လကၤာသံုကုမၸဏီကေနစံအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ေရႊဆူးႏွင္းေၾကာင့္ ဟန္ေနြႏြံကိုအေပၚတက္ကာအနားယူဖို႔အရင္ေျပာလိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းကဆက္တီမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနၿပီး ဖုန္းၾကည့္လို႔ေနေသာေရႊဆူးႏွင္းကေတာ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုမသိက်ိဳးကြၽံျပဳကာေနေပးမိသည္။ ရဲတင္းလွေသာဟန္ေနြႏြံ၏အျပဳအမူက ေရႊဆူးႏွင္းေရ႔ွမွာ လကၤာသံုကိုပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းဝင့္ႂကြားသြားသလိုပင္။
မသိစိတ္ထဲကရယ္ေမာလိုက္မိၿပီး မ်က္လံုးေထာင့္ကေနမၾကည့္လည္းျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုသက္သက္အတြက္ ေရႊဆူးႏွင္းေခါင္းခါမိရံုသာရိွေတာ့သည္။ မရယူလိုေသာခ်စ္ျခင္းႏွင့္ခ်စ္ခဲ့လို႔ လကၤာသံုကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတာကို ေရႊဆူးႏွင္းေရ႔ွမွာဒီလိုျပဳမူျပတာက သိပ္ကိုကေလးဆန္လြန္းေလသည္။ ေရႊဆူးႏွင္းသာေရ႔ွဆက္တိုးခ်င္လ်ွင္ ပါးေပၚကအနမ္းတစ္ပြင့္ထက္ပိုတာကိုေတာင္ လကၤာသံုဆီကရယူႏိုင္မွာျဖစ္သည္။ ခ်စ္တဲ့သူေပ်ာ္ေစဖို႔လက္ေလ်ွာ့ေပးခဲ့တာက စစ္မေရာက္ခင္ျမားကုန္သြားတာမဟုတ္သလို တစ္ဖက္လူကိုမယွဥ္သာႏိုင္ျခင္းလည္းမဟုတ္ခဲ့။
" ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား ဆူးႏွင္း "
" ဆယ္မိနစ္ပဲရိွေသးတယ္ "
" ေတာ္ပါေသးတယ္ "
လကၤာသံုကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာဝင္ထိုင္ၿပီး ထိုစကားတစ္ခြန္းကိုေျပာလာသျဖင့္ ေရႊဆူးႏွင္းဖုန္းကေနအၾကည့္လႊဲကာေမာ့ၾကည့္မိသည္။
" ဘာလို႔လဲ ငါေစာင့္ေနရမွာစိုးလို႔လား "
အဓိပၸါယ္ပါေသာအၾကည့္ျဖင့္လွမ္းၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ဘာသာၿပံဳးမိကာ ေရႊဆူးႏွင္းအၾကည့္ျပန္လႊဲခဲ့သည္။ မေျပာင္းလဲေသာရင္ခုန္သံတိုးတိုးေၾကာင့္ ခက္ၿပီလို႔စိတ္ကေတြးရင္း ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကေကြးၫြတ္သြားသည္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သံေယာဇဥ္က ျဖတ္ေတာက္ရခက္သလို ရင္းႏွီးေနေသာမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ေတြ့တိုင္း ရင္မခုန္ဘဲေနမိဖို႔ခက္သည္။
" ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေလးက ငါေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္ပါတယ္ "
လက္ထဲကဖုန္းကိုအဓိပၸါယ္မဲ့ငံု႔ၾကည့္ေနရင္း စိုက္ၾကည့္ေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေရႊဆူးႏွင္းၿပံဳးျပမိသည္။
" သနားစရာေကာင္းသလိုမၾကည့္နဲ႔ လကၤာ ဒါငါ့ေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္လို႔သနားဖို႔မလိုဘူး "
