ညစာျပင္ဆင္ထားေသာထမင္းစားပြဲေရ႔ွမွာ ဟန္ေနြႏြံရပ္ေစာင့္ေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ လကၤာသံုစိတ္အစဥ္ဟာ ၾကည္ႏူးျခင္းျဖင့္ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ ဝတ္ထားတဲ့စိမ္းျပာႏုေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဆြယ္တာကို တံေတာင္ဆစ္အထိအနည္းငယ္ဆြဲတင္ရင္း ထမင္းစားပြဲဆီကိုလကၤာသံုေလ်ွာက္လာေတာ့ ဟန္ေနြႏြံကၿပံဳးျပကာလွည့္ၾကည့္လာသည္။
ထမင္းစားပြဲေပၚမွာေနရာယူထားေသာ မာလာအရသာငါးေပါင္းက အေရာင္ခပ္စိုစိုႏွင့္နီရဲေနၿပီး အမဲသားကိုစီခြၽမ္ပံုစံေၾကာ္ခ်က္ထားေသာဟင္းလ်ာကလည္း စိမ္းစိုေနတဲ့ဘရိုကိုလီဟင္းလ်ာႏွင့္ကပ္ရပ္ရိွေနသည္။ ဝက္သားကိုတို႔ဟူးႏွင့္ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ဟင္းရည္ပန္းကန္ကလည္း အေငြ့တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ စားခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေစသည္။ ဟန္ေနြႏြံကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထိုင္ခံုတစ္လံုးကိုဆြဲထုတ္ကာ ထိုင္ဖို႔အတြက္မ်က္စျပေနလို႔ လကၤာသံုၿပံဳးရံုသာတတ္ႏိုင္သည္။
ပံုမွန္ဆိုလ်ွင္ သံလြင္ဆီဆမ္းထားေသာအရြက္သုပ္တစ္ခြက္ကသာ လကၤာသံု၏သင့္ေတာ္ေသာညစာတစ္ခြက္ျဖစ္လို႔ ယခုဟင္းလ်ာေတြကလိုတာထက္ပိုမ်ားျပားေနခဲ့ၿပီ။ အစားအေသာက္ကိုလိုတာထက္ေလ်ွာ့စားေနသည့္ လကၤာသံုအတြက္ ယခုဟင္းလ်ာေတြကတကယ္မ်ားလွသလို အစပ္သည္လည္းတကယ္မ်ားလွေလသည္။ ဝိတ္ခ်လို႔အစားေလ်ွာ့စားျခင္းမဟုတ္ဘဲ လကၤာသံု၏ေနထိုင္မႈပံုစံေၾကာင့္ မသိလိုက္မသိဘာသာႏွင့္အစားနည္းသြားခဲ့တာပင္။
" ဒါေတြအကုန္ ႏြံခ်က္ထားတာလား "
" ဒီစံအိမ္ကစားဖိုမွဴးခ်က္ထားတယ္ထင္လို႔လား..... ရွင့္ကိုစားေစခ်င္လို႔ ႏြံလက္စြမ္းျပထားတာေတြေနာ္ "
" ေက်ာက္ပုဇြန္ကိုေတာင္ ခ်ိစ့္ေလးနဲ႔အခ်ိဳေပါင္းေပးဦးမလို႔ပဲ ရွင္ႀကိဳက္လားမႀကိဳက္လားမသိလို႔ "
ထမင္းပန္းကန္လံုးထဲကို စိမ္းစိုေနတဲ့ဘရိုကိုလီေလးထည့္ရင္း တူကိုင္ထားေသာလက္ေလးကတန္႔သြားကာ ဟန္ေနြႏြံကိုလည္းၾကည့္မိသြားသည္။ အလန္႔တၾကားပံုစံေလးျဖစ္သြားသည္ကို ဟန္ေနြႏြံကသတိမထားမိဘဲ ထမင္းျဖဴျဖဴေတြေပ်ာက္တဲ့အထိ လကၤာသံုပန္းကန္ထဲကိုဟင္းေတြခပ္ထည့္ေပးေနေခ်သည္။
" စားၾကည့္ ႏြံေသခ်ာခ်က္ထားေပးတာ..... ဟန္နီႀကိဳက္ရင္ ဒီလိုေန့တိုင္းခ်က္ေကြၽးမယ္ "
ထမင္းပန္းကန္လံုးပံုစံေပ်ာက္ၿပီး ဟင္းေတြကေတာင္လိုပံုေနတာကို လကၤာသံုေခါင္းငံု႔ကာၾကည့္ရင္း မခ်ိၿပံဳးေလးၿပံဳးလိုက္မိသည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟန္နီ "
" ဟင္အင္း "
