လကၤာသံုအေစာႀကီးအိပ္ရာႏိုးလာခဲ့ၿပီး ေန့အလင္းေရာင္မဝင္ေသာအခန္းကို တစ္ခ်က္ေလးၾကည့္ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚကဒစ္ဂ်စ္တယ္နာရီကေနအခ်ိန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခာက္နာရီဆိုေသာအခ်ိန္ေၾကာင့္ ပခံုးေပၚေခါင္းေလးတင္ကာလာအိပ္ေနေသာ ဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္ၿပီး ေစာေသးသည္လို႔ေတြးကာျပန္ၿငိမ္ေနမိသည္။ ေစာင္လြတ္ေနေသာပခံုးေလးကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ေစာင္စကိုယူကာ ေသခ်ာလံုေအာင္ၿခံဳေပးရင္း ဖုန္းကိုလွမ္းယူၿပီးအသံပိတ္လိုက္ခဲ့သည္။
ညကသဝန္တိုတာထုတ္ျပၿပီး စိတ္ေကာက္ျပလာေသာေကာင္မေလးက လကၤာသံုကိုေက်ာေပးၿပီးအိပ္ေနရာကေန မိုးမလင္းခင္မွာလူမသိေအာင္ပခံုးေပၚမွာလာအိပ္ကာ ခါးကိုလာဖက္တြယ္ထားေလသည္။ တစ္ခ်ိန္ကနာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့ေသာေကာင္မေလးႏွင့္မတူေအာင္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ေသာအျပဳအမူေလးေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလးကိုငံု႔ေငးၾကည့္ရင္း လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးကၿပံဳးလာမိသည္။ စိတ္ကိုမာေအာင္ထားခဲ့ေပမဲ့ ထိုသက္ရိွႏြံေလးဆီကေနမရုန္းႏိုင္ေသာ လကၤာသံုရဲ့ႏွလံုးသားေလးက အခ်စ္မွာေနာက္တစ္ခါက်ရႈံးရင္း ဒူးေထာက္ေပ်ာ္ဝင္မိရျပန္သည္။
" ဟန္နီ..... "
ခါးကိုဖက္တြယ္ထားေသာလက္ေလးက လကၤာသံုမ်က္ႏွာေလးကိုလာထိေတြ့ၿပီး ခြၽဲႏြဲ႔စြာေခၚလာေသာအသံေလးေၾကာင့္ ဟန္ေနြႏြံဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူမိသည္။ ေခါင္းေလးေစာင္းကာၾကည့္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုလာထိေတြ့တဲ့အထိအေတြ့ေလးကို မ်က္လံုးမိွတ္ကာခံယူမိရင္း ဟန္ေနြႏြံေခါင္းေလးကိုထိန္းကိုင္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္လံုးအနမ္းေတြရပ္လိုက္ကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ႏူးညံ့စြာၿပံဳးမိၾကသည္။
" ခ်စ္တယ္ "
ဟန္ေနြႏြံဆီကေနၾကားရေသာ စကားလံုးလွလွေလးတစ္ခြန္းပင္။
" ႏြံ ဟန္နီကိုခ်စ္တယ္ "
" ကိုယ္သိတယ္ "
လကၤာသံုစိတ္ေလးကအခ်စ္ေၾကာင့္ႏူးညံ့ေနၿပီး မ်က္ဝန္းတစ္စံုဟာအေရာင္ေတြေတာက္ပေနခဲ့သည္။ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈပံုစံမတူခဲ့ကာ အသက္အရြယ္ဂုဏ္ျဒပ္ေတျြခားနားခဲ့ေသာ္လည္း ႏွလံုးသားတစ္စံုဟာ ထပ္တူက်ေနၿပီျဖစ္သည္။ အမုန္းေတြကလဲ့စားေတြကိုခံစားခဲ့ရေပမဲ့ ယခုအခ်ိန္မွာအခ်စ္သို႔ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္ကာ ႏွလံုးသားေလးဟာလည္းစြန္႔ပစ္ျခင္းမခံရေတာ့ေပ။
