ဒီေန့အလုပ္ကိစၥေတြကိုလက္ေထာက္ဆီခဏလႊဲၿပီး ဟန္ေနြႏြံကိုအေဖာ္ျပဳေပးတဲ့အေနျဖင့္ ပန္းၿခံဘက္ကိုလကၤာသံုထြက္လာျဖစ္သည္။ ကားကိုခပ္လွမ္းလွမ္းမွာထားခဲ့ၿပီးေတာ့ သာမန္အဝတ္အစားေလးႏွင့္ ဟန္ေနြႏြံရဲ့လက္ကိုဆြဲကိုင္ရင္း ပန္းၿခံထဲလမ္းေလ်ွာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ကိုရလိုက္သည္။ ေအးျမတဲ့ေလရဲ့တိုက္ခတ္မႈက စိတ္ကိုေပါ့ပါးေစသလို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေလးကလည္း ႏွလံုးသားကိုေနြးေထြးေစသည္။
ေျခလွမ္းေတြကိုတူညီစြာလွမ္းရင္း ကားႏွင့္အေတာ္ေဝးသည့္ေနရာထိေရာက္လာၾကေတာ့မွ ပန္းၿခံထဲကလူေတြကိုသတိျပဳမိလာသည္။ အမုန္းတရားေတြမရိွေသာ ပကတိေပ်ာ္ရႊင္မႈအစစ္အမွန္ႏွင့္ၿပံဳးေနၾကတဲ့မ်က္ႏွာေတြ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကိုရႈရိႈက္ရင္း ေအးခ်မ္းေနတဲ့ဘဝေတြကို သူမရပ္ေငးကာၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ႏွလံုးသားထဲမွာ အနက္ေရာင္ေတြမဆိုးခံရသလို ေသြးေတြအိုင္ထြန္းေနတဲ့ရက္စက္မႈေတြႏွင့္လည္း မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ့ႀကံဳဖူးၾကမည္မထင္ေပ။ ေငြေၾကးႏွင့္တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ သူမဘဝအစစ္အမွန္ကို ဒီလူထုႀကီးသိသြားခဲ့လ်ွင္ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မႈမ်ားရရိွလိမ့္မည္လဲ။
" ဟန္နီ "
ေဘးနားကခပ္တိုးတိုးေခၚသံေလးကို သူမေစာင္းငဲ့ကာၾကည့္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကလည္း ဒီလူသားေလးက သူမဘဝအမွန္ကိုခါးသီးစြာရိွဖူးခဲ့သည္ပဲ။
" ဘာေတြေငးၾကည့္ေနတာလဲဟင္ "
သဝန္တိုစြာေမးလာေသာအသံေလးအား သူမပါးနပ္စြာအကဲခတ္မိလိုက္သည္။ သန္းခ်ီေသာလူေတြထဲကမွ ထိုလူသားေလးတစ္ေယာက္ကိုသာ သူမလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေတာင္ စိတ္မခ်ႏိုင္ေသးဘူးထင္ပါရဲ့။ မ်က္ေတာင္ေလးခတ္ၿပီး မ်က္ဝန္းေတြကိုလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ထိုလူသားေလးကို သူမၿပံဳးျပရင္းထပ္တူၾကည့္မိသည္။
" ဘယ္လိုထင္လဲ ႏြံ "