လကၤာသံုတူကိုေသခ်ာကိုင္ၿပီး အသားတစ္ဖတ္ကိုစားၾကည့္လိုက္သည္။ စပ္လြန္းသည္မဆိုသာေသာ အမဲသားအရသာေၾကာင့္ ဘယ္လက္ေလးကပန္းကန္လံုးကိုအနည္းငယ္ဆြဲယူၿပီး ဟင္းေတြကိုျမည္းစမ္းၾကည့္ခဲ့သည္။ လူသားဆန္ေစတဲ့ခံစားခ်က္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့ေသာ ခံစားခ်က္ေနြးေနြးေလးေၾကာင့္ ထမင္းစားေနရင္းကေန တူကိုင္ထားေသာလက္ေလးကိုက်စ္က်စ္ဆုပ္မိလ်က္။ ပင့္သက္ကိုရိႈက္ကာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြကိုမ်က္ေတာင္ျဖင့္ပုတ္ခတ္ရင္း ဟင္းေတြထည့္ေပးေနေသာလက္ကို လွမ္းကာဆုပ္ကိုင္မိေလသည္။
" ဟန္နီ..... ဘာျဖစ္လို႔လဲ စားရတာမႀကိဳက္လို႔လား "
ဟန္ေနြႏြံကို ေခါင္းျဖည္းျဖည္းေလးခါျပလိုက္သည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ေသာညာလက္တစ္ဖက္က လကၤာသံုရဲ့ဘယ္လက္ေလးထဲမွာ မျငင္းမဆန္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ဂရုတစိုက္ႏွင့္စိတ္ပူေနေသာမ်က္ဝန္းကို ေတြေငးကာၾကည့္ရင္း လက္ထဲကတူကိုခ်လိုက္မိသည္။
" ဒီလက္ရာကိုအၿမဲစားခ်င္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ "
ဆံုးရႈံးရမွာေၾကာက္သည္ကိုေတာ့ လကၤာသံုႏႈတ္ဖ်ားကေနေျပာလိမ့္မည္မဟုတ္။ ဆြဲထားဖို႔ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ကိုလည္း ဘယ္ေသာအခါမွထုတ္ျပမည္မဟုတ္ေသာ လကၤာသံုစိတ္အတြင္းမွာ ဟန္ေနြႏြံထြက္သြားမွာကိုေတာ့ေၾကာက္ေနသည္။
" ဒီကေဒၚလကၤာသံုကို ႏြံကအၿမဲခ်က္ေကြၽးမွာေပါ့..... ႏြံသင္တန္းေတြတက္ထားတာ ဒီေနရာမွာလက္စြမ္းျပရမယ္ေလ "
သူသာဟင္းမခ်က္တတ္ရင္ သူမရဲ့မဟာအရသာေျမာက္တဲ့လက္ရာကိုစားေနရမယ္လို႔ ပါးစပ္ကေနမေျပာမိေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေစ့ထားမိသည္။ ထုတ္ေျပာလိုက္မိလ်ွင္ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္မလဲမသိေပမဲ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို တျခားစိတ္ခံစားခ်က္ေတြထင္ဟပ္လာမွာမလိုလားေခ်။
" မ်ားမ်ားထည့္စားေနာ္ ဟန္နီ "
" မင္းလည္းစားဦးေလ "
ပန္းကန္လံုးထဲေရာက္လာတတ္ေသာဟင္းေတြကို လကၤာသံုမ်က္လႊာခ်ကာၾကည့္ရင္း ဟန္ေနြႏြံကိုျပန္ေျပာခဲ့လိုက္သည္။ ပန္းကန္လံုးထဲဟင္းေတြအျပည့္အေမာက္ထည့္ေပးၿပီး ငါးအေကာင္လိုက္ျပင္ဆင္ထားေသာ မာလာငါးဟင္းပန္းကန္ကိုယူကာ ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ ငါးရိုးရွာေနေလသည္။
