Captures of Perfect Timing (The Art of Life #1: Life Version)

01.19.25 - Day 1: Start anew!

Tumigil ako sa paghikbi. I smiled as I cupped his face and brushed my thumb on his cheek as I refamiliarized his features. 

It was weird how I didn't feel awkward nor hesitant to touch him even when it had already been years... 

My lips parted when he suddenly leaned in. I thought he was gonna kiss me! Napalunok na lang ako nang ihiga niya ang ulo sa balikat ko. He renewed his hug on my waist.

It then registered to me that he's drunk! Oo nga, he's drunk!

I swallowed once and slowly drifted my hand on his hair. I could feel my heart thumping as I gently ran my fingers through his hair and untangled his curls.

I tried to peek at his face and saw his sleeping face. Niyakap niya pa ako lalo at siniksik ang mukha sa gilid ng leeg ko. 

I held my breath. Then, after a moment, the sides of my lips rose. He's still my Kiel...

I let myself indulge in that moment. Hindi ko na inintindi ang ngalay at mga matang nakamasid sa paligid. Hindi ko na rin namalayan kung ilang minuto kami sa ganoong ayos. 

"H-hala, Avien... sorry... Lasing ata 'yan..." Kanina ko pa rin ramdam ang mga matang nakatingin sa 'min pero ngayon lang may lumapit. 

Nag-angat ako ng tingin sa mga kaibigan ni Kiel. "Pwede niyo ba siya ihatid pauwi?"

"S-sige, ako na bahala..."

Pinagmasdan ko siya kung lasing ba siya.

"Hahatid na lang namin 'yan, Avien..." sabi pa ng isa.

Tumango ako bago bumaling ulit kay Kiel. "Kiel? Hey... wake-up..." Alam kong tulog na siya dahil ramdam ko ang bigat ng katawan niya. Napasandal na nga ako sa sofa at ngalay na pero ayaw ko siyang alisin.

"Tulog na ata 'yan, Avien. Ganiyan 'yan pag lasing. Kami na bahala." Hinila ng isa si Kiel.

Kiel moved a bit, naalimpungatan. His friend was about to pull him up again but I stopped him. "Don't hurt him."

Nalaglag ang panga ng lalaki at binitiwan si Kiel.

Napabangon si Kiel, naniningkit pa ang mga mata at medyo magulo na ang buhok. 

"Kiel?" tawag ko dahil mukha siyang wala sa sarili. Nag-a-adjust pa sa ilaw ang mga mata niya. "Can you walk? Uwi ka na... Hahatid ka nila..."

He blinked twice, looking at me. Patagilid siyang sumandal sa sofa habang hindi naaalis ang tingin sa 'kin. He didn't answer. He just stared at me with sleepy eyes while his head was resting on the sofa. 

Ibinalik ko ang titig niya at tinaasan siya ng kilay, trying to knock some senses in him. Pero imbis ay maliit lang siyang napangiti habang nakatingin sa 'kin! Napangiti rin tuloy ako! 

Nang bumaling ako sa mga nakapalibot sa 'min at laglag ang mga panga nila, walang nagtangkang muli pang magsalita.

I cleared my throat and shifted from my seat. "Uh... Magkakilala kami..." They all looked so taken aback with our interaction. Oo nga naman eh hindi naman kami nagpapansinan nito eh. "Sige, ano... ako na lang maghahatid sa kaniya... para hindi na kayo umalis..."

They all looked curious and I knew had a lot to ask but no one did so; they just nodded, acknowledging our departure. Lumapit pa sa 'kin si Nette at Krisha na pinandidilatan ako ng mga mata—gulat na gulat—kaya sinenyasan ko na lang sila na 'tsaka na magpapaliwanag.

Inaya ko na si Kiel umalis dahil nararamdaman ko nang makakatulog na naman siya.

Nang tumayo siya sa kinauupuan ay para siyang nagmalfunction bigla; natulala siya nang ilang segundo at agad ding napa-upo.