Leyla
Tunahan odada bir sağa bir sola volta atarken hala olanları sindirmeye çalışıyordu.
" Atakan da mı şimdi..." son sözleri söylemek istemiyordu. Ben elimde silahın içine bakmaya çalışıyordum. Aslında Erkan'la bir daha görüşmek çok iyi olacaktı. Dikkatimi çeken bir şey vardı bu silahta. Bu güne kadar fark etmemiştim. Düşünce bir parçası fırlamış gibiydi.
" Beni dinliyor musun?" Dedi.Dalıp gitmiştim.
" Ne dedin?" Tunahan'a dalgın dalgın bakarken silahı bir köşeye bıraktım.
"Diyorum ki Atakan?" Tunahan neden bu kadar önemsemeye başlamıştı bilmiyorum ama Atakan'a bir şey olsun istemiyordu.
" Bu sefer olmaz Leila bu sefer de birisini kaybetmek istemiyorum. Onu öyle görünce ben Efecan abiyi hatırladım. Çok kötü oldum. Şuramdan bir şeyler kopup gitti." Tunahan yine zor zamanlar geçirecek gibi duruyordu. Zaten kendini zar zor toplamıştı. Geceleri bazen uyurken sessiz sessiz ağladığını duyardım ama ona hiç müdahale etmemiştim. Ağlamaya ihtiyacı vardı. Bazen bana yaklaşmasının tek sebebi bir şeyleri unutmaya çalışması olarak düşünüyordum. Efecan'dan sonra Tunahan'la hep birlikteydik. Bazen Duru'nun önünde bile sürekli benimle ilgilenmişti. Ne yaptığını bilememişti bence.
" Ona bir şey olmayacak. Gel buraya." kollarımı açıp Tunahan'ı yanıma çağırmıştım.Bir bebek gibi benden daha fazla ilgi bekliyordu.
" Emin misin? Çok kötü öksürüyordu." dedi büyük bir tereddütle.
" Korkma babam sabah bize geçmiş Atakan'la. Atakan ayaklandı dedi. Adamlardan kurtulmuş. Alper amca halletmiş. Ama biraz dinlenmesi gerektiğini söyledi." babamla konuşmuştuk bana bunları söylemişti gerçekten. İyi olacağını söylüyordu .Bende bunu duymak istiyordum.Ve inanmak istiyordum. Atakan hayatımıza yeni girse bile onu çok çabuk kabullenmiştik.
" Silaha bakıp duruyorsun neden?" Tunahan yanıma oturduğunda ona silahı uzatmıştım.
" Bak şurada bir şey var." elimle orayı gösterirken Tunahan beni inceliyordu.
" Sen çok cesur ve sakin kalabilen bir kadınsın. Korkmadığın için teşekkür ederim." Tunahan'ın eli karnıma doğru gitmişti.
" Her şeyi birlikte halledeceğiz. Sen olmasan korkardım belki." başımı onun omzuna yaslamış gülümsemiştim.
" İyi ki yanımdasın." Tunahan kulağıma fısıldamıştı.
Duru
Cole amca bir gün daha Atakan'ın hastanede tekrar yatmasını söylemişti. Sabah taburcu olacağını söylemişti. Bazı serumlar verilecekmiş. Bu yüzden sabaha buluşmak için Atakan'la sözleşmiştik. Aslında onun yanında kalmak istemiştim ama Cole amca izin vermemişti.
Sabah erkenden kalkıp hazırlanırken anneme yakalanmıştım. Odama gelmiş ben hazırlanırken beni merakla izliyordu.
" Kim için hazırlanıyorsun?" kaşları kalkmıştı.
" Biri için mi hazırlanmam gerekiyor?" anneme dönüp baktığımda saçlarımı topuz yapmaya çalışıyordum.
" Senin için büyük değil mi?" annem yine bir soru sorduğunda çok küçük bir duraksama yaşamıştım.
" Kim?" annem ne yapmaya çalışıyordu anlamamıştım.
" Atakan?" annemin bana kızgın olup olmadığını anlayamamıştım.
" Ne demeye çalışıyorsun anne?" gözlerimi kaçırıp aynada kendime bakmıştım. Aramızda bir şey olduğunu fark etmiş miydi? Biraz gerilmiştim ama umursamamaya çalışmıştım. Bence güzel görünüyordum. Kot pantolonum hoş duruyordu. Beyaz tişörtümü pantolonumun içine sokarken annem derin bir iç çekmişti.
