Nisa
" Yok bir şey." dedim sakin bir ses tonuyla.
" Duru? Kardeşim. Prensesim. İyi misin?" Tunahan ona hızla yaklaşıp Atakan'ı bir kenarıya ittirmişti. Tunahan'ın onu tanımadığına adım gibi emindim.
" Doktorsan doktorluğunu bil. Kardeşime dokunma bir daha." Tunahan Duru'ya sarılırken Duru da hemen ona sarılmıştı. O sırada Atakan dudağının kenarıyla gülümsemişti.
" Tunahan hiç değişmemiş." başını iki yana sallarken yine Duru'ya doğru yaklaşmıştı.
" Tunahan Atakan o." ben hatırlatma yaparken Tunahan bir an duraksamış Duru'dan yavaşça ayrılıp Atakan'ın gözlerinin içine uzun uzun bakmıştı.
" Atakan?" dedi emin olmayarak.
" Siz küçüktünüz. Onu görmeye giderdik. Hatırlamamanız normal. Atakan'ı küçükken baban bir kazadan kurtarmıştı. Sonra onu evlatlık edinmeyi düşünüyorduk ama bir aile bulduk." Nasıl bir açıklama yapmam gerektiğini bilememiştim.
" İyiki evlatlık edinmemişsin. Daha karşısındaki kişiye nasıl davranacağını bilmiyor." Tunahan Leyla ile kavga ettiği için gerçekten herkese çok ters davranıyordu farkında değildi.
" Tunahan!" boğazımı sesli bir şekilde temizlemiştim.
" Ne var! Kardeşim istemiyorsa zorlama!" Tunahan Duru'nun incinmesini istemiyordu ama onun bakıma ihtiyacı vardı.
" Tunahan saçma saçma konuşma çekil şuradan Duru'nun başını halletsin." Tunahan'ı kolundan tuttuğum gibi geri çekerken Atakan kendi kendine tekrar gülümsemişti.
" Tunahan'ın olgunlaşmasına yıllar var." Atakan bunu söylerken Duru şimdi karşısındaki kişiyi inceliyordu. Anlattıklarımı yeni idrak etmiş gibiydi.
" Kafanı oynatma. Bakalım yaran nerede? Bu arada küçükken daha uysaldın Duru. En azından ikinizde benimle oynardınız. Hayat insanı değiştiriyor galiba." Atakan dikkatli bir şekilde Duru'yu kontrol ederken kızımın ağladığını görmüştüm. Sessizce gözlerinden yaşlar süzülüyordu şimdi. Onun ne düşündüğünü gerçekten bilmek isterdim. İçinde ne fırtınalar kopuyordu acaba?
" Ağlama. Acıtmayacağım. Elim hafiftir. Hemen bakıp tekrar saracağım tamam mı?" Atakan onunla bir çocuk gibi konuşuyordu.
" Koskoca kız olmuşsun hala küçücük yaraya mı ağlıyorsun? Sana bir şey söyleyim mi ne ameliyatlara girdim. Ne yaralar vardı? Seninkisi küçük bir sıyrık." Atakan'ın ses tonu çok yumuşaktı. Çok hızlı bir şekilde tekrar sargıları geçirdiğinde hemen Duru'nun yatağını düzeltmişti. Duru bir şey söylemeden geri yerine yatarken ellerini karnında birleştirmişti.Gözlerini kapattığında kızımın bir an önce iyi olmasını istedim.
" Tunahan bundan sonra kardeşinin özel doktoruyum. Kusura bakma. Elinde şimdilik bu var." Atakan ona ters ters bakarken alındığını anlamıştım.
" Kavga istemiyorum. Atakan sen oğluma bakma. Bu aralar fazla asabi ve bir sürü şey yaşadı." derdimi anlatmaya çalışırken Tunahan Duru'nun yanına doğru geçmiş onun elini tutmuştu.
" Duru eve geçelim mi? Nasıl hissediyorsun kendini?" Duru ses vermemişti. Yine gözleri kapalı o gözlerini açmak istemiyordu.
" Ben çıkıyorum." Atakan bana başıyla küçük bir işaret yaptığında bende onun arkasından gitmiştim. Dışarı çıktığımızda Esra birileriyle konuşuyordu. Biz gelince telefonu kapatmış yanımıza doğru ilerlemişti.
" Nisa Teyze. Duru'nun uzaklaşmaya ihtiyacı var. Bir şeyler yapmaya ihtiyacı var. Sürekli kafasına taktığı ve bu da psikolojisini etkilediği belli.Sadece benimle olacak bir konu değil." Atakan'ın ne demek istediğini anlıyordum. Duru'm çok hassastı. Efecan onun her şeyi olmuştu. Ailesinden daha fazla onunla vakit geçirmişti. Şimdi yokluğu ona daha çok koyuyordu.
