တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္
ေလယာဥ္တစ္စင္းဟာ ေကာင္းကင္အျပာေရာင္ေနာက္ခံထားကာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ပ်ံသန္းဆင္းသက္လာခဲ့သည္။ ေလယာဥ္အင္ဂ်င္သံက က်ယ္ေလာင္စြာတုန္ခါေနသျဖင့္ လွမ္းေအာ္ေခၚတာကိုပင္မၾကားရေခ်။
" လွမ္းေခၚေနတာၾကာၿပီ "
ႏူးညံ့စြာေျပာလာေသာမိန္းကေလးကို ဘာစကားမ်ွမဆိုဘဲ လွည့္ၾကည့္လာေသာမိန္းကေလး။ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ႌႏွင့္စတိုင္ေဘာင္းဘီတို႔ကို ၾကည့္ေကာင္းစြာဝတ္ဆင္ထားတဲ့မိန္းကေလးက လက္ထဲမွာရိွတဲ့တဝက္အုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို မ်က္ႏွာမွာတပ္လိုက္သည္။
" သြားၾကရေအာင္ေလ "
ႏူးညံ့စြာဆိုလာေသာမိန္းကေလးက လက္ကမ္းေပးလာေပမဲ့ ေခါင္းညိတ္ၿပီးသာအေရ႔ွကေနထြက္သြားသည္။ ရုတ္တရပ္ၿပံဳးသြားေသာမိန္းကေလးက လွပစြာျငင္းလိုက္ေသာမိန္းကေလးေနာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလးလိုက္လာခဲ့သည္။
ကားတံခါးအသင့္ဖြင့္ထားေပးေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ကိုအသိအမွတ္ျပဳသလိုၾကည့္ၿပီး ကားေနာက္ခန္းထဲဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ အျဖဴေရာင္ႏွင့္မိန္းကေလး။ အေနာက္ကေနလိုက္လာေသာ မိန္းကေလးကလည္း အသစ္စက္စက္လဲထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ၿပိဳင္ကားအသစ္ကို ကားေသာ့ကမ္းေပးလာတဲ့တပည့္ဆီကေနလႊဲယူေမာင္းႏွင္လိုက္သည္။ အေရ႔ွဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ကားႏွစ္စီးထြက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ကားေသာ့ကမ္းေပးတဲ့တပည့္က ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီးေပၚတက္ကာ လံုၿခံဳေရးယူဖို႔လိုက္လာသည္။
" ဥကၠ႒ ဒီေန့ႏွင္းဆီပရဝဏ္က ညစာစားပြဲရိွပါတယ္ "
ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနလွမ္းၾကည့္ရင္း ဘယ္ဘက္ပါးေပၚမွာအမာရြတ္ရိွတဲ့မိန္းကေလးကို အျဖဴေရာင္ႏွင့္မိန္းကေလးမွ သိၿပီဆိုေသာအမူအရာျပလိုက္ေလသည္။ ေလဆိပ္ႏွင့္နီးလွေသာေနရာမွာရိွသည့္စံအိမ္ကေန ယခင္စံအိမ္ကိုျပန္ေျပာင္းေရႊ့ဖို႔သြားေနသည့္လမ္းမွာ လက္ေထာက္အသစ္၏အစီအရင္ခံသမ်ွကို တိတ္ဆိတ္စြာနားေထာင္ေနေသာ အျဖဴေရာင္ႏွင့္မိန္းကေလး။
အရင္လက္ေထာက္က ဂိုဏ္းကိုကိုယ္စားဦးေဆာင္ေနရသည္ျဖစ္လို႔ လက္ေထာက္အသစ္ခန္႔ထားသည္မွာ ေျခာက္လရိွေတာ့မည္။ ကိစၥမ်ားစြာျဖစ္ပ်က္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အရင္ထက္ေသြးေအးရက္စက္လာခဲ့ေပမဲ့ အတိတ္တစ္ခုကိုေတာ့ေထြးပိုက္ထားဆဲပင္။
