သူမတို႔ညစာစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေလသာေဆာင္မွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စီျဖင့္ထိုင္ရင္း ေမွာင္မည္းေနေသာညေကာင္းကင္အား ေမာ့ၾကည့္ကာေငးမိေနၾကသည္။ ေလျပည္ေတြတိုးေဝ႔ွသြားတိုင္း ေဆာင္း၏ေအးစိမ့္မႈကိုခံစားရေသးသျဖင့္ ေလသာေဆာင္မွာထိုင္စရာမပါဘဲ ေျခဆင္းထိုင္ေနၾကေသာေၾကာင့္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခ်မ္းေအးမႈကသိသိသာသာက်ီစယ္ေနသည္။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္က အေငြ့ေတြကုန္လုေအာင္ေအးစျပဳလာၿပီး တစ္ငံုေသာက္တိုင္းမွာ အေနြးဓာတ္ေလ်ာ့နည္းလာသည့္တိုင္ ေကာ္ဖီ၏မူလအရသာဟာေလးနက္ေနဆဲပင္။
ယခုဆိုလ်ွင္ သကၠရာဇ္၂၀၂၂ခုႏွစ္ဟာ သံုးလေက်ာ္ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီျဖစ္လို႔ တိတ္ဆိတ္စြာက်င္းပခဲ့ေသာလက္ထပ္ပြဲေလးကလည္း သံုးလဆိုေသာသက္တမ္းတစ္ခုသို႔ေရာက္ရိွခဲ့ၿပီ။ အရာအားလံုးေအးခ်မ္းစြာေက်ာ္ျဖတ္ေနၿပီး စိုးရိမ္စရာကိစၥတစ္ခုကလည္း ၿငိမ္သက္လ်က္ရိွေသးတာမို႔ သူမတို႔ဘဝေလးကိုရိုးရွင္းစြာျဖတ္သန္းျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္လက္သူႂကြယ္ရိွေရႊလက္စြပ္ေလးက လူႏွစ္ေယာက္ကိုတသားတည္းျဖစ္တည္ေစတဲ့ အမွတ္သညာေလးအျဖစ္ ဝင့္ႂကြားလ်က္ရိွသည္။
" ဟန္နီ..... အထဲဝင္ေတာ့မလား "
ညာဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဂရုတစိုက္ေလးေမးေနေသာမ်က္ႏွာကို သူမေသခ်ာေလးၾကည့္မိသည္။ ယခုထိတိုင္ ခ်စ္တယ္လို႔မေျပာျဖစ္ေသးေပမဲ့ ထိုလူသားကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည္ဆိုတာ သူမႏွလံုးသားကသိသည္။ အဆံုးအရႈံးမခံႏိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးထားရၿပီး လက္မလႊတ္ခ်င္ေသာပိုင္ဆိုင္မႈေလးက ဟန္ေနြႏြံဆိုေသာ ေကာင္မေလးသာပင္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲဟန္နီ ႏြံမ်က္ႏွာမွာတစ္ခုခုရိွေနလို႔လား..... "
သူ႔မ်က္ႏွာကိုျပန္စမ္းရင္း သူမကိုေမးလာေသာ ထိုေကာင္မေလးအား တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္စိေရ႔ွကပိုင္ဆိုင္မႈေလးကို တစ္ေန့က်ရင္ လက္လႊတ္လိုက္ရမွာေၾကာက္သည္။ မျမင္ရတဲ့အရာေတြအတြက္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ေဝးသြားမွာကို ေတြးမိတိုင္းနာက်င္ရသည္။ တစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ေသာဘဝကေန လူတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူရပ္တည္ေသာ မိသားစုဆိုတဲ့ဘဝေလးျဖစ္လာခ်ိန္မွာ သူမစိတ္ထဲေၾကာက္မိတဲ့အရာေတြမ်ားလာသည္။
ေနာက္လွည့္ဖို႔ခဲယဥ္းေသာလမ္းေပၚမွာ ေလ်ွာက္လွမ္းေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ေယာက္တည္းရွင္သန္ခ်ိန္က ေသဖို႔ကိုေနာက္မတြန္႔ခဲ့မိေခ်။ သူမအနားမွာ သူရိွလာေတာ့မွသာ ထိုေသျခင္းတရားကိုေၾကာက္ရြံ႔တတ္လာၿပီး ျပန္မဆံုႏိုင္ေအာင္ေဝးရမွာကို စိတ္ရဲ့အတြင္းနက္နက္ကေန တုန္လႈပ္တတ္လာခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကမ်က္စိေရ႔ွမွာရိွေနေပမဲ့ ေဝးကြာမႈကေနာက္ကြယ္မွာရိွေနမွာကို သူမေတြးမိလ်ွင္ ႏွလံုးသားေလးမွာနာက်င္ရသည္။
