Salvatore×Taekook ✓

-3.8-

JEONGGUK

°°°

"Bir hafta oldu, uyan artık ne olur. Dayanamıyorum sensiz kalmaya, ne olur Taehyung."

Ellerini öpücüklere boğuk ağlayarak yalvarıyordum yine, bir haftadır her gün olduğu gibi. Katlanamıyordum artık sesi olmadan, hayatım devam etmiyordu, bir hafta öncesinde kalmıştım. Tenindeki zincir morluklarını okşayıp biraz daha ağladım tenine gömülüp, olmuyordu, yapamıyordum işte. Yaşayamıyordum.

"Öleceğim, yemin ederim Taehyung, bu acıyla ölürüm ki ben, ne olur uyan artık."

Biraz daha ağlayıp içimi boşalttığımda yanına yattım yine. Hıçkırıklarım iç çekişlere dönüşmüştü. Bir süre sonra onlar da geçti ve ifadesizce tek bir noktaya bakmaya başladım gözlerimden yaşlar akmaya devam ederken. Omzu sırılsıklam olmuştu gözyaşlarımdan, kalbi hızla çarpıyordu yine.

Ardından, bir kıpırdanma hissettim.

Yemin ederim kıpırdamıştı.

Kafamı hemen kaldırıp yatakta dikeldiğimde kaşlarını çatar gibi oldu, aklımı kaçıracak gibiydim. Saçlarıma iliştirdiğim boneyi fırlatıp attım ve parmaklarımı saçlarıma geçirdim.

Bebeğim uyanıyordu, bana daha fazla kayıtsız kalamamıştı.

"Taehyung, tek aşkım, beni duyuyor musun, duyuyorsan parmaklarımı sıkıştır meleğim."

Kaşları gittikçe daha da çatılıyordu, aklımı kaçırtacak kadar mutlu etmişti bu görüntü beni, parmaklarımın arasına sıkıştırdığım parmaklarımla yeminler ederim ki kaşları düzeldi ve elimi sıkmaya başladı.

Gözleri titredi ve öksürmeye başladı, oksijen tüpüne karşı geliyordu, kendi kendine nefes alabiliyordu.

"Aşkım, hemen geleceğim, anneme haber verip hemen geleceğim, bekle beni."

Yanından kalkıp resmen uçarak yoğun bakımdan çıkmıştım ve oturma yerlerinde Namjoon ile sohbet eden anneme cırlamıştım resmen.

"Anne uyandı! Bebeğim uyandı!"

°°°

İçeri sokmamışlardı beni sonrasında. Son kontrolleri yapıp ciğerlerine değin uzanan hortumu çıkarmışlardı ve bebeğimin ellerini göğüs kafesine koyup derin bir nefes aldığını görmüştüm. Canı hâlâ yanmıyordu ama kaburgaları tam kaynamadığından nefeslerini ciğerlerini doldurarak alamıyor, daha kesik kesik almak zorunda kalıyordu.

"Şükürler olsun, şükürler olsun, bebeğim kendine geldi, şükürler olsun."

Kendi kendime mırıldanmalarımın ardından annemin içeriden bana baktığını fark ettim, 'gel' işareti yapıyordu, beklemedim bile. Tamamen sterilize olup içeri girdiğimde hemşireler çoktan çıkmıştı, annem, ben ve Taehyung kalmıştık. Taehyung'umun gözleri annemden beni bulduğunda yeminler ederim ki titredi, mutluluğunu görmemenin imkanı yoktu. Mahvetmişti o kahve gözleri görememe ihtimali, bu bir haftada on yaş yaşlanmış hissediyordum kendimi.

"Bebeğim, canım sevgilim."

Titrek sesimle yerinde dikelmeye çalışmıştı ama panikle yanına adımlayıp geri yatırdım onu, hemen ellerime tutundu sıkıca, oksijen maskesinden takviye alıyordu. Gözleri dolmuştu, bir saniye olsun benden başka yere bakmıyordu.