" နင့္စိတ္ထဲလည္း အားနာၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖို႔မလိုဘူး သိလား..... ငါကနင့္ကိုပဲမ်က္ႏွာမူၿပီးရွင္သန္ေနမွာ "
" ခံစားမိပါတယ္ "
လကၤာသံုထံမွစကားေလးကို ေရႊဆူးႏွင္းၿပံဳးရံုသာတတ္ႏိုင္သည္။ အရာအားလံုးကိုထက္ျမက္စြာသိလ်က္ ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ကိုမသိႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။
" ကိုမင္းမာန္နဲ႔လက္ထပ္ပြဲဖ်က္ေပးတာ နင္ဆိုတာမွန္းသိကတည္းက "
လက္ထဲကဖုန္းကိုမွန္စားပြဲေပၚခ်ကာ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ရင္းေျပာလာေသာ လကၤာသံု။ ေျပာလက္စကိုခဏရပ္ၿပီး သေဘာတက်ၿပံဳးလိုက္ေသာ ေရႊဆူးႏွင္းမ်က္ႏွာကို တိတ္ဆိတ္စြာခဏၾကည့္လိုက္သည္။
" နင့္စိတ္ကိုေသခ်ာနားလည္လိုက္ခဲ့တာ ဆူးႏွင္း ဒါေပမဲ့ "
" ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုလို႔မရဘူး..... ဒီလိုေျပာဖို႔မဟုတ္လား "
ေရႊဆူးႏွင္းရယ္ကာေမးလိုက္ေတာ့ လကၤာသံုမွာ အင္းလို႔သာျပန္ေျပာႏိုင္သည္။
" တကယ္လည္း ငါတို႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြပဲဟာ "
" မပင္ပန္းဘူးလား ဆူးႏွင္း "
လကၤာသံုေမးခြန္းကိုနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းႏႈတ္ခမ္းေလးက နာက်င္စြာၿပံဳးသြားသည္။ မနာက်င္ဘူးရယ္လို႔မွမရိွတာလကၤာရယ္လို႔ စိတ္ထဲကေနသာေျပာမိၿပီး လက္ထဲမွာကိုင္ထားေသာဖုန္းကို မွန္စားပြဲေပၚအသာခ်လိုက္သည္။
" ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာဘာလဲ လကၤာ "
ဆိုဖာေပၚလက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကိုေပါင္ေပၚယွက္တင္ကာ လကၤာသံုကိုၾကည့္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းျပန္ေမးမိသည္။ မ်က္ခံုးအနည္းငယ္တြန္႔ခ်ိဳးသြားေသာ ၾကည့္လို႔မဝတဲ့မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေရႊဆူးႏွင္းကိုသနားစရာေကာင္းသလိုၾကည့္ေနျပန္သည္။
" ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးအတြက္ဆို ပင္ပန္းတယ္လို႔ တစ္ခါမွမခံစားမိေသးဘူး..... အဲဒီေတာ့ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာငါမသိဘူး "
" နင္ေခါင္းမာလိုက္တာ "
လကၤာသံုထိုသို႔ေျပာေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းမွာခပ္ဟဟေလးရယ္မိေသးသည္။ တကယ္ေခါင္းမာတဲ့သူက ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ျပန္ေမးၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။
" နင့္သူငယ္ခ်င္းပဲေလ လကၤာ "