" အရင္ကအမွားေတြအတြက္ ဟန္နီကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ ႏြံ "
စကားလံုးေတြကိုလက္ညိုးေလးႏွင့္တားျမစ္လိုက္ၿပီး အျပစ္ရိွေသာစိတ္ေၾကာင့္မ်က္လႊာခ်ထားတဲ့ေကာင္မေလးကို ေခါင္းေလးဖြဖြပြတ္ေပးရင္းဖက္လိုက္သည္။ ပခံုးေပၚမွာမ်က္ႏွာေလးဖြက္ၿပီးေခါင္းငံု႔သြားေသာ ထိုေကာင္မေလးေက်ာျပင္ကိုညင္သာစြာႏွစ္သိမ့္ရင္း ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္းကိုအသံတိတ္ေလးဆိုမိသည္။
ဟန္ေနြႏြံအေပၚအၿမဲခြင့္လႊတ္ထားခဲ့လို႔ လကၤာသံုဘယ္ေသာအခါမွအျပစ္မဆိုမိသလို မုန္းလိုက္မည္ဆိုေသာအေတြးလည္း မရိွခဲ့တာအမွန္ပင္။ နာက်င္ခဲ့ရသည္ဆိုေပမဲ့ ထိုသို႔နာက်င္ရခဲ့သမ်ွကလည္း လကၤာသံုကိုယ္တိုင္ကလက္သင့္ခံခဲ့လို႔သာ ထိုေကာင္မေလးျပဳမူခြင့္ရခဲ့တာမဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ကလက္သင့္ခံခဲ့တဲ့ကိစၥမွာ ထိုေကာင္မေလးကိုအျပစ္ဆိုစရာအေၾကာင္းအရင္းမရိွသလို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္စရာလည္းမရိွေလ။
" ႏြံ တကယ္ဆိုးခဲ့တယ္ေနာ္ ဟန္နီ..... "
ပခံုးထက္ကေအးစက္တဲ့အထိအေတြ့ကိုသိလိုက္၍ လကၤာသံုလက္ေလးကၿငိမ္က်သြားၿပီး ေဘးကိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္ရဲ့မ်က္ႏွာကို အသာအယာဆြဲယူေမာ့ေစလိုက္သည္။ ေခါင္းမာစြာမ်က္ႏွာဖြက္ထားေသာထိုေကာင္မေလးဟာ လကၤာသံုကိုယ္ေပၚမွာထပ္လ်က္ေလးေနရင္း အိပ္ရာခင္းကိုတင္းတင္းဆုပ္ကာ ရိႈက္သံမထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့ပံုပင္။
" နာက်င္ေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ပဲလုပ္ခဲ့တာေတာင္ ႏြံကိုအခုခ်ိန္အထိအျပစ္မတင္ခဲ့ဘူး "
လက္သီးဆုပ္ေလးကအိပ္ရာခင္းကိုပိုဆြဲဆုပ္ၿပီး ပခံုးေပၚမ်က္ႏွာအပ္ကာေျပာေနေသာ ထိုေကာင္မေလးရဲ့စကားသံေလးဟာအက္ရွေနသည္။
" ဘာလို႔အၿမဲတမ္းခြင့္လႊတ္ႏိုင္ရတာလဲ..... "
" အဲဒီေန့ကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ထဲႏြံဝင္လာလို႔ေလ "
" ကားအေရာင္းျပခန္းေရ႔ွမွာ အမွတ္မထင္အနမ္းခံရကတည္းက ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ဆိုရင္သတ္လိုက္လို႔ရတယ္ ႏြံသိလား "
ပခံုးေပၚကဟန္ေနြႏြံမ်က္ႏွာေလးမွာေမာ့လာၿပီး လကၤာသံုမ်က္ႏွာကိုမ်က္ရည္စေတြႏွင့္ၾကည့္လာသည္။ အမွန္ေတြေျပာေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုကို စိုစြတ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးျဖင့္ၾကည့္ရင္း အိပ္ရာခင္းကိုဆုပ္ထားတဲ့လက္ေလးကေျပေလ်ာ့လာသည္။
