေနြႏြံကိုၾကၫ့္ေနေသာလကၤာသံုကေတာ့ ဒဏ္ရာကနာတက္လာသျဖင့္ မ်က္ေမွာင္မသိမသာၾကဳတ္သြားသည္။
" ရွင္ဘာျဖစ္ ! "
မ်က္ႏွာကျဖဴေဖ်ာ့လ်က္ရိွေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ပူကာအနားသို႔တိုးကပ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ဟန႔္တားလိုက္ေသာ လကၤာသံုလက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္တို႔ဟာ ဟန္ေနြႏြံပခံုးထက္မွာရပ္တန႔္သြားခဲ့သည္။
" ဟန္နီ ! ရွင္ဘယ္အထိေခါင္းမာေနမွာလဲ..... စိတ္ပူရေအာင္လုပ္လိုက္ မာနေတြထိပါးလိုက္နဲ႔ အေတာ္ေလးမွေပ်ာ္ေနလား "
ပခံုးေပၚကလက္ေလးကိုခါခ်ၿပီး ဟန္ေနြႏြံေမးလိုက္ေတာ့ ခပ္ေတြေတြေလးၾကၫ့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းထက္ကအၿပံဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္မလိုက္ဖက္စြာရိွေနသည္။
" မလိုအပ္တာကိုေတာင္းဆိုမိလား လိုခ်င္ပါတယ္မေတာင္းဆိုရင္ အသာေနေလ ဟန္နီ..... ရွင္ခ်မ္းသာတာထုတ္ႂကြားဖို႔မလိုပါဘူး "
" ..... "
" ရွင့္ကိုယ္ရွင္က်ေတာ့ ဂရုမစိုက္ဘဲေလ်ွာက္သြားေနရေအာင္..... ဟန္နီ ရွင္ကဘာလဲ သံမဏိစက္ရုပ္လား "
" မလိုအပ္တာေတြမေတာင္းဆိုဘဲ လိုက္ေပးေနမယ့္အစား ! ရွင့္ကိုယ္ရွင္..... ပိုဂရုစိုက္မွေပါ့ ရွင္ကတကယ္ကိုရူးေအာင္လုပ္ေနတာပဲ "
ေျပာလိုရာေတြေျပာၿပီးသြားေသာဟန္ေနြႏြံဟာ လကၤာသံုအားတခဏမ်ွၾကၫ့္ကာ နံေဘးကေနျဖတ္သြားရန္ေျခလွမ္းေလသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာနားေထာင္ေပးၿပီးမွ နံေဘးကေနျဖတ္သြားမယ့္ဟန္ေနြႏြံလက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းေတြမွာေတာ့ ဒြိဟစိတ္ေတြလြန္ဆြဲေနရွာသည္။
" သာမန္ဘဝမဟုတ္ဘူး ႏြံ "
ဟန္ေနြႏြံညာလက္ဖဝါးကို လကၤာသံုဘယ္လက္ေလးျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေဘးခ်င္းယွဉ္ေသာအေနအထားျဖင့္ ႏွစ္ဦးသားရပ္ေနၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနရာမွထြက္လာေသာ လကၤာသံုစကားသံထဲမွာ ဆြဲထားလိုေသာစိတ္ႏွင့္ မဆြဲထားရက္ေသာစိတ္တို႔ဟာ ေဝခြဲမရႏိုင္ေအာင္စီးခ်င္းထိုးေနခဲ့ၾကသည္။
" မထိခိုက္ခင္ထြက္သြားလိုက္ပါ "
" ရွင္ေျပာခ်င္တာ ဒီစကားပဲဆိုမွေတာ့..... လက္ကိုဘာလို႔ဆြဲေနေသးတာလဲ ဟန္နီ "
..........................................................
