အခန္းထဲကမ်က္ႏွာက်က္ကိုေငးၾကၫ့္ေနသၫ့္ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စံုကို နံေဘးမွာရပ္ေနေသာဟန္ေနြႏြံမွာေငးၾကၫ့္မိသည္။ တစ္ရက္ႏွင့္တစ္ညလံုးအိပ္ေနႏိုင္တဲ့လကၤာသံုကို ေရႊဆူးႏွင္းကေတာ့စိတ္ခ်သြားဟန္ျဖင့္ အၿပံဳးေလးႏွင့္အတူၾကၫ့္ေနသည္။ အနီးကပ္ေနခြင့္ရတဲ့လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သူ လက်ာ္ရွင္ႏွင့္တံတိုင္းမွာလည္း ယခုမွသက္မခ်ႏိုင္ၾကေတာ့သည္။
" နင့္ကိုစိတ္ပူေနၾကတယ္ သိလား..... သတင္းၾကားတဲ့သူေတြအကုန္ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္နင့္ကို စိတ္ပူေနၾကတယ္ လကၤာ "
" ထပ္ၿပီးမမိုက္နဲ႔ေတာ့ တစ္ႀကိမ္ကံေကာင္းၿပီးရင္ ထပ္ကံေကာင္းမွာမေသခ်ာဘူး..... မၿပံဳးျပနဲ႔ ငါသိတယ္ေနာ္ "
အိပ္ရာထက္မွာလဲေလ်ာင္းရင္း တဖြဖြေျပာေနေသာေရႊဆူးႏွင္းအေျပာေလးအားနားေထာင္ၿပီးေနာက္ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးဟာေကြးၫြတ္လာသည္။ မသိမသာေလးသာဆိုေသာ္လည္း ၿပံဳးရယ္လိုက္တဲ့အဓိပၸါယ္နက္နက္ကို ေရႊဆူးႏွင္းနားလည္ေလသည္။
ဘယ္ေတာ့မွနားခ်လို႔ရမည္မဟုတ္ေသာလကၤာသံုကို ေရႊဆူးႏွင္းမေမာတမ္းနားခ်ရတာဟာလည္း စိတ္ဆိုးရအခက္ႏွင့္ၿပံဳးမိေစသည္။ ဘယ္ေတာ့မဆိုေျပာလိုက္တိုင္း ေခါင္းမာျခင္းႏွင့္သာအႏိုင္ယူတတ္တဲ့ လကၤာသံုကေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းစကားကို အၿမဲတမ္းအၿပံဳးႏုႏုျဖင့္သာတံု႔ျပန္သည္။ ႏွစ္ဦးသားသာနားလည္ေသာအၿပံဳးေတြက နံေဘးနားမွာရိွေနေပးလ်က္ ေဘးထြက္ေနရေသာအရန္လူျဖစ္ေနသၫ့္ ဟန္ေနြႏြံအတြက္ေတာ့ မနာလိုခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။
" ငါခဏေန ဆန္ျပဳတ္ယူလာေပးမယ္..... အဲဒါစားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ထားႏွင့္ "
ဒဏ္ရာကိုပတ္တီးေတျြဖင့္စည္းထားရသၫ့္အတြက္ လကၤာသံုကိုယ္ေပၚမွာ ရွပ္အက်ႌအျဖဴတစ္ထည္ႏွင့္ေစာင္သာဖံုးလႊမ္းထားသည္။ ထိုသို႔ အေသးစိတ္လုပ္ေပးထားတဲ့သူကလည္း ေရႊဆူးႏွင္းသာျဖစ္မည္ဆိုတာကို လကၤာသံုသိႏွင့္ေနသည္။ အႀကီးစားထိခိုက္မႈျဖစ္ခဲ့စဉ္ကတည္းက လကၤာသံုနံေဘးမွာ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္။ အျမင္ကြယ္ေနတဲ့လကၤာသံုလိုအပ္သမ်ွကို မညည္းမၫူ လုပ္ေပးတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ အျပင္ထြက္ရန္ေက်ာေပးထားေသာ ေရႊဆူးႏွင္းသာလ်ွင္ရိွသည္။
" ေက်းဇူးပါ ဆူးႏွင္း "
လကၤာသံုထံမွထြက္လာေသာ ေလသံခပ္တိုးတိုးစကားသံေၾကာင့္ ေရႊဆူးႏွင္းထက္အရင္အံ့အားသင့္သြားခဲ့ရသူမွာ ဟန္ေနြႏြံျဖစ္သည္။ အၿပံဳးျဖင့္လွၫ့္ၾကၫ့္လာေသာ ေရႊဆူးႏွင္းကေတာ့ လကၤာသံုစကားကို အနည္းငယ္သာအံ့ၾသဟန္ျပေလသည္။