" တကယ္ဆို လူအမ်ားေရ႔ွမွာ ဘယ္သူမွမထိရဲ ေမာ္မၾကည့္ရဲတဲ့ကိုယ့္ပံုရိပ္ကို ႏြံနင္းေခ်သြားခဲ့တာ "
" ႏြံေနရာမွာတျခားသူကနမ္းဖို႔မေျပာနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွတဲ့အၾကည့္နဲ႔ေတာင္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး ကိုယ္ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ပံုရိပ္ကေလ "
စကားကိုဆက္မေျပာေသးဘဲ ထိုေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္ကာ ဆံပင္ေလးကိုဖယ္သပ္ေပးလိုက္သည္။
" ဒီေန့ ဒီအခ်ိန္အထိအလကားမဟုတ္ခဲ့ဘူး "
" ေဒၚလကၤာသံု..... "
ငိုသံေလးစြက္ေသာအသံေလးက လကၤာသံုကိုၾကည့္ရင္း ရင္ခြင္ထဲကိုၿပိဳဆင္းလာသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လိုငိုေနေသာ ထိုေကာင္မေလးကိုဖက္လိုက္ရင္း လကၤာသံုမ်က္ႏွာေလးကႏူးညံ့စြာၿပံဳးမိေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကအေၾကာင္းေတျြပန္ေတြးမိတိုင္း ရင္ခုန္မိရသလို တစ္ဖက္မွာလည္းနာက်င္မိရျပန္လို႔ မ်က္ရည္စေတြအလိုလိုဝဲတက္မိသည္။
" ေျပာျပရမွာေပါ့ ဘာလို႔မေျပာျပခဲ့တာလဲ..... ဘာလို႔ ဘာမွမသိသလို မလႈပ္မယွက္ေနခဲ့တာလဲ ဟန္နီကမေကာင္းဘူး "
ထိုအခ်ိန္ကေျပာျပခဲ့လ်ွင္လည္း အျဖစ္အပ်က္ေတြေျပာင္းလဲသြားမွာမွမဟုတ္တာ။ လကၤာသံုကိုခါးခါးသီးသီးမုန္းေနတဲ့သူဆီကေန သေဘာမက်တဲ့ေလွာင္ၿပံဳးေတြသာ ေသခ်ာေပါက္ျပန္ရရိွမွာမဟုတ္လား။ ဟန္ေနြႏြံမ်က္ဝန္းေတြထဲကို ထိုအခ်ိန္ကအႀကိမ္ႀကိမ္ရွာေဖြခဲ့မိေပမဲ့ လကၤာသံုျပန္ရခဲ့တာကအမုန္းေတြသာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
" ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေနႏိုင္ခဲ့တာလား..... အရိပ္အႁမြက္ေလးေတာ့ ထုတ္ျပခဲ့မွေပါ့ "
ရင္ခြင္ထဲကေနေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ထိုေကာင္မေလးရယ္။
" ႏြံအခုသိရၿပီမဟုတ္လား "
ကေလးတစ္ေယာက္လိုဖက္တြယ္ထားသည့္ ဟန္ေနြႏြံေက်ာျပင္ေလးကို ဖြဖြေလးထိကပ္ပြတ္သပ္ရင္း လကၤာသံုေျပာလိုက္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ရိႈက္ရိႈက္ၿပီးငိုလိုက္ေသာထိုေကာင္မေလးဟာ လကၤာသံုပခံုးေပၚမ်က္ႏွာဖြက္ၿပီး နာသည္ဆိုရံုေလးလာကိုက္ေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ငိုေနရင္းကအသံတိုးလ်လာၿပီး ရန္ေတြ့ရတာေမာလာေသာထိုေကာင္မေလးက လကၤာသံုပခံုးေပၚမွာပင္ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္.....
............................................................
