အိပ္ရာကႏိုးထလာသည္ႏွင့္ တစံုတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုျမင္ရၿပီး အခ်စ္ေတျြဖင့္လွပေနလိမ့္မည္လို႔ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ဟန္ေနြႏြံမသိတတ္ခဲ့ဘူး။ ယခုလိုေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကို ကိုယ္တိုင္ကလက္ႏွင့္ဖ်က္ဆီးေနခဲ့ၿပီး မ်က္လံုးတစ္စံုက အမွန္တရားေတြကိုကြယ္ဝွက္ထားခဲ့သည္။ မိုက္မဲျခင္းကိုအမွန္လို႔ယူဆရင္း ေနြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုကို အႀကိမ္ႀကိမ္ပုတ္ခ်မိခဲ့တဲ့သူက ေနာင္တေတြကိုျပင္ဆင္ခြင့္ရေသးတာဟာ သူမရဲ့ႏွလံုးသားကလက္သင့္ခံလို႔သာျဖစ္ႏိုင္သည္။
အရာအားလံုးဟာ ေမွာင္မိုက္တဲ့အသိတရားကေနအစျပဳခဲ့ေပမဲ့ မေဖာ္ျပတတ္တဲ့သူမရဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ သူ႔ႏွလံုးသားထဲကစကားသံကို ေသခ်ာနားလည္သြားခဲ့ရသည္။ ခ်စ္တယ္လို႔မဖြင့္ဟတတ္ေသာ သူမရဲ့ပံုစံေလးက ေအးစက္စက္ဆန္ေနခဲ့ေပမဲ့လည္း ထိုသို႔မေဖာ္ျပေသာေနာက္ကြယ္ေလးမွာ ေနြးေထြးေသာအခ်စ္တစ္ခုကိုခံစားမိေစခဲ့သည္။ တျခားသူေတြအျမင္မွာ မုန္းတီးစရာလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလ်ွင္ေတာင္ သူ႔အတြက္ေတာ့ သူမကအခ်စ္ရဆံုးလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေလာကလံုးႏွင့္ေက်ာခိုင္းရမည္ဆိုလည္း သူမလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူအားလံုးကိုအတူရင္ဆိုင္လိုက္မည္။
" ကိုယ့္ကိုဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ "
မ်က္လံုးမိွတ္ထားရင္းေတာင္ လူတစ္ေယာက္အျပဳအမူကိုသိႏိုင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးေလးရယ္လို႔ေတြးၿပီး ဟန္ေနြႏြံသေဘာက်စြာပင္ ပါးေလးကိုထိကပ္နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။ အျပာေရာင္ေသြးေၾကာေတြ ခပ္ေရးေရးယွက္သန္းေနတဲ့ပါးျပင္ေလးကို ယခုမွေသခ်ာၾကည့္မိတဲ့အတြက္ မ်က္ေတာင္မခတ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။
" ဟန္နီကလွလို႔ေလ ကမ႓ာေပၚမွာ ဒီအမ်ိဳးသမီးေလာက္လွတဲ့သူရိွပါ့မလားလို႔ အင္း..... ႏြံေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ "
လကၤာသံု ႏႈတ္ခမ္းေလးေကြးရံု သေဘာတက်ၿပံဳးသြားသည္။
" စဥ္းစားလို႔ရၿပီလား "
" ဟင္အင္း..... ဘယ္လိုစဥ္းစား စဥ္းစား အေျဖမထြက္ဘူး "
" ဟန္နီကသာအလွဆံုးျဖစ္ေနတယ္ ေဒၚလကၤာသံုဆိုတဲ့..... ႏြံရဲ့ဟန္နီကသာ ႏြံ႔မ်က္လံုးထဲမွာအလွေလးျဖစ္ေနတာ "