" ဟန္နီ..... ဘာလို႔လဲ ႏြံကိုၾကည့္ပဲၾကည့္ေနမလို႔လား "
သူ႔အသံေလးနားထဲဝင္လာမွ သူမမ်က္လႊာခ်ၿပီးအၾကည့္လႊဲျဖစ္သည္။ အျပစ္ေတြမ်ားခဲ့ေတာ့ ဆံုးရႈံးရမွာေၾကာက္လာတာ မဆန္းၾကယ္ေတာ့ေပ။ သူမလက္ရိွကိုပဲေတြးကာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေရ႔ွရႈၿပီးေနခ်င္ေတာ့သည္။
" ဇနီးမယားျဖစ္လာတာ အိပ္မက္လားလို႔ေတြးမိတယ္ "
တိမ္ၾကားထဲကထြက္ျပဴလာတဲ့ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းကၿပံဳးရင္းေျပာလာသည္။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုနံေဘးပို႔ၿပီး ေကာင္းကင္ႀကီးကိုၿငိမ္သက္စြာေငးၾကည့္ေနသည္။
" ညတိုင္းအတူရိွေနတာ အိပ္မက္လား ဟန္နီ..... "
ခပ္ညစ္ညစ္ကေလးေျပာလာတဲ့ ဟန္ေနြႏြံစကားလံုးေတြကို လကၤာသံုလွည့္ၾကည့္မိၿပီး ၿပံဳးျပေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုေငးေမာလိုက္သည္။ ေကာင္းကင္မွာၾကယ္တစ္စင္းေႂကြသြားၿပီး တိမ္ေတြတျဖည္းျဖည္းကင္းစင္လာကာ ညေလေအးေတြဟာေအးစိမ့္စြာတိုက္ခတ္လာသည္။ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားမွာရိွေနတဲ့ေလထုက ပူေနြးကာရင္ခုန္စရာေကာင္းေနၿပီး အၾကည့္ေတြထဲမွာေပ်ာ္ဝင္ေနၾကသည္။
ေနာက္ေတာ့ ေလသာေဆာင္ေလးကတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္စံုသာ အေဖာ္သဟဲျပဳရင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အၾကင္နာေတျြပည့္လ်ွံေနတဲ့အိပ္ခန္းထဲမွာ ေနြးေထြးလိႈက္ေမာျခင္းေတျြဖင့္ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ခ်စ္စကားေတြကိုေဖာ္ၫြန္းရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာအဝတ္ေတြေမွးစက္ကုန္သည္။ ႏူးညံ့ေသာသာယာမႈႏွင့္ ညင္သာေသာအထိအေတြ့ေတြဟာ အခ်စ္ေတျြပည့္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ လက္ခ်င္းယွက္ကာ တစ္ညတာကုန္ဆံုးခဲ့ေလသည္။
" ဟန္နီ "
အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ မ်က္ႏွာက်က္အားေငးေနတဲ့သူမကို ေဘးနားကေနသူေခၚလာ၍ အသာေလးလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဘာလဲဆိုေသာအၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကိုေမးလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုဖြဖြထိေတြ့ကာလာနမ္းသည္။
" ႏြံကိုခ်စ္တယ္လို႔ ဟန္နီေျပာတာၾကားခ်င္တယ္ "
ထိုစကားေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ သူမၾကည့္ေနလိုက္သည္။
" ခ်စ္တာကိုသိေပမဲ့..... ဟန္နီ႔ဆီကနားေထာင္ခ်င္တယ္ ဒီေန့အထိမၾကားဖူးေသးဘူးမဟုတ္လား "
" ကိုယ္ မင္းကို "
အသံတိတ္ေလးေငးၾကည့္ေနရင္း မ်က္ေတာင္ေလးခတ္မိသြားၿပီး ဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္ေနသည့္ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးက တျဖည္းျဖည္းလႈပ္ရွားလာသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔မည္ပံုဖြင့္ဟရမည္မသိေသာ ေသြးေအးသည့္လူတစ္ေယာက္မို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲကစကားသံဟာ လိုရာကိုမေရာက္လာဘဲ အနမ္းအျဖစ္သို႔သာေျပာင္းလဲသြားသည္။
ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္ ႏြံငယ္.....
