နာရီမွာျပေနတဲ့ကိန္းဂဏန္းေတြကိုလွမ္းၾကၫ့္ေတာ့ မနက္ခင္းေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို ဟန္ေနြႏြံသိလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္ျပန္လႊဲေတာ့ မ်က္ေတာင္စိတ္စိတ္ေလးေတြစင္းေနတဲ့မ်က္လႊာေလးက ယခုထက္ထိေမွးပိတ္ထားဆဲမို႔ အသိလြတ္ကာတေငးတေမာျဖစ္သြားသည္။ ျဖဴဆြတ္ကာႏူးညံ့တဲ့မ်က္ႏွာေလးက ေသြးေအးလူသတ္ဘုရင္မလို႔ တကယ္မထင္ရက္စရာျဖစ္ေန၍ မ်က္ႏွာဆီလွမ္းမၫ့္လက္ဟာ ေလထဲမွာတင္ရပ္တန႔္မိသည္။
အဝတ္ကိုယ္စီကင္းမဲ့ေနတဲ့လူႏွစ္ေယာက္က ေစာင္တစ္ထည္သာအတူၿခံဳထားရံုမွအပ မည္သၫ့္ေမတၲာခံစားမႈမ်ိဳးမွရိွမေနဘူးဆိုတာ ဟန္ေနြႏြံတဖက္သတ္ေတြးၿပီးၿပံဳးလိုက္သည္။ လိုအပ္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ခဏတာစိတ္ေျဖၾကတာပါလို႔ေတြးၿပီး လကၤာသံုမ်က္ႏွာဆီကို ဟန္ေနြႏြံတိုးကပ္သြားလိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖြဖြထိကပ္ခဲ့သည္။ မႏိုးေသးတာလား မႏိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလားမသဲကြဲတဲ့ လကၤာသံုမ်က္ႏွာေလးကို ဟန္ေနြႏြံအခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာၾကၫ့္ျဖစ္ေနသည္။
" ဟန္နီ ရွင္မထေသးဘူးလား..... ကိုးနာရီထိုးေတာ့မယ္ေနာ္ ဟန္နီ..... ထေတာ့ေလ "
ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ လႈပ္ႏိႈးကာမွႏိုးလာတတ္တဲ့မ်က္ဝန္းအိမ္ကို ဟန္ေနြႏြံသေဘာက်ေနမိသည္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လာၾကၫ့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းကေတာ့ ေဘးဘီကိုမ်က္လံုးကစားရင္း ဟန္ေနြႏြံကိုအၾကၫ့္လႊဲကာထထိုင္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးကအဝတ္အစားေတြကိုယူဝတ္ၿပီး ဟန္ေနြႏြံကိုမၾကၫ့္ဘဲ အိပ္ရာေပၚကေနဆင္းသြားသည္။
အေမွာင္ခ်ထားတတ္တဲ့အခန္းထဲမွာ နံရံမွာျမဳပ္ထားတဲ့LEDအလင္းေရာင္မွအပ ေန့လားညလားခြဲျခားသိရန္ခက္လွသည္။ အျပင္မွာေနထြက္ေနေပမဲ့ အခန္းထဲမွာေတာ့မီးအလင္းေရာင္သာလင္းေနၿပီး ေနေရာင္ဝင္စရာျပတင္းတံခါးလည္းမရိွေနေခ်။ သူမအိပ္ခန္းထဲကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဟန္ေနြႏြံအႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း တျခားအခန္းႏွင့္ကြဲျပားေနရျခင္းကို ယခုထိမသိရေသးဘဲရိွေနသည္။
" ဟန္နီ..... ရွင္တကယ္အေၾကာမာတာပဲ "
အိပ္ခန္းထဲကထြက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ေနာက္ေက်ာကို ဟန္ေနြႏြံၾကၫ့္ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးစကားတစ္ခြန္းဟာ အိပ္ရာေပၚကအကြက္တစ္ခုမွာ ခပ္စူးစူးအၾကၫ့္ျဖင့္အနားသတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘးမွာပံုေနတဲ့အက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီကိုယူကာ ဟန္ေနြႏြံခပ္ျမန္ျမန္ပင္ဝတ္ၿပီး ဘယ္ကိုထြက္သြားတယ္မသိတဲ့ေနာက္ေက်ာေနာက္ကို အလ်င္မီေအာင္လိုက္ဖို႔အတြက္ အခန္းျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္။
စားပြဲေပၚမွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ဖုန္းဆီကိုေတာ့ အခ်ိန္မွန္ႏိႈးေလ့ရိွတဲ့ဖုန္းေခၚဆိုသူဟာ ယခုမနက္ခင္းမွာလည္း ပိုင္ရွင္ေလးမႏိုးႏိုးေအာင္ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုေခၚဆိုေနေလသည္။ လူမရိွေတာ့ေသာအိပ္ခန္းထဲမွာ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့အတိုင္း ဖုန္းေလးဟာတာဝန္မပ်က္ သီခ်င္းတီးလံုးသံထြက္ေပၚလို႔ေနေခ်သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားေတာ့မွ တစ္ဖက္ကေခၚဆိုသူဟာ ဖုန္းထပ္မံမေခၚေတာ့သျဖင့္ ဖုန္းေလးမွာပကတိတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
............................................................