သူမဘက္ကေပါ့ပါးေသာစကားေလးတစ္ခြန္းကို ေလးနက္စြာအလိုမက်ဟန္ျပလာေသာ ထိုလူသားေလးကေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွလူေတြထံကိုအၾကည့္စူးစူးျဖင့္လိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ သူမအာရံုကိုအခ်ိန္ၾကာၾကာဆြဲေဆာင္ထားေသာျမင္ကြင္းတစ္ခု သို႔မွမဟုတ္ တျခားေသာစိတ္ဝင္စားစရာ လူတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားရိွမလားဆိုၿပီး လံုလစိုက္ကာရွာေဖြေနေလသည္။
" ႏြံကိုေဘးမွာထားၿပီး ႏြံေလာက္စိတ္ဝင္စားစရာ တစ္ခုတေလမွမေတြ့ဘဲ ဘာကိုဟန္နီေငးၾကည့္ေနတာလဲ "
ထိုစကားကိုေျပာလာတဲ့လူသားေလးေၾကာင့္ သူမမွာအလိုလိုၿပံဳးမိရသည္။
" ေငးၾကည့္ရေအာင္ ဘာၾကည့္ေကာင္းတာရိွေနလို႔လဲ လူကိုေဘးမွာထားၿပီး "
မေက်နပ္ႏိုင္ေသးေသာဟန္ေနြႏြံမွာေတာ့ လကၤာသံုကိုမၾကည့္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္းတီးတိုးေရရြတ္သည္။ ေျမၾကီးကိုလည္းဖိနပ္ထိပ္ျဖင့္ထိုးကန္ရင္း မေက်နပ္ခ်က္ေတြကိုေဖာ္ျပလိုက္ေသးသည္။
" အဓိပၸါယ္မရိွလိုက္တာ..... "
ထိုသို႔ကေလးဆန္ေနေသာ ဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္ၿပီး လကၤာသံုမွာထပ္မံၿပံဳးမိရေလၿပီ။ ထိုသို႔လည္း ကေလးဆန္တတ္သလားလို႔ေတြးရင္း ဟန္ေနြႏြံခါးေလးကိုဖြဖြေလးဆြဲဖက္လိုက္သည္။
" စိတ္ဝင္စားစရာေလးက ဒီမွာရိွေနတာပဲ "
လကၤာသံုဘဝမွာ ပထမဆံုးေသာစေနာက္စကားကို ဟန္ေနြႏြံႏွင့္မွဆိုမိေတာ့သည္။ ေပါ့ပါးေသာေလထုေလးက သူမစိတ္ကိုပါေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေစၿပီး လူသားဆန္ေသာခံစားခ်က္ေတြကိုေပးစြမ္းေနသည္။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာေကာင္မေလးအား ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးေလးဝိုင္းကာလန္႔ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ႏွာေခါင္းေလးကိုလက္ညိုးေလးႏွင့္က်ီစယ္မိသည္။
" ေဒၚလကၤာသံုဘာျဖစ္ေနတာလဲ လူကိုမေနတတ္ေအာင္လို႔..... "
က်ားက်ားလ်ားလ်ားဝတ္ဆင္ထားၿပီး ပံုစံႏွင့္မလိုက္ေအာင္ရွက္သြားမိသည့္အျဖစ္ေၾကာင့္ ဟန္ေနြႏြံမွာေနရခက္သြားသည္။ ထိုပံုစံေလးကိုသေဘာက်စြာၾကည့္ေနတဲ့ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းေလးေတြကေတာ့ အရွက္ေျပျပောလိုက္ေသာစကားေလးကို ဟုတ္လားဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလွပစြာတြန္႔ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းေလးကိုညင္သာစြာခါရမ္းၿပီး လက္ေလးကိုပိုက္ကာအေရ႔ွကေနအရင္ေလ်ွာက္ႏွင့္သည္။
ရွင္ကေနေရာင္ျခည္ေလးနဲ႔တူတယ္.....