ထိုအျပဳအမူေလးကိုေငးၾကည့္ေနသည့္ လကၤာသံုမ်က္ဝန္းေလးေတြက အၿပံဳးရိပ္ေလးေတြထင္ဟပ္ေနခဲ့ၿပီး ႏွလံုးအိမ္အတြင္းမွာလည္းၾကည္ႏူးမိေနသည္။ ထမင္းပန္းကန္လံုးထဲေရာက္လာသည့္ ငါးဖတ္ေလးေတြထည့္ေပးေသာလက္ေလးအား ၾကည္ႏူးစြာငံု႔ေငးၾကည့္ရင္း လက္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္မိသည္။ မွင္သက္ေၾကာင္ေငးသြားသည့္သူအား အၾကည့္နက္နက္ေလးျဖင့္ၾကၫ့္ကာ လက္ထဲမွာပါလာေသာငါးအသားေတြကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြအသာငံုရင္းစုပ္ယူလိုက္ခဲ့သည္။
" ဟန္ ! ဟန္ နီ..... "
ခံတြင္းထဲငံုေထြးခံထားရေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြဆီကအထိအေတြ့ဟာ ဟန္ေနြႏြံစိတ္ကိုမရိုးမရြခံစားရေအာင္လုပ္ႏိုင္သည္။ တံေတြးကိုအသာမ်ိဳခ်မိေသာလည္ေခ်ာင္းေလးကလည္း ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္သလိုအက္ရွလာသည္။ ခပ္စူးစူးအၾကည့္တစ္စံုက ခပ္ပါးပါးေလးၿပံဳးလိုက္လ်ွင္ ဟန္ေနြႏြံအသက္ရႈႏႈန္းေတြေတာင္မွားယြင္းရေစသည္။ လူတစ္ေယာက္အေပၚလႊမ္းမိုးျခင္းအျပည့္ရိွၿပီး ေအးစက္စက္အလွႏွင့္လွရက္ႏိုင္လြန္းသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးရယ္။
" စားလို႔ေကာင္းတယ္ "
ဟန္ေနြႏြံကို လကၤာသံုရိုးရိုးသားသားဝန္ခံလိုက္သည္။
" လူတစ္ေယာက္ကခ်က္ေကြၽးတာကို တကယ္စားဖူးခ်င္ခဲ့တာ "
လကၤာသံုမ်က္ဝန္းအိမ္မွာမ်က္ရည္ၾကည္ေတြေဝ့လာေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကႏူးညံ့စြာၿပံဳးလို႔ေနသည္။ ဘယ္ေသာအခါမွသိခြင့္မရခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ဆီကဟင္းခ်က္လက္ရာကို လကၤာသံုအလိုလိုေတြးမိလာသည္။ သူမကိုေမြးဖြားေပးခဲ့ၿပီး သူမႏွင့္အေဝးကိုထြက္သြားခဲ့ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို အေမရယ္လို႔ေခၚခြင့္မရခဲ့ေပမဲ့သူမခ်စ္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးသာရိွေနဦးမည္ဆိုလ်ွင္ သူမလည္းအခုလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ရွင္သန္ျဖစ္ခ်င္မွရွင္သန္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အကယ္၍ ရက္စက္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ရွင္သန္ခဲ့လ်ွင္လည္း အမ်ားနည္းတူေခၚစရာမိခင္ရိွၿပီး ေမတၲာေတြအျပည့္ရခဲ့မည္ထင္သည္။
" အဲဒီလူတစ္ေယာက္လက္ရာကိုစားခ်င္လို႔ ဆူးႏွင္းကခ်က္ေကြၽးဖူးေသးတယ္ "
လကၤာသံုတစ္ခ်က္ေလးရယ္ျဖစ္သည္။
" ကေလးစိတ္နဲ႔ခ်က္ၾကတာဆိုေတာ့ စားဖို႔အဆင္မေျပခဲ့ဘူး "
" အရသာဆိုးလွေပမဲ့ စားလို႔ေတာ့ရခဲ့ပါတယ္ "
မွတ္မွတ္ရရဆိုရလ်ွင္ ေရႊဆူးႏွင္း၏ဟင္းခ်က္လက္ရာေၾကာင့္ သူမႏွစ္ရက္ေလာက္ဗိုက္နာသြားခဲ့သည္။ အရသာဆိုးရြားသြားေပမဲ့ သူမအတြက္ႀကိဳးစားခ်က္ေပးတဲ့ေရႊဆူးႏွင္းကို စိတ္ထဲကေနေက်းဇူးတင္ျဖစ္သည္။ ေရႊဆူးႏွင္းအခ်စ္ကိုမ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့တာကလြဲလ်ွင္ ရွာေတြ့ခဲ့တဲ့အသက္ရွင္စရာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္လို႔ သံေယာဇဥ္လည္းျဖစ္ရသည္။