စံအိမ္ႀကီး၏အဓိကဝင္ေပါက္ကို လံုၿခံဳေရးေသာ့ျဖင့္ဖြင့္ဝင္ေတာ့မယ့္လူေတြဟာ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ကိုျမင္ေတာ့မွ ေနရာတက်တန္းစီႏိုင္ၾကေလသည္။ ေရ႔ွဆံုးကလက်ာ္ရွင္လက္ဖဝါးထဲမွာေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းအမိန႔္ျဖင့္ထုတ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ကတ္ျပားေလးကိုကိုင္ေဆာင္ထားသည္။
" ငါဖုန္းေခၚေနတာမကိုင္လို႔ နင္တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီထင္တာ..... "
အားေလ်ာ့ေနေသာစကားသံေလးႏွင့္ နီညိုေရာင္အမွတ္အသားတစ္ခုကို ခပ္ေတြေတြေလးၾကၫ့္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းေျပာလာသည္။ ထံုးစံမပ်က္ ေအးေဆးဟန္ျပေနေသာလကၤာသံုကေတာ့ တပၫ့္ေတြကိုအိမ္ထဲဝင္ေစာင့္ေတာ့ဖို႔ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပလိုက္သည္။ ၿပီးလ်ွင္ ေရႊဆူးႏွင္းႏွင့္အတူစကားေျပာဖို႔ စံအိမ္ေအာက္ထပ္ကအခန္းဆီကို လကၤာသံုဦးေဆာင္ကာေခၚလာခဲ့ေလသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာေနာက္ေက်ာကို ေရႊဆူးႏွင္းအေနာက္ကၾကၫ့္ရင္းလိုက္လာၿပီး စားဖိုေဆာင္ဘက္ကိုအလုပ္ဝင္ေတာ့မၫ့္ စားေတာ္ကဲတစ္ေယာက္အား စီခြၽမ္မွလာေသာပန္းေျခာက္ေရႏြေးၾကမ္းႏွင့္ စံပယ္ပန္းဌာပနာထားတဲ့မုန႔္အားမွာေနသၫ့္ လကၤာသံုလည္တိုင္ေလးကို ေငးေၾကာင္ကာၾကၫ့္ေနမိသည္။
" လာေလ "
က်ယ္ဝန္းတဲ့အခန္းတစ္ခုဆီကိုမသြားခင္ စားဖိုေဆာင္ေဘးမွေကာ္ရစ္ဒါအားေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။ လကၤာသံုအေနာက္ပါးကေန ေငးၾကၫ့္ရင္းေလ်ွာက္လာၿပီးေတာ့မွ သီးသန႔္စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခန္းဆီ ေရႊဆူးႏွင္းေရာက္လာေတာ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္သြားသည္ႏွင့္ မွန္ခ်ပ္ေတြကာရံထားတဲ့အျပင္ဘက္ကရႈခင္းကို ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ေျပေပ်ာက္ေအာင္ၾကၫ့္လိုက္သည္။ လူလုပ္ေရတံခြန္ႏွင့္ပန္းခင္းငယ္က ၿခံအေရ႔ွႏွင့္အေနာက္ကိုကန႔္သတ္ထားသၫ့္ လူသိပ္မသိေသာေနရာဆီမွာရိွသည္။ ထိုေနရာကိုျမင္ရဖို႔ႏွင့္ သြားလို႔ရသၫ့္ေနရာကလည္း ေရႊဆူးႏွင္းေရာက္ေနတဲ့ယခုအခန္းသာ ျဖတ္သန္းသြားရာလမ္းတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။
" စႏူကာကစားၾကမလား "
လွပတဲ့ျမင္ကြင္းဆီအၾကၫ့္ေရာက္ေနေသာ ေရႊဆူးႏွင္းအာရံုေတြက စႏူကာခံုေပၚမွာေဘာလံုးေလးေတြစီေနသၫ့္ လကၤာသံုလက္သြယ္သြယ္ဆီျပန္ေရာက္လာသည္။ အေမးသက္သက္မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပါလက္ပါကစားေတာ့မၫ့္ဟန္မို႔ ေရႊဆူးႏွင္းေတြေဝမေနေတာ့ဘဲ ယူလာတဲ့လက္ေဆာင္အိတ္ကို ဆက္တီေပၚမွာခ်ခဲ့လိုက္ကာ အၾကၫ့္လွလွေလးအားေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
" အတူမကစားရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ..... ငါလက္စြမ္းက်ေနမလားပဲ "
" အင္း လက္ရည္တူမွာပါ "
စႏူကာတုတ္တံထိပ္ကိုေျမျဖဴျဖင့္ပြတ္ေနၿပီး ခပ္ေအးေအးေလသံေလးျဖင့္ ေရႊဆူးႏွင္းထံကိုအၾကၫ့္ေဝ့ကာေျပာလိုက္ေသာ လကၤာသံုမ်က္ႏွာေလးက အလြန္တရာလွပလြန္းသည္။ စႏူကာေဘာလံုးေတြကိုႀတိဂံပံုစီကာ cue ballကိုေသခ်ာေနရာခ်လ်က္ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေပၚ စႏူကာတုတ္တံတင္ကာအသာခ်ိန္ရြယ္ေနသည္။ ခါးေလးကိုတိက်စြာကိုင္းၿပီး စႏူကာစားပြဲခံုေပၚကိုအာရံုအျပၫ့္စိုက္လ်က္ တုတ္တံေလးကိုေရ႔ွတိုးေနာက္ငင္ကာ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ အျဖဴေရာင္cue ballကို အသာအယာေလးစထိုးလိုက္သည္။
စစခ်င္းမွာတင္ အနီေရာင္ေဘာလံုးေလးႏွင့္ အျပာေရာင္ေဘာလံုးေလးက စႏူကာခံုေပၚမွကြၽင္းထဲကို တစ္ဖက္စီကေနတန္းမတ္ေအာင္ဝင္သြားသည္။ လက္ရည္မက်ေသးေသာ လကၤာသံုကစားဟန္ကို ေရႊဆူးႏွင္းေငးေနမိေတာ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အၿပံဳးႏွင့္ေမာ့ၾကၫ့္ေနေလသည္။
" ေငးပဲေနမလို႔လား အလွၫ့္ေရာက္ၿပီ "
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္မွာ တမင္တကာေလ်ွာ့လိုက္ေသာအားကို ေရႊဆူးႏွင္းသတိထားမိေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေသာအၿပံဳးေလးတြဲခိုသြားကာ လကၤာသံုအနားကိုေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
" ေရာ့ ေသခ်ာကစား "
ပစ္ေပးလာတဲ့စႏူကာတုတ္တံကို ေလထဲမွာတင္လွလွပပဖမ္းယူၿပီး လကၤာသံုမ်က္ႏွာကိုၾကၫ့္ကာ ေရႊဆူးႏွင္းျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ ခရမ္းျပာေရာင္အက်ႌလက္ၾကယ္သီးကို အသာအယာပင္ျဖဳတ္ကာလက္ေခါက္တင္လိုက္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းခါးကိုင္းကာ စႏူကာခံုေပၚကိုအာရံုအျပၫ့္ထားလ်က္ စကစားရန္ခ်ိန္ရြယ္သည္။
လက္ရည္နည္းနည္းက်ခ်င္ေနေသာ ေရႊဆူးႏွင္းအတြက္ ခြဲစိတ္ျခင္းေတြသာမ်ားျပားေနခဲ့၍ စႏူကာကစားတဲ့အခါလက္မၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္။ စကစားလိုက္သည္ႏွင့္ ကြၽင္းေပါက္နားကပ္လြဲသြားတဲ့အနက္ေရာင္ေဘာလံုးကို စိတ္ပ်က္စြာေခါင္းခါရင္းၾကၫ့္လိုက္မိသည္။ စႏူကာခံုေပၚလက္ေထာက္လ်က္ၾကၫ့္ေနတဲ့ လကၤာသံုထံကေနေတာ့ နင္ညံ့တယ္လို႔ ခပ္ေအးေအးအသံေလးထြက္လာသည္။
" ဟုတ္တယ္ ငါအေတာ္ညံ့တာပဲ "
ငါညံ့လို႔ နင့္အခ်စ္ကိုမပိုင္ဆိုင္ရတာေနမွာ လကၤာ.....
