&
Kahvaltımı keyifsiz bir şekilde yaparken Leila'ya bakıyordum. Gerçekten iki üç gündür Atakan'dan ses soluk yoktu. Sadece babamla gönderilmiş bir telefon vardı. Ve Tunahan'a son model bir araba gelmişti. Babam Atakan'dan bahsetmiyordu. Sanki bilerek tüm aile ondan bahsetmiyordu. Bende konusunu açmak istemiyordum ama kendimi sürekli onu düşünürken buluyordum. O gittiğinden bu yana bir eksiklik vardı içimde. Onun hayatta olduğunu bilip ondan uzak durmak daha zordu sanki. Neden benden aptalca bir şey istiyordu ki. Sadece olduğu gibi devam etseydik olmaz mıydı? Sadece işte bir şekilde devam ediyordu. Ama o bir anda bağlarımızı koparmış gibi beni bırakıp gitmişti.
" Kahvaltını yap hadi. Sonra Esra teyzelere gidelim. Havuza girelim birlikte. Bizi bekliyor." o böyle söyleyince daha da keyfim kaçmıştı. Bana Efecan'ı hatırlatacak bir yerlere gitmek istemiyordum. Hayatımın gerçekten ya normal gitmesini istiyordum ya da ölüp gidip huzura kavuşmak istiyordum.
" Özür dilerim evde kalacağım. Bu arada babamlar bir şeyler bulmuş mu?" Biraz çözüm konuşmak istiyordum artık.
" Duyduğuma göre Tunahan'la Atakan dün gece biraz takılmış. Atakan çok fena dövülmüş. Ama Tunahan neler olduğunu bilmiyor. Atakan Tunahan'a bir şey söylemiyormuş." gözlerim sonuna kadar açılmıştı ama tepki vermemeye çalışmıştım. Yine kendine zarar mı veriyordu aptal çocuk. Umarım bir şeyi yoktur diye içimden geçirmeye çalıştım.
" Anladım." ağzıma bir lokma peynir atmıştım.
" Siz kavga falan mı ettiniz? Atakan hiç gelip gitmiyor?" Leila çok meraklıydı.
" Atakan benim neyim oluyor ki sürekli kavga mı ettiniz diyip duruyorsun Leila. Artık onun hakkında tek kelime konuşmak istemiyorum. Benim sevdiğim sadece bir kişi olabilir. Atakan'ında ne yaptığı umrumda değil." bir anda masadan kalkıp Leila'ya çıkışmıştım. Aslında bir kaç gündür sinirlerim gerilmişti. Leila şaşkın şaşkın bana bakmıştı.Artık küçücük şeylere bile katlanamıyordum.Büyük bir şey olmasına gerek yoktu.
" Tamam bir şey demedim. Kavga mı ettiniz dedim. Ne kızıyorsun? Herkes üzülüyor! Sadece üzülen sen değilsin ama bu kadar abartma artık. İnsanları incitiyorsun. Herkes zor bir şey yaşadı. Tunahan abisini kaybetti. Ben en yakın arkadaşımı. Esra teyzeyle Alper amca evlatlarını kaybetti. Senin kadar insanı yıpratan birini görmedim.Ben giderim Esra teyzelere. Seninle uğraşamam." Leila da bana sinirlenmişti. Kalkıp bir anda mutfağı terk edince gözlerimden yaş gelmişti. Sonra hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım. Her şeyi bok ediyordum sadece.
Nisa
Sabaha karşı eve gelmişti yine.
" Durukan yorgun musun?" odaya girdiğinde ona seslenmiştim.
Üstünü çıkarıp yatakta uzanmıştı. Ellerini başının altına koymuş tavana yorgun yorgun bakıyordu.
" Biraz bugün dinlenmek istiyorum." sesi yorgun gelmişti.
Onun biraz neşelenmesini biraz benimle ilgilenmesini istiyordum artık. Sorunlardan dolayı onunla bir kez bile doğru düzgün başbaşa kalamamıştık. Yavaşça yatağa tırmanıp onun yanına emekledim. Daha sonra ata oturur gibi kalçamı onun erkekliğine koymuştum. Yorgundu biliyorum ama onu çok özlemiştim.Ellerim onun eskiden kalmış yarı izli bedeninde dolanırken onunla uzun zamandır bir temasta bulunmadığımı fark ettim. Bana dokunmasını istiyor biraz benimle ilgilenmesini istiyordum. Bakışları bana doğru kaymıştı.
" Bir şeyleri çözemedikçe daha asabi olmaya başladın.Seni özlüyorum. Seni özledim." ona mırıldanırken biraz ona eğilip omuzlarına masaj yapmaya başladım. O gözlerini kapatmış rahatlamaya çalışıyordu. Bu saate kadar ne yapmıştı acaba? Soru sorduğumda cevap vermiyordu. Yakında yatak odamıza gelmeyi unutacaktı.