မ်က္ခြံေတြမို႔အစ္ေနေသာ ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ လကၤာသံုအလုပ္လုပ္ေနသည့္အနားသို႔ မေယာင္မလည္ေလးေရာက္လာၿပီး လက္ထဲမွာကိုင္ထားေသာစာရြက္ေခါက္ေလးကို စားပြဲေပၚတင္ေပးၿပီးခပ္ျမန္ျမန္ေျပးထြက္သြားသည္။ အလုပ္ခန္းထဲမွစာၾကည့္စားပြဲတြင္အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေျပးထြက္သြားေသာအရိပ္ေလးကိုလိုက္ၾကည့္မိၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထားခဲ့ေသာစာရြက္ေခါက္ေလးကို လကၤာသံုေသခ်ာျဖန္႔ကာဖတ္ၾကည့္မိသည္။
အျပာႏုေရာင္စာရြက္ေလးကိုကိုင္ရင္း အထဲကစာလံုးေတြေၾကာင့္ လကၤာသံုမ်က္ႏွာေလးကမွင္သက္ကာနီျမန္းလာသည္။ စာရြက္ေလးကိုကိုင္ထားၿပီးေၾကာင္အေနေသာ လကၤာသံုတစ္ေယာက္ ယခုအသက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့မွ ရည္းစားစာအေပးခံလိုက္ရသလားလို႔စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးစိစိျဖစ္ေနေသာလက်ာ္ရွင္ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရယ္အၿပံဳးရိွခဲလွေသာလက်ာ္ရွင္မွာ စာရြက္ကိုမထင္မွတ္ဘဲျမင္လိုက္၍ မေနႏိုင္ဘဲၿပံဳးမိသြားၿပီးမွ လကၤာသံုအၾကည့္ေၾကာင့္အရိွန္သတ္လိုက္ရသည္။
" လက်ာ္ စာလံုးနည္းနည္းပဲျမင္လိုက္တာပါ "
စာရြက္ထဲကစာလံုးအကုန္ျမင္လိုက္တာမဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာရွင္းျပလာေသာလက်ာ္ရွင္ကို ေမးလိုက္သလားဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ရင္း စာရြက္ကိုအလ်င္စလိုျပန္ေခါက္သိမ္းလိုက္သည္။ ရည္းစားစာဆိုတာထက္ပိုနက္နဲေနေသာ စကားလံုးတခ်ိဳ႕ပါဝင္ေနသည့္ဤစာရြက္အား တျခားသူကိုထပ္ျမင္ေစလို႔မျဖစ္ေတာ့ေပ။ စာရြက္ထဲကအေၾကာင္းအရာေတြက တစ္ႀကိမ္ဖတ္မိလ်ွင္ကိုမ်က္ႏွာပူရေစၿပီး လကၤာသံုကိုအေငြ့ျပန္သြားေစေလာက္သည္။
" မမေလးက ဥကၠ႒မ်က္ႏွာမျမင္ရရင္ မေနႏိုင္ေအာင္ဆိုတာေလာက္ပဲ "
ေသခ်ာရွင္းျပေနေသာလက်ာ္ရွင္ေၾကာင့္ မ်က္ခံုးကိုထပ္တြန္႔ခ်ိဳးလိုက္ၿပီး စာရြက္ေခါက္ေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ အခ်စ္ေရးရာအေၾကာင္းနားမလည္ေသာ လက်ာ္ရွင္မွာေတာ့ ဘာမွေသခ်ာမေတြ့ေၾကာင္းကိုရွင္းျပေနၿပီး ထိုသို႔ရွင္းျပေနတာကိုကပင္ လကၤာသံုကိုမ်က္ႏွာပူေစေလသည္။
" ရၿပီ မရွင္းျပနဲ႔ေတာ့ "
" ဟုတ္ကဲ့ ဥကၠ႒ "
တစ္ခြန္းတည္းေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ လကၤာသံုအလုပ္ျပန္လုပ္ေနကာ အနားမွာတင္ထားေသာစာရြက္ေလးကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးရင္ခုန္စြာၾကည့္မိခဲ့သည္။ ႏူးညံ့စြာအလိုလိုျဖစ္တည္လာေသာအၿပံဳးတစ္ပြင့္ဟာ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးထက္မွာ လႈပ္ရွားသက္ဝင္လာခဲ့ေလၿပီး မ်က္ဝန္းၾကည္ၾကည္ေတာက္ေတာက္ေလးကလည္း ခ်စ္ျခင္းတရားေၾကာင့္ႏူးညံ့ေနခဲ့ေလသည္။ အခ်စ္ဟာတစ္ခါတရံနာက်င္တတ္ၿပီး တစ္ခါတရံမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေျပာင္းလဲသြားေအာင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့တတ္ေပသည္။
