ေလသာေဆာင္ႏွင့္အခန္းတြင္းျခားထားေသာ မွန္တံခါးခ်ပ္နံေဘး၌ လိုက္ကာစေတြတလြင့္လြင့္လႈပ္ရွားေနသည္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္းမွာ လူးလြန႔္လႈပ္ခတ္သြားၾကတဲ့ေရႊအိုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လိုက္ကာေတြ။ ထိုျမင္ကြင္းအလယ္မွာရပ္ေနၾကတဲ့ ဆယ္ႏွစ္ကြာတဲ့မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္က ညေကာင္းကင္ကိုေနာက္ခံထားကာကဗ်ာဆန္ေနေခ်သည္။
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကၫ့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြ ေရ႔ွကိုမလွမ္းလာေသာေျခလွမ္းေတြက လႈပ္ရွားလိုတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးလိုပင္ တံု႔ဆိုင္းေနွးေကြးေနၾကေလသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ညာလက္ဆီမွ ေအးစက္ေနတဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ရယ္ ေလသာေဆာင္လက္ရန္းေပၚက တုန္ခါေနတဲ့ဖုန္းေလးရယ္က အေနခက္ေနပံုရသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုၿဖိဳခြင္းကာထြက္လာေသာ္လည္း အေရးအရာစိုက္ျခင္းမခံရတဲ့ဖုန္းေလးဟာ တဖန္ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားရျပန္သည္။
" ဖုန္းလာေနတယ္ ဟန္ ! "
အေနခက္ေသာအေျခအေနကို ဟန္ေနြႏြံဘက္ကၿဖိဳခြင္းလိုက္ေပမဲ့ စကားတစ္လံုးေတာင္မထြက္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက အၿပံဳးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တစ္ပြင့္ကိုသာစြန႔္ႀကဲခဲ့သည္။ အာရံုစိုက္ျခင္းခံလိုက္ရၿပီျဖစ္တဲ့ဖုန္းကေတာ့ သူမပါးျပင္မွာထိကပ္လို႔ ေအးတိေအးစက္စကားသံတိုးတိုးကို တစ္ဖက္လူအားရက္ေရာေနေလသည္။
ေနရခက္လိုက္တာ ဟန္နီရာ.....
ဖုန္းေျပာၿပီးလို႔တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ေနာက္ေက်ာငယ္ေလးကို ဟန္ေနြႏြံေငးစိုက္ကာၾကၫ့္ရင္းက စိတ္ထဲမွာေျပာေနမိသည္။ ေအးစက္လြန္းႏိုင္တဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကို သဝန္တိုမိျခင္းရယ္လို႔ဆိုရမလား။ လွၫ့္မၾကၫ့္လာေသးတဲ့ေက်ာျပင္ေလးကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ဖက္ထားခ်င္တဲ့အထိ သဝန္တိုၿပီးခ်စ္မိေနခဲ့ၿပီ။
" ဟန္နီ..... ခဏေလးဖက္ထားခ်င္တယ္ "
ေတာင္းဆိုသံေနာက္မွာဖက္တြယ္လာတဲ့လက္ေတြက ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုလြတ္ထြက္မွာစိုးသၫ့္အလား အလြန္တရာၿမဲျမံလြန္းေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္သက္ေနေသာထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကေတာ့ ဖက္တြယ္ထားတဲ့ဟန္ေနြႏြံလက္ေတြကို ဖယ္လည္းမခ်သလို လက္ခံသၫ့္အမူအရာလည္းမျပခဲ့။ မလႈပ္မယွက္အျပဳအမူအတိုင္းသာ အေဝးတစ္ေနရာကိုေငးရီေနေလသည္။