အားေဆးခ်ိတ္ကာေဆးသြင္းေနရေသာ လကၤာသံုအား ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ပူဟန္ျဖင့္ၾကၫ့္မိသည္။ မေန့ညကဖုန္းဆက္ေနကတည္းက တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ေရႊဆူးႏွင္းသိလိုက္သည္။ ဒဏ္ရာကေကာင္းေကာင္းမသက္သာေသးဘဲ အလုပ္ေဇာကပ္ေနသၫ့္လကၤာသံုကို ဘယ္လိုစကားေတြႏွင့္ေဖ်ာင္းဖ်ရမည္လဲမသိေတာ့ေခ်။
" ေသြးအားနည္းေနတယ္ လကၤာ..... ငါေပးတဲ့ေဆးေတြလည္း နင္ေသခ်ာမေသာက္ဘူးလား ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာကလည္းေသြးျပန္ထြက္ေနတယ္..... နင္ကေလ "
ဆက္ေျပာမည္စဉ္းစားထားေပမဲ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးျပလာေသာအၿပံဳးတစ္ပြင့္မွာ ေရႊဆူးႏွင္းစကားသံေတြတိတ္ဆိတ္သြားရသည္။ စိတ္ပူေအာင္အၿမဲလုပ္တတ္ေသာ လကၤာသံုကို တစ္ခုခုထပ္ျဖစ္သြားမွာစိတ္ပူသည္။ ထိုအၿပံဳးေလးမျမင္ရေတာ့မွာကို ေရႊဆူးႏွင္းမေတြးဝံ့ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႔မိသည္။
" နင္အၿငိမ္မေနရင္ ငါအိပ္ေဆးေပးရလိမ့္မယ္ လကၤာ..... ငါဒီေလာက္ေျပာေနတာကို "
" ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
ခပ္တိုးတိုးေလးထြက္လာတဲ့စကားသံဟာ စိတ္ပူပန္ေနေသာေရႊဆူးႏွင္းအား ေျပာရန္စကားစမဲ့သြားေစခဲ့သည္။ နာက်င္ေနမွန္းသိသာေနလ်က္ ဘာမွမျဖစ္သလိုအိပ္စက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးမွာ ျဖဴေလ်ာ့ကာႏြမ္းလ်ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးရဲရဲေလးကပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ဒဏ္ရာအရိွန္ေၾကာင့္နာက်င္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ထဲကပူပန္မႈကိုလ်စ္လ်ူရႈ႔ကာ ေမွးစက္အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ေလၿပီျဖစ္သည္။
ငါ့မွာဘယ္သူမွမသိတဲ့ အျပစ္တစ္ခုကိုလုပ္ဖူးတယ္.....
အျပစ္ မည္သူမွမသိခဲ့ေသာအျပစ္တစ္ခုကို ေရႊဆူးႏွင္းလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအျပစ္ကိုက်ူးလြန္မိခဲ့တဲ့အခ်ိန္က မလုပ္သင့္တာမသိဘဲက်ူးလြန္မိတာမဟုတ္ခဲ့ေပ။ မလုပ္သင့္တဲ့အျပစ္တစ္ခုမွန္း သိသိလ်က္ႏွင့္က်ူးလြန္ခဲ့တဲ့အျပစ္ျဖစ္သည္။ အျပစ္ကိုက်ူးလြန္မိခဲ့လို႔ ေနာင္တရၿပီးအျပစ္ရိွသလိုျဖစ္ခဲ့သလားဆိုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကၫ့္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းေနာင္တမရခဲ့ဟုျပန္ေျဖခ်င္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ခန႔္က ေရႊဆူးႏွင္းအလုပ္ဝင္ေနတဲ့ေဆးရံုႀကီးဆီကို လူနာတင္ကားႏွစ္စီးေရာက္လာသည္။ ထိုေန့ေလးက မွတ္မွတ္ရရဆိုရလ်ွင္ ေရႊဆူးႏွင္းေမြးေန့ေလးမွာ လကၤာသံုကိုဖြင့္ေျပာဖို႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့ေန့ေလးျဖစ္သည္။ ေရႊဆူးႏွင္းညဂ်ူတီမရိွသၫ့္ရက္ႏွင့္တိုက္ဆိုင္တာမို႔ လကၤာသံုကိုလာႀကိဳဖို႔ဖုန္းဆက္ထားၿပီး ညစာအတူထြက္စားဖို႔ ေဆးရံုထဲကေနထြက္လာသၫ့္အခ်ိန္ပင္။