အခ်စ္သည္နာက်င္ရျခင္းျဖစ္ၿပီး
စြန္႔ပစ္ျခင္းလည္းခံရႏိုင္သည္
အခ်စ္သည္ႏူးညံ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး
ေျပာင္းလဲမႈလည္းေပးစြမ္းႏိုင္သည္
အခ်စ္သည္ကေဝတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။
အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ရပ္ေနေသာ ဟန္ေနြႏြံလက္ဖ်ားေလးေတြဟာ ေအးစက္ကာေနၿပီး အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနခဲ့သည္။ အနက္ရိႈင္းဆံုးပတ္သက္ခဲ့ၿပီးေတာ့မွ ရည္းစားစာျပန္ေပးရေသာခံစားခ်က္က သူ႔ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစခဲ့ၿပီး ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီကတံု႔ျပန္မႈအတြက္ ရင္လည္းအေတာ္တုန္ေလသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္း စာၾကည့္ခန္းေရ႔ွမွာအႀကိမ္ႀကိမ္ေလ်ွာက္ေနၿပီး စာရြက္ေလးကိုျပန္သြားယူရေကာင္းမလားလို႔ ဟန္ေနြႏြံေတြးမိေသးသည္။
" ငါလုပ္တာကေလးဆန္သြားမလား မသိေတာ့ဘူး..... စာျပန္ယူလိုက္ရမလား "
အခန္းတံခါးဘက္ကိုမ်က္ႏွာမူလိုက္ၿပီး လက္ကိုင္ဆီကိုလက္လွမ္းလိုက္ရင္းက ရုတ္တရပ္တံု႔ဆိုင္းသြားသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားေနျခင္းေၾကာင့္ ႏွလံုးခုန္သံကိုျပန္ၾကားေနရၿပီး စာထဲမွာေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကလည္းေနြးေတးေတးျဖစ္လာသည္။ အလြန္တရာအရွက္သည္းေသာမိန္းမပ်ိဳေလးလို ဟန္ေနြႏြံမွာရွက္ေသြးျဖာလာကာ ပြင့္ဟသြားေသာတံခါးေပါက္ေရ႔ွတည့္တည့္က ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုသာရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
သိပ္ကိုႏူးညံ့ကာလွပေသာအမ်ိဳးသမီးေလးကို ဟန္ေနြႏြံျမင္ေတြ့ေနရၿပီး သိမ္ေမြ့ေသာအၾကည့္ေလးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏွလံုးသားေလးကခုန္ေပါက္ေနသည္။ ႏွာတံစင္းစင္းလံုးလံုးေလးကိုမွ ထင္းေနေသာႏႈတ္ခမ္းလိုင္းေလးေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကဖူးႂကြေနခဲ့ၿပီး ျဖဴႏုေသာမ်က္ႏွာေလးကေမးရိုးသြယ္သြယ္ေလးႏွင့္အနားသတ္ထားကာ မ်က္ေတာင္ေလးတစ္ခ်က္ခတ္တိုင္းမွာ ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာကဗ်ာဆန္သြားေခ်သည္။ လွလိုက္တာရယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာေျပာေနမိသည္အထိ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏အလွတရားေအာက္မွာ ဟန္ေနြႏြံနစ္ေျမာသြားရသည္။
" ႏြံ "