လူေတြေရ႔ွလူလံုးထြက္မျပတာ လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ကတည္းကမို႔ ကုမၸဏီရဲ့ကိစၥအရပ္ရပ္ကို လက္ေထာက္ေတျြဖင့္သာတာဝန္ေပးထားခဲ့သည္။ ေနာက္ကြယ္ကေနသာစီမံအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး လူေရ႔ွထြက္ရသည့္အေရးႀကီးကိစၥရပ္မ်ားတြင္ မ်က္ႏွာမေဖာ္ျပဘဲပြဲတက္ေလ့ရိွသည္။ အျဖဴေရာင္ႏွင့္မိန္းကေလးလည္တိုင္ေအာက္နား၌ ဒဏ္ရာအေတာ္နက္ခဲ့ပံုရသည့္ အမာရြတ္တစ္ခုကထင္းေနသည္။
" လကၤာ !!! "
ဝဲဘတ္ရင္အံုကိုေဖာက္ဝင္သြားတဲ့ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ လကၤာသံုအျမင့္ကေနျပဳတ္က်သြားသည္။ ေသမင္းဆီခုန္ဆင္းရေတာ့မည္လို႔ အသိစိတ္ခဏမလြတ္ခင္မွာထင္လိုက္ေပမဲ့ လက္တစ္ဖက္ကဖမ္းဆြဲထားသည္ကို ခံစားမိခဲ့သည္။
" ငါေရာက္လာၿပီ နင္မေသရဘူး ! လကၤာ "
" ငါရိွရင္နင္ရိွရမယ္ နင္ရိွေနရင္ငါရိွမယ္ "
ထိုစကားတစ္ခြန္းဟာ သတိေမ့ေျမာေနတဲ့လကၤာသံုနားထဲတိုးဝင္လာၿပီး ကေလးဘဝကေရတံခြန္အစြန္းမွာ ၾကားခဲ့ဖူးေသာအခ်ိန္ကိုသတိရသြားသည္။ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရတံခြန္ေပၚကေျခေခ်ာ္က်တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္လူသတ္တတ္တဲ့ေကာင္မေလးကို လွမ္းဖမ္းဆြဲရင္းေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ငယ္ဘဝဆီေရာက္ေနတဲ့စိတ္ေတြက အျမင့္ကေနျပဳတ္က်သြားၿပီး ေရထဲေရာက္သြားတာကိုသိလိုက္ရကာ ေလာကႀကီးႏွင့္လံုးဝအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့သည္။ သတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ခြဲစိတ္ေနတဲ့ေရႊဆူးႏွင္းကို အျဖဴေရာင္အလင္းေအာက္မွာျမင္ရသည္။ ေနာက္ထပ္ေမ့ေျမာသြားကာ သတိျပန္လည္လာေတာ့ ေလဆိပ္ကအဆင္းအတက္ျပဳေနတဲ့ေလယာဥ္သံေတြကို အရင္ဆံုးၾကားလိုက္ရၿပီး ေရႊဆူးႏွင္း၏ကိုယ္ပိုင္စံအိမ္မွာေရာက္ရိွေနမွန္းသိလိုက္ခဲ့သည္။
" သတိရလာၿပီလား "
အနားယူထားပံုမရေသာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေပမဲ့ အၿပံဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ၾကည့္လာတဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းမ်က္ႏွာက မေျပာဖို႔တားျမစ္ေနသေယာင္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ေသမင္းႏွင့္လက္တကမ္းအလိုက ဆြဲထုတ္ေပးခဲ့ေသာလက္ဟာ ငယ္စဥ္ကေပ်ာ့ညံ့ညံ့ေကာင္မေလးဆိုတာ ယံုမွားစရာမရိွခဲ့ေခ်။
ကားေပၚမွာပ်ံ့လြင့္ေနတဲ့အေတြးေတြကိုစုစည္းလိုက္ၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ့ေငျြပာေရာင္စံအိမ္ေရ႔ွတြင္ ကားရပ္လိုက္သည္ကိုသတိထားမိေလသည္။ အေတြးေတြပ်ံ့လြင့္ေနလိုက္တာက စံအိမ္ကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္သြားခဲ့ၿပီပဲ။ ကားေပၚကဆင္းလာသည္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ လက္ေရြးစင္ေတြကိုၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ အားကိုးရတဲ့သူေတြမရိွေတာ့တာကိုေတြးမိသြားျပန္သည္။