လိုလိုလားလားေသလိုလို႔ ေရတံခြန္ေပၚကေက်ာက္တံုးေပၚမွာရပ္ေနခဲ့ၿပီးမွ ေျခေခ်ာ္က်ၿပီးအမွန္တကယ္ေသရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့လက္တစ္စံုျဖစ္လာခဲ့လို႔ ယေန့ထက္ထိေက်းဇူးတင္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းကသာ အမွန္တကယ္ေသဆံုးသြားခဲ့လ်ွင္ လူသားဆန္တဲ့ဘဝမ်ိဳးကို လကၤာသံုခံစားခြင့္ရလိုက္မွာမဟုတ္ေပ။ ထို႔အျပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွေကာင္မေလးႏွင့္လည္း ဆံုဆည္းခြင့္ရလိုက္မည္မဟုတ္ေတာ့။
" ႏြံလက္ရာက မဆိုးပါဘူးေနာ္ "
တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနသည့္ဟန္ေနြႏြံထံမွ သဝန္တိုျခင္းေတြေရာယွက္ေနေသာစကားသံက အေတြးေတြႏွင့္ေငးငိုင္ေနေသာလကၤာသံုကို ေမာ့ၾကည့္မိသြားေစေလသည္။ ဘာေတြေတြးေတာေနသည္ကိုမသိေသာ ဟန္ေနြႏြံမွာေတာ့ လကၤာသံုစကားလံုးေတြကိုအထအနေကာက္ကာ အမွန္တကယ္သဝန္တိုေနသည္။
" ႏြံကိုခ်ီးက်ူးလိုက္တယ္ေလ "
" ခ်ီးက်ူးတာက စကားလံုးသက္သက္ပဲမဟုတ္လား ဟန္နီ "
" ႏြံခ်က္ေပးထားတာေတြကို ေသခ်ာတို႔ထိထားတာရယ္လို႔ ဘာကိုမွမရိွေသးဘူး "
" ဒါသဝန္တိုေနတာလား ႏြံ "
ဟန္ေနြႏြံမ်က္ႏွာကိုေသခ်ာစမ္းစစ္ၿပီး လကၤာသံုမ်က္ခံုးတြန္႔ကာစဥ္းစားၿပီးမွေမးလိုက္သည္။ ပထမဆံုးရရိွေသာစိတ္ခံစားခ်က္အျပဳအမူက သဝန္တိုျခင္းျဖစ္ေနသည့္အတြက္ လကၤာသံုအနည္းငယ္ေတြေဝကာအံ့ၾသရသလို စိတ္ထဲလည္းေက်နပ္သလိုခံစားရသည္။ ထို႔အျပင္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကိုလည္း မဆီမဆိုင္လက္ခံရရိွလိုက္ေသးသည္မဟုတ္လား။
" ရွင္ကေလ..... ရုပ္ေလးေခ်ာသေလာက္ ေရခဲတံုးအတိုင္းပဲ "
ေကာင္းမြန္တဲ့တံု႔ျပန္မႈႏွင့္အတူ ေဝဖန္အကဲျဖတ္ျခင္းခံလိုက္ရလို႔ ဟန္ေနြႏြံကိုၿပံဳးၿပီးသာၾကည့္မိသည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာလက္ေလးက သူမလက္ကေနအတင္းရုန္းထြက္သြားလို႔ လစ္ဟာသြားသည့္လက္ေခ်ာင္းေလးက တူကိုသာေကာက္ကိုင္ကာညစာစားလိုက္ရသည္။ ေနြးေထြးမႈတဲ့ ထိုစကားလံုးသံုးလံုးေလးက စိတ္ေတြႏူးညံ့သိမ္ေမြ့လာေအာင္ လကၤာသံုအေပၚသက္ေရာက္မႈရိွလြန္းခဲ့သည္။
" ထမင္းဆက္စားရေအာင္ ဟင္းေတြေအးကုန္ၿပီ "
ထိုသို႔ လကၤာသံုေျပာလိုက္လ်ွင္လည္း အလိုမက်ေသာအသံေလးက မေက်မခ်မ္းေလးထြက္လာျပန္သည္။ အလိုလိုၿပံဳးမိရျပန္ေသာ ထိုစကားလံုးေလးေတြေၾကာင့္ စားလိုက္ေသာဟင္းေတြကလည္း နဂိုထက္အရသာပိုရိွသြားေစသလားပင္။
" ရွင္သိေသးရင္ၿပီးတာပဲ "
...........................................................
