Duru
Leyla'ya dokunsam ağlayacaktı. Ellerini saçlarına sokmuş bir sağa bir sola volta atıyordu.
" Hayır hayır ben yapamam. Yani ben... Bu nasıl oldu?" Leyla bunu sorgularken dişlerimle dudaklarımı dişlemiştim. Korunmamışlar mıydı? Gerçekten birlikte olup olmadıklarını bilmiyordum. Bunu sormakta garip bir şey olurdu.Tunahan geri geri gidip duvara sırtını yaslamış boş boş içeriye bakarken ikisi de büyük bir şoktaydı. İçeriden su sesleri geliyordu. Daha Atakan olanları duymamıştı sanırım. Peki babamlara ne diyecektik? Daha Tunahan bazen bana çocuk gibi geliyordu.
" Ben bu çocuğunu istemiyorum." Leyla'nın gözlerinden yaşlar süzülmüştü. Korkuyordu. Sadece o bilmediği duygudan korkuyordu. Bir çok şeyden korkmayan Leyla bundan korkuyordu. Bakışları bas bas bağırıyordu.
" Yani ben hazır değilim." sesi titremişti.
" Tamam sakin ol. Her şeyin sonu değil ya. İstemezsen..." tam konuşacakken Tunahan birden kendine gelmiş gibi " Ben istiyorum." demişti büyük bir ciddiyetle. Leyla başını çevirip Tunahan'a uzun uzun bakmıştı. Gözlerini kırpıştırmıştı.
" Korkuyorum. Ben yapamam Tunahan. Ve biz? Bu nasıl oldu? Daha evlilik fikrine bile ısınamadan şimdi bir de çocuk." Leyla başını hemen iki yana salladığında Tunahan gidip ona sarılmıştı. Başını onun omzuna doğru yaslarken " Benimle evlen. Aile olalım. Söz bir daha saçma davranmayacağım. Ben sorumluluğu almaya hazırım. Sakın ona dokunma.Ben ne diyeceğimi bilemiyorum. Aslında korkuyorum ama ona dokunmanı istemiyorum ." ikisine uzun uzun baktım. Leyla Tunahan'a daha sıkı sarılmıştı.
" Bilmiyorum Tunahan. Aklım çok karışık." Leyla'nın sesi boğuk boğuk geliyordu.
" Seni seviyorum Leyla. Yani bunu anlatamam ama sana çok alıştım. Ailem ol. Bilmiyorum senden vazgeçemiyorum. Ne düşündüğün umrumda değil. Sana bağlandım." Tunahan hislerini söylerken boğazıma bir yumru oturmuştu.
Kahretsin onlar bana Efecan'ı hatırlatıyordu. Çok güzellerdi. Efecan'dan çocuğum olsun istemiştim. Ama olmamıştı. O yoktu. Şimdi ona sarılamıyordum. Ona sızlanamıyordum. Onun sıcaklığını hissedemiyordum. O yoktu. Ellerim saçlarıma gitmiş derin bir nefes almaya çalışmıştım. Efecan'ı geri istiyordum. Bende ailemi geri istiyordum. Şimdi burada olsaydı...
" Leyla ona dokunma." diye fısıldamıştım zar zor .Fısıldadıktan sonra ağlamaya başlamıştım. Boğazımdaki baskı inanılmaz canımı yakıyordu.
" Ne olur çocuğa dokunma..." hüngür hüngür ağlarken Leyla ve Tunahan birbirinden ayrılmış şaşkın şaşkın bana bakmaya başlamıştı.
" Çok güzelsiniz! Kahretsin o güzel şeye dokunma. Siz bari mutlu olun. Lütfen siz mutlu olun." hıçkırırken Efecan'ın sözleri vaadleri gelmişti aklıma. Her kelimesi beynimin içinde dolanıyordu.
" Duru..." Leyla bir kaç ardımda bana yaklaşıp sıkıca bana sarılmıştı.
" Ağlama! Şişt ağlama. Biliyorum ne düşündüğünü. Ağlama. Ağlama. Beni de ağlatacaksın."ona öyle bir sıkı sarılmıştım ki içimden geldiği gibi hüngür hüngür ağladım. Dakikalarca. Ağlarken bütün bedenim sarsılıyordu sanki. Boğazıma bir taş basmışlardı sanki.
" Ben mutlu olmadım ama siz mutlu olun ne olursun! Lütfen. Leyla sana yalvarırım çocuğa dokunma. Ben bakarım. Sana yardım ederim.Üzmeyin birbirinizi. Kavga etmeyin. Birbirinizi kaybederseniz çok üzülürsünüz." canım o kadar yanıyordu ki o kelimeler hiç bir acımı anlatmaya değmezdi.
" Duru korkuyorum. Duru ben ne yapacağım..." o da bana sıkıca sarılmış ağlamaya başlamıştı ve titriyordu. Elimle onun sırtını sıvazladım.