" ကြၽန္း "
" အမိန္႔ေပးပါ ဥကၠ႒ "
ဘယ္ေသာအခါမွ သာမန္အခ်ိန္မွာေခၚခြင့္မျပဳေသာ ႀကီးမားတဲ့တာဝန္တစ္ခုလိုမွတ္ယူထားသည့္ ဥကၠ႒ဆိုတဲ့အေခၚအေဝၚကို လက္ခံလိုက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလၿပီ။ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ေနရာထက္ႀကီးေလးေသာ ရာထူးေနရာတစ္ခုကို ဖခင္မရိွေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွစၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္မထိုက္တန္ေသးဘူးလို႔ယူဆကာ အေခၚမခံခဲ့တာျဖစ္သည္။
" ညစာစားပြဲမတိုင္ခင္ ဂိုဏ္းသားေတြအုတ္ဂူဆီသြားမယ္ ျပင္ဆင္ထားလိုက္ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
သီဟာကြၽန္းမ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ သူတို႔အႀကီးအကဲကိုဦးၫြတ္လိုက္သည္။ အလုပ္တာဝန္ကိုအတူထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သီဟာကြၽန္းလိုလက္ေရြးစင္ထဲမွလူတစ္ေယာက္ သူခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုထားရစ္ကာ မႏွစ္ကထြက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ဘယ္ေသာအခါမျွပန္မလာႏိုင္မယ့္လမ္းကို မည္သူမွခြင့္မျပဳဘဲထြက္သြားသူက တျခားေသာအဖြဲ႔သားႏွင့္ေပ်ာ္ေနၿပီလား။
စံအိမ္ရဲ့ဒုတိယအထပ္သို႔တက္လာၿပီး အသစ္ျပင္ဆင္ထားတဲ့အလုပ္ခန္းထဲကို လကၤာသံုဝင္လာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာေပၚကတဝက္အုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကိုဖယ္ကာ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး မုသားသတင္းေရာင္းဝယ္ေရးဆီဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းသာဝင္ေနၿပီးကိုင္ေဆာင္ျခင္းမရိွ၍ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ တစ္ဖက္ကဖုန္းကိုင္လာေတာ့သည္။
" ဟယ္လို "
တစ္ဖက္ကေန မုသားသတင္းေရာင္းဝယ္ေရး၏ ေခါင္းေဆာင္အသံထြက္ေပၚလာေလသည္။
" မမုသားဟန္ခ်ီ အလုပ္တစ္ခုအပ္ခ်င္တယ္ "
လကၤာသံု၏စကားသံကိုနားေထာင္ၿပီး စကားသံျပန္မလာေသာတစ္ဖက္လူက အတန္ၾကာေတာ့မွအံ့အားသင့္ေသာအသံျဖင့္။
" မလကၤာသံု ? "
" ဟုတ္ပါတယ္ မမုသားဟန္ခ်ီ "
" မလကၤာသံုကိုေသသြားၿပီထင္ေနခဲ့တာ..... မုသားကို အံ့အားသင့္ေအာင္သိပ္လုပ္တာပဲ "
" မုသား ကာစတမ္မာတစ္ေယာက္ကို သတင္းေပးရင္းကတစ္ခုခုျဖစ္သြားတာမျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ဘူး..... "
အလိမ္အညာမဟုတ္ေသာစကားေတြဆိုတာ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္အသံက သက္ေသျပေနေလသည္။ လကၤာသံုလည္း ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကိုေကြးရံုၿပံဳးလိုက္ၿပီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခုကို မုသားသတင္းေရာင္းဝယ္ေရးကိုအပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာေအာင္ စကားေျပာၿပီးေတာ့ လကၤာသံုဘက္ကဖုန္းကိုခ်လိုက္ၿပီး လည္ပင္းကအမာရြတ္ကို ပိတ္ထားတဲ့ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကေနၾကည့္မိသည္။