...........................................................
အခ်ိန္ေတြဟာလ်င္ျမန္စြာကုန္ဆံုးလာခဲ့ၿပီး လက္ထပ္ထားခဲ့တဲ့ေန့ရက္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ငါးလဆိုေသာအတိုင္းအတာသို႔ေရာက္ရိွလာသည္။ ေန့ရက္ေတြတိုင္းကို ပံုမွန္အတိုင္းလည္ပတ္ရင္း ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းကိုမၾကားရေပမဲ့ ဟန္ေနြႏြံႏွလံုးသားကေနခံစားမိေပသည္။ ၿပီးျပည့္စံုေသာအမ်ိဳးသမီးေလးက လက္ထပ္ပြဲကိုသိုသိပ္စြာက်င္းပတာက သူကိုယ္တိုင္ရွာခဲ့တဲ့ျပႆနာေၾကာင့္ဆိုတာ မည္သူမွမေျပာဘဲသိသည္။ ထိုေၾကာင့္ အၿမဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရၿပီး သူ႔ကိုကာကြယ္ဖို႔ကိုသာ အၿမဲေတြးေပးေနတတ္တဲ့သူမကို တစ္ေန့ထက္တစ္ေန့ပိုတိုးလို႔ခ်စ္လာမိသည္။
အသက္အားျဖင့္ဆယ္ႏွစ္ကြာေသာ္လည္း အၿမဲတေစအေလ်ွာ့ေပးၿပီး ဟန္ေနြႏြံအႏိုင္ယူခဲ့သမ်ွကို နားလည္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုသူလည္းဆံုးရႈံးရမွာေၾကာက္သည္။ တစ္ႀကိမ္ဆံုးရႈံးခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ေနာက္ထပ္ႀကံဳေတြ့လာမွာကို သူအၿမဲေတြးေၾကာက္ေနသည္။ အကယ္၍သာဆိုတဲ့အေတြးဟာ သူ႔ကိုအၿမဲႏိွပ္စက္ေနခဲ့ၿပီး နာက်င္ေအာင္သာလုပ္ခဲ့မိလို႔လည္း အခ်ိန္တိုင္းေနာင္တရခဲ့သည္။ လက္လႊတ္လိုက္ရမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ကိုႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး အရင္ကလ်စ္လ်ူရႈ႔ခဲ့မိသမ်ွအခ်ိန္ေတြအစား သူပိုၿပီးဂရုစိုက္ကာခ်စ္ေပးမိသည္။ ေနာင္တေတြႏွင့္မက်န္ခ်င္သလို သိပ္ခ်စ္ရေသာထိုအမ်ိဳးသမီးကို မ်က္ကြယ္ရာ၌ လက္လႊတ္ရမွာမျဖစ္ခ်င္လို႔ မ်က္စိေအာက္ကေန သူအေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္လာသည္။
" ဟန္နီေရ ဟန္နီ..... အလုပ္ခဏရပ္ၿပီး မနက္စာစားရေအာင္ "
ေအာက္ထပ္ကဧည့္ခန္းမွာ အလုပ္လုပ္လ်က္ရိွေသာသူမကိုလွမ္းေခၚၿပီး စိတ္မရွည္စြာပင္ မနက္စာျပင္ထားတာကို ဧည့္ခန္းစားပြဲေရ႔ွအထိ သူယူလာခဲ့ေလသည္။ ဧည့္ခန္းမွာသူမလက္ေထာက္ေတြႏွင့္ ပရဝဏ္အေၾကာင္းအရာေျပာေနရင္းကေန ပါးစပ္ထဲအေရာက္ခြံ႔လာေသာေပါင္မုန္႔ကို ေမာ့ၾကည့္ကာစားေပးလိုက္သည္။
" ႏြံ ဟိုနားမွာအလုပ္လုပ္ေနမယ္..... လိုတာရိွရင္ေခၚလိုက္ေနာ္ "
ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ကိုပါးစပ္မွာကိုက္ထားရင္း လကၤာသံုေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ကာ လက္ျဖင့္ကိုင္ၿပီးမနက္စာဆက္စားေနသည္။ ေသြးပန္းနီႏွင့္ လက်ာ္ရွင္ကေတာ့ ျမင္ရတာရိုးအီေနၿပီျဖစ္လို႔ ဘာမွမေတြ့မျမင္သလိုသာ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနၾကသည္။ ထမင္းစားခန္းဘက္ထြက္သြားေသာ ဟန္ေနြႏြံအား လကၤာသံုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္းၿပံဳးမိသည္။ သူကိုယ္တိုင္အလုပ္မ်ားေနသည့္တိုင္ မနက္စာျပင္ေပးဖို႔မေမ့မေလ်ာ့ရိွၿပီး မနက္စာစားဖို႔လည္းတိုက္တြန္းတတ္ေသးသည္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္လ်ွင္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုဆည္းမႈေတာင္ ဘာလိုလိုႏွင့္ ခုနစ္ႏွစ္ရိွသြားခဲ့ၿပီ။