ထိုစကားတစ္ခြန္းကိုရယ္ၿပီးေျပာေနေသာ ေရႊဆူးႏွင္းကိုၾကည့္ရင္းက သက္ျပင္းတစ္ခါခ်မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ထက္မပိုႏိုင္ခဲ့ေသာ စိတ္ေၾကာင့္သာမဟုတ္လ်ွင္ ေရႊဆူးႏွင္းက တကယ္ကိုေကာင္းတဲ့လက္တြဲေဖာ္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ခက္တာက ေရႊဆူးႏွင္းကိုအၿမဲတမ္းသူငယ္ခ်င္းလို႔သာ လကၤာသံုသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
" နင့္ေရြးခ်ယ္မႈတိုင္းကိုငါနာခံမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးဘာလုပ္လုပ္ အၿမဲေထာက္ခံမွာ "
" အင္း နင္ကလူမိုက္အားေပးေလ "
ေရႊဆူးႏွင္းၿပံဳးသြားသည္။
" ငါလည္းလူမိုက္ပဲဟာ ကြာျခားတာဘာရိွလို႔လဲ "
" နင္ေျပာသလို ငါဆရာဝန္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ အခုငါနင္နဲ႔တူေအာင္လူမိုက္ပဲလုပ္ေတာ့မယ္ "
ထိုစကားေၾကာင့္ လကၤာသံုတိတ္ဆိတ္သြားၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းကိုမ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲၾကည့္ေနမိသည္။ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာ တရားမဝင္လုပ္ငန္းထဲကိုပတ္သက္ၿပီး လကၤာသံုတို႔ကိုေဆးကုျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးတာမ်ားခဲ့သည္။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ အခန္႔မသင့္လ်ွင္အဖမ္းခံရမည့္အလုပ္ကို ေရႊဆူးႏွင္းကသိသိလ်က္ခြဲစိတ္မႈေတြလုပ္ေပးခဲ့တာပဲ။
" ဆူးႏွင္း "
" လကၤာ "
တၿပိဳင္နက္တည္းထြက္လာေသာေခၚသံကိုယ္စီေၾကာင့္ ေရႊဆူးႏွင္းတစ္ေယာက္တည္းရယ္လိုက္မိသည္။ ဆိုဖာေပၚေထာက္ထားေသာလက္ကို ေပါင္ေပၚတင္လ်က္ေမးေလးေထာက္ကာ သူငယ္ခ်င္းေလးကိုေရႊဆူးႏွင္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။
" နင္အရင္ေျပာေလ လကၤာ "
" ဒီတစ္ခါ နင့္ကိုဦးစားေပးတယ္ နင္အရင္ေျပာ "
ရွားေတာင့္ရွားပါးအေလးထားခံရျခင္းက ရင္ဘတ္ထဲစူးနင့္ေအာင္ခံစားရမည္လို႔ ေရႊဆူးႏွင္းထင္မွတ္မထားမိခဲ့ေပ။ သိပ္ကိုလွပတဲ့မ်က္ႏွာေလးအားေငးေမာရင္း ေရႊဆူးႏွင္းႏႈတ္ခမ္းေလးက အၿပံဳးေတြမရပ္တန္႔သလိုရယ္ေနမိေတာ့သည္။
" ငါဂ်ာမနီသြားေတာ့မယ္ လကၤာ "
" တူေလးတို႔ကိုအခ်ိန္တစ္ခုထိေစာင့္ေရွာက္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မသိဘူး "
ထင္မွတ္မထားေသာစကားကိုၾကားလိုက္ရလို႔ လကၤာသံုအံ့ၾသမွင္သက္ေနၿပီး အေတာ္တန္ၾကာေတာ့မွ မ်က္ဝန္းကိုမိွတ္ကာသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
" အခုလာတာ လာႏႈတ္ဆက္တာလား "
ေရႊဆူးႏွင္းေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။
" ၂၃ ႏွစ္မကုန္ခင္ျပန္လာခဲ့ "
ငါကနင့္စကားဆိုနာခံမိဦးမယ္ထင္တယ္.....
" ပရဝဏ္ပဋိညာဥ္ရိွေသးတယ္ "
ပဋိညာဥ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ သတိရေနတာလို႔ တဖက္သတ္ေခါင္းစဥ္တပ္လို႔ရမလား လကၤာ.....