" နည္းနည္းသာထပ္နက္သြားရင္ မေတြးရဲစရာပဲ "
သတိရရခ်င္းမွာ ေရႊဆူးႏွင္းေျပာခဲ့ေသာစကားက ရယ္ခ်င္စရာမေကာင္းမွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္က လကၤာသံုရယ္မိခဲ့သည္ဆိုတာေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းသိလိမ့္မည္မဟုတ္ေလ။
ေသဖို႔ကံမေရာက္ေသးလို႔ထင္ပါရဲ့ က်ည္ဆန္ကႏွလံုးနဲ႔ကပ္လြဲထိမွန္ခဲ့သည္။ လည္ပင္းကဒဏ္ရာကလည္း အသံႀကိဳးႏွင့္ကပ္လြဲသလို အသက္ေဘးႏွင့္လြတ္ကင္းေစခဲ့ျပန္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အမာရြတ္ေတြကေပ်ာက္လိုက္ အသစ္ျပန္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္ သာမန္ဘဝမဟုတ္ေသာအေျခအေနကိုသာ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္သင့္ခံေနရသည္။
..........................................................
လကၤာသံု အရင္စံအိမ္ျပန္ေရာက္သြားတာကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေရႊဆူးႏွင္းအလုပ္ကိုထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆးရံုကေနအလုပ္ထြက္လာခဲ့တာ ေျခာက္လရိွခဲ့ၿပီျဖစ္လို႔ ေဒါက္တာေရႊဆူးႏွင္းဆိုတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။ ထိုဂုဏ္ပုဒ္ေနရာမွာ အေဖလက္ထက္ကေန အစ္ကိုျဖစ္သူအထိတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ က်ားရဲဂိုဏ္း၏ေခါင္းေဆာင္စင္စစ္ျဖစ္လာသည္။
ေရႊဆူးႏွင္း ခြဲစိတ္ဓားကိုေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ကိုင္ခဲ့တာက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေနာက္ဆံုးခြဲစိတ္မႈသာျဖစ္ဖို႔ ခြဲစိတ္ဓားေနရာမွာ လူသတ္ဓားကိုေျပာင္းလဲကိုင္ေဆာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေသခ်ာခဲ့သည္။ အေတြ့အႀကံဳသိပ္မရိွခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ဆိုေပမဲ့ မစိမ္းသက္တဲ့နယ္ပယ္တစ္ခုကို ကေလးဘဝကတည္းကရင္းႏွီးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တစံုတစ္ေယာက္ဒဏ္ရာေတြကို ကုသေပးရမည့္သူထက္ ကာကြယ္ေပးႏိုင္သည့္သူျဖစ္ခ်င္မိသည္။
ေသြးသံတရဲရဲျမင္ကြင္းေတြႏွင့္ ဒဏ္ရာအနာတရေတြကို ထပ္မခြဲစိတ္မကုသခ်င္ေတာ့ေပ။ ထိုအစား အေကာင္းဆံုးကာကြယ္ေပးခ်င္ၿပီး အနာတရမရိွေအာင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ရိွခ်င္သည္။ ေသမင္းခံတြင္းဝကေန ဆြဲထုတ္ေပးႏိုင္မယ့္လက္တစ္စံုျဖစ္ခ်င္သည္။
အဲဒီေန့ကလိုသတၲိမ်ိဳးငါ့မွာရိွတယ္ လကၤာ.....
