Duru
Her şey normal devam etmeye başlamıştı. Evden çıkmama babamlar izin vermiyordu. İlaç meselesi ve dış meselelere bizi karıştırmıyorlardı. Biraz evde hapis hayatı yaşadığımız bir gerçekti. Aileme karşı çıkmak istemiyordum ya da onların hayatlarını da zorlaştırmak istemediğim için sesimi çıkarmıyordum. Leyla bizim evde kalıyordu. En azından bana bir arkadaş oluyordu. Leyla ile birlikte mutfakta bir şeyler yapmaya başlamıştık. Tunahan dışarıdan malzemeleri alıp bizim için getiriyordu. Günler sıkıcı geçmemesi için kendimize bir uğraş bulmamız gerekmişti.
Sabahları Leyla ile erkenden kalkıp spor yapıyor sonra birlikte kahvaltı hazırlayıp çocuk için araştırmalar yapıyorduk. Çocukla ilgili hiçbir bilgisi yoktu. Benimde yeterimce bir bilgim yoktu.Anneme ve Esra teyzeye sormak istemiyorduk. Kendimiz önce araştırma yapmak istiyorduk. Erkekler çoğu zaman evde olmuyordu. Leyla benim için sosyal medya da bir sayfa açıp pasta tarifleri atacağım bir platform oluşturmuştu. Onun dediğini yapıp birlikte bir sayfa açmıştık. Artık Leyla ile eğlenceli bulduğumuz tarifleri deneyip resimleri o platforma yüklüyordum. Aklımı dağıtmak için güzel bir yöntem olmuştu.
" Bak bu çilekli pastayı de atmalısın." Leyla ağzına bir çilek attığında gidip pastanın fotoğrafını çekmeye çalışmıştım. Fotoğraf çekmede çok iyi sayılmazdım.
" Babamın işleri nasıl gidiyormuş? Tunahan bir şeyler anlatıyor mu?" Leyla'dan bir şeyler öğrenmek istiyordum.
" Sanırım Atakan Amerika'da doktor bulup Türkiye'ye yollamaya çalışıyormuş. İlaca bir çözüm bulamamışlar. Bir kaç doktorun öldüğünü duydum. Gerçekten bu işin içinde daha büyük adamlar var. Durukan amca bazı davalara giriyormuş. Herkes canla başla çalışıyor. Burada olmaktan bazen nefret ediyorum. Bu çocuk olmasaydı kesinlikle onlara yardım etmek isterdim." Leyla çocuğu göstermeye çalışırken kendi telefonunda gezinmeye başlamıştı.
" Atakan'ın sosyal medyasını buldum. İstek gönderdim daha kabul etmedi." Leyla bana telefonu gösterirken bende onun kullanıcı adına bakmıştım.
" Belki zamanı yoktur bakmaya." dedim. Fotoğrafları çekmeyi tamamlamıştım.
" İyi bir çocuğa benziyordu. Umarım başına bir şey gelmez." Leyla tezgaha dayanmış ağzına bir çilek daha atmıştı.
" Bu işlere baştan girmemeliydi." Atakan gideli bir iki hafta olmuştu. Bazen aklıma geliyordu. Ama çok düşünmek istemiyordum.
" Durukan amcanın ikna gücü çok fazla. Ve zamanında bir sürü iyilik yaptığı insanlar ona yardım edeceğim diye elinden geleni yapıyor. Babanın ağlarını küçümseme." Leyla tekrar telefonuna baktığında birden gülümsemişti.
" İsteği kabul etmiş. Bildirim geldi." Leyla telefona gömülmüş bir şeyler karıştırırken bende kendi sayfamda gezinmeye başladım.
" Babama Durukan amca dememelisin bence artık. O senin baban sayılır." ara ara Leyla'ya bakarken onun benimle ilgilenmediğini hala sırıttığını görmüştüm.
" Çocuk taş gibi." Leyla bana bir fotoğraf gösterirken Atakan'ın çekildiği fotoğrafa bakınca gözlerimi fotoğraftan alamamıştım. Gülümsemesi ve duruşu çok güzeldi. Yalan söyleyemezdim gerçekten kendine has bir çekiciliği vardı.
" Tunahan bu dediğini duymasın. Sonra kıskançlık triplerine girer." Pastayı dolaba kaldırırken Leyla kıkırdamıştı.
" Ne yani yakışıklıya yakışıklı denir. Artık hangi şanslı kız kaparsa. Doktor önlüğüyle çok havalı duruyor. Fotoğraf çekilmesini biliyor bu çocuk." Leyla böyle konuşurken birden Tunahan'ın sesini duyunca eli ayağına dolanmış telefonu benim elime tutuşturmuştu. Kahkaha atmamak için dudaklarımı birbirine bastırmıştım.