ရွည္လ်ားတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုက မေန့တစ္ေန့ကလိုသာခံစားရၿပီး အတိတ္ေတြကလည္း ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လ်ွင္ျမင္ရတဲ့လမ္းေလးလို ျပန္စဥ္းစားတိုင္းအမွတ္ရေစသည္။ အခ်ိန္ေတြဟာလ်င္ျမန္စြာလည္ပတ္လာၿပီး ရာသီေတြအလီလီေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရင္း ခုနစ္ႏွစ္ဆိုေသာႏွစ္ကာလေတြမွာ နာက်င္စရာလည္းရိွခဲ့သလို ခြဲခြာျခင္းလည္းရိွခဲ့ၾကသည္။ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္လက္တကမ္းမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္အတူႀကံဳေတြ့ဖူးၿပီး ေက်ာခိုင္းကာေနခဲ့ၾကတဲ့အခိုက္အတန္႔ေတြလည္းရိွခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ထိုအရာေတြကအတိတ္ျဖစ္သြားခဲ့ေပမဲ့ ျပန္စဥ္းစားတိုင္း အသစ္တဖန္လတ္ဆတ္လာသည္။
" ဟန္နီ..... ႏြံေျပာစရာရိွလို႔ "
ညေနသို႔ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီးအက်ႌဝတ္ေနေသာ လကၤာသံုအနားကိုေရာက္လာၿပီး ဟန္ေနြႏြံၾကယ္သီးတပ္ေပးေနသည္။ အျဖဴေရာင္အက်ႌေပၚက ၾကယ္သီးသံုးလံုးကို ေသခ်ာတပ္ေပးၿပီးသြားေတာ့ ငံု႔မိုးၾကည့္ေနတဲ့လကၤာသံုကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္။ တစ္ခုခုကိုအေလးအနက္ထားေျပာလိုသည့္ ဟန္ေနြႏြံမ်က္ဝန္းကိုအကဲခတ္ရင္း သူစေျပာလာမည္အားေစာင့္ဆိုင္းလိုက္သည္။
" ႏြံ ပရဝဏ္ထဲဝင္လိုက္ၿပီ ဟန္နီ..... "
မၾကာေသးခင္က လက်ာ္ရွင္ေျပာျပထားလို႔ လကၤာသံုသိထားၿပီးၿပီျဖစ္သည္။ ပရဝဏ္ထဲဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အေၾကာင္းႏွင့္ သတင္းေရာင္းဝယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြကိုပါ လိုက္စည္းရံုးထားတဲ့အေၾကာင္းကို အကုန္သိထားခဲ့သည္။ မသိသလိုေနေပးခဲ့တာက သူကိုယ္တိုင္ေျပာလာမည့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေပးျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔လုပ္ႏိုင္စြမ္းကိုလည္းယံုၾကည္လို႔ပင္။
" ႏြံစီစဥ္ထားတာနည္းနည္းၾကာၿပီ ေသခ်ာေတာ့မွ ဟန္နီကိုေျပာျပခ်င္လို႔ေလ..... အဲဒါ အခုမွေျပာျပျဖစ္တာ "
ဟန္ေနြႏြံေျပာျပေနတာကိုနားေထာင္ၿပီး လကၤာသံုႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးၿပံဳးကာ အိပ္ရာဘက္ကိုလက္အသာဆြဲၿပီး ဦးေဆာင္ကာေခၚလာသည္။
" ဒီမွာထိုင္ၿပီးေျပာျပ "
အိပ္ရာေပၚ၌ လကၤာသံုအရင္ေျခခ်ိတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနေသာဟန္ေနြႏြံအား လက္ကေနဆြဲကာထိုင္ခ်ေစလိုက္သည္။ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ကလည္း ၾကည္လင္ကာႏူးညံ့ေနၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ယံုၾကည္ေလးစားေၾကာင္းလည္းျမင္သာေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဟန္ေနြႏြံရင္ထဲလႈပ္ခတ္သြားၿပီး ၾကည္ႏူးျခင္းေတြေၾကာင့္ ေခါင္းေလးငံု႔ကာၿပံဳးသြားမိသည္။
" ႏြံရဲ့မိန္းမက ဒါကိုလည္းသိထားတယ္မလား..... "