ႏွင္းဆီပရဝဏ္ဝင္းအတြင္းကေန တံု႔ဆိုင္းမႈမရိွစြာ ကားကိုျပန္လွည့္လာခဲ့မိသည္က မသိစိတ္ရဲ့ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ထင္ပါရဲ့။ စည္းကမ္းတက်ကားေမာင္းတတ္တဲ့ငါက နင္ဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈအတြက္ဆို ဘယ္ေသာအခါမွစိတ္မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငါရိွသမ်ွဖုန္းေတြကိုေခၚဆိုၿပီး နင့္ဆီအျမန္ဆံုးေရာက္ႏိုင္မယ့္စစ္ကူကို အရိွန္ျမန္ေနတဲ့ကားထဲမွာဆက္သြယ္ခဲ့တယ္။ ငါထင္ထားခဲ့သလို နင္ဆိုတဲ့လူသားေလးက တျခားသူထိခိုက္မွာေတာ့ တကယ္စိုးရိမ္တတ္သား။ နင့္အႏၲရာယ္ကိုမသိဘဲ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကအစ စိုးရိမ္တတ္တဲ့လူသားေလးပဲ။ ငါကေတာ့ နင့္ကိုအၿမဲအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔အကဲခတ္ၿပီး အစိုးရိမ္လြန္တတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့။
အရိွန္ႏွင့္ေကြ့လိုက္တဲ့ကားဘီးသံက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာၿပီး ေငျြပာေရာင္စံအိမ္ဆီကို အရိွန္ျမႇင့္ကာဦးတည္ေနခဲ့သည္။ အျဖဴေရာင္ၿပိဳင္ကားအေနာက္မွာ လက်ာ္ရွင္ကားကထပ္ခ်ပ္မကြာကပ္ပါလာၿပီး စံအိမ္ဆီေရာက္ဖို႔ကိုသာ စိတ္ေဇာကပ္ခဲ့ၾကသည္။ စံအိမ္ႏွင့္တျဖည္းျဖည္းနီးလာေတာ့လည္း ပစ္ခတ္သံေတြသာၾကားလာရၿပီး စိတ္ကိုေျခာက္ျခားေစခဲ့ျပန္သည္။
ထိုသို႔စိတ္ထဲကပူေလာင္မႈေတြဟာ ကားေပၚကေနဆင္းၿပီးစံအိမ္ထဲေရာက္သည္အထိ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က စိတ္ထဲမွာရိွေနတဲ့အသိတစ္ခုက တစံုတစ္ေယာက္ဆီေရာက္ႏိုင္ဖို႔သာျဖစ္ေနလို႔ ပစ္ခတ္ေနတဲ့အသံေတြနားထဲမၾကားေတာ့ေလ။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရန္သူဘက္ကဘယ္လိုလက္ေရြးစင္ရိွေနသည္ဆိုတာလည္း သတိထားၿပီးမျမင္မိေတာ့ေခ်။
လကၤာ နင္ဘယ္မွာလဲ.....