ဣထိယတစ္ပါးရဲ့ပခံုးငယ္ေလးက ေသးက်ဥ္းကာေပ်ာ့ေပ်ာင္းလွေပမဲ့ ေနာက္ေက်ာေလးကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကီးမားတဲ့တံတိုင္းႀကီးတစ္ခုလို ဟန္ေနြႏြံကိုလံုၿခံဳေစခဲ့သည္။ ေသးသြယ္တဲ့ခါးေလးဟာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ဖက္ထားဖို႔လံုေလာက္သလို ေက်ာျပင္ငယ္ေလးကလည္း မားမတ္ေသာအကာအရံႀကီးသဖြယ္လိုထင္ရသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးေျခလွမ္းတိုင္းကို ေနရာကမေရြ့ဘဲရပ္ၾကည့္ရင္း ေနြးေထြးတဲ့ေက်ာျပင္ငယ္ေလးဆီကို သူအေရာက္သြားလိုက္သည္။
" ေဒၚလကၤာသံု..... ႏြံကိုခဏေစာင့္ဦးေလ အမီလိုက္ရတာေမာလာၿပီ "
ဟန္ေနြႏြံ၏အသံေလးကိုၾကားေတာ့ မသိမသာၿပံဳးသြားေသာႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ အခ်စ္ႏွင့္ထိေတြ့မိၿပီးေနာက္မွာ အၿပံဳးေတြကိုဖံုးကြယ္ဖို႔မတတ္ႏိုင္ေအာင္ လကၤာသံုမွာအၿမဲလိုလိုၿပံဳးလာရေတာ့သည္။ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကိုလာခ်ိတ္ေသာ အထိအေတြ့ေလးကိုငံု႔ၾကည့္မိၿပီး ျပန္လည္ေမာ့ၾကည့္မိသည့္တခဏမွာလည္း မ်က္ဝန္းခ်င္းဟာႏူးညံ့စြာအၾကည့္ဆံုမိၾကသည္။
အခ်စ္ကသိပ္ကိုႏူးညံ့တယ္
ျဖည္းျဖည္းေလးလွမ္းလိုက္တဲ့မင္းလက္ဖဝါးငယ္က
ကိုယ့္ကမ႓ာတစ္ခုလံုးကိုတရားစီရင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ
ႏူးညံ့စြာျပစ္ဒဏ္ခ်လိုက္ပါ
တသက္တာအျပစ္ခံယူပါ့မယ္။
.............................................................
ပန္းၿခံကေနျပန္လာၾကၿပီးေတာ့ အလုပ္ခန္းထဲဝင္သြားေသာလကၤာသံုကိုေစာင့္ဆိုင္းရင္း ဟန္ေနြႏြံလည္းသတင္းတခ်ိဳ႕ကိုေရာင္းဝယ္ေနလိုက္သည္။ ငါးရက္တစ္ခါ တစ္ပတ္တစ္ခါဆိုသလို အေရးႀကီးသတင္းေတြကိုဖြင့္ထုတ္ၿပီး တန္ေၾကးႀကီးႀကီးျဖင့္ေရာင္းထုတ္တတ္တာမို႔ ေစ်းျမင့္ေပးၿပီးသတင္းဝယ္လိုသူေတြက တစ္ဖက္မွာအသင့္ျဖစ္ေနၾကသည္။ လူခ်င္းေတြ့စရာမလိုေသာအလုပ္ျဖစ္လို႔ ေနာက္ကြယ္ကေနေငြေတြလက္ခံကာ ျပႆနာေတြကိုေရာင္းေပးလိုက္ၿပီးလ်ွင္ သတင္းအသစ္ေတြကို ဤေငြေတျြဖင့္ပင္သံုးကာရွာေဖြရျပန္သည္။
ဒုတိယထပ္၏သီးသန္႔ဧည့္ေတြ့ခန္းကဆက္တီမွာအလုပ္လုပ္ရင္း လက္မွာပတ္ထားတဲ့နာရီကိုအခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီခြဲေနၿပီဆိုတာေတြ့လိုက္သည္။ အလုပ္ထဲအာရံုစိုက္ထားလ်ွင္ အျပင္မွာမိုးခ်ဳပ္တာကိုပင္မသိေတာ့ေအာင္ သူလည္းထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္အက်င့္ေတြတူလာၿပီထင္သည္။ တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္းၿပံဳးမိၿပီး လက္ေတာ့ပ္ကိုအိတ္ထဲထည့္သိမ္းရင္းက မ်က္လံုးေထာင့္ကေနလွမ္းျမင္ရတဲ့အရိပ္ေလးဆီၾကည့္မိသည္။ ဧည့္ေတြ့ခန္းရဲ့တံခါးကေစ့ပိတ္မထားေသာေၾကာင့္ အခန္းေရ႔ွကျဖတ္သြားတဲ့သူမကို သူလွမ္းျမင္ေနရတာပင္။
" အလုပ္မၿပီးေသးဘူးထင္တယ္..... "
