Captures of Perfect Timing (The Art of Life #1: Life Version)

09.22.18 - home completely

"Huwag mo 'kong titigan." From my feet, I lifted my eyes on Harvin. I felt nothing but his piercing gaze on me all throughout the practice!

Palagi na lang! Halos dalawang linggo na kaming nagpapractice tapos palagi siyang nakatitig sa 'kin! Naiirita ako pero ayoko namang ipakita sa kaniya!

"Ayoko nga," malditong tugon niya at pinisil pa ang kamay kong hawak niya.

I gritted my teeth. He just shrugged.

Patience, Avien! Patience!

Nagpatuloy na kami sa pagsasayaw habang titig na titig pa rin siya sa 'kin. Nang magbreak ay agad akong bumitiw at naglakad patungong bench upang kuhanin ang tubig ko.

"Evangelista." Umupo siya sa bandang gilid sa harapan ko. "Avien."

"Ano?" Nanatili akong nakatayo at binuksan na ang water bottle upang uminom.

"Gusto kita."

Bigla akong nasamid sa gulat dahil sa sinabi niya. I accidentally spilled the water, wetting the floor and the neckline of my shirt. I coughed while holding my chest.

What the hell?!

Napatayo rin si Harvin dahil muntikan na siyang mabasa. He immediately picked my towel up and motioned to wipe my mouth with it.

I grabbed the towel from him before he could even do that. I wiped myself alone while coughing.

"Maganda ka lang, dugyot ka rin pala." Kinuha niya ang water jag sa kamay ko upang isara iyon.

Nang makabawi ay isinabit ko ang towel sa neckline ng shirt ko.

Pinunasan ko ang sahig. Harvin remained sitting in front of me while watching me.

"Wala ka bang sasabihin?" tanong niya.

"Wala."

"Sabi ko, gusto kita. Hindi as a friend. Romantically. Basta, gets mo na yun."

"Nangtitrip ka ba? Kasi effective. Nakakabadtrip ka," I blurted out.

"Seryoso ako."

I sat beside him.

"Gusto kita."

"..."

"Hindi ka ba naniniwala?"

"Hindi."

"Hindi ko alam kung manhid ka o sadyang hindi lang talaga halata."

"Hindi ako manhid. Sadyang kabaligtaran lang ang pinapakita mo sa 'kin... Really? Gano'n ka magkagusto?"

Tapos bigla-bigla na lang niyang sinabi! Out of nowhere?!

He pursed his lips. "Sorry... Sorry kung hindi halata..."

"No. My point is, you were rude at me. Tapos ngayon sasabihin mong gusto mo ako?"

He met my gaze again. His lips parted, gulat sa sinabi ko.

Natauhan ako. "I... I'm sorry. I know it's... it's part of your symptoms and you can't control i—"

"No. I'm sorry," he cut me off.

"..."

He completely faced his body towards my direction. "I'm sorry... I'm really sorry if I was rude to you... I have no excuses. Aminado akong hindi maganda ang naging trato ko sa 'yo."

"Naging?"

"Sorry... Ang sarap mo lang kasi galitin..."

Hindi ko na napigilang samaan siya ng tingin.