မ်က္လံုးမိွတ္ထားေသာ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ စကားတတ္လြန္းေသာေကာင္မေလးကို ေသခ်ာမၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ မ်က္ႏွာေရ႔ွမွာၿပံဳးျပေနၿပီးေတာ့ ပါးကိုလာနမ္းေနတာက ကေလးဆိုးေလးႏွင့္မတူဘဲ အလြန္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာပဲ။ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ လည္တိုင္ကိုဆြဲယူကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုထိေတြ့နမ္းရိႈက္ရင္း မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ျဖင့္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
" မခ်ီးမႊမ္းလြန္းဘူးလား "
" တကယ္ဆို အခုထက္ပိုခ်ီးမႊမ္းခ်င္ေသးတာ ဟန္နီကတကယ္အလွေလးမို႔ေလ "
" ဒဏ္ရာေတြ အမာရြတ္ေတြနဲ႔ေလ ကိုယ္ကသာမန္လူပါပဲ "
မွန္သည္ သူမ၏ေက်ာျပင္ႏွင့္ ဖံုးကြယ္ထားေသာေနရာေတြမွာ ေသနတ္ထိမွန္ဖူးတဲ့ဒဏ္ရာေဟာင္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ရာေရးေရးေတြရိွသည္။ သို႔ေပမဲ့ အက်ည္းတန္စရာမေကာင္းဘဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သတၲိရိွကာရဲရင့္ခဲ့ေသာျပယုဂ္လို႔ ဟန္ေနြႏြံေတာ့ယူဆသည္။ ထိုဒဏ္ရာေတြတိုင္းက သူမရွင္သန္ျဖတ္သန္းလာတဲ့ဘဝကိုေဖာ္ျပၿပီး ေသျခင္းကိုအံတုကာ သူ႔ေရ႔ွကိုေရာက္လာေပးခဲ့တဲ့ အမွတ္အသားေလးလို႔သာျမင္သည္။
" ႏြံအတြက္ေတာ့ အလွတရားေတြလို႔ပဲျမင္တယ္ ဟန္နီ..... "
ဝဲဘက္ရင္အံုနားကိုဖြဖြေလးထိကပ္ၿပီး အနမ္းတစ္ပြင့္ကိုသူေပးရင္း သူမမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ကာ မ်က္ဝန္းခ်င္းအၾကည့္ဆံုမိသည္။ နားလည္ရခက္ေသာ ေအးစက္စက္အမ်ိဳးသမီးေလးက ေသြးေအးရက္စက္တဲ့လူသတ္သမားတစ္ေယာက္ဆိုေပမဲ့ စိတ္ေလးကႏူးညံ့တတ္မွန္းသူသိသည္။ အကယ္၍ မႏူးညံ့တတ္ခဲ့လ်ွင္ေတာင္ သူကေတာ့ဆက္ခ်စ္ေနမွာျဖစ္လို႔ သူမက်ူးလြန္တဲ့အမွားတိုင္းကို သူလိုက္မွားေပးမိမွာပင္။
" တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္တိုင္း ဝမ္းနည္းရေပမဲ့..... ႏြံဂုဏ္လည္းယူတယ္ "
" တျခားသူအတြက္ရြံမုန္းစရာႀကီးျဖစ္ေနေပမဲ့ ႏြံကေတာ့နည္းနည္းမွမခံစားရဘူး..... ဟန္နီရဲ့လက္တြဲေဖာ္ျဖစ္ရတာကို ႏြံေက်နပ္တယ္ "
" လိုက္ၿပီးမွားေနေတာ့တာပဲ ကိုယ့္အေမွာင္ျခမ္းကိုသိေရာသိရဲ့လား "