ဟန္ေနြႏြံတကိုယ္တည္းေရရြတ္လိုက္ၿပီး လက်ာ္ရွင္ႏွင့္စကားေျပာေနေသာ လကၤာသံုအား ေမးေလးေထာက္ကာလွမ္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ခါးေနာက္ကအရာကိုသတိထားမိေတာ့ ဘယ္သြားဦးမွာလဲဆိုေသာအေတြးျဖင့္ သေဘာမက်စြာမ်က္ခံုးတြန္႔ခ်ိဳးမိသည္။ သူအေနွာင့္အယွက္မျပဳခ်င္ေပမဲ့ စိတ္မခ်ႏိုင္တဲ့အတြက္ တစ္ခုခုစဥ္းစားမျွဖစ္လိမ့္မည္။ အေတြးေတြဟာေနာက္က်ကာ လက္ေတာ့ပ္အိတ္ထဲကေနတစ္ခုခုထုတ္ယူၿပီး ေျခလွမ္းေတြကလ်င္ျမန္စြာပင္ သူမအနားသို႔ေရာက္ရိွသြားခဲ့သည္။
" ဟန္နီ အျပင္သြားမလို႔လား..... လမ္းႀကံဳရင္ႏြံလည္းလိုက္ခဲ့မယ္ေလ "
ညာလက္ေလးကိုသာသာေလးလွမ္းခ်ိတ္လိုက္ၿပီး အံ့ၾသေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ဟန္ေနြႏြံၿပံဳးရယ္ျပလိုက္သည္။ ယခုလိုအျပဳအမူမ်ိဳးက သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ပထမဆံုးျဖစ္ေပၚလာတာျဖစ္လို႔ လကၤာသံုအံ့ၾသကာ နည္းနည္းအေနခက္ေနမိသည္။ လက်ာ္ရွင္ကေတာ့ အလိုက္သိစြာပင္ ေအာက္ထပ္သို႔အရင္ဆင္းသြားႏွင့္သည္။
" ဒါဘာအျပဳအမူလဲ ႏြံ "
" ဟန္နီ႔ကိုခ်စ္တဲ့အျပဳအမူေတြေလ ဟန္နီ..... "
ေမးလိုက္ကာမွပိုဆိုးဆိုသလို လိုတာထက္အကဲပိုေနေသာ ဟန္ေနြႏြံအျပဳအမူေၾကာင့္ လကၤာသံုမွာ နံရံဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူလိုက္ရသည္။ ပန္းၿခံမွာတုန္းကလက္လာခ်ိတ္တဲ့ပံုစံႏွင့္ ယခုလိုခြၽဲႏြဲ႔စြာလက္လာခ်ိတ္တဲ့ပံုစံက တူသလိုလိုႏွင့္မတူေနေခ်။
" အတူေခၚသြားမယ္မဟုတ္လား ဟင္..... ဒီေန့ ႏြံကားမေမာင္းခ်င္လို႔ပါ အတူေခၚသြားေလေနာ္ "
ဘယ္လိုျငင္းဆန္ႏိုင္တဲ့အားေတြႏွင့္ ဤစကားလံုးေတြကိုဆန္႔က်င္လို႔ရမွာတဲ့လဲ။ အလြန္တရာဆြဲအားျပင္းေသာ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စံုကို လကၤာသံုၾကည့္မိခ်ိန္မွာ ရုန္းထြက္ဖို႔ခက္လွသည္။ သို႔ေပမဲ့ ေခၚသြားဖို႔လည္းမျဖစ္တဲ့အေျခအေနမို႔ လကၤာသံုမွာလည္း ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ျဖစ္ေနသည္။ သြားရမယ့္လမ္းကအႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္သလို အခြင့္အလမ္းတစ္ခုလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္မို႔ အရာအားလံုးကိုတပ္အပ္ေျပာလို႔မရႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤလမ္းခရီးသို႔သြားမယ့္လမ္းမွာ ဟန္ေနြႏြံလိုက္ခ်င္ေနသည့္အရိပ္အေယာင္အား မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္မျွဖစ္ေတာ့မည္။
" ေသြးပန္းရိွတယ္ သူလိုက္ပို႔လိမ့္မယ္ "
လကၤာသံုကို ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ဟန္ေနြႏြံၿပံဳးရင္းၾကည့္သည္။ လက္ေမာင္းကိုခ်ိတ္ထားတဲ့လက္က ခါးေနာက္ကေသနတ္ကိုလွမ္းထိၿပီး ေက်ာျပင္တေလ်ွာက္ကိုဖြဖြေလးပြတ္သပ္သည္။ အၾကည့္မပ်က္စြာရိွေနေသာ ဟန္ေနြႏြံက မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ေလးတြန္႔သြားသူကို သေဘာတက်ေလးေငးၾကည့္လိုက္သည္။