တစ္ေယာက္ကေျပာေနတာကို တစ္ေယာက္ကစိတ္ထဲမွာဆိုရင္း စကားဝိုင္းကသက္ျပင္းခ်သံႏွင့္အတူ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ရုတ္တရပ္ထြက္သြားဖို႔ျဖစ္လာေသာေရႊဆူးႏွင္းကို လကၤာသံုတိတ္ဆိတ္စြာၾကည့္ရင္း အသက္မပါစြာၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ေရႊဆူးႏွင္းလည္း ေဖ်ာ့ေတာ့စြာၿပံဳးရယ္ရင္း ထိုင္ေနရာကေနထရပ္ကာ ဖုန္းကိုလွမ္းငံု႔ယူလိုက္သည္။
" ငါျပန္ေတာ့မယ္ လကၤာ ၾကာၾကာေနရင္ထြက္မသြားႏိုင္ျဖစ္ေနမယ္ "
ဟာသမမည္ေသာစကားကိုေျပာလိုက္ၿပီး လကၤာသံုျပန္ေျပာလာမွာကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဧည့္ခန္းကေနထြက္လာခဲ့သည္။ တစ္လွမ္းခ်င္းေက်ာခိုင္းလိုက္ေသာအကြာအေဝးက တစ္လွမ္းခ်င္းေဝးလာေလ နာက်င္မႈႏွင့္အတူပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြေလ်ာ့နည္းလာေလသာ။ တူေလးတို႔ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ဒီႏိုင္ငံထဲကေနထြက္သြားရမွာဆိုေပမဲ့ လကၤာသံုကိုေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းႏွလံုးသားထဲကေနထုတ္ပစ္မွာမဟုတ္ေပ။
ငါျမတ္ႏိုးရတဲ့သူကနင္တစ္ေယာက္တည္းပဲ လကၤာ.....
စံအိမ္တံခါးဟာအၿမဲတမ္းဖြင့္ထားလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမေတြေဝသြားခင္မွာ ေရႊဆူးႏွင္းေျခလွမ္းေတြကိုမရပ္နားဘဲ စံအိမ္အျပင္ထိထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေရႊဆူးႏွင္းမွာလက္က်န္သံေယာဇဥ္ဆိုလို႔ အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ့ဇနီးႏွင့္သားသာက်န္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေျခအေနတစ္ခုအထိကာကြယ္ေပးရမွာပင္။ တစ္ခ်ိန္မွာ က်ားရဲဂိုဏ္းကိုတူေလးလက္ထဲလႊဲေပးၿပီးလ်ွင္ေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းလည္း လကၤာသံုအနားမွာသူငယ္ခ်င္းေကာင္းအျဖစ္ ေနႏိုင္လိမ့္မည္ထင္သည္။
အခ်ိန္တစ္ခုပဲလိုတာပါ အခ်ိန္တစ္ခုပဲလိုေနတာပါလို႔ေတြးၿပီး စံအိမ္အျပင္ကိုထြက္လာတဲ့အခိုက္အတန္႔၌ ပံုရိပ္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတစ္စံုဟာရပ္တန္႔မိလ်က္သား။ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာျမင္ေတြ့ေနရတဲ့ အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းတစ္စံုရဲ့ မိႈင္းညို႔ေတြေဝေနေသာအၾကည့္ေတြဟာ ျပတ္သားစြာထြက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႔ေတြေဝေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
" ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ "
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကအၿပံဳးေတြဟာ ခပ္ေရးေရးေလးထင္လာခဲ့ၿပီး ထိုမ်က္ဝန္းစိမ္းေလးထံကို ေျခေထာက္တစ္စံုကနာခံျခင္းမရိွစြာေရာက္လာသည္။ ေတာက္ပသြားေသာမ်က္ဝန္းစိမ္းကို လ်စ္လ်ူရႈ႔ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည့္တိုင္ ျမင္ေနရတိုင္းမွာေငးၾကည့္ကာၿပံဳးမိရျပန္သည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း "