အေမွာင္ျခမ္းတဲ့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္တိုင္းမွာ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ဖံုးကြယ္ထားတတ္ၾကတဲ့ စိတ္ရဲ့အေမွာင္ျခမ္းဆိုတာရိွသည္။ လကၤာသံုဆီကအေမွာင္ျခမ္းက လူတစ္ေယာက္ကို လိုတာထက္ရက္စက္စြာသတ္ပစ္ၿပီး မေသမရွင္အေနအထားအား ၾကည့္ရတာႏွစ္သက္ျခင္းပင္။ ထိုအေမွာင္ျခမ္းဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းကႀကီးထြားလာတာျဖစ္လို႔ စိတ္ကုထံုးကလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရံုသာတတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
သူကေတာ့ သူမမ်က္ႏွာကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပလာခဲ့ကာ ေခါင္းကိုညင္သာစြာညိတ္ျပေနသည္။ နားလည္သည္ဆိုေသာမ်က္ဝန္းက ဘယ္အထိသိနားလည္လိမ့္မည္မသိေသာ္လည္း သူမ၏ဆိုးရြားစြာရက္စက္တဲ့မေကာင္းသတင္းက ဤေလာကမွာက်င္လည္သူတိုင္း အရိပ္အႁမြက္ေတာ့ၾကားဖူးၾကလိမ့္မည္သာ။ သတင္းေရာင္းဝယ္ေရးမိသားစုအေနျဖင့္ သူ႔ဖခင္ကလည္းေျပာျပထားမွာအေသအခ်ာမို႔ မ်က္ျမင္ေတြ့ရိွတဲ့အခါ သူမအေမွာင္ျခမ္းက လ်ိဳ႕ဝွက္အပ္စရာမဟုတ္မွန္းနားလည္လိုက္သည္။
" ဘယ္ေလာက္နားလည္လဲ ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ရက္စက္တဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ "
" ရႉး..... ဘာမွဆက္မေျပာနဲ႔ ဟန္နီ "
သူမေျပာလက္စစကားကို လက္ညိုးႏွင့္ဖိကပ္ၿပီး သူေခါင္းခါရင္းတားျမစ္သည္။ သိစရာမလိုေသာအေမွာင္ျခမ္းအား သူစိတ္ဝင္စားေနမည္မဟုတ္ေပ။ သူမဘယ္ေလာက္ပင္ဆိုးသြမ္းပါေစ သူဆက္၍ခ်စ္ေနမည္။
" ဟန္နီ႔ဆီကအေမွာင္ျခမ္းကို ဟန္နီ႔ႏွလံုးသားေလာက္ ႏြံစိတ္မဝင္စားဘူး..... "
" ႏြံ ဟန္နီ႔ကိုယံုၾကည္တယ္..... ဒီအရာေတြအားလံုးကလည္း ဟန္နီျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အရာေတြမွမဟုတ္တာ "
လကၤာသံု ခပ္ေရးေရးသာၿပံဳးျပႏိုင္ၿပီး ဟန္ေနြႏြံကိုတင္းက်ပ္စြာဖက္လိုက္မိသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုတာ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးမွန္းနားလည္ေစဖို႔ သူမလိုလူတစ္ေယာက္ရင္ထဲထည့္ေပးခဲ့တဲ့ ဒီလူသားေလးကိုခ်စ္သည္။ ႏႈတ္ကေနမဖြင့္ေျပာတတ္ေပမဲ့ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့သူမဘဝထဲကို အနမ္းတစ္ပြင့္ႏွင့္တိုးဝင္လာခ်ိန္မွစလို႔ ရင္ခုန္သံေတြစတင္ႏိုးထလာခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆိုတာကိုခံစားမိလာမွ သန္မာျပတ္သားခဲ့တဲ့သူမစိတ္ေတြက ႏူးညံ့ေတြေဝတတ္လာၿပီး သူႏွင့္ပတ္သက္လ်ွင္ အရႈံးဆိုတာလက္သင့္ခံတတ္လာသည္။
မင္းနဲ႔မွခ်စ္တတ္လာတာပါ ႏြံ.....
............................................................