စံအိမ္အျပင္ဘက္ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ လက်ာ္ရွင္ဖုန္းထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး ဖုန္းထဲကေနစာပို႔လာေသာသီဟာကြၽန္းကို စာျပန္ေနေလသည္။ မနက္က ေနဏီသာေဆးရံုဆင္းခြင့္မရေသးလို႔ အႀကီးအကဲႏွင့္အတူေဆးရံုမဝင္ျဖစ္ဘဲ မနက္ပိုင္းအစည္းအေဝးကိုသာတက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုလည္း ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္ေနမွသာေဆးရံုဆင္းခြင့္ရ၍ ေနဏီသာကေဆးရံုမွာမေနခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း သီဟာကြၽန္းကစာျဖင့္ေျပာျပေနသည္။ ထိုသို႔အတန္ၾကာစာပို႔ေနၿပီးေနာက္ တစ္ဖက္ကစာထပ္မပို႔လာေတာ့မွသာ လက်ာ္ရွင္လည္းဖုန္းကိုေဘးခ်ကာ ျမက္ခင္းေပၚလက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ျဖစ္သည္။
အေအးဓာတ္ပိုလာေသာညပိုင္းကိုေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ တိုက္ခတ္လာေသာေလျပည္ေလညင္းကအစ ခ်မ္းခိုက္တဲ့ခံစားခ်က္ကိုေပးေနေတာ့သည္။ အစိမ္းေရာင္သန္းေသာျမက္ခင္းျပင္မွာ သူေျခဆင္းကာထိုင္ေငးေနရင္း အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းေလးက အေဝးတစ္ေနရာကိုေငးရီကာ ခဏၾကာေတာ့မ်က္ေတာင္ကိုမိွတ္လိုက္သည္။ အနက္ေရာင္ေတြသာျမင္ရေသာေနရာမွာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တာခိုးၾကည့္ခဲ့ရေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ပံုရိပ္ေတြက အထပ္ထပ္ျမင္ေယာင္လာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ မ်က္လံုးေထာင့္ကစီးက်လာေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိမ်က္ရည္တစ္စက္ဟာ ျဖည္းျဖည္းေလးလိမ့္ဆင္းလာၿပီး ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚကိုခုန္ေပါက္သြားခဲ့သည္။
" ေခါင္းေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္ ! မလက်ာ္အေရးေပၚျဖစ္ေနၿပီ "
ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနေသာေရႊဆူးႏွင္းေရ႔ွကို ေပ်ာ့ေခြကာတြဲေခၚလာရေသာေကာင္မေလးေရာက္လာၿပီး စကားဝိုင္းကထထြက္သြားေသာလကၤာသံုကို သူမလိုက္ၾကည့္ေနသည္။
" ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ ! "
လမ္းေၾကာင္းရွင္းေသာေနရာကိုပစၥည္းပို႔ဖို႔ လကၤာသံုလႊတ္လိုက္တာျဖစ္ၿပီး ယခုလိုထိခိုက္မႈရိွလာသည့္အတြက္ အေၾကာင္းအရင္းသိေအာင္ သီဟာကြၽန္းအားေမးလိုက္ကာ ေသြးထြက္လြန္ေနေသာလက်ာ္ရွင္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ အသက္ေလးပါလာသည္ဆိုရံုမ်ွသာရိွၿပီး ေပ်ာ့ေခြကာျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာအေျခအေနေၾကာင့္ လကၤာသံုအံတင္းကာေဒါသထြက္သြားသည္။
" ေဒၚျမသားဟန္နဲ႔တည့္တည့္တိုးလာတာ ေခါင္းေဆာင္ သူတို႔ဘက္ကအလြတ္မေပးလို႔ ပစၥည္းေတြကိုကာရင္း မလက်ာ္ထိသြားတယ္ "