ဟုတ္တယ္ အၿမဲလိုလိုေခၚတတ္သည့္ ထိုအေခၚအေဝၚေလးကို ေရႊဆူးႏွင္းနားယဥ္ေနခဲ့ၿပီ။ မၾကားရလ်ွင္မေခၚေခၚေအာင္လုပ္တတ္ၿပီး ၾကည့္ရဆိုးေသာမ်က္ဝန္းစိမ္းကိုမျမင္ရလ်ွင္ မသိစိတ္ကလိုက္လို႔ၾကည့္မိတတ္သည္။
" အျပင္မွာေလေတြေအးတယ္ အထဲျမန္ျမန္ဝင္ေတာ့ေလ လက်ာ္ "
ကိုယ္တိုင္ကသတိမထားမိလိုက္ေသာ ဂရုစိုက္မႈေလးတစ္ခု။ မသိစိတ္ကလႈပ္ရွားမိေသာ သူ႔ေခါင္းေပၚမွာထိေတြ့မိေသာ ေရႊဆူးႏွင္း၏လက္တစ္ဖက္။ ထိုအရာအားလံုးကအဓိပၸါယ္မရိွေပမဲ့ မသိလိုက္ဘဲျပဳမူလိုက္မိခဲ့သည္။
" အက်ႌထူထူေလးဝတ္ထားဦး "
ေခါင္းကိုဖြဖြေလးပြတ္သပ္ေပးရင္း စိတ္လိုလက္ရၿပံဳးမိခဲ့ေသာ အခိုက္အတန္႔ေလးတစ္ခုရယ္။
" ဘာမျွပန္မေျပာဘူးလား အစ္မကမင္းကိုစကားေတြေျပာေနတာေလ တစ္ခုခုျပန္ေျဖမွေပါ့ "
" လက်ာ္ ဘာေျပာရမွာလဲမသိလို႔ "
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.....
စိတ္ထဲကတိတ္တဆိတ္ဝန္ခံလိုက္မိၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကေပါ့ပါးစြာၿပံဳးရယ္မိသည္။
" ဒီပံုစံကိုသတိရေနမိေတာ့မယ္ "
" ဟင္ "
အံ့ၾသသြားေသာမ်က္ဝန္းစိမ္းေလးကို ေရႊဆူးႏွင္းသေဘာတက်ၾကည့္ရင္း အၿပံဳးေတြတျဖည္းျဖည္းအားေလ်ာ့ကာ တစ္ဖက္ကိုအၾကည့္လႊဲျဖစ္သည္။ ေလေအးေတြတိုက္ခတ္ေနေသာ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါေလးက ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ကိုမသက္မသာျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနသည့္အလား။
" အစ္မ ဒီႏိုင္ငံကေနခဏထြက္သြားမလို႔ တူေလးနဲ႔ေယာင္းမကိုေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူလိုတယ္ေလ "
ထိုသို႔ေျပာၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းစိမ္းရဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုျပန္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာေရ႔ွက်ေနေသာဆံပင္ေတြကို လက္ေလးႏွင့္အသာအယာထိုးဖြရင္း သပ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ေခါင္းငံု႔သြားေသာမ်က္ဝန္းစိမ္းေလးကို ေရႊဆူးႏွင္းႏူးညံ့စြာၾကည့္မိၿပီး ကတိမမည္ေသာကတိကိုေပးခဲ့မိသည္။
" ပရဝဏ္ပဋိညာဥ္မစခင္ျပန္လာခဲ့မယ္ "
ဤစကားတစ္ခြန္းဟာကတိျဖစ္ခဲ့လ်ွင္ တျဖည္းျဖည္းေသးငယ္သြားေသာပံုရိပ္ေလးက ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုပံုစံႏွင့္ေနရာယူေနခဲ့ၿပီလဲ။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနျမင္ေနရတဲ့ပံုရိပ္ေလးကို လံုးဝမျမင္ရေတာ့တဲ့အထိ ေရႊဆူးႏွင္းအၾကည့္မလႊဲႏိုင္ေအာင္ၾကည့္ရင္း လီဗာကိုဖိနင္းကာအရိွန္ျမႇင့္လိုက္သည္။
...........................................................