ရင္နာစရာနီညိုကြက္တစ္ကြက္က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူလည္တိုင္ေပၚမွာ ခမ္းခမ္းနားနားရိွေနတာျမင္ေတာ့ လြယ္ကူလြန္းတဲ့ကစားပြဲမွာေတာင္ ေရႊဆူးႏွင္းတာထြက္မလွဘူးျဖစ္သြားသည္။ တြန႔္ေၾကေနတဲ့အက်ႌအျဖဴဟာ အသစ္လဲမဝတ္ရေသးတာမွန္း သိပ္သိသာထင္ရွားေနျပန္ေတာ့ လကၤာသံုကစားေနတာကိုေငးရင္း ခပ္ယဲ့ယဲ့သာေရႊဆူးႏွင္းၿပံဳးႏိုင္ေတာ့သည္။
..............................................................
" ေခါင္းေဆာင္ မုန႔္နဲ႔ပန္းလက္ဖက္ရည္ရပါၿပီ "
အခန္းထဲဝင္လာေသာစားဖိုမွဴးအား လကၤာသံုေခါင္းညိတ္ျပကာထြက္သြားခိုင္းသည္။ စႏူကာႏွစ္ပြဲကစားၿပီးသြား၍ ဆက္တီမွာႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေလာေလာလတ္လတ္လာပို႔သြားတဲ့ ပန္းလက္ဖက္ရည္ကို ေရႊဆူးႏွင္းအရသာခံကာေသာက္ေနသည္။ ေနရအဆင္ေျပပံုမရတဲ့လကၤာသံုကေတာ့ ေျခေထာက္ကိုခ်ိတ္ရံုသာခ်ိတ္ထိုင္ေနေလသည္။
" ေနလို႔အဆင္မေျပရင္..... ေရႏြေးေလးနဲ႔စိမ္ၿပီး တစ္ရက္ေလာက္နားလိုက္ေလ လကၤာ "
ထိုသို႔ေရႊဆူးႏွင္းေျပာလိုက္လ်ွင္ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ မုန႔္ပန္းကန္ခ်ပ္ဆီလွမ္းေနတဲ့လက္ကတန႔္သြားကာ ခပ္ေအးေအးေလးေမာ့ၾကၫ့္လာသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးၿပံဳးျပလ်က္ ပန္းလက္ဖက္ရည္ကိုတစ္ငံုေသာက္ေနသည္။
" ဆူးႏွင္း နင့္ကိုလိမ္လို႔မရဘူးထင္တယ္ "
" အင္း..... လည္ပင္းကအကြက္ေလ ဒီေလာက္ဆိုငါသိပါတယ္ "
ေရႊဆူးႏွင္းကေမးဆတ္ျပရင္း ထိုစကားကိုေျပာလာေတာ့ လည္ကုပ္ကိုပြတ္လ်က္ လကၤာသံုရယ္လိုက္မိသည္။ အားမပါေသာရယ္လိုက္ျခင္းေပမဲ့ ထိုအျပဳအမူေအးစက္စက္ကိုပဲ ေရႊဆူးႏွင္းမွာေငးငိုင္ေနရသည္။ သိပ္လွေသာလူသားေလးက ဘယ္လိုေနေနလွရက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေရႊဆူးႏွင္းအတြက္ ေအးစက္စက္အမူအရာေလးကလည္း ျမတ္ႏိုးခ်င္စရာေကာင္းသည္။
" ေၾသာ္ ေမ့ေနတာ..... နင့္အတြက္လက္ေဆာင္ လကၤာ..... ကိုကို႔ကိုနားပူကပ္ထားရတာ နင္မျငင္းနဲ႔ "
" ဘာလဲ "
ကမ္းေပးလာေသာနက္ျပာေရာင္အိတ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းကို လကၤာသံုေမးလိုက္သည္။
" အီတလီကပညာရွင္ကို နင္နဲ႔လိုက္မယ့္ရနံ႔ကိုဖန္တီးခိုင္းထားတာ..... ဒါမ်ိဳးေတာ့ ကိုကိုကအားကိုးရတယ္ "
ရယ္လ်က္ေျပာလာေသာေရႊဆူးႏွင္းစကားေၾကာင့္ လကၤာသံုအံ့ၾသဟန္ျပကာ အိတ္ေလးထဲမွေရႊေရာင္ပုလင္းငယ္အားထုတ္ယူၾကၫ့္သည္။ ျပင္းရွသည္လည္းမဟုတ္ေသာ ခပ္ေျပျပေျမသင္းရနံ႔တစ္မ်ိဳးက ပုလင္းအဖံုးဖြင့္ၾကၫ့္ရံုႏွင့္ အခန္းထဲသင္းပ်ံ့သြားသည္။
" နင္နဲ႔လိုက္တဲ့ရနံ႔ေလ လကၤာ..... ကိုကိုစပိန္ဘက္သြားရင္း အီတလီကပညာရွင္ဆီဝင္ဖို႔ မနည္းေျပာလိုက္ရတာ "
" အင္း မိန္းကေလးမဆန္ဘူး "