စံအိမ္ထဲမွာေဝ့ဝဲကာလိုက္ရွာေနမိရင္း ဒုတိယအထပ္သို႔ေရာက္လာေတာ့ အေပၚဆံုးေလဟာျပင္အထပ္ကိုေျပးတက္ေတာ့မယ့္ က်ားရိုင္းဂိုဏ္းရဲ့လက္ေရြးစင္ကိုေတြ့ျမင္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာတထစ္ခ်သိလိုက္သည္က ထိုေလဟာျပင္အထပ္မွာ ေရႊဆူးႏွင္းကယ္ရမယ့္ တစံုတစ္ေယာက္ရိွေနသည္ဆိုတာပင္။
တိုက္ခိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြကိုေရွာင္ဖယ္ၿပီး ထိုလက္ေရြးစင္ထက္အရင္ အေပၚထပ္ေလဟာျပင္အထပ္ကို ေလွကားထစ္ကေနေျပးတက္လာတဲ့အခ်ိန္။ က်ယ္ေလာင္တဲ့ေသနတ္သံတစ္ခ်က္က ေရႊဆူးႏွင္းကိုေသြးပ်က္သြားေစသည္။
" လကၤာ !!! "
ေသနတ္ကိုင္ထားသူရဲ့ေဘးကေန လ်င္ျမန္စြာျဖတ္သြားၿပီး ဝဲဘတ္ရင္အံု၌က်ည္မွန္သြားတဲ့လကၤာသံုလက္ကို အေပၚကေနမက်ခင္မွာလွမ္းဆြဲလိုက္ခဲ့သည္။ ေသနတ္သံေနာက္တစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရေပမဲ့ ထိုအခ်ိန္ကေခါင္းထဲမွာရိွတဲ့အသိဟာ သူမလက္ကိုဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေပ။
" ငါေရာက္လာၿပီ နင္မေသရဘူး ! လကၤာ "
" ငါရိွရင္နင္ရိွရမယ္ နင္ရိွေနရင္ငါရိွမယ္ဆိုတာ ေမ့သြားၿပီလား "
လက္တစ္ဖက္က ေလဟာျပင္အထပ္ရဲ့ေဘာင္ကိုကုပ္တြယ္ထားၿပီး လက္တစ္ဖက္က သတိလြတ္ေနတဲ့လကၤာသံုကိုဖမ္းဆြဲထားသည္။ သို႔ေပမဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္သာျဖစ္ခဲ့ေသာ ေရႊဆူးႏွင္းရဲ့ခႏၶာကိုယ္က ေပါင္ခ်ိန္တူအရပ္အေမာင္းတူတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေလးခ်ိန္ကို ၾကာၾကာဆြဲထားႏိုင္ဖို႔ခံႏိုင္ရည္မရိွခဲ့ေလ။
ကြန္ကရစ္ေဘာင္ကိုကုပ္တြယ္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္က ပြန္းပဲ့မိတာေၾကာင့္နာက်င္လာသည္။ လကၤာသံုကိုဖမ္းဆြဲထားတဲ့လက္တစ္ဖက္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ရဲကာလြတ္က်ခ်င္ေနေလသည္။ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္ေတာ့ အျပာေရာင္ေရေတျြပည့္ေနတဲ့ ေရကူးကန္အက်ယ္ႀကီးကိုျမင္ေနရသည္။
" လကၤာ..... ငါနင့္ကိုရေအာင္ကယ္ေပးမယ္ ငါရိွေနသ၍ "
ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့၍ ကုပ္တြယ္ထားျခင္းအားေျဖေလ်ာ့လိုက္ကာ သတိေမ့ေနတဲ့လကၤာသံုကိုမထိခိုက္ေစရန္ ေလထဲမွာပင္ခႏၶာကိုယ္ကိုဆြဲလွည့္ကာခုန္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ဘက္သို႔ေရာက္သြားေသာေရႊဆူးႏွင္းတစ္ေယာက္ လကၤာသံုကိုေသခ်ာဖက္ထားၿပီး လည္ပင္းကဒဏ္ရာကေနေသြးမလြန္ေစရန္ ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္ေပးခဲ့သည္။
စကၠန္႔အနည္းငယ္မွာပင္ အရိွန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ေရထဲနစ္ျမဳပ္သြားတာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေရမကူးတတ္ေသာေရႊဆူးႏွင္းအတြက္ ဤအျပဳအမူကအလြန္စြန္႔စားရာက်သည္ပင္။ အသက္ေအာင့္ကာမ်က္လံုးကိုမိွတ္ထားရၿပီး ေရကိုမလန္႔ေအာင္စိတ္ထိန္းႏိုင္ျခင္းက လကၤာသံုေၾကာင့္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
ငါ့ဘဝမွာေရကိုအေၾကာက္ဆံုးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေၾကာက္တာက အျမင့္ကေနက်မွာကိုပဲ.....