ေရႊဆူးႏွင္းထြက္သြားႏွင့္သည္မွာၾကာခဲ့ေပမဲ့ ဧည့္ခန္းကဆက္တီမွာပင္ လကၤာသံုၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနမိသည္။ လူတစ္ေယာက္ကိုလက္မခံႏိုင္ျခင္းဟာ အျပစ္တစ္ခုမဟုတ္သလို လက္မခံႏိုင္ေသာသူကိုခ်စ္မိျခင္းကလည္း အမွားတစ္ခုေတာ့မဆိုသာေပ။ လြဲမွားစြာျဖစ္တည္လာတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကသာ လူမွားၿပီးစံုလံုးကန္းေစခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဒီသံသရာႏြံထဲကေနမရုန္းထြက္ေစခဲ့တာမဟုတ္လား။
" ဟန္နီ..... မဆူးႏွင္းျပန္သြားၿပီလား "
လကၤာသံုကိုယ္တိုင္လည္း ရုန္းထြက္လို႔မရတဲ့ႏြံထဲမွာနစ္ျမဳပ္ၿပီး အရာရာကိုစံုလံုးကန္းခဲ့ေသးသည္ပဲ။ အခ်စ္တစ္ခုအတြက္ အရာအားလံုးေမွာင္မိုက္သြားတဲ့အထိ အရႈံးေပးၿပီးခ်စ္ခဲ့သည္။ အရာရာကိုလက္ေလ်ွာ့ေပးျခင္းကပဲ လကၤာသံုကိုရႈံးနိမ့္ေစခဲ့ၿပီး ပထမဆံုးခ်စ္မိတဲ့ႏွလံုးသားက စြန္႔ပစ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။ နာက်င္စရာအတိတ္ေတြထဲမွာ လွည့္ျဖားခံရျခင္းေတြသာရရိွၿပီး အစစ္အမွန္ခံစားခ်က္ေတြဆိုတာ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ထိုအခ်ိန္ကရွာမေတြ့ႏိုင္ေသာအရာပင္။
" အင္း ျပန္သြားၿပီ "
ရွာမေတြ့ခဲ့တာလား ရွာေဖြဖို႔ေၾကာက္ရြံ႔ခဲ့တာလားဆိုတာ လကၤာသံုကိုယ္တိုင္လည္းနားလည္ဖို႔ခက္သည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲကအခ်စ္ေတြအစား အမုန္းေတြကိုေတြ့ရိွမွာစိုးခဲ့တာလား။ ထပ္လွည့္ျဖားခံရမွာစိုးတာလားဆိုတာလည္း ေသခ်ာေဝခြဲမတတ္ခဲ့ေပ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ပထမဆံုးခ်စ္မိေသာသူဆီကေန ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္နာက်င္ျခင္းကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့တာျဖစ္မည္။
" ႏြံ အေပၚမွာေရႏြေးစပ္ထားေပးတယ္ ေရခဏစိမ္ၿပီးအနားယူလိုက္ေနာ္..... ဟန္နီစားဖို႔ညစာျပင္ၿပီးမွ ဆင္းလာခဲ့ေလ "
ထိုဂရုစိုက္မႈေတြဟာ အတုအေယာင္မဟုတ္ေတာ့မွန္း လကၤာသံုေသခ်ာခံစားမိသည္။ လက္တစ္ဖက္ကမ္းေနေသာဟန္ေနြႏြံမ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ကာစစ္မွန္တဲ့အၿပံဳးေတြႏွင့္ လကၤာသံုကိုႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးၿပံဳးျပေနသည္။ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ထားတဲ့ခံစားခ်က္ေလးေၾကာင့္ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းအိမ္ေလးက မ်က္ရည္ေလးေတြေဝ့ဝဲကာတက္လာသည္။
" ထေလ ဟန္နီ..... ႏြံလက္ေညာင္းေနၿပီလို႔ "
" အင္း "