" ဒါဆိုလည္း..... ဟန္နီသေဘာေပါ့ေနာ္ ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္ အလုပ္သြားေတာ့ေလ..... ႏြံလည္း ခဏေနအျပင္သြားမွာ ဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္လိုက္ဦးမယ္ "
အသံကိုတမင္တကာအက္ရွသံေပါက္ေအာင္ လုပ္ေျပာေနေသာဟန္ေနြႏြံကို လကၤာသံုၾကည့္ရင္းတံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္မိသည္။ ေက်ာျပင္ကိုပြတ္သပ္ေနရင္း လည္တိုင္ကိုသိုင္းဖက္လာေသာ ဟန္ေနြႏြံမ်က္ႏွာေလးက ပေဟဠိမ်ားစြာႏွင့္ၿပံဳးေနၿပီး လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း ခပ္သာသာဆြဲကိုက္သြားေသးသည္။
" အားေဆးေပးတာ..... ေစာေစာျပန္လာေနာ္ "
.............................................................
အိမ္ကေနထြက္လာခ်ိန္ကတည္းက ကားေပၚမွာရိွေနတဲ့တေလ်ွာက္လံုး ႏႈတ္ခမ္းကိုသာလက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ထိေတြ့ရင္း ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကားေမာင္းေနရင္း ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနျပန္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွာေတာ့ အႀကီးအကဲျဖစ္သူကိုနားမလည္သလိုရိွေနေလသည္။ ညအခ်ိန္အခါျဖစ္လို႔ ကားလမ္းေပၚမွာကားတခ်ိဳ႕သာရိွေနၿပီး သူတို႔ခ်ိဳးေကြ့လိုက္ေသာလမ္းဟာလည္း လူသူရွင္းလင္းေနတာျဖစ္လို႔ မၾကာခင္မွာလိုရာခရီးကိုေရာက္ေခ်ေတာ့မည္။
အေဝးကလွမ္းျမင္ရေသာမီးေရာင္ဟာ အေမွာင္ထုထဲမွာသီးသန္႔ထင္ရွားေနၿပီး ထိုအဓိပၸါယ္ကေတာ့ သူတို႔ဦးတည္ရာကနီးကပ္လာၿပီလို႔ဆိုႏိုင္သည္။ ႏွစ္နာရီၾကာကားေမာင္းလာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အႏၲရာယ္လား အခြင့္အလမ္းလားမေရရာေသာပိုင္နက္သို႔ အနက္ေရာင္ကားေလးဟာေရာက္ရိွလာေတာ့သည္။ အေတြးေတြမ်ားေနေသာသူမလည္း လက္နက္အျပည့္အစံုကိုင္ေဆာင္ထားေသာ အနက္ေရာင္လူတစ္စုကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း ကားေမာင္းေနေသာလူယံုျဖစ္သူကို မွန္ကေနတဆင့္အခ်က္ျပလိုက္သည္။
ႀကိဳတင္ခ်ိန္းဆိုထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ထိုအနက္ေရာင္လူတစ္စုကကားကိုရပ္ခိုင္းၿပီး ကားထဲကသူမတို႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ၿခံဝင္းတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အေရ႔ွပိုင္းမွာအဆင္ေျပေခ်ာေမြ့ေနေပမဲ့ ေနာက္ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲဆိုတာမသိႏိုင္လို႔ သတိတစ္ခ်က္မလြတ္ဖို႔သာ အာရံုစုစည္းထားသည္။ ကားအနက္ေရာင္ေလးက ၿခံဝင္းထဲကိုဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေနာက္မွာက်န္ခဲ့ေသာျမင္ကြင္းက တံခါးပိတ္သံႏွင့္အတူေသးငယ္သြားေခ်သည္။ ၿခံအထဲပိုင္းမွာေတာ့ အနက္ေရာင္လူေတြမရိွေနေၾကာင္းကို ကားရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာသတိထားမိခဲ့သည္။
" ဥကၠ႒ "