တံခါးေပါက္ဝမွာရပ္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လက္ေထာက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လကၤာသံုစိတ္ကိုနားလည္သေလာက္ရိွၾကသည္မို႔ အံ့ၾသသြားၾကေသာ္လည္း တခဏသာအခ်ိန္ၾကာျမင့္သည္။ ဘာမ်ွထူးဆန္းဟန္မျပၾကဘဲ သူတို႔တာဝန္ေတြအတိုင္း ေရႊဆူးႏွင္းမွာထားသလို အခန္းေပါက္မွာေစာင့္ၾကပ္ေနၾကသည္။ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေလေသာေရႊဆူးႏွင္းအဖို႔ေတာ့ ေနာက္ထပ္ရက္နည္းနည္းၾကာေအာင္ လကၤာသံုအနားမွာအိပ္ေစာင့္ရဦးမည္ပင္။
" ေက်းဇူးတင္ရင္ သိပ္မအိပ္ရဘူး..... နင္အိပ္ေနတာ "
ငါစိတ္ပူတယ္ ျပန္မႏိုးလာေတာ့မွာစိတ္ပူေနတာ လကၤာ.....
ရင္ထဲကစကားသံမွာေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြႀကီးစိုးေနေသးေပမဲ့ အျပင္ပန္းမ်က္ႏွာထက္မွာအၿပံဳးပြင့္တို႔ျဖင့္ ေရႊဆူးႏွင္းႀကိဳးစားၿပံဳးျပေနေပသည္။ ပြင့္လင္းစြာခ်ျပဖို႔မသင့္ေသာစိုးရိမ္စိတ္ေတြဟာ ေဘးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ လကၤာသံုေရြးခ်ယ္ထားေသာ ဟန္ေနြႏြံေၾကာင့္ ပိုလို႔ၿမိဳသိပ္မိရသည္။
" နင္အိပ္ေနတာ လူတိုင္းကိုစိတ္ပူေစတယ္ သိရဲ့လား..... "
............................................................
တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းက်ယ္ထဲမွာ သူမရယ္ႏြံရယ္သာ ႏွစ္ေယာက္တည္းရိွေနၾကသည္။ မာနခပ္ႀကီးႀကီးအမ်ိဳးသမီးဟာ သူကိုယ္တိုင္အားျပဳကာ အိပ္ရာထက္မွာထထိုင္ေပမဲ့ လက္ကမ္းလိုက္တဲ့ႏြံမာနကိုမ်က္ကြယ္ျပဳထားသည္။ ေစ့ပိတ္ထားေသာႏႈတ္ခမ္းေလးက ေသြးေရာင္သိပ္မလႊမ္းေသးဘဲ မာနကိုတန္းျမႇင့္ထားသၫ့္အမ်ိဳးသမီးကို ႏြံခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးၾကၫ့္မိသည္။
" အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ "
စိတ္ပ်က္စြာမ်က္လႊာခ်လိုက္ေတာ့ ႏြံနားထဲၾကားလိုက္တဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့စကားသံခပ္စိမ္းစိမ္းက အစီအစဉ္မက်စြာဝင္လာသည္။ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ရိွေနေသာႏြံက မ်က္လႊာပင့္ရံုႏွင့္ျမင္ရသၫ့္မ်က္ႏွာကို ထူးဆန္းစိမ္းသက္သလိုၾကၫ့္လိုက္ခဲ့သည္။
" အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ဘဝမို႔ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲဝင္လာခဲ့တာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ထြက္သြားေပးပါ ႏြံ "
ႏြံနာမည္ႏွင့္အဆံုးသတ္သြားတဲ့စကားသံကို နားလည္ဖို႔လြယ္ကူလ်က္ႏွင့္ နားမလည္သလိုျပန္ၾကၫ့္ေနမိသည္။ တည္ၿငိမ္ေနေသာမ်က္ႏွာက ေလးနက္စြာေျပာေနမွန္းသိသာစြာ ႏြံဘက္ကိုမ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ဝင့္လာသည္။