ၾကယ္မေႂကြေတာ့တဲ့ေကာင္းကင္ဆီကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာေငးၾကၫ့္ေနတဲ့ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္စတို႔ရစ္ဝဲလာသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္သာသာမိန္းကေလးကိုခ်စ္မိတဲ့အတြက္ အျပစ္ရိွသလားလို႔ဖခင္ကိုေမးေနေလမလား။ မ်က္ရည္က်ေနတတ္တဲ့ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ပံုစံကို ျမင္ေတြ့ေစမိလို႔ေတာင္းပန္ေနခဲ့ေလမလား။ အျပင္ပန္းပံုစံကေတာ့တည္ၿငိမ္သေလာက္ လကၤာသံုစိတ္အတြင္းမွာေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြမတည္ၿငိမ္ေနခဲ့ေခ်။
" လ်စ္လ်ူရႈ႔လို႔ေက်နပ္ရင္ ကြၽန္မကိုလွၫ့္ၾကၫ့္ေပးပါ ဟန္နီ..... ရွင္မရိွဘဲမေနတတ္ဘူး "
တိတ္ဆိတ္ေနသည္ အသက္ရႈသံမွအပ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံကေန ဘာစကားသံမျွပန္မလာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
" စိတ္ဆိုးလို႔ လွၫ့္မၾကၫ့္ခ်င္ေတာ့တာလား..... ႏြံမွားပါတယ္ ဟန္နီ႔စိတ္ကိုနာက်င္ေစမိတယ္ "
" ..... "
အံ့အားသင့္ျခင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးႏွစ္လႊာက မသိမသာပြင့္ဟလာသည္။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာဖက္တြယ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့စကားသံက အရိုင္းစိတ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္စိတ္ကို ေပ်ာ့ညံ့ႏိုင္ေအာင္စြမ္းေနခဲ့ၿပီလား။
" ႀကိဳက္သလိုေျပာပါ တျခားအျပစ္ေတြေပးပါ ဒီလိုမစိမ္းကားလိုက္ပါနဲ႔..... လူကိုအက်င့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ထပ္မပစ္ခ်သင့္ဘူးမလား ဟန္နီရွင္ကဒီလိုလူတစ္ေယာက္ျပန္ပဲလား "
ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚေခါင္းမွီတင္လာၿပီး ရိႈက္သံသာထြက္လာေတာ့တဲ့ ဟန္ေနြႏြံထံကို ေခါင္းေလးမသိမသာေစာင္းငဲ့ၿပီး လကၤာသံုၾကၫ့္လိုက္သည္။ တစ္ဖက္လူရဲ့မ်က္ရည္စေတြက ဘယ္ဘက္ပခံုးထက္မွာစိုစြတ္လာရံုႏွင့္ ကိုယ္နာက်င္ရတာထက္ကို ပိုနာက်င္ရပါလားလို႔ေတြးမိခဲ့သည္။ တင္းမထားႏိုင္ေသာသူမစိတ္က ထိုမိန္းကေလးကိုအရႈံးေပးဖို႔သာျဖစ္လာရျပန္သည္။
" မငိုပါနဲ႔ "
ခပ္တိုးတိုးေလး တကယ္ကိုခပ္တိုးတိုးေလးသာဆိုေပမဲ့ သူမစကားတစ္ခြန္းဟာေအးစက္မေနခဲ့ဘဲ ေနြးေထြးစြာထြက္ေပၚလာသည္။ အခန္းတြင္းမီးေရာင္ႏွင့္ၾကယ္ေရာင္ေတြသာရိွတဲ့ ေလသာေဆာင္ရဲ့တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြမွာ ေစာင္းငဲ့ၾကၫ့္လာတဲ့သူမစကားသံဟာ အလြန္ေနြးေထြးမႈရိွေပသည္။
ဟန္ေနြႏြံလက္ႏွစ္ဖက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္ဖယ္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ကိုယ္ကိုလွၫ့္လို႔ သူမရဲ့ေနြးေထြးတဲ့အၾကၫ့္ေတြက လက္ဖဝါးေလးကေနတဆင့္ ပါးျပင္ေပၚကိုခံစားသက္ေရာက္လာသည္။ ညင္သာစြာထိကပ္ထားေသာ ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚမွသူမညာလက္ဖဝါးေလးက ႏူးညံ့ျခင္းေတြႏွင့္အတူ ေလးနက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကိုပါခံစားရေစသည္။
" မငိုဘူး ဘယ္မွာငိုေနလို႔လဲ..... ဟန္နီအျမင္မွားေနတာ "
ခပ္စြာစြာေလးရန္ေတြ့လာတဲ့ ဟန္ေနြႏြံကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲေငးေနမိသည္။ ခဏအၾကာမွာ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးက ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးၿပံဳးေယာင္သန္းလာသည္။
" ငိုေနတယ္ "
ခပ္တိုးတိုးေလးလည္း လကၤာသံုေျပာလိုက္ေလသည္။
" မငိုဘူး ရွင္အျမင္မွားေနတာလို႔..... "
" မငိုနဲ႔ "
လိမ့္က်လာတဲ့ပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္စကို လက္မေလးႏွင့္ဖြဖြတို႔ထိကာသုတ္ရင္း လကၤာသံုခပ္တိုးတိုးဆိုသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ဝန္းကိုတစ္ေယာက္ေငးၾကၫ့္ၿပီး အသံတိတ္ေလးေျပာေနမယ့္ စိတ္ထဲကစကားသံေတြဟာ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကထြက္မက်ပါပဲ သိႏွင့္ေနၾကသေယာင္။
" ကေလးမဟုတ္ဘူး ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ "
" ကေလးမဟုတ္ရင္ မငိုရေတာ့ဘူးလား "
ဟန္ေနြႏြံစကားေၾကာင့္ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးက စိတ္လိုလက္ရၿပံဳးမိလာသည္။ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာထက္ကအရိပ္အေယာင္ေတြလည္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့ျခင္းသို႔ေျပာင္းလဲကာ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲေနြးေထြးမႈေတြယွက္သန္းေနသည္။ ရိုးစင္းတဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းေပမဲ့ ရန္ေတြ့သေယာင္အေျပာေတြေၾကာင့္ လကၤာသံုမၿပံဳးဘဲမေနႏိုင္ေလ။
" ရွင္ၿပံဳးေနတယ္ ဟန္နီ..... "
ထိုကိုျမင္ေတြ့ရေသာဟန္ေနြႏြံဟာ တအံ့တၾသပံုစံျဖင့္ေငးကာေျပာလာခဲ့သည္။ လကၤာသံုကေတာ့ ျငင္းဆန္ျခင္းမဆိုဘဲ တိုးတိုးေလးအသံျပန္ျပဳေလသည္။
" အင္း "
..........................................................
ဘားထဲတြင္ပယင္းေရာင္ေတြလႊမ္းၿခံဳလို႔ ယစ္မူးစရာအရည္ေတြက ဖန္ခြက္ထဲကိုခုန္ဆင္းေနၾကသည္။ အနက္ေရာင္ေကာင္တာစားပြဲရွည္ရဲ့တစ္ေနရာမွာ ခပ္ျပင္းျပင္းအယ္ကိုေဟာတစ္ခြက္ကိုေသာက္ရင္း ၿငိမ္သက္စြာသူမထိုင္ေနေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနလူတစ္ေယာက္ေလ်ွာက္လာၿပီး ကုတ္အက်ႌၾကယ္သီးအားသပ္ရပ္စြာတပ္ကာ အေမွာင္ထုအရိပ္ကိုေက်ာ္ကာသူမအနားသို႔ေရာက္လာသည္။
" ..... "
ပခံုးအနားကိုကပ္ကာ ပါးျပင္ႏွင့္ႏွစ္လက္မအကြာအေဝးမွာ သူမၾကားသာရံုစကားေတြကို ထိုလူတစ္ေယာက္ဟာခပ္တိုးတိုးေျပာေနသည္။ တစ္လံုးခ်င္းေျပာေနေသာစကားေတြကိုနားေထာင္ရင္း ပင့္တက္လာေသာမ်က္လႊာတစ္ခ်က္ဟာ စူးရဲကာေဒါသေရာင္လႊမ္းလို႔။ မပြင့္တပြင့္ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးက ထိုလူေျပာေနသမ်ွကိုနားေထာင္လ်က္ပင္ ဖန္ခြက္နားေတ့ကာ ျပင္းရွရွအရည္ေတြကိုတစ္ငံုေသာက္လိုက္သည္။