လက်ာ္ရွင္ကသတိလြတ္တစ္ခ်က္ မလြတ္တစ္ခ်က္ျဖင့္အသံေတြၾကားေနရသည္။ စကားေတာ့ျပန္ေျပာႏိုင္ျခင္းမရိွဘဲ နားထဲမွာအသံေတြဟာေဝးသြားၿပီး မ်က္လံုးေတျြပာေဝကာသတိလစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္က သီဟာကြၽန္းလက္ထဲကေန လက်ာ္ရွင္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္လွမ္းထူလိုက္တာသိလိုက္သည္။
အေမွာင္ထုႀကီးဟာေဝးလာလိုက္ တဖန္ျပန္နီးလာလိုက္ႏွင့္ အသံေတြဟာမသဲကြဲသလိုရိွေနၿပီး ဗိုက္ေပၚကဒဏ္ရာေၾကာင့္သတိျပန္လစ္သြားခဲ့သည္။ မၾကာခင္မွာ ခပ္စူးစူးအလင္းေရာင္ကနီးကပ္လာၿပီး အခန္းတစ္ခန္းထဲေရာက္ေနတာကို ဝိုးတဝါးေလးျမင္လိုက္ရကာ စကားသံကိုလည္းၾကားလာရသည္။ ေသေတာ့မည္လို႔ထင္ထားေပမဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကစကားေျပာေပးေနခ်ိန္မွာ လက်ာ္ရွင္မ်က္လံုးမပိတ္မိေအာင္ႀကိဳးစားရင္း စကားသံကိုနားစိုက္ေထာင္ေနမိသည္။
" ညီမေလး ညီမေလး..... မအိပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္ အစ္မရိွတယ္ "
သူမရဲ့ညာလက္ေလးနဲ႔ သူ႔ညာလက္ေလးကိုလာဆုပ္ကိုင္ၿပီး စကားေျပာေပးေနတာကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းစသိလာသည္။ လက္တစ္ဖက္က ကိရိယာေတြကိုအရက္ျပန္ေလာင္းကာပိုးသတ္ေနၿပီး မႈန္ဝါးဝါးျမင္ေနရတဲ့လႈပ္ရွားမႈကို အသိထိန္းကာလိုက္ၾကည့္ေနသည္။
" ညီမေလးနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ အစ္မနာမည္က..... "
သူ႔နားထဲမွာအသံေတြရႈပ္ေထြးသြားၿပီး စီကနဲအသံေတြဆူညံသြားသည္။ ခြဲစိတ္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနေသာသူမကို သူမ်က္လံုးမိွတ္လိုက္ၿပီးမွ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ သူ႔အျမင္အာရံုမွာဘာမွသဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရဘဲ မ်က္လံုးမိွတ္ကာအိပ္စက္လိုက္ဖို႔ကိုသာအားသန္ေနသည္။
" အစ္မက ေက်ာင္းမၿပီးေသးေပမဲ့ ညီမေလးယံုၾကည္လို႔ရတယ္ေနာ္ "
ပထမဆံုးခက္ခဲတဲ့ကုသမႈကိုတာဝန္ယူရမွာမို႔ သူမလက္ေတြကအနည္းငယ္တုန္ခ်င္ေနမွန္း သူခပ္ရိပ္ရိပ္ေလးျမင္ေနရသည္။ လူတစ္ေယာက္အသားကို ထံုေဆးမပါဘဲခ်ဳပ္ေပးရမွာျဖစ္လို႔ သူမေနရာမွာတျခားသူဆိုလ်ွင္လည္း လက္တုန္မိၾကမွာပင္။
" အစ္မကႏွစ္ဆယ့္တစ္ရိွၿပီ ညီမေလးေရာ "
အရက္ျပန္ပုလင္းကိုလက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ကိုင္ၿပီး အက်ႌၾကယ္သီးဖြင့္ထားေသာဗိုက္ကဒဏ္ရာတဝိုက္ေပၚ တုန္တုန္ယင္ယင္ေလာင္းခ်ေနသည္။ ေက်ာရိုးထဲအထိစိမ့္ကာနာက်င္လွေပမဲ့ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားေပးတဲ့သူမလက္ကိုသာ သူအားကိုးတႀကီးဆုပ္ထားမိသည္။
" ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ငယ္ေသးတယ္မလား "
" ဆယ့္ ဆယ့္ရွစ္ ျပည့္ၿပီ "
သူ႔အေျဖကိုအနည္းငယ္အံ့ၾသၿပီးသူမေမာ့ၾကည့္ကာ ခဏေနေတာ့အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကိုၿပံဳးျပလာသည္။
" ညီမေလးကအသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ သတၲိရိွလိုက္တာ..... "
" အစ္မသာဆိုနာလြန္းလို႔ငိုေနမယ္ထင္တယ္ ကဲ အစ္မလက္ေလးခဏလႊတ္မယ္ေနာ္ ဒဏ္ရာေလးခ်ဳပ္ေပးမလို႔ "