လကၤာသံုလက္တစ္ဖက္ျပန္ကမ္းေပးလိုက္ၿပီး အလိုက္သင့္ေလးထရပ္ကာ ဟန္ေနြႏြံအားအသာအယာဖက္တြယ္လိုက္သည္။ ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းေတြထုတ္ျပဖို႔ခဲယဥ္းခဲ့ၿပီး မွီခိုျခင္းကင္းေအာင္ေရာ အားနည္းခ်က္ေတြထုတ္မျပဖို႔ကိုပါသင္ယူခံထားရသူအဖို႔ အခုအေျခအေနဟာ အလြန္တရာခက္ခဲလြန္းေလသည္။ မာေၾကာကာရက္စက္ေသာလကၤာသံုအျဖစ္ကေန ေပ်ာ့ညံ့ကာအားနည္းေသာလူတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ေျပာင္းလဲလိုက္ရသလိုပင္။
" ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးပါလား "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဒၚလကၤာသံု..... ေနလို႔မေကာင္းတာရိွေနလား "
" အင္း ရိွတယ္ "
လကၤာသံု ခပ္တိုးတိုးေလး တကယ္ကိုခပ္တိုးတိုးေလးေျဖလိုက္သည္။ ပခံုးေပၚကတာဝန္ေတြကို ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေလးလံစြာထမ္းပိုးရင္း လူသားဆန္ျခင္းေတြေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သူအတြက္ အခုလိုေပ်ာ့ညံ့မိတာမမွားဘူးမဟုတ္လားေဖေဖလို႔ စိတ္ထဲကေနတိုးတိုးေလးလွမ္းေမးရင္း။
" ဒါဆို ႏြံကိုၾကာၾကာဖက္ထားေနာ္ "
ႏူးညံ့စြာေျပာလာေသာစကားသံေအာက္မွာ လကၤာသံုလက္ေလးက ပိုမိုတင္းက်ပ္စြာဖက္တြယ္မိသည္။ တာဝန္ၿပီးတာဝန္ေတြသာရိွခဲ့ေသာ ေသြးၫွီနံ႔ေတြသာျပည့္ႏွက္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသမီးအျဖစ္ကေန မ်ိဳးတူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုအားကိုးမိျခင္းက ေလာကႀကီးႏွင့္ဆန္႔က်င္တဲ့အမွားဆိုလည္းျဖစ္သည္။ လကၤာသံုကအားလံုးႏွင့္ဆန္႔က်င္ၿပီးေတာ့ အမွားေတြကိုက်ူးလြန္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ ထိုအမွားကိုလည္းလိုလိုလားလားက်ူးလြန္ဦးမည္သာ။
" အင္း ဖက္ထားတယ္ "
" ႏြံရဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးက ကေလးေလးလိုပဲ "
ေက်ာျပင္ကိုလက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ရင္းေျပာလိုက္ေသာ ဟန္ေနြႏြံစကားေလးကို လကၤာသံုတစ္ခ်က္ေလးၿပံဳးမိေလသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ဟန္ေနြႏြံအၿမဲသတ္မွတ္ကာေျပာေနေပမဲ့ ကေလးဘဝကတည္းကလူသတ္ဖူးတာကိုသိလ်ွင္ လကၤာသံုကိုေၾကာက္သြားႏိုင္သည္။
" လိမၼာတယ္..... ဒီကေလးေလးကို ႏြံခ်ီၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲလိုက္ပို႔ေပးရမလား "
" ဒီအရပ္နဲ႔ ဒီအရပ္ကို မျဖစ္ႏိုင္တာေတြမလုပ္ပါနဲ႔ "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ႏြံအမ်ိဳးသမီးေလးက ႏြံကိုမခ်ီႏိုင္ဘူးထင္ေနလို႔လား..... ႏြံအားရိွတယ္ေနာ္ "
" ခဏေနေရခ်ိဳးပါမယ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခဏေနေပး "
" ရွင္ကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ "
ဟန္ေနြႏြံခါးေပၚမွာယွက္တြယ္ထားေသာ လကၤာသံုရဲ့လက္တစ္စံုက ေက်ာျပင္ကိုတျဖည္းျဖည္းဖက္တြယ္ရင္း သူ႔ညာဘက္ပခံုးေလးေပၚ ပါးေလးအပ္ကာရပ္ေနမိသည္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကိုခဏေမ့ေဖ်ာက္ၿပီး လူသားဆန္ဆန္ခံစားခ်က္ေတြကို မ်က္လံုးမိွတ္ကာခံစားရသည့္တခဏတာဟာ အလြန္တရာေနြးေထြးႏူးညံ့လွသည္။ မာေၾကာခက္ထန္ေသာစိတ္အစံုကိုေတာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသိမ္ေမြ့သြားေအာင္လို႔ ဟန္ေနြႏြံကလုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွေလသည္။
" ဟန္နီ..... "
ပခံုးေပၚမွာမ်က္ႏွာေလးလႊဲကာပါးအပ္ၿပီးၿငိမ္ေနေသာ လွပသိမ္ေမြ့သည့္အမ်ိဳးသမီးေလးကို ဟန္ေနြႏြံေခါင္းေစာင္းငဲ့ကာၾကည့္ရင္း တိုးလ်လ်ေလးေခၚၾကည့္မိသည္။ ျဖဴႏုၿပီးေက်ာ့ရွင္းလွေသာလည္တိုင္ေလးက တစ္ခ်က္ေလးလႈပ္ရွားသြားလို႔ ဟန္ေနြႏြံကိုေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္မွန္းသိလိုက္သည္။
" ႏြံသိခ်င္တာရိွလို႔ "
ဖက္တြယ္ထားသည့္လက္ေလးက တျဖည္းျဖည္းေျပေလ်ာ့လာတာကို ဟန္ေနြႏြံသိလိုက္ၿပီး ပခံုးေပၚမွအထိအေတြ့ကလည္း တျဖည္းျဖည္းေပါ့ပါးကာထိေတြ့မႈမဲ့သြားသည္။
" ဟန္နီက အျဖဴေရာင္ကိုႀကိဳက္တာလား..... "
ၿပံဳးသည္ဆိုရံုေလးၾကည့္ေနေသာ လကၤာသံုအၾကည့္ေတြဟာ စိတ္ဝင္တစားေမးေနေသာမ်က္ဝန္းေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္မိသလားမသိေလ။ သတိထားမိေသာအခ်ိန္မွာ သူ႔ေမးခြန္းထက္ပိုေသာအေျဖကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကထြက္ႏွင့္လို႔ေနခဲ့ၿပီ။
" အင္း ကိုယ္ကအေရာင္ႏုေတြဝတ္တတ္တယ္ "
" အျဖဴေရာင္အျပင္ အျပာေရာင္နဲ႔ဆင္စြယ္ေရာင္လည္းႀကိဳက္တယ္ "
" ႏူးညံ့လိုက္တာ "
ရြဲ႔ၿပီးေျပာလိုက္ျခင္းမဟုတ္ေသာ စကားလံုးေလးေၾကာင့္ လကၤာသံုစိတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး မ်က္ဝန္းေလးကလည္းထိုခံစားခ်က္ကိုမဖံုးကြယ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ငယ္ရြယ္သည့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီကေန အၿမဲတေစခ်ီးက်ူးခံရသည့္တိုင္ မေနတတ္ေလာက္ေအာင္အၿမဲျဖစ္ေနရတာက လကၤာသံုႏွင့္မတူသလိုေတာင္ခံစားမိသည္။
" မင္းခ်ီးက်ူးလြန္းေနၿပီ "
မတူညီေသာဘဝႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ရွင္သန္သူအဖို႔ အေမွာင္ဘက္မွာသတ္ျဖတ္ၿပီး အလင္းဘက္မွာလူထုေရ႔ွထြက္ကာ ေအာင္ျမင္ေသာအမ်ိဳးသမီးလုပ္ငန္းရွင္အျဖစ္ မီဒီယာေရ႔ွထြက္တိုင္း ေျမႇာက္ပင့္ခ်ီးမႊမ္းစကားေတြကိုနားရည္ဝခဲ့သည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွစိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမရိွသလို အေနခက္ရပါသည္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ထိုေကာင္မေလးေရ႔ွမေရာက္ခင္အထိ လကၤာသံုဘဝတြင္မရိွခဲ့ေပ။
မင္းေရ႔ွေရာက္ရင္ ကိုယ္ကမိန္းမငယ္ေလးလိုရွက္တတ္လာတယ္ ႏြံ.....
.............................................................
ESTÁS LEYENDO
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