ဘဝ၏တစ္ေန့တာက ဂိုဏ္းကိုဦးေဆာင္ရေသာအခ်ိန္မွစလို႔ အလုပ္စားပြဲ၌စတင္ၿပီး က်ည္ဆန္ေတြၾကားလႈပ္ရွားသြားလာရသည္။ မေျပာင္းလဲေသာေန့ရက္ေတြတိုင္းဟာ ပံုမွန္အလားလည္ပတ္လ်က္ရိွကာ ေထာင္ခ်ီေသာလူေတြအတြက္ သူမဆက္လက္ႀကိဳးစားေနျဖစ္သည္။ ဖခင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာလုပ္ငန္းကို သူမလက္ထက္အထိဆက္တည္တံ့ေစရင္း တစ္ေန့ေသာအခ်ိန္မွာ ထိုအရာေတြေကာင္းမြန္စြာရပ္တန္႔ႏိုင္ဖို႔ေမ်ွာ္လင့္သည္။
" ဥကၠ႒ ဖုန္းလာေနတယ္ "
ဖုန္းကိုအသံပိတ္ထားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ေထာက္ျဖစ္သူေသြးပန္းနီသတိေပးမွ လကၤာသံုဖုန္းကိုယူၾကည့္မိသည္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာျပသေနေသာ ဆက္သြယ္လာသူ၏အမည္ကိုၾကည့္ရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေခါင္းခါကာ ဗီဒီယိုေကာလ္ကိုလက္ခံလိုက္သည္။ ေကာလ္ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ စကားလွည့္ေျပာေနေသာတစံုတစ္ေယာက္ကို လကၤာသံုစိတ္ရွည္စြာေစာင့္ေပးရင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ကေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားၿပီးၾကည့္ျဖစ္သြားသည္။
" လကၤာ "
အခန္းထဲကအိပ္ရာေပၚမွာ တစ္ခုခုကိုကစားေနေသာ သားအမိဆီၾကည့္ေနတဲ့လကၤာသံုကို တစ္ဖက္ကလူမွာၿပံဳးကာၾကည့္ေနသည္။ မေတြ့ရတာသံုးရက္ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ မေခၚရတာၾကာေသာနာမည္ေလးကို သတိတရေလးေခၚလိုက္သည္။
" ငါမရိွတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနမေကာင္းတာျဖစ္ေသးလား "
ၿပံဳးၿပီးေမးေနေသာတစံုတစ္ေယာက္ဟာ လကၤာသံုကိုၾကည္လင္စြာၾကည့္ေနရင္း မ်က္လႊာခ်ကာအဓိပၸါယ္ပါပါၿပံဳးသြားေသးသည္။
" အဲဒီဘက္မွာအဆင္ေျပလား ဆူးႏွင္း "
" အဆင္ေျပပါတယ္ "
ေျပာစရာေတြရိွေပမဲ့ ၿပံဳးလ်က္သာမ်က္လႊာခ်ထားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွသာ လကၤာသံုကို ေရႊဆူးႏွင္းေမာ့ၾကည့္လာသည္။ မ်က္ဝန္းေတြကသတိရေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေနသည့္တိုင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္ေမာၿပီး ဗီဒီယိုေကာလ္ေလးကေနျမင္ရတဲ့ လကၤာသံုမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနသည္။
" နင္ေရာ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား "
မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ရည္ရြယ္ၿပီးေမးလိုက္သည္ဆိုတာ လကၤာသံုသိသည့္အတြက္ ေခါင္းညိတ္ကာအေျဖေပးမိသည္။
" မအခ်စ္ငယ္ေရာ ေနေကာင္းလား "
" နင္ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ ကိုကိုမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း မမကကေလးစိတ္လိုျဖစ္ေနတယ္ "
" သူ႔ကိုယ္သူေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လုပ္ယူၿပီး ေမ့ေအာင္ေနေနတာေလ..... အဲဒါေတြေၾကာင့္ ငါဒီကိုအျမန္လာရတာပဲ "