" အဲဒါနင့္ကိုယ္ပိုင္ရနံ႔ပဲ နင္ကျပတ္သားတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေလ..... ေအးတိေအးစက္နဲ႔ လိုအပ္လာရင္ရဲရင့္ျပတ္သားတယ္ အဲဒါနင္ပဲေလ လကၤာ "
လကၤာသံုအသာအယာၿပံဳးလိုက္ၿပီး ေရေမႊးပုလင္းေလးကိုအဖံုးျပန္ပိတ္ကာ အိတ္ထဲကိုအသာအယာျပန္ထၫ့္လိုက္သည္။ ေျခခ်ိတ္ထားတဲ့အေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယွက္တင္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းစကားကိုခပ္သာသာၿပံဳးျပရင္း လကၤာသံုစကားျပန္စျပန္သည္။
" ကိုမင္းမာန္ေတာ့ စိတ္ညစ္သြားေလာက္မယ္ "
" ညစ္ပါေစ သူကသာယာေနတာေလ..... ေအာင္သြယ္ေပးတုန္းက်ေတာ့ မိဘစကားနားေထာင္ရမလို လုပ္ျပေနတဲ့သူက "
" အခုက်မွ ေယာင္းမကိုအေပ်ာက္မခံႏိုင္သည္းျပေနတယ္..... နင္မသိလို႔ပါ တကယ္မ်က္စိေနာက္လြန္းလို႔ "
" မထင္ရဘူး "
တစ္ခ်ိန္က ေရႊဆူးႏွင္းအေဖသေဘာျဖင့္ ဂိုဏ္းကိုစဦးေဆာင္ရေတာ့မယ့္ လကၤာသံုကိုသနားၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူေရႊမင္းမာန္ႏွင့္လက္ထပ္ေစမွာကို ၾကားထဲကဖ်က္ဖူးသၫ့္သူဟာ ယခုထိလည္းေငးၾကၫ့္ရေသးတဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းပင္ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူႏွင့္ရင္းႏွီးေနတဲ့အစ္မတစ္ေယာက္ျဖင့္ မရအရေအာင္သြယ္ေပးခဲ့လို႔ လကၤာသံုအေပၚမရိုးမသားျဖစ္ေနတာကို ေရႊဆူးႏွင္းအစ္ကိုကေတာင္ရိပ္စားမိခဲ့သည္။
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနတဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းျမတ္ႏိုးရသူကေတာ့ မသိဟန္ေဆာင္ခဲ့တာလား တကယ္မသိခဲ့တာလားဆိုတာ ေသခ်ာမသိေတာ့ေပ။ ေဘးလူျဖစ္တဲ့အစ္ကိုျဖစ္သူႏွင့္ ဖခင္ျဖစ္သူကေတာင္ ေရႊဆူးႏွင္းမူပ်က္ေလာက္ေအာင္ လက္ထပ္ေပးမယ့္အႀကံအစည္ကိုဖ်က္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေနလြန္းလို႔ ရိပ္စားမိခဲ့ၾကသည္။ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့လကၤာသံုကေတာ့ အရာရာကိုရိပ္စားမိလြယ္သားႏွင့္ ေရႊဆူးႏွင္းႏွလံုးသားကိုမွမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ မသိဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တာျဖစ္မည္။
" နင္မွတ္မိလား လကၤာ..... "
" အင္း ဘာကိုလဲ "
" ငါတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေရတံခြန္ေပၚကေျခေခ်ာ္က်တုန္းက..... နင့္လက္ကို မလႊတ္ဘူးဆိုတာေလ..... ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ငါအဲလိုပဲဆြဲထားမယ္ နင္လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္း နင္အႏၲရာယ္ျဖစ္ခ်ိန္တိုင္း "
" အင္း ဝမ္းနည္းခ်ိန္တိုင္း နင္တကယ္ရိွေပးခဲ့တယ္ "