ဟန္ေနြႏြံဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေသာအခ်က္က သူဘာလုပ္လုပ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနေပးၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာေစာင့္ၾကည့္တတ္သည့္အေၾကာင္းပင္။ ဆိုးျခင္းေကာင္းျခင္းမွန္သမ်ွကို သူမကအကုန္သိႏွင့္ေနခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ေျပာျပလာမည့္အခ်ိန္ထိ သူမေစာင့္ဆိုင္းေပးတတ္သည္။ သူေျပာလာမည့္စကားကိုသာ ယံုၾကည္စြာနားေထာင္ေပးၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွႀကိဳသိေသာကိစၥကို ထုတ္မေမးတတ္ခဲ့ေပ။
" ဟန္နီဘာလို႔မေမးခဲ့တာလဲ "
ထိုသို႔ေမးေတာ့ လကၤာသံုကၿပံဳးျပသည္။
" မင္းေျပာတာပဲၾကားခ်င္လို႔ "
" ဟန္နီေမးလည္း ႏြံေျပာျပတာပဲေလ..... ေမးလိုက္လို႔ရတာကို "
လကၤာသံုေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
" မင္းလိုလိုလားလားေျပာျပတာပဲ ကိုယ္ၾကားခ်င္တာ "
" အခုလည္း မင္းေျပာျပတာကိုပဲနားေထာင္ခ်င္တယ္ မင္းႀကိဳးစားထားတာကိုယ္သိခ်င္တယ္ "
ႏွလံုးသားထဲလိႈင္းထလာတဲ့ၾကည္ႏူးမႈေတြက ေနြးေထြးမႈေတျြပည့္လ်ွံေနကာ တစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီးထသြားရသည္။ ေလးနက္ကာၾကည္လင္တဲ့မ်က္ဝန္းကို ဟန္ေနြႏြံစိတ္လႈပ္ရွားစြာၾကည့္ရင္း လက္ေတြကအလိုလိုပင္ဖက္တြယ္မိေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္ဆီကေန ယံုၾကည္ေပးခံရတဲ့ခံစားခ်က္က တျခားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့မသိေပမဲ့ ဟန္ေနြႏြံအတြက္ေတာ့ေနြးေထြးလြန္းလွသည္။ အမွန္တရားကိုႀကိဳသိထားသည့္တိုင္ ကိုယ့္စကားကိုသာယံုၾကည္ေပးတဲ့လူတစ္ေယာက္က ႏံုအေနလို႔မဟုတ္ဘဲ အရာရာကိုမ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္တဲ့အထိ ခ်စ္တတ္သည္ဆိုတာနားလည္လိုက္သည္။
" ရွင္ကဟာ "
မခ်ိတင္ကဲေျပာလိုက္ရင္း သူမခါးေလးကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ကာ ပခံုးေလးေပၚသူမ်က္ႏွာအပ္မိသည္။
" ေက်းဇူးပါ ဟန္နီ..... ႏြံ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ႏြံစကားကိုသာနားေထာင္ေပးခဲ့လို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
" အမွားေတြေရာ အမွန္ေတြေရာကို ဟန္နီလက္ခံေပးခဲ့လို႔ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..... ဒီေန့အထိ ႏြံကို "
စကားသံေတြကတိုးတိမ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး သြယ္လ်တဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ အသာအယာပင့္ယူထားတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ မ်က္ဝန္းကိုေမွးစင္းေစရင္း အနမ္းေတြကိုညင္သာစြာခံယူေနေလသည္။ ေက်းဇူးအခါခါတင္ေနတဲ့စကားသံဟာ အနမ္းတစ္ပြင့္ေအာက္မွာတိတ္ဆိတ္ခဲ့ကာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့အလွတရားဆီကေန မသိမသာဦးေဆာင္တာကိုခံလိုက္ရရွာသည္။ ညေကာင္းကင္၌ ၾကယ္ေတြစံုလင္ကာလွပေနၿပီး ၾကည္လင္ေသာေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ေလယာဥ္တစ္စင္းပ်ံသန္းေနခဲ့သည္။
...........................................................