ေကာလ္စဝင္ကတည္းက လကၤာသံုသတိထားမိတဲ့အရာကို ေရႊဆူးႏွင္းကေသခ်ာေျပာျပလာေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလို အျပစ္ရိွသလိုလည္းခံစားရသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္အရာရာေျပာင္းလဲသြားေစတဲ့အထဲမွာ မအခ်စ္ငယ္ကေတာ့ ဘာမွမသိခဲ့သလိုေမ့ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ယဥ္ယဥ္ေလးရူးသြပ္တဲ့အထိေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ထိုအရာေတြကိုျမင္ေတာ့ သူမစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကိုဆံုးရႈံးရမွာစိုးတဲ့အေတြးေတြဝင္လာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ ထိုေန့ကိုေရာက္မလာေစခ်င္သလို ေရာက္လာမွာလည္းေၾကာက္သည္။
" လကၤာ လကၤာ..... ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ "
" ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး "
ေရႊဆူးႏွင္း နာမည္ေခၚလိုက္ကတည္းက ပ်ံ့လြင့္ေနတဲ့အေတြးေတြကိုစုစည္းၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလိုဟန္ေဆာင္ကာ စကားျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတြးေတြမ်ားစြာရိွေနၿပီး ဆူးခက္ဟန္ျပန္ေရာက္လာမွာကို လကၤာသံုစိတ္ပူေနေလသည္။ ထိုအေတြးကိုဖံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေပမဲ့ အရိပ္အႁမြက္သတိထားမိေသာ ေရႊဆူးႏွင္းအတြက္ေတာ့ မခ်ိၿပံဳးေလးတစ္ခုသာၿပံဳးႏိုင္သည္။
" ဆူးခက္ဟန္ ၾသစီမွာပဲရိွေနတယ္..... ေဆးရံုတစ္ခုမွာတစ္ခုခုကိုလ်ိဳ႕ဝွက္လုပ္ေနေပမဲ့ စိတ္ပူရမယ့္ကိစၥေတာ့မရိွဘူး "
အေတြးေတြရိပ္စားမိတတ္ေသာ ေရႊဆူးႏွင္းကို လကၤာသံုမအံ့ၾသမိေတာ့ေပ။ ထိုအစား သတင္းေကာင္းလို႔ယူဆရမည့္ သတင္းတခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပေပးလို႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးတက္ရံုၿပံဳးမိသည္။
" ငါ့ဘက္က သတင္းလိုက္ၾကည့္တာ ဒီေလာက္ပဲသိရတယ္ဆိုေပမဲ့ လံုေလာက္တယ္မဟုတ္လား ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလး "
" အင္း လံုေလာက္တယ္ "
" ဒီကိစၥေတြၿပီးလို႔ အခြင့္အေရးရရင္ ငါလက္စားျပန္ေခ်မယ္ လကၤာ..... ကိုကို႔အတြက္နဲ႔ နင့္အတြက္ "
မိုက္မဲတာမလုပ္ဖို႔ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးေသာအၾကည့္ေတြေၾကာင့္ လကၤာသံုတိတ္ဆိတ္စြာေနလိုက္သည္။ လိုအပ္လာလ်ွင္ သူမသူငယ္ခ်င္းအတြက္ သူမလည္းကူညီေပးဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနမွာကို ထုတ္ေျပာဖို႔လိုအပ္မည္လို႔မထင္ေပ။
" ဆူးခက္ဟန္က ေဆးရံုတက္ေနရတာလား "
" အင္း..... အဲဒါေတာ့ ငါလည္းမေသခ်ာဘူး "
နားထင္ကိုလက္ညိုးေလးျဖင့္ဖြဖြကုတ္ရင္း စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ေရႊဆူးႏွင္းေျပာလာသည္။ သူမလည္း ထိုနယ္ေျမမွာရိွတဲ့သတင္းေပးဆီကေန ေပးပို႔လာသေလာက္ပဲသိသည္ဆိုေတာ့။