လက္ေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနေပမဲ့ သူမကအၿပံဳးလွလွေလးႏွင့္ၿပံဳးျပၿပီး စကားေတြေျပာေပးေနေသးသည္။ နာလြန္းလို႔အိပ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို သူမကစကားသံျဖင့္လႈပ္ႏိႈးေပးရင္း တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ျဖင့္ ဓားထိုးခံထားရေသာေနရာကို အပ္ႏွင့္တစ္ခ်က္ခ်င္းစီစခ်ဳပ္ေပးေနသည္။ ေမ့ေဆးေတြထံုေဆးေတြမရိွေတာ့ ဒဏ္ရာရထားေသာေနရာက အပ္တစ္ခ်က္ခ်ဳပ္တိုင္းမွာ ေသြးေၾကာေတြထဲအထိပါလိုက္နာက်င္လာသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကသတိလြတ္ခ်င္လာတိုင္း စကားေျပာေပးေနေသာသူမေၾကာင့္ သူမအိပ္မိေအာင္ႀကိဳးစားရသည္။
" ညီမေလး မအိပ္လိုက္နဲ႔ေနာ္ "
" နာ တယ္ "
အာရံုစိုက္ကာအသားခ်ဳပ္ေနေသာသူမလက္က တုန္ယင္ေနလ်က္ရိွၿပီး သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ဖို႔ေမာ့ၾကည့္လာေသာအခါမွာေတာ့ ထိုအေၾကာက္တရားေတြကိုဖံုးကြယ္ထားေလသည္။
" ဟုတ္လား အစ္မျဖည္းျဖည္းေလးခ်ဳပ္ေပးမယ္ ညီမေလးစကားေျပာေပးေနေနာ္ မနာေအာင္လုပ္ေပးမယ္ "
" အ အင္း ဘာေျပာ ရမလဲ "
" တစ္ခုခု ညီမေလးအေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ "
တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ကိုအာရံုျပန္စိုက္ၿပီး နီရဲေနေသာအသားစိုင္ကို သူမအပ္ျဖင့္ဆြဲေစ့ကာခ်ဳပ္လိုက္သည္။ အပ္တစ္ခါဆြဲတိုင္းမွာ သူမလက္ေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနတာ ပိုသိသာလာသည္။ ခြဲစိတ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ ဒဏ္ရာရေနတဲ့သူကေသြးထြက္လြန္ၿပီး သတိမလစ္သြားဖို႔ကလည္းအေရးႀကီးေနသည္။ အေသးစားဒဏ္ရာေတြကိုသာ လကၤာသံုကိုကုေပးဖူးေသးသည့္သူမအတြက္ ယခုဒဏ္ရာဟာကုသမႈႀကီးတစ္ခုလို႔ဆိုႏိုင္သည္။
" ညီမေလး "
ဒဏ္ရာကိုဂရုတစိုက္ခ်ဳပ္ေနရင္းက အသံတိတ္ေနေသာသူကိုသူမစကားသံေပးရျပန္သည္။ နာလြန္းလို႔အသံမထြက္ႏိုင္ေသာသူကေတာ့ သူမျမင္သာေအာင္ လက္ေခ်ာင္းေလးလႈပ္ျပသည္။ ထိုေတာ့မွ သူမလည္းသက္ျပင္းခ်လိုက္မိၿပီး ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကို သူမေသခ်ာအာရံုထားကာဆြဲခ်ဳပ္လိုက္သည္။
" ညီမေလးကလိမၼာတယ္ အစ္မစကားနားေထာင္သားပဲ "
ဒဏ္ရာကိုခ်ဳပ္လို႔ၿပီးသြားေတာ့ ခ်ဳပ္ရိုးကိုေသခ်ာသန္႔စင္ေပးလိုက္ၿပီး ေဆးရည္ကိုဂြမ္းျဖင့္ယူကာတို႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုသို႔လုပ္ေပးေနရင္း အသံတိတ္ေနေသာသူကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ကာ နာတာကိုေအာင့္အည္းသည္းခံေနမွန္း သနားစဖြယ္ျမင္လိုက္ရသည္။
" ေဆးထည့္ၿပီး ပတ္တီးစည္းၿပီးရင္ၿပီးၿပီေနာ္ မနာေတာ့ဘူး "
" ဒါဆို အိပ္ လို႔ရၿပီလား "
လႈပ္ရွားမႈေတြကိုမျမင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လံုးမိွတ္က်သြားေသာသူကို သူမအလန္႔တၾကားၾကည့္ရင္း ပခံုးႏွစ္ဖက္ကိုလႈပ္ႏိႈးမိသည္။ ထိုအခ်ိန္ကမအိပ္မေနေစာင့္ေပးမိၿပီး သတိလစ္ေနေသာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ရက္ႏွင့္သံုးညအထိသတိမလည္လာလို႔ မ်က္ရည္က်မိခဲ့ေသးသည္။