လိႈင္းပုတ္သံေတြဆူညံေနတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ဆီသို႔ စံုတြဲတစ္တြဲကယွဥ္တြဲကာလမ္းေလ်ွာက္လာေနသည္။ အေဝးကိုလွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ အျပာေရာင္အနားသတ္ထားသည့္ပင္လယ္ကို ေသခ်ာျမင္ေတြ့ရမည္ျဖစ္သည္။ တိမ္ေတြစုဖြဲ႔ေနေသာေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွာ ပင္လယ္စင္ေရာ္ေတြဝဲပ်ံေနၿပီး ေနေရာင္ဟာခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အေနြးေပးလ်က္ရိွသည္။
ေနြဥတု၏မနက္ခင္းအလြန္မို႔ ေနရိွန္ကပူေနြးေနြးရိွလွေပမဲ့ ပင္လယ္ေလေအးကတိုက္ခတ္ေနတာျဖစ္လို႔ ထင္သေလာက္လည္းအပူဒဏ္ကိုမခံစားရေပ။ ေအာက္ေျခကသဲေသာင္ျပင္ကလည္း ပူသည္လို႔ခံစားရရံုသာျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းေလ်ွာက္ရတာအဆင္ေျပေနသည္။ နံေဘးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ ေအးခ်မ္းစြာရိွေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးက ႏူးညံ့စြာၿပံဳးျပလာတာမို႔ သူလည္းအလိုလိုၿပံဳးမိလ်က္သားျဖစ္သည္။
" ဟန္နီ "
ထိုနာမ္စားလွလွေလးကိုေခၚလိုက္လ်ွင္ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စံုက သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္လာၿပီး အၿပံဳးႏုႏုေလးေပးကာ အၾကည့္ျပန္လႊဲသြားသည္။ ေအးစက္တဲ့အလွတရားေလးက ဟန္ေနြႏြံရင္ကိုျပဳစားႏိုင္စြမ္းရိွေနဆဲမို႔ ေက်နပ္သေဘာက်စြာၿပံဳးလိုက္မိသည္။
" မနက္ျဖန္ဆို ႏြံတို႔လက္ထပ္ခဲ့တာတစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္..... အခ်ိန္ေတြကုန္တာျမန္လိုက္တာ "
အလုပ္ေတြခပ္ပါးပါးသာရိွေတာ့လို႔ ပရဝဏ္ႏွင့္စံအိမ္ကိုသာေန့စဥ္သြားလာရင္း အားလပ္ရက္ေလးရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ပင္လယ္ဘက္သို႔ထြက္လာျဖစ္ၾကသည္။ ေလထုကလတ္ဆတ္ေအးျမေနတဲ့အတြက္ စိတ္ေတြဟာလြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနၿပီး တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလညင္းေတြကလည္း သူမတို႔အဝတ္အစားေတြကို တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေအာင္တိုးေဝ႔ွေနေလသည္။
" ဘာလိုလိုနဲ႔ ႏြံတို႔ေတာင္အသက္ႀကီးလာခဲ့တာပဲ..... "
ဟန္ေနြႏြံမ်က္ႏွာေလးကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး အင္းလို႔ခပ္တိုးတိုးဆိုရင္း လက္ကိုဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္ကာ အေရ႔ွသို႔လကၤာသံုဆက္ေလ်ွာက္လွမ္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေလ်ွာက္တဲ့လမ္းဟာ အေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ေျခရာေတြအား လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔မဟုတ္ဘဲ မေရာက္ရိွေသးတဲ့ေနရာကိုဆက္ေလ်ွာက္လွမ္းဖို႔သာပင္။ ေလေတြတိုးတိုက္လိုက္တိုင္းမွာ ပင္လယ္ရဲ့ရနံ႔ကိုခံစားမိေနၿပီး အသက္ရွင္သန္ရျခင္းရဲ့အဓိပၸါယ္မွန္ကိုလည္း ေသခ်ာေလးနားလည္ခံစားမိလာသည္။
" ဟန္နီက ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္မဟုတ္ေတာ့သလို ႏြံကလည္း..... ခပ္ဆိုးဆိုး ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး "
" ရွစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မွာပဲ "
လကၤာသံုစကားသံေလးကိုနားေထာင္ၿပီး ေဘးတိုက္ေလးျမင္ရေသာမ်က္ႏွာေလးကို ဟန္ေနြႏြံလွည့္ၾကည့္မိသည္။ ၂၀၁၅ကေန ၂၀၂၃အထိ သူမႏွင့္အတူရိွလာခဲ့ကာ နာက်င္ဝမ္းနည္းစရာေတြေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဖူးစာႀကိဳးေလးကိုအတိအလင္းခ်ည္ေနွာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ တေလာကလံုးသိဖို႔မလိုအပ္ဘဲ သူမႏွင့္သူသာသိဖို႔လံုေလာက္တဲ့ လက္ထပ္ျခင္းေလးျဖစ္တည္လာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မည္ပင္။ ၿမဲျမံစြာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေလးကို ဘယ္လိုအရာကေနွာင့္ယွက္လာလ်ွင္ေတာင္ သူကေတာ့မလြတ္သြားေအာင္ဆြဲထားမည္။
ရွင္ကသိပ္ခ်စ္ရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးပါ ဟန္နီ.....