" ေဆးရံုဝင္းကိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာအေစာင့္အျပည့္ခ်ထားတယ္ေျပာတယ္..... သူနဲ႔ပန္းလက္ရံုးကိုေတာ့ အေကာင္းတိုင္းေတြ့တယ္တဲ့ ငါလည္းဒါပဲသိတာ "
" အင္း Royal CEOကလည္း ဒီမွာပဲရိွေနတယ္ ေဒၚျမသားဟန္ကလည္း ဆံုးသြားၿပီ "
" အဲဒီ ေဒၚျမသားဟန္က တကယ္ဆံုးတာေသခ်ာလို႔လား "
" ေသခ်ာပါတယ္ မမုသားဟန္ခ်ီသြားလိုက္ေသးတယ္ေလ "
" ဈာပနာကို ပန္းလက္ရံုးပဲလုပ္သြားတာ "
သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးစဥ္းစဥ္းစားစားျဖင့္ ေဆးရံုကိစၥကိုေတြးရင္း ခဏေလာက္ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ရယ္လိုက္တဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းေၾကာင့္ လကၤာသံုလည္းအေတြးစကိုျဖတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးခဲ့တာေတြကိုေတြးေနမယ့္အစား လက္ရိွကိုသာအာရံုစိုက္ၿပီး မျဖစ္လာေသးတာေတြအတြက္ အသင့္ျပင္ထားဖို႔သာလိုအပ္သည္။
" ငါအခုမွတစ္ခုသတိရတယ္ လကၤာ "
" ဘာကိုလဲ ဆူးႏွင္း "
တစ္ခုခုကိုသိလိုေသာမ်က္ဝန္းေတြက လကၤာသံုကိုၾကည့္ေနရင္းကေန မခ်ိၿပံဳးေလးျဖင့္အၾကည့္လႊဲသြားလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ အျပင္ကေနတံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ လက်ာ္ရွင္အခန္းထဲဝင္လာၿပီး စာရင္းတခ်ိဳ႕ကိုင္ကာအနားသို႔ေရာက္လာသည္။
" ဥကၠ႒မွာထားတဲ့ကိစၥေတြ ကေလးေတြေသခ်ာလုပ္ၿပီးၿပီလို႔ဖုန္းဆက္လာတယ္ "
လကၤာသံုကိုကမ္းေပးလာတဲ့စာရင္းအားလွမ္းယူၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့တစ္ဖက္မွေရႊဆူးႏွင္းကို သတိထားၿပီးၾကည့္မိသြားသည္။ ဘာကိုမွမသိေသာလက်ာ္ရွင္ကေတာ့ တင္ျပစရာရိွတာေတြကိုအစီအရင္ခံဖို႔သာ ေခါင္းထဲရိွေလသည္။
" ဒီစာရင္းေတြက ေရာင္းထုတ္လိုက္တဲ့ကုန္ေဟာင္းရယ္ အသစ္ျပန္သြင္းမယ့္ကုန္စာရင္းေတြပါ ဥကၠ႒ "
" အင္း အလုပ္ေတြၿပီးရင္ အနားယူေတာ့ "
" က်န္တဲ့ကိစၥေတြကို တပည့္ေတြနဲ႔လႊဲထားလို႔ရတယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ဥကၠ႒ "
စာရင္းေတြေသခ်ာစစ္ၿပီးေတာ့ အႀကီးအကဲျဖစ္ေသာသူမ၏လက္မွတ္ကို စာရြက္ရဲ့ေနာက္ဆံုး၌ထိုးေပးလိုက္ကာ လက်ာ္ရွင္ကိုျပန္ေပးလိုက္သည္။ အရင္ကဆိုလ်ွင္ ကိုယ္တိုင္ကအႀကီးအကဲတပိုင္း ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လို႔ ယခုလိုအဆင့္ဆင့္လုပ္စရာမ်ိဳး လကၤာသံုမလိုအပ္ခဲ့ေပ။
" ႏွစ္ေယာက္လံုးနားလို႔ရၿပီ "
လက်ာ္ရွင္အျပင္ ေသြးပန္းနီကိုပါေျပာလိုက္သျဖင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ လကၤာသံုအားဦးၫြတ္လိုက္ၾကၿပီး အခန္းထဲကေနအတူထြက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ထိုေတာ့မွသာ လကၤာသံုလည္း ေကာလ္မက်သြားေသာဖုန္းကိုၾကည့္ကာ ေရႊဆူးႏွင္းမ်က္ႏွာေပၚက အဓိပၸါယ္ကိုအရိပ္ဖမ္းလိုက္သည္။
" ခဏကဘာေျပာဖို႔လဲ ဆူးႏွင္း "