အသက္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္မွာ ဖခင္ျဖစ္သူပိုင္နက္ထဲကေရတံခြန္ဆီကို ေရႊဆူးႏွင္းႏွင့္အတူသြားၾကရင္း ေရစီးသိပ္မသန္တဲ့ေနရာကေန လကၤာသံုေျခေခ်ာ္က်ဖူးသည္။ လွမ္းဆြဲေပးခဲ့ေသာလက္တစ္ဖက္ေၾကာင့္ ေသကံမေရာက္ခဲ့တာျဖစ္သလို လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္းရိွေပးတတ္တဲ့ေရႊဆူးႏွင္းေၾကာင့္ လကၤာသံုအထီးမက်န္ရတာျဖစ္သည္။
အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပၫ့္တဲ့ေန့မွာ အိမ္ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ဖခင္ေၾကာင့္ လကၤာသံုမ်က္ရည္က်မိခ်ိန္မွာ အနားမွာတစ္ဖဝါးမွမခြာဘဲရိွေပးခဲ့သူဟာ ေရႊဆူးႏွင္းဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးပင္။ နက္ရိႈင္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတြရိွေနတဲ့အၾကၫ့္ေတြကို လကၤာသံုသတိျပဳမိေပမဲ့ မသိသလိုသာေနရင္း ေရႊမင္းမာန္ႏွင့္သေဘာတူထားတာကို ၾကားထဲကပ်က္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သည္ကိုလည္း မသိစိတ္မွာေက်းဇူးတင္မိသည္။
တရားဝင္အသိေပးျခင္းေတာင္မရိွလိုက္တဲ့ ဂိုဏ္းႏွစ္ခုရဲ့ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းပြဲကို လကၤာသံုမသိေအာင္လို႔ ေရႊဆူးႏွင္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဆိုတာမွားေပသည္။ အစကတည္းက သတင္းသဲ့သဲ့ကိုၾကားမိေနသည္မို႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္သာရိွေသးတဲ့အခ်ိန္ ေရႊမင္းမာန္ကိုအမွန္တကယ္စိတ္မဝင္စားသၫ့္စိတ္ေၾကာင့္ လက္ထပ္ပြဲဖ်က္ဖို႔ကို လကၤာသံုဘက္ကအေၾကာင္းၾကားမလို႔ပင္။ လက္သြက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းမေလးေၾကာင့္ တစ္ပတ္ေတာင္မၾကာလိုက္ဘဲ ေရႊမင္းမာန္မိန္းမရသြားသည္မို႔ လကၤာသံုမသိသလိုဆက္ေနျဖစ္သြားခဲ့သည္။
" ဟုတ္တယ္..... ဝမ္းနည္းလာတိုင္း ငါ့ကိုသတိရရမယ္..... နင့္ေဘးမွာ ငါအၿမဲရိွေပးမွာမို႔လို႔ နင္တစ္ေယာက္တည္းမၿမိဳသိပ္ထားရဘူး "
" အင္း နင္ကသူငယ္ခ်င္းေကာင္းေလးပါ "
ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးဆီကထြက္လာတဲ့စကားေလးကို ေရႊဆူးႏွင္းေငးေမာကာၾကၫ့္ၿပီးနားစြင့္ရင္း မခ်င့္မရဲၿပံဳးမိေလသည္။ ကုန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ပန္းလက္ဖက္ရည္ဖန္ခြက္ကို လက္ထဲမွာသာဆုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္ေငးေငးျပန္ငံု႔ၾကၫ့္လိုက္သည္။ ခပ္တိုးတိုးစကားသံကေတာ့ လကၤာသံုၾကားသာရံု ေရႊဆူးႏွင္းႏႈတ္ဖ်ားကေနထြက္လာသည္။
" ဟုတ္တယ္ ငါတို႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ..... "
.........................................................
YOU ARE READING
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