လူရိပ္လူေယာင္မရိွတဲ့ေျမေပၚ လကၤာသံုေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ စိုးရိမ္စြာတားျမစ္လိုေသာ လက်ာ္ရွင္၏ေခၚသံေၾကာင့္ ေအးေဆးစြာၾကည့္ရင္းႏႈတ္ဆိတ္ေစလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ကားတံခါးကိုခပ္သာသာပိတ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အေနအထားကို မ်က္လံုးကစားလိုက္တဲ့အခါ တစံုတစ္ေယာက္ကစံအိမ္အေပၚထပ္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ႀကိဳဆိုေနေၾကာင္းသိရသည္။ ထိုအခါ လကၤာသံုနက္နဲစြာၿပံဳးမိၿပီး စံအိမ္ေအာက္ထပ္တံခါးပြင့္လာတာကို ေပါ့ပါးစြာလွည့္ၾကည့္ခဲ့သည္။
" အႀကီးအကဲကိုေစာင့္ေစမိၿပီ အထဲကိုႂကြပါရွင္..... မမေလးေစာင့္ေနပါတယ္ "
အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌႏွင့္ နက္ျပာေရာင္စကပ္အရွည္ကို သပ္ရပ္စြာဝတ္ဆင္ထားေသာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသမီးအား သူမၾကည့္ကာအသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ ယဥ္ေက်းပ်ူငွာစြာေခၚေဆာင္လာေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ဤစံအိမ္၏အိမ္ေတာ္ထိန္းအမ်ိဳးသမီးျဖစ္မွန္း မတူကြဲျပားတဲ့စံအိမ္ထဲကအလုပ္သမားဝတ္စံုေတျြဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လ်ွင္သိႏိုင္သည္။
" မမေလးက အႀကီးအကဲကိုအေပၚထပ္မွာေစာင့္ေနတာပါ..... အေပၚထပ္ကိုတက္တက္ခ်င္းျမင္ရတဲ့ ဧည့္ခန္းေရ႔ွမွာရိွပါတယ္ ကြၽန္မလိုက္မပို႔ေတာ့ပါဘူး "
" ကိစၥမရိွပါဘူး "
" ဟုတ္ကဲ့ပါအႀကီးအကဲ..... ေနာက္တစ္ခုက မမေလးကႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ့ခ်င္တယ္လို႔ ကြၽန္မကိုမွာထားပါတယ္ ဒီကမိန္းကေလးေနေပးခဲ့ရပါမယ္ "
ထိုစကားကိုၾကားရမည္ဆိုတာ ႀကိဳသိၿပီးသားျဖစ္လို႔ လက်ာ္ရွင္ကိုအခ်က္ျပကာေနခဲ့ခိုင္းၿပီး ယဥ္ေက်းစြာၿပံဳးျပေနတဲ့အိမ္ေတာ္ထိန္းကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ေလွကားကေနအေပၚသို႔တစ္လွမ္းခ်င္းတက္လာခဲ့သည္။ အေပၚထပ္အက်ႌေအာက္မွာပုန္းကြယ္ေနတဲ့ ခါးေနာက္ကေသနတ္အား သူမယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာျဖင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပင္မဆံုေတြ့ဖူးေသာ တစံုတစ္ေယာက္ေရ႔ွကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ေငြမင္ေရာင္လိုက္ကာေတျြဖင့္တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ၾကည္လင္ေသာမွန္နံရံေရ႔ွမွာရပ္ေနၿပီး ေႂကြခြက္ကိုကိုင္ကာေက်ာခိုင္းထားသည့္ တစံုတစ္ေယာက္က အျဖဴေရာင္အဝတ္အစားကိုဝတ္ဆင္ထားေခ်သည္။ ဖန္မီးဆိုင္းႀကီးေတြခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဤေနရာဟာ အလင္းေရာင္တို႔ေပါင္းစပ္ကာ အျဖဴေရာင္ကိုအစြမ္းကုန္ပံ့ပိုးေနသည္။ ေရႊအိုေရာင္ဆက္တီေတြက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားျခင္းကိုျပသေနသလို အခန္းအေရာင္ကိုပါပိုလင္းခ်င္းသြားေစသည္။
" ေရာက္လာၿပီလား မမ "
..............................................................