လကၤာသံု အရင္စကားစလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနေသာေရႊဆူးႏွင္းက ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲရယ္ျပလာသည္။ ေခါင္းကိုလည္းျဖည္းညင္စြာခါရင္း အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ေနစင္းရံကိုၾကည့္ကာ ဗီဒီယိုေကာလ္ခ်ဖို႔လုပ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး ေကာလ္ခ်ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ေရႊဆူးႏွင္းကို လကၤာသံုဒီတိုင္းေလးၾကည့္ေနသည္။
" ငါေကာလ္ခ်ေတာ့မယ္ ဒါပဲေနာ္ "
ဗီဒီယိုေကာလ္အဆံုးသတ္သြားတဲ့အထိ လက္ေတာ့ပ္ေရ႔ွမွာေထာင္ထားတဲ့ဖုန္းကို လကၤာသံုျပန္မယူမိခဲ့ေပ။ ေတြးစရာျဖစ္သြားေသာအျပဳအမူကိုသာ ထပ္တလဲလဲစဥ္းစားေနမိၿပီး ခဏၾကာမွသာ ေထာင္ထားလ်က္အတိုင္းရိွေနတဲ့ဖုန္းကို အသာေလးလွမ္းယူျဖစ္ေတာ့သည္။ တစ္ခုခုကိုနားလည္သြားသလို ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္၌သတိမထားမိေသာ အၾကည့္ေတြကိုလည္းရိပ္စားမိခဲ့သည္။
ထိုေၾကာင့္ ခပ္ပါးပါးေလးၿပံဳးလိုက္မိရင္း တစ္ေန့တာအလုပ္ကိုအဆံုးသတ္ကာ အလုပ္စားပြဲကေနထရပ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲကေနေျခလွမ္းေတြေပါ့ပါးစြာထြက္လာျဖစ္သည္။ ပိတ္ထားေသာအခန္းအျပင္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ အရင္ဦးဆံုးလိုက္ရွာမိသည္က ဤအိမ္ႀကီးရဲ့တစ္ေနရာမွာအလုပ္မ်ားေနမယ့္ ထိုလူသားေလးတစ္ေယာက္ကိုပင္။ အိမ္ဆိုေသာအဓိပၸါယ္အား ေနြးေထြးစြာယူေဆာင္လာေပးသူထံ ပင္ပန္းမႈေတြကိုလႊတ္ခ်ၿပီး သူမအေရာက္သြားမိသည္။
" ႏြံ "
" ဟန္နီ..... အလုပ္ၿပီးၿပီလား "
အခ်ိန္ယူကာပင္မရွာလိုက္ရေသာ ထိုလူသားေလးက သူမအိပ္ခန္းထဲမွာပင္ ျပာလြင္တဲ့လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္။ သူ႔ေရ႔ွကိုေရာက္လိုက္တဲ့တခဏမွာ သူမႏွလံုးသားထဲကိုလူသားဆန္ျခင္းေတြဝင္လာၿပီး ေနြးေထြးမႈကိုခံစားမိေစသည္။ အမုန္းျဖင့္အစပ်ိဳးခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္ကတည္းကပင္ သူႏွင့္ပတ္သက္လာလ်ွင္ သူမႏွလံုးသားထဲမွာ လူသားဆန္တတ္လာသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း လက္မွာေသြးေတြစြန္းေပလာေပမဲ့ သူ႔ကိုျမင္လိုက္တဲ့တဒဂၤေလးမွာ ေသြးေအးခဲ့တဲ့ႏွလံုးသားေလးက ေနြးေထြးစြာခုန္ေပါက္သည္။ ဂရုစိုက္ျခင္းမမည္ေသာအရာေတြ လက္ခံရရိွခ်ိန္တိုင္းလည္း ေအးစက္ေနတဲ့ႏွလံုးသားက တဆစ္ဆစ္နာက်င္သည္။ ထို႔အတူ အခ်စ္ေတြကိုလက္ခံခြင့္မရိွခ်ိန္ကတည္းက ထိုလူသားေလးကို သူမသိပ္ခ်စ္ခဲ့သည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲဟန္နီ ဘာျဖစ္လာတာလဲ..... ေနမေကာင္းလို႔လား "
" ဟင္အင္း မင္းကိုဖက္ထားခ်င္လို႔ "