ဥၾသသံဆြဲကာဝင္လာတဲ့လူနာတင္ကားႏွစ္စီးေၾကာင့္ တာဝန္က်ဆရာမေတြေျပးလႊားေနၾကခ်ိန္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေရႊဆူးႏွင္းလည္း ထိုလူေတြၾကားေရာပါသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ အျမင္အာရံုထဲဝင္ေရာက္လာတဲ့ ေသြးသံတရဲရဲျမင္ကြင္းက ေလ်ွာက္လာေနတဲ့ေရႊဆူးႏွင္းေျခလွမ္းကိုရပ္တန႔္ခဲ့လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာစိုစြတ္ကာစီးက်ေနတဲ့ေသြးေတြ အက်ႌတစ္ထည္လံုးစိုနစ္ေနတဲ့ထိုေသြးေတြဟာ ေရႊဆူးႏွင္းႏွလံုးသားကိုဆုတ္ေျခပစ္ေနသည္။
" ေခါင္းေဆာင္ ! ေခါင္းေဆာင္ !!..... "
နားထဲမွာလက်ာ္ရွင္အသံေတာ့ၾကားေနရၿပီး နံေဘးကလူေတျြဖတ္တိုက္သြားတာသိေနေပမဲ့ အသက္ဝိညာဉ္မဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္လို ေရႊဆူးႏွင္းေသြးပ်က္စြာၾကၫ့္ေနမိသည္။ တြန္းလွည္းေပၚမွာပါလာေပမဲ့ အသက္မွရိွေသးရဲ့လားလို႔ ေရႊဆူးႏွင္းေျခာက္ျခားစြာႏွင့္ လကၤာသံုကိုလွမ္းၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။ စီနီယာဆရာဝန္ေတြေခၚေနသံကိုလည္း ေရႊဆူးႏွင္းနားထဲမွာၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ျဖင့္ လကၤာသံုတြန္းလွည္းနံေဘးကို ဘယ္အခ်ိန္ကလိုက္ပါလာမိတယ္မသိမိေခ်။
" ယာဉ္တိုက္မႈတဲ့ အေရးေပၚခြဲစိတ္မႈလုပ္မယ္..... ခြဲစိတ္ခန္းေတြအသင့္ျပင္ထား "
တာဝန္က်ေနသၫ့္စီနီယာအစ္မအသံကို ေရႊဆူးႏွင္းနားထဲၾကားလိုက္ရၿပီးခ်ိန္ တြန္းလွည္းေလးကိုဆြဲယူသြားခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြဲစိတ္ခန္းေတြဆီ ၿပိဳင္တူဝင္သြားၾကတဲ့မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္ကမည္သူမွန္းမသိေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္မွာေတာ့လကၤာသံုျဖစ္ေလသည္။
" ေသြး ေတြ "
ေသြးေတြႏွင့္မစိမ္းသက္ေသာဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းဟာ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္မွာေစးကပ္ေနတဲ့ေသြးေတြကိုၾကၫ့္ၿပီး အသိစိတ္မကပ္သလိုေရရြတ္မိသည္။ အိမ္ျပန္အဝတ္မလဲရေအာင္ ေဆးရံုမွာထားထားတဲ့အဝတ္အစားထဲကေန လကၤာသံုႏွင့္ေတြ့ဖို႔အတြက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေရြးဝတ္ထားတဲ့အက်ႌအျပာႏုေပၚမွာ အနီေရာင္ေတြေျပာင္းေနခဲ့သည္။
" ေသြးေတြ ဒါ လကၤာေသြးေတြလား "
" မ ~ မမေလး..... မမေလးဆူးႏွင္း သတိထားပါဦး "
ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုအေနာက္ကေနထိန္းကိုင္ကာ အသိျပန္ကပ္ေအာင္ေျပာလိုက္ေသာလက်ာ္ရွင္အသံဟာ စိုးရိမ္သံႏွင့္အတူစို႔နစ္ေနေလသည္။ အသိစိတ္မကပ္တကပ္အေနအထားႏွင့္ လက်ာ္ရွင္ကိုလွၫ့္ၾကၫ့္လိုက္တဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းမ်က္ဝန္းအိမ္မွာ က်ရခက္တဲ့မ်က္ရည္စေတြရိွေနသည္။
" သူဘယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာ !? ေန့လယ္ကပဲ ~ ေန့လယ္ကပဲဖုန္းေျပာလိုက္ေသးတာ "
ငိုလိုက္ဖို႔ခက္ခဲတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္ဝန္းေထာင့္ကေနလိမ့္ဆင္းလာေတာ့မွ ေရႊဆူးႏွင္းဆီမွစကားသံထြက္လာေတာ့သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကေသြးေတြကိုလည္း ေျခာက္ျခားစြာၾကၫ့္ၿပီး အသံမထြက္လာတဲ့စကားေတြကိုဆိုေနမိေသးသည္။