မနက္ျဖန္ဆိုသည့္အရာက ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မည္လဲဆိုတာ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွမသိႏိုင္လို႔ ပစၥုပၸန္ကာလေလးမွာအေကာင္းဆံုးေနထိုင္ခ်င္သည္။ တစ္မိနစ္တစ္စကၠန္႔တိုင္းမွာ ကမ႓ာေပၚကလူသားေတြဟာ ေမြးဖြားလာၾကသလို ေသဆံုးသြားတာလည္းရိွၾကလို႔ ဘာလို႔မ်ားမာနေတြထားၿပီး အခ်စ္ကိုမ်က္ကြယ္ျပဳေနၾကဦးမွာလဲ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကခ်စ္ေနလ်ွင္ အေဝးဆံုးကိုအၿပိဳင္တြန္းဖယ္ၾကမည့္အစား အတၲေတြဖယ္ၿပီးခ်စ္ေနၾကတာပိုေကာင္းမြန္သည္။
" ဟိုးအေဝးက အနားသတ္မ်ဥ္းေလးကိုျမင္လား ဟန္နီ..... ဘယ္ေလာက္လွလိုက္လဲ "
ပင္လယ္ကိုမ်က္ႏွာမူကာရပ္လိုက္ၾကၿပီး အေဝးတစ္ေနရာကိုၾကည့္ကာေျပာလာေသာ ဟန္ေနြႏြံအား လကၤာသံုတစ္ခ်က္ေလးၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကႏူးညံ့စြာၿပံဳးသြားသည္။ မ်က္စိေရ႔ွကျမင္ကြင္းေလးက ပင္လယ္ထက္ပိုလွပေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လကၤာသံု၏အျမင္အာရံုအလံုးစံုတို႔ဟာ အေရ႔ွတည့္တည့္မွပင္လယ္ကေနေသြဖည္လာသည္။
" အင္း သိပ္လွတယ္ "
" တိမ္ေတြသာမရိွေနဘူးဆိုရင္ ေကာင္းကင္နဲ႔ပင္လယ္က တသားတည္းလို႔ထင္ရတယ္ေနာ္ "
ထိုသို႔ေငးၾကည့္ေနျခင္းမွာ ျမတ္ႏိုးရတဲ့စကားသံေလးက ႏူးညံ့ေအးျမစြာနားထဲဝင္လာလ်ွင္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကမသိလိုက္ဘဲေကြးၫြတ္မိသည္။ စြဲလမ္းရေသာသက္ရိွႏြံငယ္ေလးက သံသရာအဆက္ဆက္မရုန္းထြက္ခ်င္ေအာင္ ယခုကတည္းကခ်ဳပ္ေနွာင္ထားခဲ့ၿပီထင္သည္။ ဒုစရိုက္ေလာကမွာဝါရင့္ခဲ့ေပမဲ့ ေမတၲာေရးမွာေတာ့ သူမအမွန္တကယ္ဝါႏုေနေသးသည္။
" ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္လွသားပဲ..... ႏြံ ပင္လယ္ကိုအခုမွေသခ်ာျမင္ဖူးတာ "
" အင္း "
ႏွာတံျမင့္ျမင့္ေလးကိုေငးၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေလးသူမအသံျပဳလိုက္သည္။ တေလာကလံုးမွာရိွသမ်ွအရာေတြက မ်က္စိေရ႔ွကသက္ရိွႏြံငယ္ထက္ ဘယ္အရာမွစိတ္ဝင္စားစရာမရိွေနေခ်။ သူ႔အသံကိုနားေထာင္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရျခင္းသာလ်ွင္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းျဖစ္ေနသည္။
" ဒါပထမဆံုးပဲ..... "
ခ်စ္ျခင္းေမတၲာေတြထံုလႊမ္းတဲ့မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုဟာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာဆံုဆည္းသြားကာ အၾကည့္ေတြကေလးနက္စြာပင္ အသံတိတ္စကားဖလွယ္ေနၾကသည္။ တိမ္ေတြေအာက္မွာပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ငွက္ေတြဟာ အသံစံုျမည္ကာျမဴးတူးေနၾကၿပီး ပင္လယ္လိႈင္းသံေတြအထက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအေတာင္ျဖန္႔လ်က္ရိွသည္။