လည္တိုင္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ညင္သာစြာသိုင္းဖက္ရင္း ရိုးရွင္းစြာသူမျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ကြာဟခ်က္ေတြမ်ားျပားေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာေၾကာင့္ အားလံုးကိုေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔သူမႀကိဳးစားမည္။ အရာအားလံုးအဆင္ေျပတဲ့တစ္ေန့မွ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို သူမအေသအခ်ာဝန္ခံခ်င္သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာ သူမဘက္ကအာမခံမေပးႏိုင္ဘဲ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို လက္လြတ္စပါယ္ေျပာဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။
" တကယ္ ဘာကိစၥမွမရိွတာေသခ်ာလား..... "
" အင္း ဒီအတိုင္းေလးဖက္ထားခ်င္လို႔ "
ဟန္ေနြႏြံကိုအလြတ္မေပးဘဲ ေသခ်ာေလးဖက္ထားရင္းက လကၤာသံုျပန္ေျဖလိုက္သည္။ နာက်င္စရာေတြေပးဖူးလ်ွင္ေတာင္ ထိုနာက်င္စရာေတြသာေပးခဲ့တဲ့ ဤရင္ခြင္ငယ္ေလးမွာေနရတာက ေနြးေထြးေစသည္။ လူမွန္းမသိခင္ဆံုးပါးခဲ့တဲ့မိခင္ႏွင့္ ေသျခင္းရွင္ျခင္းသာသင္ေပးခဲ့တဲ့ဖခင္ဆီက တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွမရခဲ့တဲ့အရာကို သူမရွာေတြ့ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
" ဟန္နီက ကေလးႀကီးပဲ "
" ဘာလို႔လဲ "
မဟုတ္ေၾကာင္းမျငင္းေသးဘဲ သူ႔ဆီကထြက္လာမယ့္စကားကို သူမသိခ်င္ေသးလို႔ျပန္ေမးလိုက္သည္။
" ပင္ပန္းေနတာကို ပင္ပန္းတယ္လို႔မေျပာဘူးေလ..... ဘာမွမေျပာျပတတ္တဲ့ကေလးေလးလိုပဲ "
ထိုအခ်ိန္ မထင္မွတ္ေသာစကားလံုးေလးက မာေၾကာပါေသာသူမရင္ထဲကို ပစ္ခြင္းဝင္ေရာက္လာသည္။ နာက်င္စရာမပါေသာစကားလံုးေတြက သူမမ်က္ဝန္းကိုလႈပ္ရွားေစၿပီး မ်က္ရည္ၾကည္ေတြေဝ့ဝဲေအာင္လုပ္ႏိုင္သြားသည္။ စကားေလးတစ္ခြန္းဆိုေပမဲ့ ထိုစကားေလးတစ္ခြန္းက မသိစိတ္ထဲကလိုအပ္ေနေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈျဖစ္ေနခဲ့သည္။
" ဟန္နီ႔ဆီစေရာက္ကတည္းက ႏြံသတိထားမိတယ္..... ဟန္နီကေလ..... ခံစားခ်က္ေတြေဖာ္ျပဖို႔အတြက္ အၿမဲဝန္ေလးေနတာ "
တိတ္ဆိတ္စြာေနျခင္းက ဝန္ခံျခင္းလို႔ဆိုၾကမည္ဆိုလ်ွင္ ဟန္ေနြႏြံစကားေတြကိုျပန္မေခ်ပျဖစ္တာဟာ ဟုတ္မွန္ေနလို႔သာျဖစ္သည္။ ဤေလာကမွာရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ရာ ဖခင္ကတြန္းအားေပးခဲ့သည္ဆိုေသာ္လည္း လကၤာသံုဆိုသည့္အမည္နာမပိုင္ရွင္ဟာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့လို႔မျဖစ္ေပ။ အသက္ရႈေနသည့္လူသားတစ္ေယာက္တြင္ မ်က္ရည္ေတြရိွသင့္သလို ခံစားခ်က္ေတြလည္းရိွသင့္သည္။
" မင္းထင္လို႔ပါ "
သို႔ေသာ္ အရင္အတိုင္းမေျပာင္းလဲဘဲ သူမဘက္ကခံစားခ်က္ေတြကို ဖံုးကြယ္ျဖစ္လိုက္ျပန္သည္။ ဖက္ထားေသာအေနအထားကေန ကိုယ္ခ်င္းခြာကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ကိုေကာ္လံကေနဆြဲကာနမ္းလိုက္သည္။ သဘာဝအလင္းေရာင္မရိွေအာင္ ပိတ္ေလွာင္ထားေသာသူမအခန္းေလးထဲမွာ ေနြးေထြးတဲ့ဘဝအလင္းေရာင္ေလးတည္ရိွေနခဲ့သည္။
............................................................
YOU ARE READING
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