အသာအယာျပန္ခ်လာေသာဖန္ခြက္တစ္ခြက္က အနက္ေရာင္ေကာင္တာေပၚေရာက္မလိုႏွင့္ ေသးသြယ္လွေသာညာဘက္လက္ထဲမွာ တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ျခင္းခံရရွာသည္။ ကြဲအက္ေအာင္လုပ္ေတာ့မၫ့္အလား လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ၾကားထဲက အယ္ကိုေဟာလက္က်န္ဖန္ခြက္ေလးဟာ ကူကယ္ရာမဲ့စြာျဖစ္ေနေခ်သည္။ သိမ္ေမြ့ေသာကိုယ္ဟန္အေနအထားႏွင့္ကြဲျပားစြာ မျမင္ကြယ္ရာမွစိတ္အေနအထားသည္ ေဒါသဘက္သို႔ဦးတည္ေနမည္ဆိုတာ အထူးတလည္ဆိုဖြယ္ရာမရိွေလ။
" ေနစင္းရံ "
" ေျပာပါ ေခါင္းေဆာင္ "
ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ျပန္ရပ္ၿပီး ေခါင္းကိုမဆိုစေလာက္ၫြတ္ကာ သူမအမိန႔္အားေစာင့္ေနသူ ေနစင္းရံ။ သူ႔ေရ႔ွကေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူဟာ အသစ္စက္စက္ရာထူးဆက္ခံထားေသာ ေရႊဆူးႏွင္းဆိုတာ ေျပာစရာမလိုသၫ့္အမွန္တရားပင္။
" က်ားရိုင္းေခါင္းေဆာင္ဆီသြားမယ္ "
" ဗ်ာ ! "
ေနာက္က်ေနၿပီဟုေျပာမၫ့္ပါးစပ္ကေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္း၏အၾကၫ့္တစ္ခ်က္မွာ စကားလံုးတို႔ေရ႔ွဆက္မရဲေတာ့ေခ်။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
အေမးသံဟာႏူးညံ့လြန္းတာထက္ ပိုမိုႏူးညံ့လြန္းေပသည္။ ေနစင္းရံအေတြ့အႀကံဳအရေတာ့ ထိုႏူးညံ့ျခင္းေတြဆိုတာ အေမွာင္ေလာကဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရက္စက္ေတာ့မၫ့္အခ်က္ေပးသံေပ။
" ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေခါင္းေဆာင္ ကားအသင့္ျပင္ထားပါတယ္ "
အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ အေမွာင္ေလာကထဲဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီဆိုလ်ွင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးက အမ်ိဳးသားေတြထက္ပိုမိုသန္မာၾကလို႔ပင္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာႏွင့္အလဲထိုးလာသမ်ွကိုတံု႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္တိုင္းက အေမွာင္ေလာကမွေယာက်ာ္းသားတို႔ထက္သာလြန္ေခ်သည္။ ရက္စက္သၫ့္ေနရာမွာလည္း အလြန္တရာဆရာက်လြန္းသူေတြေပတည္း။
ေကာက္ေၾကာင္းလွလွေပၚကတေျဖာင့္တည္းဝတ္စံုဟာ ေပါင္အလည္မွာအနားသတ္ထားၿပီး အေပၚမွကုတ္တစ္ထည္ထပ္လႊမ္းထားေလသည္။ ပန္းႏုေရာင္တေျဖာင့္တည္းဝတ္စံုရဲ့ေအာက္ပိုင္းက ေဘာင္းဘီအတိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနၿပီး အေပၚပိုင္းကေတာ့ ရင္သားကိုလွစ္ဟျပထားတဲ့ဘေလာက္စ္အက်ႌႏွင့္ဆင္တူသည္။ အျဖဴေရာင္ကုတ္အက်ႌကိုဝတ္မထားဘဲ ကိုယ္ေပၚလႊမ္းထားရံုသာတင္ထားၿပီး ေလဒီရႈးအျဖဴေရာင္ႏွင့္တြဲဖက္ကာဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ေရႊဆူးႏွင္း၏ေျခလွမ္းတိုင္းက ျပတ္သားကာရဲရင့္ေနခဲ့သည္။
" စံအိမ္အရင္ျပန္မယ္ "
...........................................................