တစ္လံုးတည္းသာေခၚလိုက္ေသာ အေခၚအေဝၚေလးကလည္း ခ်ိဳျမေနေသာအသံေလးေၾကာင့္ တစ္မ်ိဳးတဖံုနားေထာင္ေကာင္းေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔အထိ စြဲလမ္းျမတ္ႏိုးရေသာအမ်ိဳးသမီးေလးကို ဟန္ေနြႏြံဘယ္လိုစိတ္ႏွင့္မ်ားနာက်င္ေစမိခဲ့တာလဲ။
" ႏြံ "
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေခၚလာျပန္ေသာ ထိုအသံေလးကိုယစ္မူးစြာနားေထာင္ရင္း ဟန္ေနြႏြံေျခတစ္လွမ္းတိုးကပ္လိုက္သည္။ အခ်စ္ေတြသာျပည့္ေနတဲ့အၾကည့္ႏွင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုသာ ျမတ္ႏိုးစြာၾကည့္ေနမိရင္း။
" ခ်စ္တယ္ ဟန္နီ "
အရိုးသားဆံုးဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္ေလးႏွင့္အတူ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုထိကပ္နမ္းရိႈက္လိုက္ၿပီး နံရံဘက္ကိုဆြဲေခၚလာကာ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကိုသူပိတ္လိုက္ခဲ့သည္။ အခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့ေသာလက်ာ္ရွင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာေတြနီျမန္းလာရင္းက တံခါးပိတ္ခံရလိုက္တာေၾကာင့္ ေၾကာင္တက္တက္ေလးျဖစ္သြားသည္။
" မမေလးက လက္ရဲလိုက္တာ "
သက္ျပင္းဖြဖြေလးကိုခ်ရင္းေျပာလိုက္ၿပီး အခန္းကိုေဘးဘီလိုက္ၾကည့္ေနေသာ လက်ာ္ရွင္မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းေလးဟာ မထင္မွတ္ဘဲဝင္လာတဲ့အေတြးေလးေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားကာမ်က္ႏွာေလးထပ္နီလာသည္။ မ်က္ေတာင္ေလးတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္း အေတြးေတြကိုေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ ေခါင္းကိုခပ္ျမန္ျမန္ခါလိုက္ေပမဲ့ ထိုျမင္ကြင္းကိုသာထပ္ကာထပ္ကာျမင္ေယာင္ေနမိေခ်သည္။
အာ ဘာလို႔ဒါကိုေတြးေနမိတာလဲ.....
............................................................
နံရံမွာလက္တစ္ဖက္ကိုဖိကပ္ထားၿပီး တြန္းဖယ္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္ထားကာ ႏူးညံ့ေသာႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟန္ေနြႏြံနမ္းေနမိသည္။ ရွက္ေနသေယာင္ရိွေသာမ်က္ဝန္းေလးကို ၾကင္နာစြာတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူျဖည္းျဖည္းေလးကိုက္လိုက္သည္။ မသိမသာေလးမ်က္ခံုးခ်ိဳးသြားတာကို သေဘာတက်ေလးၿပံဳးၿပီးၾကည့္မိေတာ့ ရွက္ေနေသာအၾကည့္စူးစူးေလးႏွင့္ၾကည့္လာေလသည္။
သိပ္ခ်စ္ရေသာအမ်ိဳးသမီးေလးက ဘယ္လိုပင္ဆိုးသြမ္းကာရက္စက္ေပမဲ့ အမွန္တကယ္မွာ အခ်စ္ငတ္ေနတဲ့ကေလးဆိုးေလးဆိုတာ ဟန္ေနြႏြံနားလည္လာခဲ့သည္။ မာေၾကာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခံစားခ်က္ေတြကိုထုတ္မျပခဲ့တဲ့ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သာမန္လူသားထဲက လူသားေလးတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာႏွင့္ေနြးေထြးမႈကိုလိုအပ္ေနသည့္ ေသြးေအးရက္စက္ေသာအမ်ိဳးသမီးေလးကို သူကိုယ္တိုင္ကနာက်င္မႈေတြပဲေပးခဲ့မိလို႔ စိတ္ထဲယခုထိနာက်င္ကာ ေနာင္တေတြလည္းရမိသည္။