မနက္ႏွစ္နာရီခြဲ၌ လကၤာသံုအိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အလုပ္အားလံုးကိုျဖတ္ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ကိုယ္လက္သန္႔စင္ေနသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာအိပ္စက္ေနတဲ့ဟန္ေနြႏြံအား တစ္ခ်က္ေလးလွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဗီရိုထဲကအဝတ္အစားတခ်ိဳ႕ျဖင့္ အျပင္ကျပန္လာေသာအက်ႌကို လဲလွယ္လိုက္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အခန္းအလယ္မွာရိွတဲ့ အျဖဴေရာင္စားပြဲဝိုင္းေရ႔ွကိုေလ်ွာက္လာခဲ့ကာ တင္ထားေသာေသနတ္ကိုေကာက္ယူၾကည့္မိသည္။
မသိသာေသာ္လည္း သတိထားမိခဲ့ေသာအရာေလးကို ေသနတ္အားကိုင္ထားရင္းၾကည့္ကာ အိပ္စက္ေနေသာသူကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း လကၤာသံုၿပံဳးျဖစ္သည္။ အျပန္လမ္းတေလ်ွာက္လံုးေတြးမိခဲ့တဲ့ သူ႔အေၾကာင္းေတြကလည္း မြန္းက်ပ္ေနတဲ့အေတြးေတြကိုေျပေလ်ာ့ေစခဲ့သည္။ ေက်ာေပးကာအိပ္ေနတာက အမွန္တကယ္အိပ္စက္ေနျခင္းမဟုတ္တာလည္း လကၤာသံုသိသိလ်က္ပင္ မသိသလိုေလးေနေပးလိုက္သည္။
" ဟန္နီ..... ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္လာတာလဲဟင္ "
ေက်ာခိုင္းအိပ္ေနရင္းကလူးလြန္႔ၿပီး သူမဘက္ကိုခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးလွည့္ကာ တအံ့တၾသေလးေမးေနပံုက မသိရိွထားလ်ွင္ယံုလိုက္မိစရာပင္။ ဤတစ္ႀကိမ္လွည့္စားမႈေလးက လကၤာသံုကိုအံ့အားသင့္သြားေစသလို ခံစားခ်က္ေကာင္းေလးလည္းရရိွေစေလသည္။
" ႏိုးသြားတာလား ႏြံ "
စားပြဲေပၚေသနတ္ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔အနားကိုသြားကာ အိပ္ရာေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။
" ဟုတ္တယ္ ဟန္နီေၾကာင့္..... "
" ကိုယ့္ေၾကာင့္ ? "
လကၤာသံုမ်က္ခံုးေလးတစ္ဖက္ပင့္ၿပီး ၿပံဳးစစေလးျပန္ေမးျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ အိပ္ရာကိုကန္႔လန္႔ျဖတ္ကာ အေနအထားေျပာင္းလိုက္ၿပီး သူမခါးေလးကိုဖက္ကာ ေပါင္ေပၚလာအိပ္ေလသည္။
" ခါးေလးဖက္ၿပီးအိပ္ခ်င္တယ္ ဟန္နီၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပး "
" ကိုယ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါတယ္ "
" ဟန္နီ႔ကိုယ္ကေနြးလိုက္တာ..... ေစာင္ေတာင္မလိုေတာ့ဘူး သက္ရိွအေနြးေပးစက္ေလး "
" ဟုတ္လား "
" အလုပ္ကိစၥ အဆင္ေျပခဲ့လားဟန္နီ "