မ်က္ႏွာေပၚကလက္ဖဝါးေလးရဲ့အထိအေတြ့ေၾကာင့္ မ်က္လံုးကိုမိွတ္ကာစိတ္ထဲၾကည္ႏူးမိလာသည္။ ေလေအးေတြတိုက္ခတ္လာတာေတာင္ ေနရာကမေရြ့ခ်င္မိေအာင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးအနားမွာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လိုေနခ်င္မိသည္။ အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ျခင္းခံရေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ပ်က္စီးလာလိမ့္မည္လို႔ဆိုဆို ဆိုးသြမ္းေသာကေလးငယ္သာျဖစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးအနားမွာသာဆိုလ်ွင္ အရာအားလံုးကလွပလြန္းေနၿပီးေတာ့ ျမင္ေလရာတိုင္းကၾကည္လင္လြန္းေခ်သည္။ တိမ္စိုင္ေတြကႏူးညံ့ေနသလို ေလျပည္ေတြကလည္းသိမ္ေမြ့ေနသည္။ ပူျပင္းေသာေနေရာင္ျခည္ပင္ ႏုႏုေထြးေထြးေလးလို႔ထင္လာရေစတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြရေစသည္။ အၾကၫ့္တစ္ခ်က္ေပးလာလ်ွင္ေတာင္ ရင္ထဲခပ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးျဖစ္သြားေစတဲ့ ယမကာတစ္ခြက္ႏွင့္ဆင္တူေသးသည္။
" ဟန္နီ "
လူႏွစ္ေယာက္ၾကားသာရံုခပ္တိုးတိုးေခၚသံက စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေၾကာင့္အဖ်ားခတ္တုန္ခါေနသည္။ နားထဲျပန္ရိုက္ခတ္လာတဲ့အသံကလည္း အင္းဆိုတဲ့အသံျပဳသံေလးဆိုေပမဲ့ အလြန္နားေထာင္လို႔ေကာင္းသည္။ ခ်ိဳျမစြာစီးဝင္လာတဲ့အသံေလးက ယမကာခ်ိဳခ်ိဳလို မမူးဘဲေထြေစတဲ့ခံစားခ်က္ေလးရေစသည္။ ရုန္းကန္ေလရစ္တြယ္ေလျဖစ္ေစေသာ ျဖစ္တည္မႈေလးကို တျဖည္းျဖည္းႏွစ္သက္လာသည္။
" အျပင္မွာစားလာခဲ့လား "
မ်က္ေတာင္မခတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနသၫ့္ဟန္ေနြႏြံအား လကၤာသံုဘက္မွစကားစကာေမးလိုက္သည္။ ျဖည္းညင္စြာေခါင္းခါျပၿပီးမွ ညင္သာစြာေခါင္းညိတ္လာသၫ့္ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ လကၤာသံုကိုေငးၾကၫ့္ရံုႏွင့္ဗိုက္ျပၫ့္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။ စိတ္ပူေအာင္မလုပ္သင့္ေတာ့ၿပီမို႔ ယခုအခ်ိန္မွစကာ မိမိကိုယ္တိုင္ေျပာင္းလဲရန္ဟန္ေနြႏြံႀကိဳးစားေတာ့မည္။
" ဟန္နီ ညစာစားၿပီးၿပီလား..... "
မင္းကိုေစာင့္ေနတာေလ.....