" ဟန္နီကတကယ္ေခ်ာတာပဲ "
အမွန္တိုင္းေျပာလိုက္ေသာစကားကို မ်က္ခံုးေလးခ်ိဳးထားသည့္အတိုင္း ဟန္ေနြႏြံကိုလာၾကည့္ေနသည္။
" တကယ္ေျပာေနတာ..... ဟန္နီကေလ မင္းသမီးေတြထက္လွလြန္းတယ္ "
" ..... "
" ဖက္လိုက္တိုင္းလည္းေနြးေထြးလြန္းတယ္ လူသားအေနြးေပးစက္ေလးလိုပဲ ကိုယ္ေငြ့ေလးကအစေနြးေထြးၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရိွေနတယ္ "
လကၤာသံုမွာ ဟန္ေနြႏြံေျပာသမ်ွကိုမတံု႔ျပန္ဘဲ အသံတိတ္ေလးသာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာမဆို ေနြးေထြးတယ္ သိပ္ေခ်ာတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဟန္ေနြႏြံဆီကၾကားေနရေပမဲ့ ယခုထက္ထိေနသားမက်စြာ ရွက္ေနမိသည္လို႔ဆိုရမည္။
" အၾကည့္စူးစူးေလးေတြကိုလည္း သိပ္..... သေဘာက်တာပဲ "
စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာမ်က္ဝန္းေတြကို ဟန္ေနြႏြံသတိမထားမိေအာင္ ေသခ်ာမဖံုးဖိထားႏိုင္ေတာ့မွာစိုးသည္။ မ်က္ႏွာကိုထိေတြ့ပြတ္သပ္ေနေသာလက္ေလးက လူတစ္ေယာက္စိတ္ကိုက်င္လည္စြာကိုင္တြယ္တတ္သလားလို႔ လကၤာသံုေမးခ်င္သည္။ ေမးရိုးတေလ်ွာက္ပြတ္တိုက္သြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း လူတစ္ေယာက္ကိုရူးသြားေစႏိုင္ေလာက္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေၾကာင့္ မထင္မရွားလည္စိေလးေတာင္ အထက္ေအာက္လႈပ္ရွားသြားရသည္။
ပါးျပင္ကိုလက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ပြတ္သပ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုပါလက္ညိုးေလးႏွင့္က်ီစယ္ေနေသာ ဟန္ေနြႏြံ၏မ်က္ဝန္းေလးေတြဟာ ၫွို႔ယူေနသည့္အလားေမွးစင္းကာၾကည့္လာသည္။ ၾကည့္ေနရင္းကလည္းေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္မိၿပီး လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးကို လက္ညိုးေလးႏွင့္ညင္သာစြာထိေတြ့ေနေသးသည္။ လက္သီးေလးဆုပ္သြားေသာလကၤာသံုမွာ ဟန္ေနြႏြံ၏အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ အသက္ရႈဖို႔ေမ့ေလ်ာ့သြားရၿပီး မလႈပ္မယွက္ေလးသာၾကည့္ေနမိသည္။
" ဟန္နီ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ရလို႔သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ..... ဒီလိုလွပတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးက ႏြံရဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးျဖစ္ေနေပးတာ ေက်းဇူးတင္မိတယ္ "
ထိုစကားေလးေတြၾကားေတာ့ လကၤာသံုႏႈတ္ခမ္းေလးက မွင္သက္ေနရာမွႏွစ္လိုလက္ရၿပံဳးလာသည္။