မ်က္လံုးေလးမိွတ္ကာ ခါးကိုအေသအခ်ာဖက္ထားရင္း သူမေပါင္ေပၚေခါင္းေမွးတင္ကာေမးလာသည္။ မ်က္ႏွာေလးကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးလႈပ္ရွားကာ မပြင့္တပြင့္အေနအထားျဖင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ မ်က္လံုးေလးျပန္မိွတ္သြားၿပီး ခါးကိုပိုလို႔ဖက္တြယ္ကာ ဝမ္းဗိုက္ကိုေခါင္းေလးျဖင့္တိုးေဝ့သည္။
" ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာဖုန္းဝင္လာလို႔ အဆင္ေျပခဲ့တယ္ "
ထိုအေျဖကိုမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လာၿပီး တိတ္ဆိတ္ေသာမ်က္ဝန္းေလးက ၿငိမ္သက္စြာသူမကိုၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ပင္မခတ္ဘဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးမွ သူမ်က္လံုးျပန္မိွတ္သြားသည္။
" သိသြားျပန္ၿပီလား "
လကၤာသံုခပ္ေရးေရးေလးၿပံဳးလိုက္သည္။
" ဘယ္အခ်ိန္မွာသိတာလဲ "
စိုးရိမ္ေပးေနေသာလူသားေလးအား ျမတ္ႏိုးစြာငံု႔မိုးၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္တည္လာတဲ့အၿပံဳးေတြကို လကၤာသံုမရပ္တန္႔ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ေျခရာခံစက္အေသးစားေလးက တပ္ဆင္ခံရတဲ့သူအတြက္ အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္ေစႏိုင္ရိုးမွန္ကန္လ်ွင္ ဟန္ေနြႏြံေပးေသာအဓိပၸါယ္ေလးက ေနြးေထြးလံုၿခံဳမႈျဖစ္လိမ့္မည္။
" ဘာလို႔မလိုက္လာခဲ့တာလဲ "
လမ္းတေလ်ွာက္လံုးသိခ်င္ေနမိေသာ ထိုအေတြးေလးတစ္ခုကို သူ႔အားျပန္ေမးမိသည္။ ပံုမွန္ဆိုလ်ွင္ အေနာက္ကေနလိုက္လာရမည္ဆိုေပမဲ့ သူ႔အရိပ္အေယာင္ကိုမေတြ့ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။
" အဲဒါက..... အဲဒါက မမစာမရီက ႏြံေဖာက္သည္အႀကီးစားေလ "
" သူ႔အေၾကာင္းကိုအကုန္စံုစမ္းထားဖူးေတာ့ ဟန္နီနဲ႔ရန္စမရိွတာသိထားတယ္ ဒါေပမဲ့..... သူကမရိုးရွင္းဘူး "
သူေျပာျပေနတာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနားေထာင္ေနသည္။
" အစကလမ္းေၾကာင္းသိေတာ့ စိတ္ေအးသြားေပမဲ့ မမစာမရီလိုေခ်းေငြလုပ္ငန္းနဲ႔ ဟန္နီကပတ္သက္စရာမွမရိွတာ..... ဟန္နီကခ်မ္းသာတယ္ ေငြလည္းထားစရာမရိွေအာင္မ်ားတယ္ေလ "
" အဲဒီေတာ့ စာမရီ့ဖုန္းကိုဆက္လိုက္တာလား "
ေခါင္းေလးတိုးေဝ့ကစားရင္း လကၤာသံုကိုေမာ့ၾကည့္လာၿပီး ဟန္ေနြႏြံမွာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေခါင္းေလးညိတ္ျပလာသည္။ ထို႔ေနာက္ စကားေလးတစ္ခြန္းကိုလည္း ခပ္တိုးတိုးဝန္ခံခဲ့သည္။
" ဟန္နီ႔ကိုစိတ္ပူလို႔ "
.............................................................
KAMU SEDANG MEMBACA
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romansaလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