အေတြးေတြကေနလြန္ေျမာက္ၿပီး အရိွန္မွန္မွန္ႏွင့္ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့အျဖဴေရာင္ၿပိဳင္ကားေလးက ေငျြပာေရာင္စံအိမ္ႏွင့္အေဝးသို႔ေရာက္သြားသည္။ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ မည္သည့္ကားကိုမွမေက်ာ္တက္ဘဲ ၿပိဳင္ကားတစ္စီးကသူ႔အရိွန္ႏွင့္သူသြားေနခဲ့သည္။
အဲဒီစိတ္ကိုအႏိုင္ယူသြားခဲ့တာက နင့္ကိုဆံုးရႈံးရမွာေၾကာက္တဲ့စိတ္ပဲ.....
...........................................................
စာၾကည့္မ်က္မွန္ကိုလက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ႏွင့္ အသာအယာခြၽတ္ၿပီး မေဟာ္ဂနီေရာင္စားပြဲေပၚခ်ထားလိုက္သည္။ ခြက္ႏႈတ္ခမ္း၌ေရႊေရာင္အနားသတ္ထားတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ေႂကြခြက္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေအာင္မဲညိုပန္းလက္ဖက္ရည္ကိုတစ္ငံုေသာက္ကာ မ်က္ရိုးကိုႏိွပ္ေနခဲ့သည္။
ေႂကြခြက္ကိုပန္းကန္ျပားေပၚျပန္ခ်ေတာ့ မဲနယ္ျပာေရာင္လက္ဖက္ရည္က လိႈင္းထလႈပ္ခတ္သြားသည္။ ဘယ္ဘက္လက္မွာဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ေငြဟန္းခ်ိန္းက မ်က္မွန္ကိုလွမ္းယူခ်ိန္မွာ အျဖဴေရာင္အက်ႌလက္စေအာက္ကေနထြက္ေပၚလာသည္။ ေမာ္နီတာေပၚမွာေတာ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေပးပို႔လာတဲ့ သတင္းစကားမ်ားစြာက ဖိုင္တစ္ခုအျဖစ္ေျပာင္းထားသည္ကိုျမင္ရေပမည္။
ေမာ္နီတာေပၚကစာေတြကို စာၾကည့္မ်က္မွန္ကိုျပန္တပ္ၿပီး ေမာက္စ္ကိုေရႊ့ကစားရင္း အသစ္ဝင္လာတဲ့ေမးလ္တစ္ေစာင္ကို ႏိွပ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထူးျခားမႈမရိွေသာသတင္းေတျြဖစ္ေန၍ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္သာသာခ်ကာ အလုပ္စားပြဲကေနထရပ္ခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုလွမ္းယူကာ မွန္နံရံနားဆီေလ်ွာက္သြားေတာ့ အနက္ေရာင္ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကဖုန္းဟာ အလိုက္မသိတုန္ခါသြားသည္။
ဖုန္းကိုအိတ္ကပ္ထဲမွယူကာကိုင္လိုက္ေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခားကိစၥမဟုတ္လို႔ ဖုန္းကိုျပန္ခ်ျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုသာ အခ်ိန္ေပးကာအရသာခံၿပီး မွန္နံရံမွာအရိပ္ထင္ေနတဲ့ စာၾကည့္မ်က္မွန္ႏွင့္သူ႔ပံုရိပ္အား မမိွတ္မသုန္ၾကည့္မိေနသည္။ စားပြဲေပၚကေမာ္နီတာတြင္ေတာ့ အေရးႀကီးေမးလ္တစ္ေစာင္ဝင္ေနေၾကာင္း အခ်က္ျပလာသည္။
..........................................................
YOU ARE READING
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