" ကိုယ္ကလူဆိုးတစ္ေယာက္ေလ "
ထို႔အတူ စကားေလးတစ္ခြန္းကိုလည္း ၿပံဳးရင္းေျပာလိုက္ခဲ့သည္။
" ဟုတ္တယ္..... ႏြံခ်စ္ရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေလးက လူဆိုးတစ္ေယာက္ ဒါေပမဲ့ ႏြံအတြက္ေတာ့လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ "
" လူေတြဆီကထူးဆန္းတဲ့အျမင္ကိုလည္း ႏြံဂရုမစိုက္တတ္ဘူးဟန္နီ..... ဟန္နီက ႏြံအတြက္အရာရာလို႔ပဲမွတ္ယူတယ္ ဆိုးတာေကာင္းတာမလိုဘူး "
" ကိုယ္စိတ္လႈပ္ရွားမိၿပီ "
လကၤာသံုထိုစကားကိုဆိုေတာ့ ဟန္ေနြႏြံမွာသေဘာတက်ၿပံဳးရင္း ေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္ညိတ္မိသည္။ ဖက္ထားေသာအေနအထားကေန တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ဟန္ေနြႏြံတစ္ေယာက္ ဘယ္လက္ဖဝါးေလးကိုျဖန္႔လိုက္သည္။ ေလးနက္ေသာစကားလံုးေလးကိုလည္း လကၤာသံုၾကားသာရံုေလးေျပာလာေလသည္။
" ဒါေၾကာင့္မို႔ ႏြံရဲ့လက္ကိုယံုယံုၾကည္ၾကည္တြဲလိုက္ပါ ဟန္နီ..... "
ေလးနက္ေသာအၾကည့္ေတြေအာက္မွာ လကၤာသံုလက္ေလးကတျဖည္းျဖည္းကမ္းလာၿပီး ဟန္ေနြႏြံလက္ဖဝါးေလးေပၚကို ညင္သာစြာထပ္လ်က္တင္လိုက္သည္။ အမုန္းနဲ႔တိုးဝင္လာခဲ့ေသာဆံုေတြ့မႈေလးက နာက်င္မႈေတြရိွခဲ့ရသည္ဆိုေသာ္ျငား အဆံုးသတ္၌ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ရရိွလာခဲ့သည္သာ။
" ကိုယ္ယံုတယ္ "
လူႏွစ္ေယာက္၏အၾကည့္ေတြထဲမွာ အခ်စ္ေတျြဖင့္ေတာက္ပေနခဲ့ၿပီး အၿပံဳးေတြဟာလည္းႏူးညံ့စြာေပ်ာ္ဝင္လ်က္။ ထိကိုင္ထားေသာလက္တို႔သည္လည္း ညင္သာစြာဆုပ္ကိုင္မိၾကသည္။ အခ်ိန္ေတြဟာရပ္တန္႔သြားသလိုမ်ိဳး လူႏွစ္ေယာက္တည္းရိွသလိုမ်ိဳးတိတ္ဆိတ္ကာ အၾကည့္ေတြကေနအၿပံဳးေတြဟာပိုအသက္ဝင္လာသည္။
ထိုအခ်စ္ျမင္ကြင္းကို သနားစဖြယ္ျမင္ေတြ့မိေသာသူမွာေတာ့ တံခါးၾကားကေနေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီးမွ ေနာင္တေတြရလာသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ေလေလးတစ္ခ်က္ကိုေခါင္းခါရင္းမႈတ္ထုတ္ကာ လည္ကုပ္ေလးကိုပြတ္ရင္း တံခါးကိုအသံမထြက္ေအာင္ျပန္ပိတ္မိသည္။ မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းေလးက အခ်စ္ကိုမခံစားဖူးေသးလို႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းအေနခက္ေနရွာသည္။ ထို႔အတူ တစံုတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုလည္း မ်က္ဝန္းစိမ္းေလးမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိျပန္သည္။
ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ဘူး.....
...........................................................
BẠN ĐANG ĐỌC
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Lãng mạnလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