တိမ္တိုက္ေတြၾကားပ်ံသန္းေနတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကူရွင္ကိုမွီထိုင္ရင္းအျပင္ေလာကကိုသူမေငးၾကည့္ေနသည္။ အလင္းေရာင္ေတျြမင္စျပဳလာၿပီးမွ ညအေမွာင္ဘက္သို႔ပ်ံသန္းသြားေသာ သူမစီးနင္းလာသည့္ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ဟာ ဂ်ာမနီေျမေပၚသို႔ဆင္းသက္ရန္ၾကာဦးမည္ျဖစ္သည္။ အျပင္ေလာကမွာအေမွာင္ထုသာရိွေနၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ေလယာဥ္ေပၚမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာရိွေနရျခင္းက သူမကိုအေတြးမ်ားစြာျဖစ္ေစသလို အေတြးတစ္ခုကိုပဲထပ္တလဲလဲေတြးေနမိေစသည္။
" မမေလး ခဏေလာက္အနားယူလိုက္ပါလား "
လက္ေရြးစင္အမ်ိဳးသမီးဂိုဏ္းသားဆယ္ေယာက္ကိုသာ သူမႏွင့္အတူေခၚလာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ထိုဆယ္ေယာက္ထဲတြင္ေနစင္းရံလည္းပါဝင္ေလသည္။ ေလယာဥ္ေနာက္ခန္းကအစားအေသာက္ခန္းမွာ သူမစားဖို႔အတြက္ေကာ္ဖီႏွင့္ေပါင္မုန္႔ျပင္ဆင္လာၿပီး စားပြဲအေသးကိုခလုတ္ႏိွပ္ကာထုတ္ရင္း ထိုစားစရာဗန္းကိုတင္ေပးလာသည္။
" ဟိုေရာက္မွပဲအနားယူေတာ့မယ္ "
" ဒီအတိုင္းဆို မမေလးလဲသြားလိမ့္မယ္ ဆရာသိရင္လည္းစိတ္ေကာင္းပါ့မလား "
ေနစင္းရံဟာ သူမအစ္ကို၏လူယံုေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ ညီမေလးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔လည္းျဖစ္ေန၍ အစ္ကိုျဖစ္သူအေၾကာင္းေျပာတိုင္းမွာ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ဝမ္းနည္းရိပ္သန္းသြားတတ္သည္။ ထို႔အျပင္ အစ္ကိုျဖစ္သူမွာခဲ့ေသာစကားအတိုင္း သူမကိုအထူးတလည္ကာကြယ္ေပးခဲ့ၿပီး ဂိုဏ္းအေၾကာင္းကိုနားလည္ေအာင္လည္းကူညီေပးခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔သစၥာရိွေသာလူယံု၏ ပူပန္တတ္ေသာစကားလံုးကို သူမကေတာ့မၾကားဟန္ျပဳကာပင္ ဘာမွမရိွေသာအျပင္ေလာကကိုေငးၾကည့္ေနေလသည္။
" ဆရာက မမေလးကိုဒီလိုပံုစံနဲ႔ျမင္ခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး "
ေရႊဆူးႏွင္းႏႈတ္ခမ္းေတြက ညအေမွာင္ထုကိုေငးၾကည့္ရင္း မသိမသာေလးေကြးၫြတ္သြားသည္။ ေသၿပီးေသာသူဟာအသက္ရွင္က်န္ခဲ့ေသာသူကို အမွန္တကယ္သာစိတ္ပူတတ္ခဲ့လ်ွင္ ဘာေၾကာင့္မ်ားေသလမ္းကိုေရြးခဲ့ဦးမွာတဲ့လဲ။
" မမေလးကိုေျပာမရလည္း ကြၽန္ေတာ္မေျပာေတာ့ဘူးဗ်ာ "
တစ္ဖက္ခံုမွာသြားထိုင္လိုက္သံကိုနားေထာင္ရင္း ေနစင္းရံဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေသာစားစရာဗန္းကို သူမျပန္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ တကယ္ပါပဲဗ်ာဆိုတဲ့ မတင္မက်အသံကိုလ်စ္လ်ူရႈ႔လိုက္ၿပီး ေလယာဥ္မွန္ျပတင္းဘက္မ်က္ႏွာျပန္မူလို႔ ေမးေလးေထာက္ကာေတြေတြေလးေငးၾကည့္ရင္း အေတြးေတြဟာျပန္လြင့္ေျမာရျပန္သည္။
.............................................................
YOU ARE READING
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