" လက်ာ္တို႔ဆီကထြက္လာၿပီး မမေလးကိုလာႀကိဳဖို႔လမ္းမွာ ~ အဲဒီလမ္းမွာ ကားႏွစ္စီးလိုက္လာတယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္ဖုန္းဆက္လာတယ္ "
" အဲဒါေၾကာင့္ မမေလးဆူးႏွင္းကို ႀကိဳေပးပါဆိုၿပီး ေခါင္းေဆာင္ကဖုန္းထဲကမွာတယ္ အဲဒါၿပီးေတာ့..... အဲဒါၿပီးေတာ့ ~~ "
ခဲရာခဲဆစ္ေျပာေနေသာလက်ာ္ရွင္မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ကိုမကာကြယ္လိုက္ရေလျခင္းဆိုတဲ့ ေနာင္တေတြကိုအတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ မ်က္သားေတြဟာလည္းနီရဲကာ မိန္းကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း မငိုဘဲေအာင့္အည္းထားတဲ့အသံျဖင့္ ေရႊဆူးႏွင္းကိုရွင္းျပေနသည္။
" အဲဒီ လူေတြ အကုန္လံုး ~ အရွင္မထားနဲ႔ "
ထိုသို႔ စကားသံေတျြပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္ သံုးနာရီမ်ွၾကာသြားခဲ့ေလသည္။ လက်ာ္ရွင္ႏွင့္အတူ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းေရ႔ွကခြဲစိတ္ခန္းတံခါးေတြဟာ အေနွးျပကြက္လိုပြင့္လာၾကသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပိဳင္တူထြက္လာၾကတဲ့ ဆရာဝန္ေတြဟာ သူတို႔တာဝန္ၿပီးဆံုးသြားၾကေပမဲ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းေနၾကေပ။
" လူနာရွင္ေတြကိုဆက္သြယ္ၿပီးၿပီလား "
ညာဘက္အခန္းကထြက္လာတဲ့စီနီယာဆရာဝန္က ေဘးမွဆရာမတစ္ေယာက္ကိုတိုးတိုးေလးေမးေနသည္။ လကၤာသံုကိုခြဲစိတ္ေပးတဲ့စီနီယာဆရာဝန္သည္လည္း ထိုနည္းတူစြာမ်က္ႏွာပ်က္ယြင္းေနေလသည္။
" ဒီကလူနာရွင္ထင္တယ္ "
" ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္ "
" လူနာရဲ့အေျခအေနဟာစိုးရိမ္ရပါတယ္ အသက္အႏၲရာယ္ကလြတ္လာေပမဲ့..... ဦးေခါင္းပိုင္းထိခိုက္မႈျပင္းထန္လို႔ အတြင္းမွာေသြးယိုစီးသြားတဲ့အတြက္ ကိုမာဝင္သြားႏိုင္ပါတယ္..... ၿပီးေတာ့ လက္ရိွမွာလူနာက ဖန္စေတြေၾကာင့္မ်က္ၾကည္လႊာကိုထိခိုက္သြားလို႔ အျမင္အာရံုဆံုးရႈံးေနပါတယ္ "
" ေခါင္း ! ဥကၠ႒ မ်က္လံုးက ျပန္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ~ ဘယ္ေတာ့ ~~ ဘယ္ေတာ့ ျပန္သတိရမွာလဲ ေဒါက္တာ "
" ဒါကေတာ့ လူနာကံေပၚမွာမူတည္လို႔ အတပ္ေျပာဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..... မ်က္လံုးကေတာ့ ကိုက္ညီတဲ့မ်က္ၾကည္လႊာအလႉ ရွင္ရရင္ ျပန္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္ "
" အခုခ်ိန္မွာ လူနာရဲ့အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေစာင့္ၾကၫ့္ရမွာမို႔လို႔ ကြၽန္မဘက္က ဘာမွေသခ်ာမေျပာျပႏိုင္ေသးပါဘူး..... အေကာင္းဆံုးေတာ့ႀကိဳးစားထားေပးပါတယ္..... ဒါဆိုသြားခြင့္ျပဳပါဦး "
ေမးဖို႔မဝံ့ေနတဲ့စကားေတြကို ထိုစီနီယာအစ္မႏွင့္ လက်ာ္ရွင္တို႔ေျပာၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကမ႓ာႀကီးပ်က္သုဉ္းသြားသလိုပင္။ အရာရာဟာေမွာင္မိႈင္းၿပီး အသံေတြမၾကားႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ထိုေနရာမွာပင္ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္ေနမိသည္။ ခြဲစိတ္ၿပီးေမ့ေျမာေနတဲ့လကၤာသံုက တြန္းလွည္းကုတင္နဲ႔ျပန္ထြက္လာတဲ့ျမင္ကြင္းဟာ ေရႊဆူးႏွင္းကိုပိုကမ႓ာပ်က္သြားေစခဲ့သည္။