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမဲ့ လကၤာသံုစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ စကားသံခပ္တိုးတိုးေလးေျပာေနသည္။ ၿပံဳးေနေသာမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ အမူအရာပ်က္ယြင္းျခင္းမရိွဘဲ ဟန္ေနြႏြံကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္ရိွသည္။ ေရ႔ွသံုးရက္မွာမၾကၫ့္ျဖစ္ေသာမ်က္ႏွာေလးကို ေလးရက္ၾကာမွေသခ်ာေငးေမာၾကၫ့္ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ညိုသေယာင္ရိွေသာမ်က္ႏွာေလးက လကၤာသံုႏွင့္စာလ်ွင္ အလြန္မျဖဴဘူးလို႔ေျပာလို႔ရသည္။
ေဆးလိပ္ေတြေသာက္တတ္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက အညိုဘက္ကိုသန္းလုေတာ့မၫ့္ ပန္းေရာင္ေျပျပေလးျဖစ္ေနသည္။ စာႂကြင္းမရိွတဲ့စာမ်က္ႏွာအလြတ္လို ဗလာနတၴိမ်က္ဝန္းနက္ေတြကေတာ့ မ်က္ေတာင္စိတ္ေလးျဖင့္ကာရံထားလို႔ အရိပ္ပါးပါးက်ေနခဲ့သည္။ ခါးေပၚယွက္သြယ္လာေသာလက္ေတြက တင္းက်ပ္ျခင္းမရိွဘဲ ညင္သာႏူးညံ့လြန္းေနတာမို႔ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းေတြမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္းေတြယွက္ေျပးေလသည္။
" အျပင္မွာေအးတယ္ အထဲဝင္ၾကရေအာင္ "
တိုးညင္ေပမဲ့ၾကားသာေသာစကားသံက ဟန္ေနြႏြံနားထဲကိုျဖတ္သန္းစီးဝင္သည္။ ကမ္းစပ္ကိုလာနားတဲ့ၾကက္ခြပ္လိႈင္းေလးလို သူမအသံကသိမ္ေမြ့ေနေပသည္။ အမုန္းတရားေတြနိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီမို႔ ေကာင္းေသာေန့ရက္ေတြသာ ေရာက္ရိွလာေတာ့မည္လို႔ေတြးရင္း။
" ဟန္နီ႔ကိုဖက္ထားခ်င္ေသးတယ္ ဒီအတိုင္းေလး..... အခ်ိန္ၾကာၾကာေနခ်င္တယ္ "
ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဟန္ေနြႏြံ၏ကေလးဆန္ျခင္းကို လကၤာသံုေရ႔ွထုတ္ျပလာသည္။ ဆိုးႏြဲ႔ခ်င္ေသာအေတြးေလးက ဖံုးကြယ္ဖို႔မလိုစြာထြက္လာၿပီး လကၤာသံုရဲ့ဘယ္ပခံုးေလးေပၚေခါင္းေမွးတင္ရင္း ဟန္ေနြႏြံေျပာမိသည္။
" တအားဆိုးသြမ္းတယ္မလား ေတာင္းပန္ပါတယ္..... ရွင့္ကိုေတာ့ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး ဟန္နီ "
" ေနာက္ေက်ာေလးပဲျမင္ေနရတာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူး..... ႏြံကအတၲႀကီးတယ္ မပိုင္ဆိုင္ရဘဲေငးၾကၫ့္ရမွာမ်ိဳးကိုမႀကိဳက္ဘူး..... မေသခ်ာတဲ့ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို ရပ္တန႔္ခ်င္ၿပီ "
ေျပာလက္စစကားကိုရပ္လိုက္ၿပီး လကၤာသံုမ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲဟန္ေနြႏြံၾကၫ့္မိသည္။ ဆက္ရန္က်န္ေနေသာစကားလံုးတခ်ိဳ႕က ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကထြက္လာရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလသည္။
" ႏြံခ်စ္ေနမိၿပီထင္တယ္ ဟန္နီ "
..........................................................
ŞİMDİ OKUDUĞUN
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romantizmလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