ရွပ္အက်ႌကိုကိုယ္ေပၚသာလႊားထားရတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးပံုစံဟာ ဒဏ္ရာေၾကာင့္နာက်င္ေနမွန္းသိသာေနသည္။ တင္းတင္းေစ့သြားေသာႏႈတ္ခမ္းေလးက လိုအပ္သေလာက္သာေျပာေသာစကားႏွင့္တင္ ေမာဟိုက္စြာအသက္ရႈေနရပံုပင္။ စကားသံကတိတ္ဆိတ္သြားေပမဲ့ မ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ကေတာ့ အားမေလ်ာ့စြာစူးရွေလးနက္ေနေခ်သည္။
" ဒီစကားေတြေျပာဖို႔..... ရွင့္လက္ေထာက္ေတြကိုထြက္သြားခိုင္းတာလား ဟန္နီ "
ႏြံေမးလိုက္ေသာစကားကိုအေျဖမျပန္ဘဲ စိတ္ပ်က္စြာအၾကၫ့္လႊဲလိုက္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာအား မမိွတ္မသုန္စိုက္ၾကၫ့္လိုက္သည္။ ေခ်ာပါတယ္လို႔ဝန္ခံရမၫ့္မ်က္ႏွာထက္မွာ ႏြံကိုႏွင္လိုေနတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြက ျပတ္သားစြာရိွေနခဲ့တာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးဆိုးလြန္းေလသည္။
" ပံုမွန္ဘဝကိုမေပးႏိုင္ဘူး ဟန္ေနြႏြံ "
စိတ္ပ်က္ေနေသာအၾကၫ့္ေလးက စကားသံေအးစက္စက္ႏွင့္အၿပိဳင္ ႏြံထံကိုလွလွပပက်ေရာက္လာသည္။
" ပံုမွန္ဘဝဆိုတာဘာလဲ ဟန္နီ..... ေယာက်ာ္းနဲ႔ မိန္းမအခ်စ္ကိုေျပာတာလား "
" ေသနတ္ကိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ! "
နာက်ည္းစရိွထားေသာႏြံအတြက္ ပံုမွန္ဘဝဆိုေသာစကားလံုးဟာ သာမန္ခ်စ္ျခင္းကိုေဖာ္ၫြန္းသၫ့္ဆိုလိုရင္းဟုထင္လိုက္မိသည္။ ထိုအေတြးေတြစိုးမိုးေနတာဟာ သူမထံကေနထြက္လာမယ့္ ေနာက္ထပ္ေသာစကားလံုးေတြမတိုင္ခင္ထိပင္။
" ရွင္ ဘာေျပာတာလဲ ဟန္နီ..... "
" ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္လံုၿခံဳတဲ့ပံုမွန္ဘဝကိုမေပးႏိုင္ဘူး ဟန္ေနြႏြံ "
" ရွင္ ! "
ထိုအမ်ိဳးသမီးစကားလံုးေတြႏွင့္ မ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ေအာက္မွာ ႏြံဆြံ႔အကာအံ့အားသင့္သြားရသည္။ သူမဆိုလိုလိုက္ေသာပံုမွန္ဘဝဆိုတာ ႏြံကိုမေပးႏိုင္တဲ့ လံုၿခံဳတဲ့ဘဝအေျခအေနကိုဆိုလိုခဲ့တာတဲ့။
" ေရ႔ွဆက္မတိုးရေသးခင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာေကာင္းမယ္ "
" ရွင္ေတာင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္ ေနႏိုင္ေသးတာပဲ..... ႏြံကဘာလို႔မေနႏိုင္ရမွာလဲ ဟန္နီ "
" ငယ္ေသးတယ္ ဟန္ေနြႏြံ "
မ်က္ဝန္းေတြမွာေတြေငးေနေသာအၾကၫ့္ေတြက ကလဲ့စားေခ်လိုစိတ္ျပင္းျပေနတဲ့ႏြံရင္ထဲကို စူးစူးနင့္နင့္ျဖစ္သြားေစသည္။ ငယ္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ေရွာင္လိုသူ ထိုအမ်ိဳးသမီးအနားကို ႏြံေျခလွမ္းေတြတေရြ့ေရြ့ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။
ေဒါက္ ေဒါက္ !