အနားမွာဘယ္သူမွမရိွေတာ့ေပမဲ့ ထိုခြဲစိတ္ခန္းေရ႔ွကေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေရႊဆူးႏွင္းတစ္ေယာက္တည္းရပ္က်န္ေနခဲ့ၿပီး ငိုင္ငိုင္ႀကီးျဖစ္ေနခဲ့တာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားသည္။ ဆယ္မိနစ္လား ဆယ့္ငါးမိနစ္လားမမွတ္မိခဲ့သလို ထိုထက္ပိုေသာအခ်ိန္အတိုင္းအတာထိ ရပ္ေနခဲ့မိၿပီးမွ ေျပးသြားတာလား ေလ်ွာက္သြားတာလားလည္းမသဲကြဲခဲ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္က ျမတ္ႏိုးရတဲ့ကမ႓ာငယ္ေလးဟာ ေဆးရံုႀကီးထဲမွအေရးေပၚခန္းထဲမွာ ေမ့ေျမာေနခဲ့တာကိုသာမွတ္မိခဲ့သည္။
ဆယ့္ငါးရက္လံုးေမ့ေျမာၿပီးသတိရလာတဲ့မနက္ခင္းမွာ အျမင္ကြယ္ေနတဲ့နင့္ကိုျမင္ရတာ ငါဘယ္ေလာက္ရင္ေတြနာခဲ့ရသလဲ လကၤာရယ္။ စိတ္မာပါတယ္ဆိုတဲ့နင့္မ်က္ဝန္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြမ်ားစိုေနမလားဆိုၿပီး ငါေငးၾကၫ့္ရင္းတိတ္တိတ္ေလးငိုခဲ့ရတယ္။ နင္ကေတာ့ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာ ပတ္တီးေလးပတ္ထားတဲ့မ်က္ႏွာထက္မွာ အၿပံဳးပါးပါးဆင္ျမန္းျပေနတယ္။ တစ္မ်က္ႏွာလံုးမွာပတ္တီးနဲ႔လြတ္တာဆိုလို႔ နင့္ႏွာတံစင္းစင္းလံုးလံုးေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြသာရိွခဲ့တယ္။ ငါဘယ္ေလာက္ရင္ေတြနာရသလဲဆိုတာ ၿပံဳးျပေနတဲ့နင္ကေတာ့ ဘယ္သိခဲ့လိမ့္မွာလဲေလ။
" နင့္ဒဏ္ရာေတြကို ငါအစားယူလို႔ရရင္ငါယူခ်င္တယ္ လကၤာ..... ဒဏ္ရာေတြထပ္မရပါနဲ႔လား "
အားေဆးခ်ိတ္ထားတဲ့ထဲကို ေကာင္းစြာအိပ္ေပ်ာ္သြားေစမယ့္ေဆးအား ေရႊဆူးႏွင္းထိုးသြင္းထားသည္မို႔ ေကာင္းစြာအိပ္စက္ေနတဲ့လကၤာသံုကေတာ့ ထိုစကားေတြကိုမၾကားေနခဲ့ေပ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္တုန္းက ကိုမာမဝင္ခဲ့ဘဲျပန္သတိရလာေပးခဲ့လို႔ လကၤာသံုကိုစိတ္ထဲကေနေက်းဇူးတင္မိသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာမအိပ္စက္ခဲ့ေပမဲ့ လကၤာသံုထိခိုက္မႈဟာမေသးငယ္ခဲ့ေတာ့ ဦးေဏွာက္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက ပံုမွန္ကဲ့သို႔မျဖစ္ေနေလ။ အိပ္စက္ခ်ိန္မွာႏိုးၾကားစြာမရိွေတာ့ျခင္းက ထိုကားတိုက္မႈကရလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳးျဖစ္ခဲ့သည္။
အသက္မေသဘဲ အခ်ိန္ၾကာၾကာေမ့ေျမာေနျခင္းဆိုတဲ့ ဆိုးဝါးတဲ့အေျခအေနမျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သာမန္လူေတြအိပ္စက္ကာႏိုးလာသလိုေတာ့ လကၤာသံုဦးေဏွာက္ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုခ်က္ခ်င္းသတိမထားႏိုင္ေခ်။ ထိုလကၡဏာေတြကိုလည္း ေဆးရံုတက္ေနစဉ္အတြင္းမွာ ေရႊဆူးႏွင္းေရာ လကၤာသံုကိုယ္တိုင္ေရာသတိျပဳမိခဲ့ၾကသည္။
" နင့္လက္မွာေသြးစြန္းမ်ားလို႔ ေလာကႀကီးကအျပစ္ေပးတာလား..... ဒါဆိုရင္..... ဆရာဝန္ျဖစ္လ်က္ အမွားက်ူးလြန္တဲ့ငါက် ဘာလို႔အျပစ္မေပးၾကတာလဲ "
ေသပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ငါေသြးေအးေအးရပ္ၾကၫ့္ခဲ့မိတယ္.....
...........................................................
ESTÁS LEYENDO
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