ျပာလြင္ကာေတာက္ပေသာေကာင္းကင္ႀကီးက ဤေန့အဖို႔ေတာ့အလြန္ကိုလွပလြန္းၿပီး ေနေရာင္ျခည္ကပင္ခပ္ေနြးေနြးေလးျဖာက်ေနေတာ့သည္။ သဲေသာင္ျဖဴလြလြကိုဆန္တက္လာတဲ့ ေရလိႈင္းေလးေတြကလည္း ညင္သာစြာထိေတြ့နားခိုၿပီး ပင္လယ္ႀကီးဆီျပန္လည္ဆင္းသက္ၾကသည္။ သဘာဝအလွအပေတြကေျပာေသာ တီးတိုးစကားသံေတြကိုေတာ့ ေလျပည္ေလညင္းေတြကေဆာင္ယူကာ လူႏွစ္ကိုယ္ၾကားမွထိေတြ့ျဖတ္တိုက္ေပးသြားသည္။
" ဟန္နီကိုခ်စ္တယ္ ဟန္နီိ..... ဟန္နီအေၾကာင္းေတြးရံုနဲ႔ ဒီပင္လယ္ႀကီးလိုပဲ ႏြံႏွလံုးသားကလိႈင္းထလာတယ္ "
" အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႔လည္းရတယ္ စကားတစ္လံုးနဲ႔လည္းလံုေလာက္တယ္ ဟန္နီကႏြံစိတ္ကိုဒီလိုကိုင္ခ်ဳပ္ထားႏိုင္တာ..... "
" မင္းစကားတတ္လာတယ္ "
မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုေငးၾကည့္ၿပီး ဟန္ေနြႏြံသေဘာတက်ၿပံဳးကာ ေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္ညိတ္မိသည္။ မျငင္းဆန္ပါဘူး ထိုအမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုးသားကစိတ္လိုလက္ရေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြက အျပင္ကိုပြင့္ထြက္လာခဲ့တာ။ သိပ္လွတဲ့ျဖစ္တည္မႈေလးက သူ႔အနားကေနမထြက္သြားေတာ့မွာေသခ်ာလို႔ စိတ္ေတြေပ်ာ္ရႊင္ရသည္ကအမွန္။
" ဟန္နီနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စကားတတ္လာတာေလ..... "
အံ့အားသင့္သလိုၾကည့္ၿပီး အၿပံဳးေသးေသးေလးကို လကၤာသံုၿပံဳးလိုက္သည္။
" ကိုယ္စကားေျပာမေကာင္းပါဘူး "
" ဟုတ္တယ္ ေရခဲတံုးႀကီးရဲ့..... ရွင့္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ကြၽန္မစကားတတ္လာတာ "
" ရွင့္လိုေအးတိေအးစက္ကိုအတုယူရင္ ကြၽန္မေရခဲေတာင္ႀကီးျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ "
ထိုသို႔တည့္တိုးေျပာလာမည္မထင္၍ ရုတ္တရပ္မို႔မွင္သက္ေနရင္းကေန မွတ္ခ်က္ေကာင္းေလးေၾကာင့္ လကၤာသံုေက်နပ္စြာၿပံဳးရယ္မိခဲ့သည္။ တေမ်ွာ္တေခၚျမင္ရေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးႏွင့္ပင္လယ္ျပာတို႔က လွပစြာအနားသတ္ေပါင္းစပ္ထားသလိုမ်ိဳး မတူညီေသာသူမတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ဘဝတစ္ခုကိုေပါင္းစပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေလျပည္ညင္းေတြကေျပာေသာ ခ်စ္စကားေလးေတြဟာ ေလထဲတြင္ပ်ံ့ႏွံ႔ကာ ေနေရာင္ျခည္ကဲ့သို႔အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ေနြးေထြးရေလသည္။
...........................................................
ВИ ЧИТАЄТЕ
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Романтикаလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