ထိုစဉ္ အခန္းအျပင္ကေနတံခါးေခါက္သံေပးကာ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ထၫ့္လာေသာဗန္းကိုကိုင္လ်က္ ေဒါက္တာေရႊဆူးႏွင္းဝင္လာေလသည္။ ႏြံႏႈတ္ခမ္းကေျပာလိုေသာစကားေတြဟာ အျပင္လူဝင္လာေသာအခိုက္မွာ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာတင္လြင့္ျပယ္သြားခဲ့ရသည္။
" ဆန္ျပဳတ္စားၿပီး ေဆးေသာက္ရမယ္ လကၤာ..... "
ၿပံဳးျပကာေျပာလာေသာေဒါက္တာေရႊဆူးႏွင္းကို ထိုအမ်ိဳးသမီးလွမ္းမၾကၫ့္ခင္မွာ ႏြံထံကိုအၾကၫ့္တစ္ခ်က္ေဝ့လာသည္။ ထိုေနာက္ ေအးစက္စက္မ်က္ဝန္းျဖင့္ ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ဆီအၾကၫ့္ေရြ့ကာ ေဒါက္တာေရႊဆူးႏွင္းကိုလွမ္းၾကၫ့္ခဲ့သည္။ တကယ္ကိုေအးစက္လြန္းတဲ့အမ်ိဳးသမီးရယ္လို႔ ႏြံစိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ေပးရင္း ေဒါက္တာေရႊဆူးႏွင္းဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
" ေဒါက္တာ ဒီဆန္ျပဳတ္ကို..... ႏြံပဲေကြၽးလိုက္လို႔ျဖစ္မလား ဟန္နီကိုေျပာစရာလည္းရိွေသးလို႔ "
...........................................................
ေပေတေနေသာကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဆးဝင္ေအာင္ဘယ္လိုတိုက္ၾကသလဲ ႏြံသိခ်င္လာသည္။ အေရ႔ွမွာမလႈပ္မယွက္ရိွေနတဲ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုေတာ့ ဆန္ျပဳတ္စားဖို႔ပင္ႏြံႀကိဳးစားေနရသည္။ စားပါလို႔တဖြဖြေျပာေနေပမဲ့ အားနာၿပီးေတာ့ပါးစပ္ေလးပင္မဟလာေပးေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးအားကိုင္ေပါက္ပစ္ခ်င္မိသည္။
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ရဲ့သမီးျဖစ္ၿပီး သက္တမ္းရင့္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနေသာအမ်ိဳးသမီးမို႔ ကိုင္ေပါက္လ်ွင္လည္း ႏြံသာခံရမည္မွာသိေနသည္။ ေပးထားတဲ့ေဆးဝင္ဖို႔မဆိုသာႏွင့္ ဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းစားဖို႔အေရးေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲေကြၽးေနရသည္။ ကိုင္ေပါက္လည္းမႏိုင္ေသာ ထိုမ်ွေခါင္းမာသၫ့္အမ်ိဳးသမီးကို ႏြံဘယ္လိုစိတ္ႏွင့္ခ်ဉ္းကပ္မိသလဲမသိေတာ့ေခ်။
" စားမလား မစားဘူးလား ဟန္နီ !..... ရွင့္လူျပဳတ္ထားေပးတာပါ ႏြံေသေဆးမခတ္ထားဘူး စား "
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ၿငိမ္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးက ႏြံကိုၾကၫ့္ရင္းမသိမသာေလး ေအးစက္စက္ၿပံဳးသည္။
" မစားခ်င္ဘူး "
" မစားေတာ့ ေဆးဘယ္လိုေသာက္မွာလဲ..... ဟန္နီ ရွင္ကကေလးလား စားဆိုစားေလ "
စိတ္မရွည္ေတာ့ေသာႏြံမွာ လက္ထဲကဇြန္းမွာဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းစာခပ္ၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းနားကိုအတင္းကပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ေခါင္းေရွာင္ကာမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးအျပဳအမူေၾကာင့္ ႏြံစိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ ဆန္ျပဳတ္ေလးတစ္ဇြန္းစားဖို႔ ေသမလိုေရွာင္ရွားေနလ်ွင္ အစကတည္းကဒဏ္ရာမရေအာင္ေနခဲ့သင့္သည္။
" ေတာ္ၿပီ ! မစားနဲ႔ မေကြၽးေတာ့ဘူး..... ဟန္နီ ရွင္ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ ကေလးလား "
" မဟုတ္ဘူး "
စိတ္တိုေနေသာႏြံမ်က္ဝန္းကို မေရွာင္ရွားႏိုင္ေသာအၾကၫ့္ေတြႏွင့္ ေအးစက္စြာလာေရာက္ခ်ဳပ္ေနွာင္ေနသည္။ ထိုမ်က္ဝန္းအၾကၫ့္ေတြက သူမျဖစ္ေနေပမဲ့ အၾကၫ့္ေတြကိုျဖစ္ေစတဲ့အျမင္လႊာဟာ မမလို႔သာမွတ္ယူထားတဲ့ႏြံအဖို႔ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရခက္ေစသည္။
" ထားခဲ့လိုက္ ဆူးႏွင္းလာမွစားလိုက္မယ္ "
ရင္ဘတ္ထဲကို မဆီမဆိုင္နာက်င္သြားေစတဲ့စကားကို ႏြံအေၾကာင္သားနားေထာင္ရင္း လက္ထဲကဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္အားခ်ကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုဖက္မိသည္။
" ဟန္ ေနြ ! "
" ခဏေလာက္..... ခဏေလာက္ေလးပါ ဟန္နီ "
ရွင္က မမမ်က္ၾကည္လႊာယူထားခဲ့တဲ့သူ မမကိုေသေစခဲ့တဲ့သူေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္နားမလည္မိေအာင္ ႏြံစိတ္ပူမိခဲ့တယ္ ဟန္နီ။ ဟုတ္တယ္ ရွင္ကႏြံရဲ့ဟန္နီ ႏြံကလဲ့စားေတြတည္ရာ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္။ ႏြံစိတ္ထဲမွာ မမလက္ထပ္သြားတုန္းကေတာင္မျဖစ္ဖူးတဲ့ မနာလိုျခင္းေတြက ရွင္နဲ႔မျွဖစ္ေနရတယ္။ ေဒါက္တာနဲ႔ ရွင့္ကိုတြဲျမင္တိုင္း ဘာကိုမြန္းက်ပ္ေနမိမွန္းမသိဘူး။ ရွင္ႏွင္လိုေနတဲ့ ႏြံစိတ္ထဲမွာေတာ့ ရွင့္ကိုဖမ္းဆြဲထားခ်င္မိတဲ့ အတၲကလဲ့စားေတြရိွေနၿပီ။ ရွင္ဟာ မမမ်က္ၾကည္လႊာရိျွခင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ လက္မလႊတ္ေပးလိုတဲ့ကလဲ့စားအတၲမ်ိဳး ႏြံရင္ထဲမွာကိန္းေအာင္းေနၿပီ ဟန္နီ။
ၿငိမ္သက္ေနေသာလကၤာသံုမ်က္ဝန္းအိမ္ဟာ သူမကိုယ္ကိုဖက္တြယ္ထားေသာ ဟန္ေနြႏြံေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားဟန္ျဖစ္ေပၚေနသည္။ အႏၲရာယ္မ်ားေသာဘဝမို႔ ေမ့ေလ်ာ့ကာေခၚသြင္းမိခဲ့ေသာသူကို လကၤာသံုစိုးရိမ္စြာႏွင္လိုခဲ့ၿပီး တစ္ဖက္မွာေတာ့ လက္မလႊတ္ခ်င္ေသာစြဲလမ္းစိတ္တို႔ရိွေနခဲ့သည္။
ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္သတင္းအဖြဲ႔ရဲ့ေခါင္းေဆာင္ေနရာဆက္ခံရမၫ့္ ဟန္ေနြႏြံက သူမအနားကိုခ်ဉ္းကပ္ခဲ့တာကို လကၤာသံုမသိေသးေသာ္လည္း ဆက္ၿပီးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာေနေပးလိုက္သည္။ ဒဏ္ရာေတြေပးဖို႔အတြက္လာျခင္းျဖစ္လ်ွင္ ေက်နပ္စြာလည္စင္းခံေပးခ်င္ေပမဲ့ သူမဆီမွာဝိုင္းေနတဲ့အႏၲရာယ္ထဲကေနေတာ့ ဟန္ေနြႏြံကို လကၤာသံုတြန္းထုတ္ခ်င္ေပသည္။
မသိႏိုင္တာမရိွေသာလကၤာသံုအတြက္ ရိုးရွင္းေသာသတင္းေရာင္းခ်ေရးအဖြဲ႔မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူရဲ့မိသားစုကိုစံုစမ္းဖို႔ အလြန္လြယ္ကူလြန္းပါသည္။ အနားကိုခ်ဉ္းကပ္လာတဲ့ဟန္ေနြႏြံကို အနားမွာမေခၚမီကတည္းက လကၤာသံုအကုန္စံုစမ္းႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ရန္ၿငိဳးရန္စမီးေတာက္ေတြရိွစရာမလိုေသာ အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ရဲ့အေနအထားမွာ ဟန္ေနြႏြံခ်ဉ္းကပ္ျခင္းက ပေဟဠိဆန္ေသာကိစၥျဖစ္ခဲ့သည္။
တကယ္ခံစားခ်က္မရိွတာသိလ်က္ သံုဘာလို႔လက္ခံမိသလဲဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းမသိေတာ့ေပ။ ျမင္ျမင္ခ်င္းခိုးယူသြားတဲ့အနမ္းတစ္ပြင့္မွာ သံုစိတ္ေတြၫြတ္သြားခဲ့မိေလသလားပင္။ ေသမင္းကိုတပါတည္းေခၚယူလာမယ့္ ထိုေကာင္မေလးကို သံုအမွန္တကယ္စိတ္ပူမိသည္။ ကိုယ့္နာက်င္ျခင္းျဖစ္မည္ထက္ သူ႔နာက်င္ျခင္းျဖစ္မည္ကိုစိုးရိမ္တတ္တဲ့ သံုအျဖစ္ကေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာလည္းေကာင္းလွသည္။
" ရွင္ေနေကာင္းဖို႔လိုတယ္ ဟန္နီ..... ဆန္ျပဳတ္စားလိုက္ေနာ္ "
အမွန္တကယ္စိတ္ရင္းမပါတဲ့ စကားလံုးနဲ႔မသတ္ပါနဲ႔ ႏြံ.....
" ဒဏ္ရာေတျြပန္ေကာင္းေအာင္ ေဆးေသာက္ဖို႔လိုတယ္..... ဒါေၾကာင့္ ဆန္ျပဳတ္အရင္စားရမယ္ "
ဒဏ္ရာေတြက မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာစရေနရင္ေရာ ႏြံ.....
စိတ္ရင္းမပါတဲ့စကားေတြေျပာေနသူႏွင့္ စိတ္ထဲကေနအသံတိတ္ေျပာေနသူမွာ မည္သူကမစခင္ကတည္းကရႈံးနိမ့္ေနသနည္း။ ဂရုစိုက္ဟန္ေတျြပေနတဲ့ဟန္ေနြႏြံလား။ တိတ္တဆိတ္အရႈံးေပးလိုက္တဲ့လကၤာသံုထံမွာလား။ သို႔မဟုတ္ လူမသိေအာင္အခန္းျပင္ကေနေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ေရႊဆူးႏွင္းဆီမွာလား။
.......................................................
ESTÁS LEYENDO
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
